«Υγιές» είναι το «δίκαιο»

Γιάννης Ντεντόπουλος Γιάννης Ντεντόπουλος
«Υγιές» είναι το «δίκαιο»

bet365

Με αφορμή την πανάξια κατάκτηση του κυπέλλου από την ΑΕΚ, ο Γιάννης Ντεντόπουλος, βάζει σε μια τάξη τις σκέψεις του για την κάψα των "ουδέτερων" να "σπάσει" το δίπολο των "αιωνίων", αλλά για τους λάθος λόγους.

Από την ώρα που τελείωσε ο 43ος τελικός του κυπέλλου και η ΑΕΚ πανηγύρισε την κατάκτηση του τίτλου, ρίχνοντας στο καναβάτσο τον Ολυμπιακό, οι περισσότεροι που επικοινώνησαν μαζί μου, λες και ήταν συνεννοημένοι, προσπαθούσαν με απλά λόγια να μου πουν το ίδιο πράγμα. Και μη φανταστείτε ότι ήταν οπαδοί της ίδια ομάδας, εκπρόσωποι του ίδιου μορφωτικού επιπέδου, φύλου ή ηλικιακής κατηγορίας. Ακόμη και ΑΕΚτζήδες που είχαν κάθε δικαίωμα, πάνω στη χαρά τους να πουν μια κουβέντα παραπάνω, στο ίδιο σημείο κατέληγαν: «Ότι το πήρε η ΑΕΚ δείχνει υγεία. Είχαμε βαρεθεί τα τελευταία χρόνια να το παίρνει ο Παναθηναϊκός(συνήθως) ή ο Ολυμπιακός ή όποιος εν πάση περιπτώσεις επικρατούσε από την μεταξύ τους μονομαχία στο ΣΕΦ, στο ΟΑΚΑ, ή στο Ελληνικό;».

Η λογική τους μου θύμισε διαπιστώσεις που συνόδευαν την κατάκτηση του πρωταθλήματος Αγγλίας από την Λέστερ, της Ελλάδας από την Λάρισα, ή όποιου άλλου τίτλου θέλετε, σε οποιοδήποτε μέρος της γης, από μια εκπρόσωπο της συμπαθούς τάξης των αουτσάιντερ, ή του μη κατεστημένου της εκάστοτε εποχής. Νέοι ήρωες, άγνωστα πρόσωπα, ανέκδοτες ιστορίες. Ό,τι πρέπει για τους δημοσιογράφους.

Φυσικά και καταλάβαινα τους Παναθηναϊκούς, που χαιρέκακα θεωρούσαν ανακουφιστικό που δεν πήρε το κύπελλο ο «αιώνιος» αντίπαλός τους, από την στιγμή που το έχασαν εκείνοι, ή τους Ολυμπιακούς που τα τελευταία χρόνια υποβιβάζουν το συγκεκριμένο τρόπαιο επειδή είχαν να το κατακτήσουν από το 2011. Καταλάβαινα και τους ουδέτερους, που έμοιαζαν μπουχτισμένοι από την γεύση που τους αφήνει η ιδέα να παίζονται οι τίτλοι στην Ελλάδα, ανάμεσα στους «πράσινους» και τους «ερυθρόλευκους».

Όσο κι αν προσπάθησα να δω με συμπάθεια αυτή τη λογική κάθε προσπάθεια που έκανα να πάω το συλλογισμό μου ένα βήμα παραπέρα, κάπου σκόνταφτε.

Τελικά έφτασα στο συμπέρασμα που με εκφράζει καλύτερα, γιατί προσπαθεί να τηρήσει ισορροπία μεταξύ συναισθήματος και λογικής που είναι το πιο δύσκολο κεφάλαιο στην οπτική που βλέπουμε τα πράγματα: «Υγιές δεν είναι να παίρνει τον τίτλο το αουτσάιντερ, ούτε να το παίρνει ο ισχυρός, αλλά να τον παίρνει ο καλύτερος.» Με άλλα λόγια να νιώθουμε στο τέλος ότι το αποτέλεσμα αποδίδει δικαιοσύνη.

Είναι περίπου το ίδιο με αυτούς που επιμένουν ότι το ποδόσφαιρο/μπασκετ, έχει ανάγκη τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, τον Άρη, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Ηρακλή, τον Πανιώνιο... Το ποδόσφαιρο/μπάσκετ του έχει ανάγκη όλους αυτούς υγιείς και όχι να περιφέρουν την αλαζονεία τους και τις αναμνήσεις τους, εν ονόματι των οποίων μεταφέρουν στα πρωταθλήματα τις εκάστοτε παθογένειες τους.

Η Λέστερ πήρε πρόπερσι το πρωτάθλημα στη Αγγλία γιατί ήταν η καλύτερη ομάδα, η Λάρισα το είχε πάρει το στην Ελλάδα, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Αν μια ομάδα είναι πραγματικά τόσο καλύτερη από τις άλλες και - χωρίς να παρεμβαίνουν τρίτοι παράγοντες που αλλοιώνουν τις συνιστώσες του ανταγωνισμού, ανταμείβεται με το έπαθλο- με ‘γεια της με χαρά της. Αυτό δεν είναι δικό της πρόβλημα, αλλά των αντιπάλων.

Ε, λοιπόν το αίσθημα που εξέπεμψε ο συγκεκριμένος τελικός, ήταν αυτό ακριβώς. Η ΑΕΚ δεν στέφθηκε κυπελλούχος μετά από 17 χρόνια από την τελευταία φορά που τα είχε καταφέρει με τον Ίβκοβιτς, 16 χρόνια από το τελευταίο πρωτάθλημα που πήρε με τον Σάκοτα ή 50 χρόνια από τότε που κατέκτησε το κυπελλούχων στο Καλλιμάρμαρο με τον Μήλλα, επειδή κάποια στιγμή θα ερχόταν η ώρα της, αλλά γιατί στην συγκεκριμένη διοργάνωση και φυσικά στον τελικό, στο παρκέ ήταν πολύ καλύτερη και δεν άφησε την παραμικρή αμφιβολία ότι πήρε με το σπαθί της αυτό που άξιζε. Μην ξεχνάμε ότι πριν νικήσει τον Ολυμπιακό, είχε αποκλείσει και τον πολυνίκη και από σερί προερχόμενο Παναθηναϊκό.

Από εκεί και πέρα αποκτάει ιδιαίτερη σημασία για τους δυο φιναλίστ πως θα επεξεργαστούν και θα μεταφράσουν το αποτέλεσμα.

Από την πλευρά των νικητών, οι δηλώσεις του θριαμβευτή Μάκη Αγγελόπουλου (“το κύπελλο αυτό είναι στάση και όχι σταθμός») δείχνουν να είναι «to the point”. Για την ΑΕΚ θα είναι τόσο λάθος να μην πανηγυρίσει όσο τη αρμόζει αυτή την επιτυχία, όσο λάθος θα είναι να μείνει στα πανηγύρια και να επαναπαυθεί σε αυτή την επιτυχία. Αν σε κάτι συμφωνούν άνθρωποι που έχουν ζυμωθεί στο πρωταθλητισμό είναι ότι «πολλές φορές είναι πολύ πιο δύσκολο να διαχειριστείς μια μεγάλη νίκη, παρά μια μεγάλη ήττα. Το μοίραζε στα ρητά της Εθνικής των επιτυχιών, ο Παναγιώτης Γιαννάκης: «η επιτυχία έχει καταστρέψει πολλούς ανθρώπους».

Χωρίς να μπούμε σε βαθυστόχαστες τεχνικές αναλύσεις, υπάρχει μια απλή προσέγγιση του τελικού που επιβεβαιώνει ότι ο «δικέφαλος» ανέβηκε πανάξια στο βάθρο. Πήρε πολλά από πολλούς παίκτες. Για την ακρίβεια κι από τους έντεκα (μόνο ο Άτιτς ήτανDNP) που χρησιμοποίησε ο Ντράγκαν Σάκοτα, ο οποίος πιο πολύ απ’ όλα πιστώνεται την πνευματική και ψυχολογική ετοιμότητα που έδειξαν οι παίκτες του από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και σε τεχνικό επίπεδο την απόφαση να τελειώσει με την αθλητική πεντάδα, χωρίς κλασσικό σέντερ, ώστε να μπορούν να γίνονται αλλαγές στα σκριν. Μετρήστε λοιπόν, πόση βοήθεια πρόσφερε ο Καββαδάς που έπαιξε το λιγότερο (τέσσερα λεπτά) και συγκρίνετέ τον με τον ή τους αντίστοιχους του Ολυμπιακού. Είχε καμιά σχέση η συνεισφορά του Ξανθόπουλου με εκείνη του Ρόμπερτς; Και πάει λέγοντας.

Το αν η ΑΕΚ, τον τελευταίο καιρό έκανε βελτιωτικές κινήσεις που απέδωσαν την κατάλληλη στιγμή (Πάντερ, Χάντερ, Βασιλόπουλος) είναι άλλου παππά ευαγγέλιο και κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Πάντως ήταν μια απόφαση που έγινε μέσα στο πλαίσιο των κανονισμών και αν μη τι άλλο έδειξε επίγνωση κάποιων αδυναμιών, επιθυμία για ενίσχυση και ευελιξία.

Το βέβαιο είναι ότι θα αισθανθώ άσχημα αν δεν αναφέρω πως νιώθω ότι πολύ μεγάλο μερίδιο έχει ο προπονητής που έκανε τις επιλογές του καλοκαιριού, ο Σωτήρης Μανωλόπουλος ο οποίος αποκωδικοποιώντας το μήνυμα των καιρών στράφηκε κατά κόρον σε αθλητικούς παίκτες ( Χάρις, Γκριν, Τζέιμς) γιατί χωρίς τέτοιους δεν μπορείς να νικήσεις ομάδες επιπέδου Euroleague.

Για τον Ολυμπιακό ήταν μια ακόμη επώδυνη βραδιά. Κι έγινε ακόμη πιο ενοχλητική, γιατί υποσυνείδητα φάνηκε να πιστεύει ότι τώρα που έλειπε ο κακός του δαίμονας, ο Παναθηναϊκός, είχε την κούπα στο χέρι. Μια τέτοια λογική, εκ των πραγμάτων του έφερε την πίεση του φαβορί και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτά τα «όποιος το ήθελε περισσότερο» τα ακούω βερεσέ. Είναι απλά η αποτύπωση της λογικής με την οποία μπαίνει στο ματς: Έχασε γιατί φοβόταν την ήττα, όχι γιατί δεν είχε την ίδια επιθυμία να νικήσει.

Όπως επίσης, ακούω βερεσέ και τις θεωρίες για «κύπελλα» και «κυπελλάκια». Όποιες ομάδες δεν τους αποδίδουν τη σημασία που τους πρέπει ας τα αφαιρέσουν από την αίθουσα τροπαίων τους ή ας κατεβάσουν τα λάβαρα από τις οροφές των γηπέδων τους, τις φορές που το είχαν κατακτήσει. Οι τίτλοι της Ρεάλ Μ., που φέρνουν ίλιγγο έχουν μέσα και κάμποσα κύπελλα και τα Διηπειρωτικά. Αν ήταν όλα τόσο απλά, τότε η Μακάμπι, γιατί το έχασε το Διηπειρωτικό του 2014;

Επειδή πάντα ο χαμένος έχει τις περισσότερες φορές το θέμα, η περίπτωση του Ολυμπιακού είναι ξεκάθαρη. Όσο επιλέγει ξένους για να συμπληρώνουν ή να υποστηρίζουν τον ελληνικό κορμό που όσο πάει και ξεθυμαίνει και όχι για να του προσθέτει στοιχεία που του λείπουν, ακόμη κι αν χάσει τη θέση του κάποιος από τους Έλληνες, το ίδιο ζήτημα θα έχει. Θα φανεί παράξενο αλλά η παγίδα στην οποία έπεσε μέσα στον συγκεκριμένο τελικό, ήταν η συγκινητική εμφάνιση και προσπάθεια του Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος ήταν μια ομάδα μόνος του από το ξεκίνημα. Όσο ο Βασίλης ήταν ζεστός, κρύωναν και άρχισαν να διστάζουν οι υπόλοιποι. Και όσο κρύωναν και ευνουχίζονταν οι υπόλοιποι τόσο ο Βασίλης έπρεπε να μένει στο παρκέ περισσότερο χρόνο από αυτόν του τελικά μπορεί να αντέξει, απέναντι σε αθλητικούς αντιπάλους, όπως αυτούς που επέλεξε ο Σάκοτα στο τελευταίο πεντάλεπτο. Τώρα, αν οι «υπόλοιποι» αποδεικνύονται, σε ορισμένα παιχνίδια μέσα στην ίδια χρόνια, «θηρία» και σε άλλα «γατάκια» αυτό είναι το ίδιο οξύμωρο σχήμα με το γνωστό: το περσινό πρωτάθλημα, διαβάσαμε, ότι το έχασαν οι ξένοι, οι οποίοι «ξηλώθηκαν» για να αλλάξει το στυλ της ομάδας. Φέτος, σε κάθε άσχημη ήττα, τους πρώτους που αρχίζουν όλοι νοσταλγούν, είναι τους περσινούς ξένους. Ακόμη κι εκείνοι που πρώτοι τους σταύρωσαν μετά τον πέμπτο τελικό των play off της περσινής σεζόν. Κατάλαβα κάτι λάθος;

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Γιάννης Ντεντόπουλος
Γιάννης Ντεντόπουλος