Πρώτο τραπέζι Vista! Με ανανεωμένη πλατφόρμα και νέο mobile site. (21+)!

«Κάποια στιγμή μέσα στο Σαββατοκύριακο του All – Star μου ήρθε.

Πήγαινα από event σε event, όπως γίνεται στο All – Star και κουβέντιαζα με τους άλλους παίκτες, κάποιους από αυτούς τους θεωρώ φίλους μου, αλλά πολλούς παραπάνω που τους ξέρω από τα παρκέ. Κάποια στιγμή μου ήρθε: Γαμώτο. Κοίτα όλους αυτούς τους νεαρούς

Δεν είναι ότι νοιώθω μεγάλος ή τίποτα τέτοιο, αλλά έπιασα τον εαυτό μου αρκετές φορές μέσα σε αυτό το Σαββατοκύριακο να συνειδητοποιεί ότι δεν είμαι πλέον ένας νεαρός παίκτης της λίγκας.

Επίσης έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται την εποχή που ήμουν ρούκι. Αυτό ήταν εννιά χρόνια πριν.

Εννιά χρόνια. Αυτό μου φαίνεται τρελό. Το πόσο καιρό βρίσκομαι στο ΝΒΑ και πόσο καιρό μου πήρε να παίξω στο πρώτο μου All – Star. Πιθανότατα θα έπρεπε να πω ότι έπρεπε να ήμουν εδώ νωρίτερα, ότι με σνόμπαραν τα προηγούμενα χρόνια ή κάτι τέτοιο. Το Σαββατοκύριακο στην Νέα Ορλεάνη, πάντως, όλα τα ένοιωθα... σωστά. Το timing έμοιαζε μια χαρά. Το να ψηφιστώ αυτή την χρονιά, μετά από εννιά χρόνια στο ΝΒΑ... γαμώτο, κάτι σήμαινε. Γιατί πήρε χρόνο.

Ξέρετε γιατί είναι τρελό; Είμαι ο μεγαλύτερος παίκτης στο ρόστερ των Κλίπερς. Κάποιος μου το θύμισε αυτό πρόσφατα και με εντυπωσίασε. Όχι ο μεγαλύτερος σε ηλικία, αλλά βρίσκομαι στην ομάδα περισσότερο από κάθε άλλον. Βρίσκομαι στο Λος Άντζελες όλη την καριέρα μου στο ΝΒΑ.

Πριν δύο καλοκαίρια, όταν πέρασα την τρέλα του free agency μεταξύ Ντάλας και Λός Άντζελες, ένας από τους λόγους που έγειρε την πλάστιγκα για εμένα ήταν η σύνδεση που είχα με τους συμπαίκτες μου στους Κλίπερς. Μάλλον αυτό είναι που θα περίμενε ο καθένας να πω, αλλά αλήθεια έτσι ένοιωσα.

Υπήρχε ένας λόγος που αυτοί οι τύποι πέταξαν για να φέρουν πίσω. Χτίζουμε κάτι μαζί και δεν έχουμε τελειώσει αυτό που αρχίσαμε.

Για κάθε ένα από τα εννιά χρόνια που βρίσκομαι στους Κλίπερς, προσθέτουμε κάτι στον οργανισμό. Κάθε χρόνο προσθέτουμε στην ομάδα έναν ή δύο καινούργιους παίκτες. Κάθε χρόνο προσθέτουμε μια προσωπικότητα και βάζουμε ένα στοιχείο. Πήραμε τον Μπλέικ, τον CP και τον Ρέντικ και τον κόουτς Ρίβερς και κατά περιόδους αυτοί οι τύποι έγιναν η καρδιά της ομάδας. Χωρίς να το συνειδητοποιώ πλήρως, είχα θέση στην πρώτη σειρά του χτισίματος της ομάδας. Το χτίσιμο από την αρχή του οργανισμού . Είχα την ευκαιρία να μας δω όλους να μαζευόμαστε. Μετά από εννιά χρόνια, και νομίζω ότι τα χρειάστηκα όλα αυτά τα χρόνια, συνειδητοποίησα πόσο σπάνιο είναι, πόσο ξεχωριστό, να είσαι σε μια ομάδα όλη σου την καριέρα.

Αυτή την σεζόν, έχω ξοδέψει πολύ χρόνο δουλεύοντας μαζί με τον ρούκι της ομάδας, τον Ντάιμοντ Στόουν. Ο Ντάιμοντ είναι ταλαντούχος και άγουρος, ένα παιδί, σαν και εμένα, που μετά από έναν χρόνο στο κολέγιο ήρθε στην λίγκα μόλις στα 19 του χρόνια.

Και ο Ντάιμοντ είναι χαλαρός εκτός παρκέ. Βλέπω πολλές ομοιότητες στους δυο μας. Νωρίτερα στην σεζόν, ξεκίνησα να τον παίρνω τηλέφωνο σε άσχετες φάσεις για να κάνει θελήματα. Ξέρετε, τυπικό πράγμα που κάνουμε στους ρούκι. Εγώ κυρίως του ζητούσα να μου πάρει σνακς από τα 24ώρα μαγαζιά.

Αυτό μου έδωσε ανάμνηση από την δικιά μου ρούκι χρονιά.

Αναμνήσεις κυρίως από λάτε... συγκεκριμένα λάτε βανίλια με γάλα σόγιας. Πιθανότατα να είχα προαγγείλει περίπου 50 καθέδες την ρούκι χρονιά μου. Και μετά δεν ξαναπήρα ποτέ.

Αυτό γιατί ήταν ο καφές του Μπάρον Ντέιβις. Θυμάμαι την πρώτη φορά που με έστειλε στα Starbucks να πάρα καφέ, ήταν νωρίς το πρωί. Ο μύθος του Μπάρον και ο θαυμασμός μου με έκαναν να θέλω να τον εντυπωσιάσω. Ένοιωθα αρκετά αόρατος, όντας ο καινούργιος. Ήξερα ότι δουλειά μου ήταν να κάνω ότι έλεγε εκείνος.

Εκείνη την στιγμή δεν ήξερα ότι ο Μπάρον ήταν επίσης ένας... περίεργος τύπος. Με την καλή έννοια φυσικά αλλά ναι... μοναδικός στο είδος του.

Θα με έπαιρνε τηλέφωνο, θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και τα τηλεφωνήματα ήταν υπερβολικά σύντομα.

«Γεια σου ρούκι... φέρε μου καφέ». Καμία άλλη κουβέντα.

«Με σόγια. Μην ξεχάσεις την σόγια». Και μετά κλικ. Αυτό ήταν.

Την πρώτη φορά, στην κυριολεξία έστειλα μήνυμα στον εαυτό μου τον καφέ για να μην κάνω λάθος στην παραγγελία. Επέστρεψα νοιώθοντας κάπως υπερήφανος, όπως νοιώθει ένας ασκούμενος την πρώτη ημέρα στην δουλειά ή κάτι τέτοιο. Αλλά όταν του έδωσα τον καφέ ο Μπάρον ήπιε μια γουλιά, με κοίταξε και το πέταξε στα σκουπίδια. Και απλά έφυγε. Πάντα αναρωτιόμουν τι θα γινόταν αν έφερνα πίσω λάθος καφέ.

Ο Μπάρον μου τηλεφωνούσε κάθε λίγες ημέρες. Η ίδια συζήτηση. Η ίδια παραγγελία. Κάποιες ημέρες θα έπινε όλο τον καφέ, αλλά άλλες ημέρες περνούσα δίπλα από το ντουλάπι του στα αποδυτήρια και το κύπελλο απλά θα καθόταν στο ράφι, γεμάτο. Μπορούσα να δω ότι δεν το είχε αγγίξει γιατί δεν έβγαζε ούτε το καπάκι.

Η αλήθεια είναι ότι του Μπάρον του άρεσε να αστειεύεται με εμένα και τους άλλους ρούκις, αλλά το έκανε γιατί νοιαζόταν. Στην προπόνηση και στα παιχνίδια ήταν πάντα ο βετεράνος που θα έλεγε, «καλή δουλειά D» ή «καλό παιχνίδι νεαρέ». Αλήθεια σήμαινε πολλά για εμένα.

Εννιά χρόνια μετά από τόσους λάτε αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να κάνω το ίδιο πράγμα με τον Ντάιαμοντ.

Αλλά νομίζω ότι είμαι πολύ καλός.

Μάρκους Κάμπι ήταν ακόμα ένας βετεράνος που του άρεσε να κάνει αστεία με τους ρούκι. Πρώτα έπρεπε να γνωρίσω τον Μάρκους γιατί με έβαλε να του πάρω ντόνατς.

Ο Μάρκους λάτρευε τα ντόνατς. Με έπαιρνε οποιαδήποτε ώρα. Μου έδινε 100 δολάρια και όταν επέστρεφα με 3 ντόνατς, πάντα τρία, πάντα βατόμουρο, με άφηνε να κρατάω τα ρέστα. Ήταν πολύ καλύτερο από αυτό που γινόταν με τον καφέ.

Αλλά ο Μάρκους πάντα με πρόσεχε με έναν διαφορετικό τρόπο. Όταν ήμουν ρούκι , ήμουν παιδί. Ένα μεγάλο παιδί, αλλά σίγουρα παιδί. Έπαιρνα τα παιχνίδια και τις προπονήσεις σοβαρά, αλλά έξω από το παρκέ ήμουν... κλόουν. Ο Μάρκους το κατάλαβε από μακρυά.

Σε ένα ταξίδι για το Σαν Αντόνιο εκείνη την χρονιά, μπήκα στην θέση του Μάρκους στο δεύτερο δωδεκάλεπτο. Εγώ επειδή είμαι από το Τέξας όλη μου την ζωή είχα τον Τιμ Ντάνκαν σας τον... «Απόλυτο τύπο».

Τότε ο Τιμ ήταν εκείνος που έπρεπε να μαρκάρω. Ήμουν μπροστά σε ένα μπασκετικό μου είδωλο.

Ήμουν τρομερά στην... τσίτα. Έλεγα, «φίλε παίζω ενάντια στον Τιμ Ντάνκαν. Πρέπει να προσπαθήσω να τον μπλοκάρω, πρέπει να κάνει μεγάλο παιχνίδι». Αλλά ο Τιμ ήταν τόσο ήρεμος. Αυτό είναι κάτι που δεν ξεχάσω ποτέ από μαρκάρισμα του. Θα το... καθάριζαν το παιχνίδι και τότε ο Τόνι Πάρκερ πέταγε την μπάλα σε εκείνον και είχε ύφος, «οκ νεαρέ πως το θες;». Μια φορά δεν προσπάθησε καν να προσποιηθεί και εγώ πήδηξα στον αέρα, απλά είχε γυρίσει τα μάτια του προς τα αριστερά και εγώ απλά βρέθηκα στον αέρα.

Βγήκα από το παιχνίδι και ο προπονητής δεν με έβαλε ξανά μέχρι το τελευταίο δωδεκάλεπτο. Μετά το παιχνίδι ο Μάρκους ήρθε προς το μέρος μου κουνώντας το κεφάλι του. Κάτι θα έλεγε.

Πριν προλάβει να μιλήσει είπα: «Το ξέρω, το ξέρω, δεν έπρεπε να πηδάω τόσο πολύ».

Ο Μάρκους με κοιτούσε με ύφος, «τι στο καλό λες;», δεν απάντησε ποτέ στο σχόλιο μου.

Είχε δικιά του ερώτηση.

«Ποια είναι η αγαπημένη κίνηση του Τιμ;»

«Δεν ξέρω», απάντησα.

Σοκαρίστηκε.

«Εννοείς ότι απλά βγήκες στο παρκέ και μάντεψες;», μου είπε κοιτώντας με λες και είμαι εξωγήινος ή κάτι τέτοιο.

Εκείνη ήταν μια στιγμή συνειδητοποίησης για εμένα. Ως ρούκι, δεν σκεφτόμουν πολύ με το ποιον παίζουμε. Ήξερα ποιον είχα να μαρκάρω, αλλά ο Μάρκους με ενθάρρυνε – με έμμεσο τρόπο – να σκεφτώ σε βάθος. Το έκανε με ένα παιχνίδι μεταξύ μας. Μου ζήτησε να μελετήσω τις συνήθειες παικτών και μετά με εξέταζε με ερωτήσεις.

«Με ποιο σουτ σουτάρει όταν τον μπλοκάρεις αριστερά χαμηλά; Δεξιά; Από ποια πλευρά του αρέσει να πηγαίνει μέσα; Κάνει προσποιήσεις; Ανεβαίνει στην κορυφή; Σε ποια συστήματα; Πως μπορείς να το ξέρεις;

Ήταν πολύ συγκεκριμένα πράγματα.

Κατά την διάρκεια της ρούκι μου χρονιάς, νομίζω ότι «κατεδάφισα» έναν μύθο που είχα για το ΝΒΑ. Όταν είσαι ρούκι, πιστεύεις ότι όταν μπεις στην λίγκα είναι απλά μπάσκετ... αλλά σε ένα υψηλότερο επίπεδο.

Ξέρεις, ίσως να είναι λίγο πιο γρήγορο, λίγο πιο σκληρό αλλά βασικά είναι το ίδιο. Νομίζεις ότι όταν η μπάλα πάει πάνω, απλά κάνεις ότι έκανε πάντα. Ξέρεις; Πιστεύεις ή τουλάχιστον για λίγο, ότι ένας μεγάλος και ταλαντούχος παίκτης θα κερδίσουν παιχνίδια με το μέγεθος τους και τις ικανότητες του. Αλλά τώρα ξέρω... ότι δεν είναι έτσι.

Έγινα ταπεινός εκείνη την πρώτη χρονιά. Κάθισα πολύ στον πάγκο, οπότε παρατηρούσα παραπάνω απ' όσο έπαιζα. Έπρεπε να συνειδητοποιήσω ότι δεν έχω δώσει το ίδιο βάρος στο μπασκετικό IQ μου, όσο είχα βάλει στο σωματικό κομμάτι. Οι εργασίες που έκανα με τον Μάρκους μου έτρωγαν χρόνο, κάτι που στην αρχή ήταν εκνευριστικό. Μερικά παιχνίδια θα έπαιζα μόνο 10 λεπτά αλλά είχα κάνει μια ή δύο ώρες προετοιμασία.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω ένα παιχνίδι εκείνη την σεζόν, όπου ο Μάρκους σχεδόν μου «έκαψε» το μυαλό. Ήμουν στον πάγκο και εκείνος ήταν στο παιχνίδι και γύριζε στην άμυνα. Έτρεξε κοντά στον πάγκο και φώναξε δυνατά για να ακούσω το σύστημα που θα έπαιζαν.

Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα αυτό έκαναν.

Και σκεφτόμουν, «πως στο καλό το ήξερε;»

Μετά το παιχνίδι ο Μάρκους μου είπε, «μελέτησα όλα τα plays τους». Με φρίκαρε το γεγονός ότι συνειδητοποίησα πόσα γινόντουσαν σε ένα παιχνίδι ΝΒΑ που δεν έβλεπα.

Είναι σαν την στιγμή που καταλαβαίνεις ότι όλοι οι άλλοι έχουν ένα μυστικό και εσύ βρίσκεσαι στο σκοτάδι. Εκείνη την ημέρα ένοιωσα σαν ρούκι. Την υπόλοιπη χρονιά φτιάξαμε μια πολύ καλή ρουτίνα.

Ήθελα να του δείξω ότι μαθαίνω και μεγαλώνω. Κατά βάθος πίστευα ότι είναι ωραίο να προετοιμάζομαι να προβλέπω τι θα κάνει μια ομάδα.

Έτσι στην προετοιμασία ο Μάρκους μου έκανε ερωτήσεις. «Παίζουμε με τον Πόρτλαντ σε δύο μέρες, τι είναι το ΄Floppy out'». Και του απαντάω. Όλη η σεζόν έμοιαζε με ένα μεγάλο κουίζ.

Πάντα σοκάρω τον κόσμο όταν λέω ότι ένας από τους πιο σκληρούς παίκτες που έχω ματσαριστεί είναι ο Νικ Κόλισον.

Ακούω από πολλούς να λένε ότι ο Σακίλ είναι ο πιο δύσκολος και πιστέψτε με είναι αλήθεια. (Μία φορά ο ο Σακίλ παραλίγο να με βγάλει εκτός απλά με τον αγκώνα του). Αλλά εγώ έμαθα πολλά για το παιχνίδι παίζοντας αντίπαλος του Νικ.

Θυμάμαι μια αφορά όταν παίζαμε στην Οκλαχόμα και μπήκε ο Νικ στο παιχνίδι. Ήρθε κατευθείαν σε εμένα, υπερβολικά ευγενικός και είπε, «φίλε, σε ενημερώνω ότι ο προπονητής μου μου είπε να μην σε αφήσω να πάρεις κανένα ριμπάουντ». Μετά χαμογέλασε. Ενέπνεε τόσο σεβασμό.

Την υπόλοιπη νύχτα, κάθε φορά που η μπάλα έβρισκε σίδερο, ο Νικ έμπλεκε στα πόδια μου με τα πιο δύσκολα box – outs που έχω νοιώσει. Ήταν ένα άντρας με μια αποστολή: να μην με αφήσει να πάρω ριμπάουντ. Ο Νικ δεν είναι ο πιο ψηλός παίκτης, αλλά είναι αμείλικτος. Είναι ένας σκληρός, σκληρός ανταγωνιστής. Όταν παίζω εναντίον του ξέρω ότι θα πονάω το πρωί γιατί πρέπει να παίζω εναντίον του σε κάθε φάση.

Το να παίρνεις ριμπάουντ στο ύψος μου είναι ευκολότερο, αλλά όχι εύκολο. Μερικές φορές ναι μπορώ να πάω και απλά να κατεβάσω την μπάλα. Αλλά όταν ένας τύπος σαν τον Νικ με φυλάει ή όταν μια ομάδα μου ρίξει δύο και τρεις τύπους πάνω μου, είναι στο παιχνίδι για έναν λόγο. Να μου χαλάσουν την βραδιά. Ως με μεγαλόσωμος παίκτης, το σιχαίνεσαι αυτό, αλλά παράλληλα το σέβεσαι.

Από την ρούκι χρονιά μου 2008-09 μέχρι το 2012-13 ποτέ δεν είχα πάνω από 8 ριμπάουντ κατά μέσο όρο σε μια σεζόν. Τότε, την σεζόν 2013-14 είχα 13. Την επόμενη, την καλύτερη μου μέχρι τώρα, είχα 15. Και δύο χρονιές μετά είμαι κοντά στα 14.

Αυτό σημαίνει ότι μου πήρε πέντε χρόνια, πάνω από τα μισά της πορείας μου μέχρι σήμερα, να αποφασίσω ότι το να είσαι «αρκετά καλός ριμπάουντερ» είναι μη αποδεκτό. Είναι τρελό γιατί δεν έγινα... διπλάσια καλός απ' ότι ήμουν μόλις σε μια σεζόν. Νομίζω ότι είναι συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Οφείλω πολλά στους βετεράνους που χάλασαν τον χρόνο τους για να με διδάξουν και να με οδηγήσουν αυτά τα πέντε χρόνια.

Οφείλω πολλά επίσης στους Γκρίζλις.

Μετά από το 2013 που χάσαμε την σειρά των playoffs, έπρεπε να κάνω αναζήτηση της ψυχής μου. Τι είδους παίκτης ήθελα να είμαι; Ένοιωθα ότι ήμουν ένας από τους μεγαλύτερους και πιο αθλητικούς παίκτες στην λίγκα, αλλά δεν μπορούσα να κυριαρχήσω στους πίνακες.

Την επόμενη σεζόν έθεσα τον στόχο και το πήρα σοβαρά, πάρα πολύ σοβαρά για πρώτη φορά στην καριέρα μου.

Με γύρισε πίσω σε κάτι που ο Μάρκους συνήθιζε να μου λέει. Έλεγε ότι το να παίρνεις ριμπάουντ ήταν ένα πράγμα στο μπάσκετ και ήταν ΟΚ να είσαι εγωιστής γι΄ αυτό. Όταν ήμασταν στην ίδια ομάδα με τον Μάρκους συνηθίζαμε να συναγωνιζόμαστε για τα ριμπάουντ. Αυτός ο ανταγωνισμός με έκανε καλύτερο.

Η φιλοσοφία μου στα 19 για το ΝΒΑ ήταν αυτό: Είμαι στο ΝΒΑ. Αυτό είναι γαμάτο! Δεν το πιστεύω. Είμαι ικανοποιημένος που είμαι εδώ.

Ειλικρινά ποτέ δεν σκέφτηκα ιδιαιτέρα να φτάσω στο All Star. Όπως είπα, μπήκα στην λίγκα ένα μεγάλο παιδί. Λάτρευα να παίζω και λάτρευα και πολλά πράγματα εκτός μπάσκετ. Και ξέρετε κάτι;

Αν ρωτήσετε την μαμά μου αυτή την στιγμή, πιθανότατα θα σας πει ότι είμαι ένα μεγάλο παιδί.

Αλλά δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν εννιά χρόνια πριν. Άρχισα να φροντίζω για την ανάπτυξη μου όταν άρχισα να δουλεύω με τον Στόουν. Και κατάλαβα... Κάνω με τον Ντάιμοντ ότι έκανε με εμένα ο Μάρκους. Αυτή την σεζόν εγώ και ο Ντάιμοντ μαθαίνουμε τα συστήματα άλλων ομάδων. Τον ρωτάω και απαντάει, «πως να ξέρω αυτά;»

Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Αλλά αν και είναι νέος, πιστεύω ότι είναι πιο αφοσιωμένος να γίνει καλύτερος, απ' ότι ήμουν εγώ στην ηλικία του. Αυτό είναι ωραίο.

Αυτό που ακόμα δουλεύει είναι η... φωνή του στο γήπεδο. Διστάζει ακόμα να φωνάξει το σύστημα και όλα αυτά. Ο CP και ο Ρέι θέλουν να τον σκοτώσουν που δεν φωνάζει δυνατά στα σκριν. Προσπαθώ να τον κάνω να το καταλάβει αυτά , ως σέντερ, αυτό είναι μια βασική σου δουλειά. Είσαι η τελευταία γραμμή άμυνα, μπορείς να δεις όλη την δράση μπροστά σου. Αν είσαι ήσυχος, «πληγώνεις» την ομάδα.

Οπότε δουλεύω μαζί του στο να μιλάει παραπάνω και την επόμενη ημέρα μετά από μια προπόνηση ήρθε και μου είπε, «με άκουσες; Μιλούσα δυνατά, το άκουσες αυτό;»

Του είπα όχι... Του είπα ότι πρέπει να μιλάει πιο δυνατά. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το βρίσκει».