Να «πεθάνει» η κατσίκα του διπλανού...

To ερέθισμα γι' αυτό το κείμενο μου δόθηκε λίγα λεπτά μετά τον αγώνα Μπακς - Πέλικανς το βράδυ της Κυριακής, στον οποίο τα «ελάφια» γνώρισαν την ήττα με 123-121 στην παράταση, με τον “Greek Freak” να είναι μετά από καιρό μακριά από τον καλό εαυτό, αστοχώντας στο τελευταίο σουτ (πριν η μπάλα καταλήξει στον Τέρι για το εκπρόθεσμο εύστοχο τρίποντο), που θα μπορούσε να στείλει το ματς σε ένα ακόμη έξτρα πεντάλεπτο!

Έχοντας παρακολουθήσει τις περισσότερες εφετινές εμφανίσεις του, μπορώ να βεβαιώσω ότι πράγματι, ο Γιάννης παρουσιάστηκε εμφανώς κουρασμένος και σίγουρα χωρίς τον συνήθη ρυθμό και την ενέργεια που τον διακρίνει μέσα στο παρκέ. Παρ' όλα αυτά, τελείωσε το ματς με 20 πόντους, 4 ριμπάουντ (season low) και 6 ασίστ, έχοντας συνολικά 8/10 βολές και 6/18 σουτ εντός πεδιάς, ενώ βρήκε τη δύναμη να επιχειρήσει και την τελευταία προσπάθεια, βγαίνοντας μπροστά σε μία δύσκολη στιγμή για την ομάδα. Ανεξάρτητα με το τελικό αποτέλεσμα...

Στην διάρκεια της live μετάδοσης (εδώ στο gazzetta.gr) της αναμέτρησης, διάβασα αρκετά υποτιμητικά και υπερβολικά – κατά την ταπεινή μου άποψη – σχόλια αναγνωστών, σχετικά με την πραγματική αξία του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που – στο 2ο ημίχρονο όταν οι φιλοξενούμενοι ανέτρεψαν μία διαφορά 18 πόντων και πήραν προβάδισμα στο σκορ – μπήκαν στην διαδικασία να τον αποκαλέσουν «λίγο» μπροστά στον Άντονι Ντέιβις (νο1 στο ντραφτ του 2012) της Νέας Ορλέανης, αλλά κυρίως να αμφισβητήσουν, με δηκτικούς και ειρωνικούς χαρακτηρισμούς το ότι το όνομά του βρίσκεται στη συζήτηση για τον τίτλο του MVP, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο ηγέτης των «ελαφιών» δέχεται υπερβολικό "σπρώξιμο" από την διαδικασία παραγωγής νέων «αστέρων» στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ...

Προτού συνεχίσουμε και μπούμε στην ουσία της συζήτησης, να ξεκαθαρίσω ότι όλες οι απόψεις είναι σεβαστές και μ' αυτό το σημείωμα, δεν επιχειρώ να ψέξω κανέναν που δεν έχει την ίδια άποψη μαζί μου. Απλά επιτρέψτε μου, να καταθέσω ορισμένες σκέψεις-ενστάσεις και να «φωτίσω» ορισμένες «σταθερές», που ειδικότερα όσον αφορά στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, δεν επιδέχονται καμίας αμφισβήτησης:

• Ο Γιάννης είναι ίσως ο μεγαλύτερος overachiever αθλητής που έχει βγάλει ποτέ το ελληνικό μπάσκετ και ένας από τους κορυφαίους που έχουν ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια από την παραγωγική διαδικασία του αθλήματος, παγκοσμίως. Τα σκαλοπάτια που έχει ανέβει δύο-δύο και τρία-τρία στην διάρκεια της 5ετούς διαδρομής του από την Α2 Κατηγορία της Ελλάδας, μέχρι την «ελίτ» του ΝΒΑ, δεν έχουν προηγούμενο και από αυτό και μόνο, θα πρέπει να τυγχάνει του απόλυτου σεβασμού όλων των ανθρώπων που ασχολούνται με την πορτοκαλί μπάλα, πόσω μάλλον των Ελλήνων φιλάθλων.

• Ο Αντετοκούνμπο δεν είναι χαρισματικός σκόρερ. Είναι ένας υπεραθλητής, που δεδομένου του ύψους και του μάκρους του, βασίζεται στο all-around game και έχει συνεισφορά σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού. Το ότι μέσα σε 4,5 χρόνια, λόγω της αδιάκοπης δουλειάς, της αδιανόητης αγάπης του για το μπάσκετ και της τεράστιας επιθυμίας να γίνει όσο καλύτερος γίνεται, έχει φτάσει να βρίσκεται μέσα στην τριάδα των πρώτων σκόρερ (3ος με μ.ο. 27,5π.), να έχει τον μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής (μ.ο. 37,3') στον «άλλο πλανήτη» και να βρίσκεται στην κορυφή της λίστας των παικτών με την μεγαλύτερη «επιρροή» στο παιχνίδι (5ος στο real plus/minus και 3ος στο PER), δείχνει πόσο πολύ ξεπερνάει τον εαυτό του.

• Είναι ένα χαμηλών τόνων παιδί, μεγαλωμένο με σωστές αξίες και αρχές από την οικογένειά του. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους, που έχει καταφέρει να διαχειριστεί κάτι περισσότερο από άψογα την απίστευτη εκτόξευσή του από την φτώχεια και την ανέχεια του πρόσφατου παρελθόντος, στην απόλυτη χλιδή και την δόξα του ΝΒΑ και την πλήρη οικονομική εξασφάλιση του ιδίου και των δικών του.

• Η πρωτοφανής ιστορία του, το ευγενικό και άκρως συμπαθητικό προφίλ του αλλά και το γεγονός ότι δεν έχει προκαλέσει ποτέ με την συμπεριφορά του, έχουν εκτοξεύσει τη δημοτικότητά του σε ολόκληρη την επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτειών, με αποτέλεσμα να θεωρείται ήδη, μέσα στους 5 δημοφιλέστερους παίκτες του ΝΒΑ, εμπορικά αλλά και αγωνιστικά. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τον πολύ εντυπωσιακό τρόπο παιχνιδιού του και τα σπάνια προσόντα του, τον καθιστούν ως έναν από τους πιο συχνούς «πρωταγωνιστές» των highlights, με σχεδόν μόνιμη παρουσία στα καθημερινά Top-10 με τις καλύτερες φάσεις.

• Αποτελεί τον μεγαλύτερο πρεσβευτή της πατρίδας μας εκτός των συνόρων και το παρατσούκλι του (“Greek Freak” σε ελεύθερη μετάφραση το “θηρίο από την Ελλάδα”) βρίσκεται συνεχώς στα χείλη εκατομμυρίων ανθρώπων, που ασχολούνται καθημερινά με το ΝΒΑ. Αν ρωτήσετε 100 ξένους για το ποιος είναι ο πιο διάσημος Έλληνας, δεν θα είναι λίγοι εκείνοι που θα απαντήσουν: «Μα ο Γιάννης φυσικά!». Ειδικότερα στην Κίνα που ζει κι αναπνέει για το ΝΒΑ (εντάξει εκεί έχει τύχη και ο Μπουρούσης!)...

• Το ότι πέρυσι, μόλις στην 4η σεζόν του και σε ηλικία 22 ετών, ψηφίστηκε στην πεντάδα της Ανατολής (με την 6η θέση στην συνολική ψηφοφορία) για το All-Star Game και φέτος ήταν 2ος σε προτιμήσεις πίσω από τον ΛεΜπρόν (και πρώτος στις ψήφους των media και των συναδέλφων του παικτών), δείχνει το μέγεθος του σεβασμού και της εκτίμησης που έχει κερδίσει.

• Σχετικά με το κεφάλαιο της μίας και μοναδικής απουσίας του από τις υποχρεώσεις της Εθνικής ομάδας, αποκλειστικά και μόνο λόγω τραυματισμού, οι δηλώσεις που κατά καιρούς έχει κάνει στις συνεντεύξεις του, για το δέσιμο που νιώθει με την «επίσημη αγαπημένη» νομίζω ότι διαλύουν κάθε λογής αμφιβολία για το αν και κατά πόσο, ήθελε να βοηθήσει την Ελλάδα στο πρόσφατο Eurobasket... Κάτι που, σίγουρα, αναμένεται να κάνει στο μέλλον!

• Κλείνοντας την παράθεση των δεδομένων, ο «Human Alphabet», τα κάνει όλα αυτά σε μία ομάδα, που σε καμία περίπτωση, αγωνιστικά τουλάχιστον, δεν «αναπτύσσει» το παιχνίδι της με άξονα το «πρόσωπο» του οργανισμού. Όσοι παρακολουθούν συχνά τα παιχνίδια των Μπακς, θα συμφωνήσουν ότι αντί να τον ψάχνουν συνεχώς οι συμπαίκτες του και να επιδιώκουν την πλήρη αξιοποίησή των προσόντων του, ο Γιάννης είναι αυτός που συνήθως ψάχνει την μπάλα. Χωρίς να γίνεται φορτικός και ατομιστής, ο Αντετοκούνμπο προσπαθεί να πάρει τις προσπάθειες που του αναλογούν και παράλληλα να μοιράσει σωστά την μπάλα, την ίδια ώρα, που ο Έρικ Μπλέντσο, ο Κρις Μίντλετον και εσχάτως και ο Τζαμπάρι Πάρκερ , έχουν μειώσει αρκετά τη συχνότητα που η μπάλα περνάει από τα χέρια, γεγονός που είναι λογικό να έχει επίδραση στον ρυθμό του.

Μετά τα παραπάνω, λοιπόν, αναρωτιέμαι, προς τι η απαξίωση για ένα παιδί που αποτελεί «κόσμημα» για το μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα και διαφημίζει συνεχώς τη χώρα μας; Προς τι η ειρωνεία για έναν παίκτη, που σαν προσωπικότητα, αποτελεί το μεγαλύτερο πρότυπο για όλα τα παιδιά των εκατομμυρίων μεταναστών που μετακόμισαν στην Αμερική για μία καλύτερη ζωή και στο πρόσωπό του, βλέπουν το πιο ταπεινό επιτυχημένο Ελληνόπουλο και wanna be like Giannis;

Τόσο πολύ μας «κουράζει» να διαβάζουμε τα κατορθώματά του; Τόσο πολύ χορτάσαμε και συνηθίσαμε από την εκτόξευσή του, που πλέον μας πειράζει που δεν βάζει κάθε βράδυ 40 πόντους και δεν αποδεικνύει συνεχώς ότι βρίσκεται στο επίπεδο των λοιπών superstars του ΝΒΑ; Ξέραμε και από χθες το Μιλγουόκι και «πρέπει» πάση θυσία να τον «διώξουμε» από την... Κοζάνη (τυχαία η αναφορά της πόλης) της Αμερικής, επειδή εμείς πιστεύουμε ότι δεν θα πάρει ποτέ πρωτάθλημα στους Μπακς; Ή στο παρελθόν, είχαμε πολλούς Έλληνες παίκτες, που στην χειρότερη βραδιά τους στο ΝΒΑ, έβαζαν 20 πόντους με 6 ασίστ και χωρίς να μας κάνει εντύπωση;

Είναι «κακό» που ένα πρώην φτωχόπαιδο από τα Σεπόλια έχει «τρυπήσει» το ταβάνι του και στην πρώτη ευκαιρία που τον «βρίσκουμε» στα κάτω του, προβαίνουμε στην πλήρη ισοπέδωση της τεράστιας αξίας του; Όλα αυτά που επισημαίνω, προφανώς και δεν απηχούν (θέλω να ελπίζω) στις απόψεις της πλειοψηφίας των Ελλήνων φιλάθλων... Ακόμη κι ένα 20% να αντιπροσωπεύουν, όμως, είναι σίγουρα ανησυχητικό για τις συνέπειες που προκαλεί ο φθόνος ή αλλιώς το «μίσος» για την επιτυχία του διπλανού μας... «Να πεθάνει κι αυτουνού η κατσίκα!», δε λένε;