Το πιο αναπάντεχα εύκολο τρόπαιο της ΑΕΚ!

Αντώνης Καλκαβούρας Αντώνης Καλκαβούρας
Το πιο αναπάντεχα εύκολο τρόπαιο της ΑΕΚ!

bet365

Ο Αντώνης Καλκαβούρας αποδίδει τα εύσημα στον Ντούσαν Σάκοτα που «έβαλε το χεράκι του» για να παίξουν οι ξένοι της «Ένωσης» σαν… Έλληνες κι αναρωτιέται αν η αποτυχία του Ολυμπιακού είναι μεγαλύτερη από τον «κιτρινόμαυρο» θρίαμβο…

Πριν από το τζάμπολ, οι συσχετισμοί του τελικού «ήθελαν» τους «ερυθρόλευκους» να έχουν το πάνω χέρι λόγω μεγαλύτερης εμπειρίας, ποιοτικότερου ρόστερ και περισσότερων παικτών που έχουν παίξει και έχουν κερδίσει ουκ ολίγα τέτοια νοκ-άουτ παιχνίδια, που κρίνουν τίτλους.

Στο μόνο που υστερούσαν οι Πειραιώτες, ήταν στο πολύ πιο βαρύ «πρέπει» που συνόδευε την αναμέτρησή τους με έναν υποδεέστερο αντίπαλο, όπως η ΑΕΚ (έστω κι αν φέτος τους έχει μετατρέψει σε… πελάτες με τις δύο νίκες σε ισάριθμους αγώνες) αλλά και η προοπτική της κατάκτησης ενός τροπαίου, που επί 6 σερί χρόνια, πήγαινε στη συλλογή του «αιώνιου αντιπάλου».

Κακά τα ψέματα, όταν λέγεσαι ο Ολυμπιακός και στα 6 τελευταία χρόνια, έχεις κατακτήσει 2 φορές την Euroleague (2012 & 2013), έχοντας φτάσει άλλες δύο φορές στον τελικό του Final 4 (2015 & 2017), τέτοιες ευκαιρίες όχι απλά τις κάνεις μία... χαψιά, αλλά δεν αφήνεις το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης της υποτιθέμενης κυριαρχίας σου.

Οι τίτλοι, άλλωστε, πέραν του ότι μένουν στην ιστορία, συνήθως αποτελούν το τέλειο τονωτικό, ειδικότερα όταν μία ομάδα «ψάχνει» εδώ και καιρό την αγωνιστική της ταυτότητα και έχει να διανύσει ακόμη πολύ δρόμο σε Ελλάδα και Ευρώπη. Για όλα τα παραπάνω, λοιπόν, η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου ένιωθε πιο βαριά από ποτέ την πίεση του φαβορί και είχε πολλά περισσότερα να χάσει από το να κερδίσει…

Οι «κιτρινόμαυροι» από την πλευρά τους, δεν είχαν τίποτε να χάσουν. Έχοντας αφήσει τον Παναθηναϊκό εκτός τελικού, για πρώτη φορά μετά από 11 χρόνια και πετύχει την παρθενική νίκη επί του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα μετά το 2004, το έργο τους ήταν ήδη επιτυχημένο και όπως συμβαίνει συνήθως με τα αουτσάϊντερ στους μονούς τελικούς, από πλευράς ψυχολογίας, το ματς ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους. Κυρίως, επειδή όπως αποδείχτηκε και μέσα στο παρκέ, ήθελαν τη νίκη μακράν πολύ περισσότερο από τους αντιπάλους τους.

Πάμε τώρα στο τι έγινε από τη στιγμή που άρχισε ο τελικός στα «Δύο Αοράκια» του Ηρακλείου Κρήτης. Παρακολουθώντας προσεκτικά το παιχνίδι, κατέληξα στα παρακάτω συμπεράσματα:

  • Η ΑΕΚ νίκησε (88-83) νίκησε πολύ πιο εύκολα απ’ όσο θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος οπαδός της και στέφθηκε πανάξια Κυπελλούχος Ελλάδας για πρώτη φορά μετά από 17 χρόνια (2001). Αν εξαιρέσουμε το 0-3 και το 16-18 της 1ης περιόδου, αλλά και το 60-61 στο 28’, η «βασίλισσα» ήταν συνεχώς μπροστά στο σκορ από 3 έως και 8 πόντους διαφορά.
  • Από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό, οι παίκτες της «χτυπούσαν» συνεχώς στις αμυντικές αδυναμίες συγκεκριμένων παικτών του Ολυμπιακού και επέμεναν είτε να διεισδύουν στη ρακέτα, είτε να σουτάρουν από μέση απόσταση, από τη στιγμή που η άμυνα δεν τους ενοχλούσε.
  • Όσο του λείπουν τα αθλητικά προσόντα και η δύναμη, άλλο τόσο του περισσεύει το IQ και η ηγετική προσωπικότητα. Δεν του το ‘χα, το αναγνωρίζω! Ο λόγος για τον Ντούσαν Σάκοτα, που δεν βρήκε ρυθμό με το συνήθως φαρμακερό μακρινό του σουτ, ωστόσο άνοιξε διαδρόμους και κατάφερε να βοηθήσει με post-up παιχνίδι, ακόμη και με κόψιμο. Η μεγαλύτερη συνεισφορά του, όμως, εντοπίζεται στην ψυχολογική προετοιμασία των ξένων (Χάρις, Πάντερ, Τζέϊμς κατά κύριο λόγο), με τους οποίους μίλησε πολύ τις τελευταίες μέρες και προσπάθησε να τους εξηγήσει τη σημασία του συγκεκριμένου αγώνα. Οι τρεις προαναφερθέντες έβγαζαν «σπίθες» σε όλη τη διάρκεια του ματς κι έπαιξαν με πάθος που χαρακτηρίζει συνήθως μόνο τους γηγενείς παίκτες.
  • Δεν τον έχω σε μεγάλη προπονητική εκτίμηση, αλλά η εμπειρία του Ντράγκαν Σάκοτα τον βοήθησε πολύ να αντιληφθεί ότι το ρόστερ που ανέλαβε πριν δύο μήνες, δεν ήθελε τόσο κοουτσάρισμα (αν και στον τελικό ήταν πολύ διαβασμένος και είχε σημαντική επιρροή στον τρόπο που επιτέθηκε η ομάδα του), όσο σωστή διαχείριση. Το ότι ο Σέρβος coach δεν άλλαξε σχεδόν τίποτε στα plays κι ενήργησε έξυπνα, αφήνοντας την ομάδα να παίξει ελεύθερα (και κυρίως τον MVP, Μάνι Χάρις, που είναι παίκτης επιπέδου Euroleague), λογίζεται στα συν του. Mερίδιο στην επιτυχία, πάντως, αναλογεί και στον Σωτήρη Μανωλόπουλο, που έχτισε την ομάδα κι επέλεξε τους περισσότερους παίκτες.
  • Μεγάλο credit στον 65χρονο τεχνικό αξίζει και για την επιλογή του Κέβιν Πάντερ (14π.) λόγω της εξοικείωσης με την ελληνική πραγματικότητα. Ο Αμερικανός πρώην παίκτης του Λαυρίου μπήκε με το «καλησπέρα» στα… παπούτσια του παίκτη που ήθελε η ΑΕΚ και εξελίχθηκε εκ των βασικών πρωταγωνιστών των νικητών.
  • Οι χαμηλοί τόνοι που κράτησε ο ισχυρός άνδρας της «κιτρινόμαυρης» ΚΑΕ, λίγα λεπτά αφότου σήκωσε το τρόπαιο, καταδεικνύουν έναν άνθρωπο που αγαπάει την ομάδα του, αλλά συνάμα έχει αρχές και ήθος, στοιχεία που έβαλε πάνω από την μεγαλύτερη στιγμή που έζησε στα 3,5 χρόνια που έχει αναλάβει την διοίκηση της μπασκετικής ΑΕΚ. Η λέξη δικαίωση ίσως να μην είναι αρκετή για να περιγράψει κανείς το συναίσθημα στην κατάκτηση ενός τίτλου, ειδικότερα στην περίπτωση του Μάκη Αγγελόπουλου, που μαζί με τον Χάρη Κουτά, έβαλαν τις βάσεις αυτής της μεγαλόπνοης προσπάθειας στα Goody’s της Νέας Φιλαδέλφειας! Αυτό ήταν το meeting point τον πρώτο καιρό της ενασχόλησής τους, το φθινόπωρο του 2014, όταν και το μπάσκετ της «Ένωσης» δεν είχε ούτε γραφεία…

Για τον Ολυμπιακό

  • Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να θεωρείται σύμπτωση. Η 2η εφετινή «υπόκλιση» σε μία υποδεέστερη (επιμένω) ΑΕΚ, το 0/3 κόντρα στον Παναθηναϊκό, αλλά και η «πεντακάθαρη» ήττα από τον ΠΑΟΚ, δείχνουν ότι οι «ερυθρόλευκοι» είναι «κακοφτιαγμένοι», γι’ αυτό παρουσιάζουν κάθε τόσο προβλήματα αγωνιστικής συνοχής και δεν μπορούν να βρουν σταθερότητα στην απόδοσή τους.
  • Τα βαριά και δυσκίνητα κορμιά του Μιλουτίνοφ και του ΜακΛιν, δημιουργούν μεγάλα αμυντικά mismatch στο pick’n’roll, ενώ οι Στρέλνιεκς και Ρόμπερτς (πως μπορεί να κριθεί με μόλις 5’ στο παρκέ;) δεν μπορούν να αποδώσουν τα αναμενόμενα, αν δεν έχουν ξεκάθαρο ρόλο και σταθερό χρόνο συμμετοχής.
  • Το χειρότερο για τους «ερυθρόλευκους» είναι ότι έχασαν καθαρά, παρ’ότι ο Σπανούλης έκανε ίσως την καλύτερη εφετινή του εμφάνιση. Ο «Kill-Bill», που είχε 20 πόντους και 9 ασίστ, ήταν ο μοναδικός παίκτης του Ολυμπιακού με μάτι που γυάλιζε κι έδωσε ό,τι είχε για να χαρίσει την κούπα στην ομάδα του. Αν δεν ήταν αυτός, η ΑΕΚ θα «ξεφτίλιζε» τον Ολυμπιακό!
  • Οι υπόλοιποι «μπαρουτοκαπνισμένοι» Έλληνες της ομάδας, παρουσιάστηκαν πολύ παθητικοί και πολύ μακριά από την εικόνα που έχουν συνηθίσει να βγάζουν σε αγώνες που κρίνουν τίτλους.
  • Σε τελικό Κυπέλλου, που υποτίθεται ότι πρέπει να «τρώει σίδερα», η καλύτερη άμυνα της Euroleague είχε δεχτεί 26 πόντους στην 1η περίοδο και 45 στο ημίχρονο από μία ομάδα που στο τσακ προκρίθηκε στους “16” του BCL, ενώ έχασε το τρόπαιο σε εγχώρια διοργάνωση από ομάδα που δεν λέγεται… Παναθηναϊκός, παρ’ότι σκόραρε 83 πόντους!
  • Μπορεί το «διπλό» επί της Ρεάλ και το πιο εύκολο πρόγραμμα απ’ όλους τους αντιπάλους, να του δίνουν θεωρητικό προβάδισμα για το πλεονέκτημα της έδρας, η εικόνα της Κρήτης ωστόσο, σκόρπισε σφοδρή ανησυχία για τη συνέχεια σε πρωτάθλημα και Euroleague και όποιος δεν το βλέπει ή θεωρεί την απώλεια του Κυπέλλου, ως τυχαίο γεγονός, τότε μάλλον φοράει «κόκκινα γυαλιά»…
  • Ο εφετινός Ολυμπιακός απέχει κατά πολύ από την ομάδα που χαρακτηριζόταν από το περιβόητο “refuse to lose”, της άρνησης της ήττας δηλαδή και πλέον δυσκολεύεται πολύ να ανατρέψει διαφορές ακόμη και απέναντι σε υποδεέστερες ομάδες. Η ΑΕΚ δεν ξέφυγε ποτέ πάνω από 8 πόντους, παρ’ όλα αυτά, οι «ερυθρόλευκοι», με την 1η περίοδο, προσπέρασαν μόνο στο 61-60 και έβλεπαν συνεχώς την πλάτη ενός αντιπάλου, τον οποίον έκαναν να φαίνεται δέκα φορές καλύτερος απ’ όσο πραγματικά είναι. Για τέτοια αποτυχία μιλάμε…

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Αντώνης Καλκαβούρας
Αντώνης Καλκαβούρας

Στην συγκεκριμένη στήλη θα βρείτε αντικειμενικά καταγεγραμμένη άποψη γύρω από τα μπασκετικά δρώμενα και μπόλικη ανάλυση, ενίοτε σε συνδυασμό και με ρεπορτάζ. Το Gazzetta, άλλωστε, μπορεί να μπήκε στην καθημερινότητα μου στη μέση της έως τώρα δημοσιογραφικής διαδρομής (2008), ωστόσο, εδώ και 13 χρόνια αποτελεί την πιο σύγχρονη και ταχύτερη πλατφόρμα ενημέρωσης και ένα μέσο στο οποίο απολαμβάνω από την πρώτη μέρα να δουλεύω. Και σίγουρα το μόνο από τα πολυάριθμα στα οποία έχω εργαστεί και εργάζομαι (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδα, περιοδικό), το οποίο εξελίσσεται ολοένα και περισσότερο, σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνεται ευχάριστη εμμονή για τους αναγνώστες αλλά και για όλους εμάς τους συντελεστές. Να χαιρόμαστε λοιπόν τη νέα του έκδοσή του και να το εξελίσσουμε συνεχώς!