Ο σέντερ των Σίξερς έγραψε στο «Players Tribune» την ιστορία της ζωής του...

Διαβάστε αναλυτικά.

«Ορκίζομαι στον θεό, η ζωή μου είναι ταινία.

Η ταινία.

Αυτή είναι αληθινή ιστορία. Το χέρι μου στο Ευαγγέλιο. Όταν έφτασα στα 16 μου από το Καμερούν, δε γνώριζα αγγλικά, δεν ήξερα ούτε έναν άνθρωπο στις ΗΠΑ και η μόνη σχέση που είχα ήταν ότι άκουγα hip hop. Αρκετοί μπορεί να ξέρουν τη ζωή μου, αλλά δε μπορούν να φανταστούν πόσο τρελή είναι.

Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ 3 μήνες πριν δεχτώ πρόταση να παίξω σε ένα Γυμνάσιο στη Φλόριντα.

Μπορούσα να καρφώσω και τίποτα άλλο.

Πήγα στην πρώτη προπόνηση και ήμουν τόσο κακός που ο προπονητής με έδιωξε. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Οι συμπαίκτες μου γελούσαν μαζί μου, όπως κάνουν τα κωλόπαιδα στις ταινίες με τους αδύναμους.

Δεν εμπιστεύτηκαν την διαδικασία. Μου έλεγαν ότι τα... σκατώνω.

Γύρισα στο δωμάτιο μου κι έβαλα τα κλάματα. Αναρωτιόμουν τι δουλειά είχα εγώ σε αυτό το μέρος.

Συνήλθα ακούγοντας λίγο Lil Wayne. Απέκτησα κίνητρο επειδή λίγες ώρες πριν με κορόιδευαν.

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δε θα άφηνα κανέναν να μου πει τι μπορώ να κάνω και τι όχι. Ήθελα να τους αποδείξω πως έκαναν λάθος.

Εκείνο το βράδυ αποφάσισα αποφάσισα να δουλεψω τόσο πολλές ώρες ώστε να γίνω Κόμπι.

Βελτιωνόμουν συνέχεια, ειδικά κοντά στο καλάθι, αλλά δεν είχα καλό σουτ. Ξεκίνησα να δουλεύω με τον Φρέζιερ που ήταν εξαιρετικός σουτέρ. Είχε ευστοχήσει σε 11 τρίποντα κάποτε σε ένα παιχνίδι.

Ενα βράδυ χάζευα στο Youtube και φανταζόμουν τον εαυτό μου να πρωταγωνιστεί σε βίντεο. Αναζήτησα «τρόπους να σουτάρεις τρίποντα»... αναζήτησα «πως να σουτάρεις σωστά».

Τέλος αναζήτησα «λευκοί παίκτες που σουτάρουν τρίποντα».

Μην με παρεξηγήσετε. Εχετε δει 30άχρονο λευκό να σουτάρει τρίποντα; Ο αγκώνας τους λειτουργεί τέλεια. Τα γόνατα λυγισμένα, Η μηχανική τους άριστη. Πάντα δημιουργούν πρόβλημα στον αντίπαλο.

Από αυτά τα άτομα στο Youtube μου έμαθαν πράγματα. Στις επόμενες προπονήσεις με τον Φρέζιερ προσπαθούσα να τους μιμηθώ. Και ευστοχούσα. Όχι συχνά, αλλά βελτιώθηκα.

Δεν γνώριζα τίποτα για το ΝΒΑ τότε, γιατί ήμουν στο Καμερούν. Είχαμε τηλεόραση, απλά αρκετοί Αμερικανοί νομίζουν πως η Αφρική είναι μία χώρα κι όχι μία ήπειρος με πολλές χώρες.

Ο λόγος που δεν έβλεπα ΝΒΑ ήταν η αυστηρότητα της μάνας μου με το σχολείο. Δε με άφηνε να ξενυχτήσω να δω ΝΒΑ.

Το σχολείο στο Καμερούν έχει απαιτήσεις, δεν είναι τόσο εύκολο όσο στις ΗΠΑ.

Το 2002 το Καμερούν πρωταγωνίστησε στο Παγκόσμιο κύπελλο Ποδοσφαίρου κι εγώ θυμάμαι ικέτευα τους γονείς μου να παίξω ποδόσφαιρο. Δε με άφησαν και έγινα σπιτόγατος. Δεν το κούναγα από το σπίτι.

Κάποια στιγμή η μητέρα μου αργούσε από τη δουλειά και το γήπεδο ποδοσφαίρου ήταν δίπλα μας. Με προκαλούσε. Εβγαζα ένα βιβλίο με στιλό κλπ, το άπλωνα στο τραπέζι σα να μελετούσα και έτρεχα σκαστός στο γήπεδο. Μόλις άκουγα τη μηχανή του αυτοκινήτου, προλάβαινα να επιστρέψω.

Ετρεχα, έκρυβα τα παπούτσια μου, σκούπιζα τον ιδρώτα και έκανα πως μελετούσα.

Η πρώτη φορά που είδα αγώνα ΝΒΑ ήταν το 2009. Τους τελικούς.

Λέικερς εναντίον Μάτζικ.

Ντουάιτ, Πάου, Όντομ, Κόμπι.

Δεν είχα ξαναδεί τίποτα τέτοιο στη ζωή μου. Σκόραραν από παντού. Όλοι.

Ικέτεψα τους γονείς μου να με αφήσουν να ασχοληθώ.

Ο μπαμπάς μου έλεγε, «στο Καμερούν κανείς δεν παίζει μπάσκετ. Αν θες παίξε βόλεϊ».

Ακουγα λίγη hip hop στο ίντερνετ και προσπαθούσα να μάθω τους στίχους ώστε να φαίνομαι... κουλ. Περπατούσα στο σχολείο και τραγουδούσα χωρίς να γνωρίζω Αγγλικά.

Αυτά ήταν όσα γνώριζα για τις ΗΠΑ. Μουσική και Κόμπι.

Εφτά χρόνια αργότερα έπαιζα με τον Κόμπι στο ίδιο παρκέ.

Είναι ταινία.

Στα 16 μου, ο Λουκ Μπα Α Μούτε έκανε ένα camp στο Καμερούν και με κάλεσε επειδή ήμουν ψηλός. Είχα τόσο άγχος που δεν πήγα την πρώτη μέρα.

Τη δεύτερη μέρα, έπαιξα και κάρφωσα σε κάποιον.

Αυτό ήταν. Τους κέντρισα το ενδιαφέρον και συμμετείχα στο «Μπάσκετ Χωρίς Σύνορα». Σε δύο μήνες πετούσα για τη Φλόριντα.

Ένα χρόνο μετά θα έπαιζα στο Κάνσας.

Δεν είχα ιδέα τι ήταν «Η τρέλα του Μαρτίου». Ο μόνος λόγος που επέλεξα το Κάνσας ήταν επειδή μου το είπε ο Λουκ.

Υπάρχει μία ακόμη ιστορία και σας ορκίζομαι και για αυτή.

Στο πρώτο διπλό στο Κάνσας, κάρφωσε στο πρόσωπό μου ο Ταρίκ Μπλακ. Εψαχνα να βρω αεροπορικό εισιτήριο να επιστρέψω στο Καμερούν. Ήταν τελειόφοιτος. Ήταν άντρας. Τα είδα όλα.

Πήγα αμέσως στο γραφείο του προπονητή μου και του είπα πως δεν μπορούσα να κάνω αυτά τα πράγματα. Δε μπορώ να παίξω μαζί τους. Πρέπει να με κρατήσει ανενεργό για ένα χρόνο (σ.σ redshirt).

«Δεν είσαι σοβαρός! Σε δύο χρόνια θα είσαι το Νο1 στα ντραφτ» μου απάντησε.

Μου είχαν πει πως οι προπονητές λένε πολλά ψέμματα κι έτσι πίστεψα πως απλά ήθελε να μου φτιάξει την ψυχολογία.

Θα έπαιρνα ένα πτυχίο τουλάχιστον και θα ευχαριστιόταν και η μητέρα μου.

Η ανατροφή που είχα πάρει με βοήθησε αρκετά.

Ενας φίλος μου έστειλε από το Καμερούν ένα dvd με τον Χακίμ Ολάζουον και άλλους σπουδαίους ψηλούς. Το έβλεπα κάθε μέρα για τρία χρόνια.

Όταν ο Κέβιν Γκαρνέτ κατέκτησε τον τίτλο με τους Σέλτικς φώναζε δυνατά πως «όλα είναι πιθανά». Μου μπήκε στο μυαλό αυτή η φράση.

Αυτή είναι η ζωή μου. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα.

Το πιο σουρεαλιστικό ήταν η απόσυρση του Κόμπι σε ματς κόντρα στους Σίξερς».

Μετά το παιχνίδι του μίλησα για λίγο. «Θα έχεις ακούσει πολλά, αλλά ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ χάρη σε σένα πριν εφτά χρόνια. Όποτε σούταρα στο Καμερούν φώναζα το όνομά σου. Κόμπι».

Γέλασε και μου είπε, «Ωραία νεαρέ. Συνέχιζε να δουλεύεις. Μη σταματήσεις να δουλεύεις».

Ευχαριστώ Κόμπι. Ευχαριστώ Χακίμ. Ευχαριστώ μαμά και μπαμπά. Ευχαριστώ Κάνσας. Ευχαριστώ Φιλαδέλφεια. Ευχαριστώ Lil Wayne. Ευχαριστώ λευκοί σουτέρ του Youtube.»