«Θα κάνω ό,τι μου πει ο Μάνου!»

Αντώνης Καλκαβούρας Αντώνης Καλκαβούρας
«Θα κάνω ό,τι μου πει ο Μάνου!»

bet365

Ο Αντώνης Καλκαβούρας αποχαιρετά με τον δικό του τρόπο τον τεράστιο Εμάνουελ Τζινόμπιλι που αποχώρησε από την ενεργό δράση, καταθέτοντας μερικές άγνωστες στο ευρύ κοινό στιγμές που είχε την τύχη να βιώσει δίπλα στον κορυφαίο Αργεντινό μπασκετμπολίστα όλων των εποχών.

Παιχνίδι από παντού στη Novibet με κινητό και τάμπλετ.

Την πρώτη φορά που άκουσα το όνομα του, ήταν λίγες μέρες πριν την έναρξη του Μουντομπάσκετ της Αθήνας, πίσω στο μακρινό 1998, όταν ο Ηλίας Ζούρος (assistant-coach στο Μαρούσι τότε), «μαμούνι» από τα μικράτα του στο scouting, μου τον είχε αναφέρει σε μία off the record συζήτηση ως παίκτη με εξαιρετική προοπτική και όταν αργότερα ανέλαβε τον Ολυμπιακό, "κίνησε γη και ουρανό" για να τον φέρει στον Πειραιά.

Ως μειράκιον της αθλητικής δημοσιογραφίας τότε, είχα παραστεί στον αγιασμό που γίνει – παραμονές της πρεμιέρας – στην προπόνηση της Εθνικής ομάδας στο ΣΕΦ και φεύγοντας, θυμάμαι ότι είχα πέσει πάνω στους «γκαούτσος» που έφταναν στο γήπεδο για προπόνηση. Εκείνο το απόγευμα, λοιπόν, είχα δει με τα μάτια μου τον “rookie” της Εθνικής Αργεντινής να κουβαλάει σαν δεύτερος φροντιστής, το φορητό ψυγείο με τον πάγο, μαζί με 3-4 τέσσερις τσάντες συμπαικτών του.

Ο λόγος για τον θρυλικό Μάνου Τζινόμπιλι, που αν και πολύ νέος (21 ετών) για να κάνει τη διαφορά, σ' εκείνο το τουρνουά «βαφτίστηκε» με την Εθνική ομάδα ανδρών της χώρας του και πάτησε για πρώτη φορά το παρκέ του ΟΑΚΑ! Εκεί, όπου 6 χρόνια αργότερα (2004), έμελλε να βιώσει τη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του με το εθνόσημο στο στήθος και να οδηγήσει την Αργεντινή, στην κατάκτηση του μοναδικού χρυσού μεταλλίου σε ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ, κερδίζοντας Σέρβους, Έλληνες, Αμερικανούς και Ιταλούς και «θαμπώνοντας» τον μπασκετικό κόσμο ολόκληρης της υφηλίου, που υποκλίθηκε στο ταλέντο του.

Το ψιλόλιγνο αθλητικό παιδί από την παραλία της Μπάϊα Μπλάνκα, άλλωστε, είχε ήδη προλάβει να εισχωρήσει στο star-system ακόμη και του ΝΒΑ, στο οποίο εκείνο το καλοκαίρι είχε συμπληρώσει μόλις δύο χρόνια, έχοντας προλάβει να φορέσει – από τη rookie κιόλας σεζόν του – το πρώτο δαχτυλίδι του πρωταθλητή με τους Σαν Αντόνιο Σπερς. Παρ' όλα αυτά, ο τύπος μόνο βεντέτα δεν θύμιζε. Έξω καρδιά με όλους, ήταν μόνιμα στο επίκεντρο του χαβαλέ, απλά μέσα στο γήπεδο μεταμορφωνόταν σε «άγριο άτι», που δεν γινόταν να εξημερωθεί!

Έχοντας το προνόμιο να βρίσκομαι στον αγωνιστικό χώρο, τόσο στο γήπεδο του Ελληνικού όσο και στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων και ως μέλος της οργανωτικής επιτροπής του «Αθήνα 2004», αξιοποίησα στο έπακρο την κοντινή σχέση που είχα αναπτύξει (από τη χρονιά που φόρεσε την «πράσινη» φανέλα) με τον συμπαίκτη του Πέπε Σάντσεθ, ο οποίος ήταν κάτι σαν... «αδελφός» του, από την παιδική τους ηλικία και την χρονιά που έπαιξε στον Παναθηναϊκό (2001-02), μου είχε διηγηθεί τόσα πολλά για τα κοινά τους βιώματα.

«Φίλε, δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να κάνει ο Μάνου μέσα στο παρκέ! Να θυμάσαι καλά αυτά που σου λέω, γιατί ο τύπος θα πετύχει πάρα πολλά ακόμη στο ΝΒΑ! Έχει το μπάσκετ στο DNA του και την αθλητικότητα στο ζενίθ, αλλά το πιο μεγάλο του πλεονέκτημα, είναι η άγνοια κινδύνου, το ασίγαστο πάθος και ο τρομερά επιθετικός τρόπος παιχνιδιού του», μου έλεγε τότε ο Αργεντινός απόφοιτος του Τέμπλ για τον κολλητό του και φυσικά δεν είχε άδικο. Το καλό που μου έκανε τότε, όμως, θα το μνημονεύω για μία ζωή... «Μάνου, έλα να σου γνωρίσω τον φιλαράκο μου από την Ελλάδα...», του είπε σε μία από τις προπονήσεις που παρακολουθούσα live με γουρλωμένα τα μάτια στο Ελληνικό κι έκτοτε, το όνομα του πρώην παίκτη του «τριφυλλιού», αποτελεί κάτι σαν... διαβατήριο για να μου χαμογελάει ο τεράστιος Μάνου και να με κάνει να νιώθω σαν οικείος του, είτε είμαστε στο Τόκιο (Σαϊτάμα), είτε στο Πεκίνο, είτε σε κάποια arena του ΝΒΑ!

Το 2008 στην κινεζική πρωτεύουσα τον θυμάμαι να χαβαλεδιάζει με τον άλλο επιστήθιο φίλο του και πρώην «δικό μας», Φαμπρίτσιο Ομπέρτο στο Ολυμπιακό Χωριό και να καμαρώνει για την επιλογή του ως σημαιοφόρου της Αργεντινής στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων και φυσικά να μας παίρνει για μία ακόμη φορά "την μπουκιά μέσα από το στόμα", στον αξέχαστο προημιτελικό, που στέρησε από την Ελλάδα την διεκδίκηση ενός ολυμπιακού μεταλλίου.

Είναι τόσα πολλά τα «ανδραγαθήματα» του Μάνου μέσα στο παρκέ... Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το ασύλληπτο buzzer-beater νικητήριο καλάθι με τη Σερβία του «Ζοτς» στην Αθήνα (2004); Το ρεκόρ καριέρας του στο ΝΒΑ (48π. εναντίον των Σανς), την 46άρα του κόντρα στον ΛεΜπρόν, τα “in your face” καρφώματα σε Γιάο-Μινγκ και Κρις Μπος, την τάπα στον Χάρντεν πριν από μία πιθανή ισοφάριση, την πάσα-τρίποντο, τα πολυάριθμα “game-winner” ή τις αμέτρητες ασίστ κάτω από τα πόδια των δύσμοιρων αντιπάλων του;

Γι' αυτά άλλωστε, «μιλούν» οι τίτλοι και ατομικές του διακρίσεις... Τα τέσσερα δαχτυλίδια πρωταθλητή, οι δύο συμμετοχές σε All-Star Game, οι ισάριθμες φορές στην 3η καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ, το βραβείο του καλύτερου 6ου παίκτη στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, αποδεικνύουν ότι ανήκει σε μία σπάνια «ελίτ» του παγκόσμιου μπάσκετ! Αυτό που προτιμώ να κρατήσω και να θυμάμαι για πάντα από τον αριστερόχειρα "αρτίστα" του μπάσκετ, είναι η απλότητα του χαρακτήρα του, η καλοσύνη και η ανθρώπινη αντιμετώπιση που είχε προς όλους. Είτε ήταν προπονητές, είτε συμπαίκτες, είτε φίλαθλοι, είτε δημοσιογράφοι.Το αποχαιρετιστήριο γράμμα του είναι άκρως ενδεικτικό του τρόπου σκέψης του...

Οι Αμερικανοί συνάδελφοι άλλωστε, δεν θα πρότειναν εύκολα έναν μην συμπατριώτη τους για το ετήσιο βραβείο του Μάτζικ Τζόνσον (φιναλίστ για το 2018), για τον παίκτη που συνδυάζει την αρτιότητα στο παρκέ με το ιδανικό πνεύμα συνεργασίας και αξιοπρέπειας με τα media. Πως μπορώ να ξεχάσω το high-five που μου έτεινε και το χαμόγελο που μου έσκασε, μόλις διόρθωσα την φράση μου για την προέλευσή του, στην διατύπωση μίας ερώτησης («έλα παιχταρά μου, τώρα πήρες μπρος!»), αλλά και την τελευταία συνομιλία μας πριν από 5 μήνες στο “Bradley Center”, όταν τον ρώτησα για το μυστικό της μπασκετικής του μακροζωίας... Που δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ καιρό ακόμη...

Υγ.: Από τις πολλές ιστορίες που έχω ακούσει για τον 41χρονο Αργεντινό, πάντα αυτή θα έρχεται πρώτη στο μυαλό! Τον Ιανουάριο του 2007, ο προπονητής-θρύλος Γκρεγκ Πόποβιτς σκέφτηκε ότι θα έκανε καλό στους Σπερς να μην ξεκινάει ο Τζινόμπιλι στην αρχική πεντάδα, αλλά δεν το ανακοίνωσε ούτε στους βοηθούς του, πριν πάρει την έγκριση του ίδιου του παίκτη του! Αργότερα εξήγησε το σκεπτικό του στο ESPN: «Αν ο Μάνου δεν έδινε τη συγκατάθεσή του, τότε δεν θα έβγαινε από την πεντάδα! Ό,τι μου έλεγε, θα έκανα! Το είχε κερδίσει με την αξία του!» Θέλετε κάτι περισσότερο;

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Αντώνης Καλκαβούρας
Αντώνης Καλκαβούρας

Στην συγκεκριμένη στήλη θα βρείτε αντικειμενικά καταγεγραμμένη άποψη γύρω από τα μπασκετικά δρώμενα και μπόλικη ανάλυση, ενίοτε σε συνδυασμό και με ρεπορτάζ. Το Gazzetta, άλλωστε, μπορεί να μπήκε στην καθημερινότητα μου στη μέση της έως τώρα δημοσιογραφικής διαδρομής (2008), ωστόσο, εδώ και 13 χρόνια αποτελεί την πιο σύγχρονη και ταχύτερη πλατφόρμα ενημέρωσης και ένα μέσο στο οποίο απολαμβάνω από την πρώτη μέρα να δουλεύω. Και σίγουρα το μόνο από τα πολυάριθμα στα οποία έχω εργαστεί και εργάζομαι (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδα, περιοδικό), το οποίο εξελίσσεται ολοένα και περισσότερο, σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνεται ευχάριστη εμμονή για τους αναγνώστες αλλά και για όλους εμάς τους συντελεστές. Να χαιρόμαστε λοιπόν τη νέα του έκδοσή του και να το εξελίσσουμε συνεχώς!