Είναι σχεδόν αδύνατο να καταγράψει κανείς λεπτομερώς τον έντονο βίο του 46χρονου Ιταλού γιατί έχει κάνει τόσα πολλά. Λογικά θα το επιχειρήσει ο ίδιος όταν αποφασίσει την έκδοση της αυτοβιογραφίας του. Ο εκρηκτικός και ισχυρός χαρακτήρας του, ανέκαθεν ήταν το σήμα κατατεθέν του και η μόνιμη πηγή των αντιδράσεών του. Εδώ και τουλάχιστον ενάμιση μήνα είναι στην πρώτη γραμμή επικαιρότητας του ιταλικού μπάσκετ. Είναι η λυτρωτής της Σάσαρι καθώς την ανέλαβε τον Φλεβάρη με σκοπό να μην κινδυνεύσει και ήδη βρίσκεται στους τελικούς. Με 22 διαδοχικές νίκες, την οδήγησε στους τελικούς του ιταλικού Πρωταθλήματος και τώρα βρίσκεται στο διάβα του η Βενέτσια.

Στη Σαρδηνία, εκεί εδρεύει η Σάσαρι, ο Ποτσέκο βρήκε την ψυχική ηρεμία που δεν είχε (για παράδειγμα) στη Βαρέζε καθώς μετά την οκταετία ως παίκτης, έκατσε και στην άκρη του πάγκου. Σε μια συνέντευξη με έντονη δόση αυτοκριτικής είχε αναφέρει τους δύο λόγους της αποτυχίας. Ο πρώτος ήταν η απερίγραπτη επιθυμία για επιτυχία. Ο δεύτερος ήταν ο καιρός! Σωστά διαβάσατε. Έχει πει κι αυτό πριν από περίπου τέσσερις μήνες σε μια συνέντευξή του σε περιοδικό. Για την ακρίβεια χρησιμοποίησε το story ενός βιβλίου του Καναδού δημοσιογράφου Μάλκολμ Γκλάντγουελ. Σ’ αυτό περιγράφεται η μετάβαση μιας οικογένειας του ιταλικού Νότου στην Αμερική. Εκεί, τα μέλη αυτής, βρήκαν ό,τι επιζητούσαν. Επαγγελματική κατεύθυνση και καταξίωση, οικονομική αυτάρκεια, μια πλούσια ζωή. Έχασαν τον ήλιο, τη θάλασσα, τη γαλήνη που προσφέρει κάθε παραθαλάσσιο μέρος. Νίκησαν σ’ όλες τις μάχες που έδωσαν, όχι όμως και τον θάνατο καθώς η μελαγχολία ήταν η πηγή των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπισαν με συνέπεια να φύγουν πρόωρα από τη ζωή.

Έτσι εξήγησε ο Ποτσέκο την επιτυχία του στην Κάπο ντ’ Ορλάντο, την πρώτη ομάδα που τον εμπιστεύτηκε για τον ρόλο του προπονητή. Λτρεύει να δουλεύει με την θέα της θάλασσα. Με τον ίδιο τρόπο ερμήνευσε και την αποτυχία του στη Φορτιντούτο Μπολόνια. Εδώ βρίσκεται μια ακόμη σύμπτωση. Αν γυρίσει κανείς τον χρόνο πίσω 365 ημέρες, θα διαπιστώσει ότι τέτοια εποχή ο Ποτσέκο προσπαθούσε να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα, την αποτυχία του στη Φορντιντούτο. Μάλιστα, στην τελευταία συνέντευξη Τύπου εμφανίστηκε τόσο εκνευρισμένος, σε σημείο ένα τραπέζι και δύο διαφημιστικές πινακίδες να απορροφήσουν τα νεύρα του, πέρα από τον φόβο που αισθάνθηκε Ιταλός δημοσιογράφος ο οποίος εμμέσως πλην σαφώς έκρινε αρνητικά την τακτική του.

Έναν χρόνο μετά, φλερτάρει με τον δεύτερο τίτλο (ως προπονητής) στην καριέρα του. Προσέξτε. Στην παρθενική παρουσία του σε Playoffs! Ο πρώτος ήταν το FIBA EUROPE CUP τον περασμένο Μάρτιο, μόλις 20 ημέρες μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Σάσαρι. Ευλογημένος; Ενδεχομένως.

Είναι αλήθεια επίσης ότι ελάχιστοι είχαν φανταστεί τον Ποτσέκο να ακολουθεί προπονητική καριέρα. Θεωρούταν, πολύ τρελός για να το αντέξει. Είχε φτάσει στο σημείο να πραγματοποιεί καριέρα στην τηλεόραση (παράλληλα της αγωνιστικής!) ως παρουσιαστής του ψυχαγωγικού show «candid camera», δίπλα στην Σαμάνθα ντε Γκρένετ. Λίγα χρόνια μετά, συμμετείχε σ’ ένα άλλο ψυχαγωγικό show και σε διαγωνισμούς χορού, ο δε σχολιασμός του στην ιταλική τηλεόραση ήταν ό,τι πιο ήπιο και λογικό έκανε από την ημέρα που σταμάτησε το μπάσκετ.

Αυτή η τρέλα τον χαρακτήριζε από μικρό. Ακόμη κι όταν αποφάσισε να σταματήσει το μπάσκετ και να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, σε ηλικία 17 ετών. «Θα έλεγα ότι ήμουν σαν τον Βάρντι της Λέστερ», είχε πει. Βάρντι δεν έγινε ποτέ κι έτσι γύρισε στο παρκέ. Μικροκαμωμένος, με μπόι το οποίο μετά βίας ξεπερνούσε τα 1.80μ., αλλά το έλεγε η καρδούλα του. Ζιζάνιο. Στα μπασκετικά χρόνια του στο Βαρέζε αποκόμισε το παρατσούκλι «πυρηνική μύγα», λόγω των χαρακτηριστικών του παιχνιδιού του. Δεν είναι δα μικρό πράγμα να αναδεικνύεσαι πρώτος σκόρερ του ιταλικού Πρωταθλήματος και τρεις φορές, καλύτερος πασέρ. Κάποτε είχε αναγκάσει και τον Τιμ Ντάνκαν να ασχοληθεί μαζί του καθώς μετά τους αγώνες Mc Donalds το 1999 είχε πει… «αυτός με το κόκκινο μαλλί μου έκανε εντύπωση».

Εκείνη την εποχή, ο Ποτσέκο είχε επιλέξει το συγκεκριμένο χρώμα για τα μαλλιά του. Είχαν προηγηθεί, το πράσινο, το μπλε, το κίτρινο, το ξανθό, ροζ αλλά κι ένα «πάντρεμα» όλων αυτών παρασύροντας μάλιστα στους ρυθμούς του ένα κομμάτι της νεολαίας της εποχής. Μόνο που ο Ιταλός ήθελε κάτι παραπάνω. Ένα συμβόλαιο με ομάδα του ΝΒΑ και είχε πει… «ας μου δώσουν το μίνιμουμ ή μάλλον ας μη μου δώσουν τίποτα. Ούτως ή άλλως θα είμαι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο».

Η ατίθαση συμπεριφορά κόστισε αρκετά, όπως και οι ριζοσπαστικές ιδέες του για τον ρόλο που πρέπει να έχει ένας πλέι μέικερ. Ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς είχε άλλη άποψη, τον «έκοψε» από την ομάδα του 1999 και δεν πάτησε στο υψηλότερο σκαλί της Ευρώπης. Αυτό το μαράζι παραμένει στην ψυχή του, το είχε πει στον υπογράφοντα σε μια συνάντηση στο περιθώριο του Eurobasket 2015 στο Ζάγκρεμπ. Από τα ενεργά (αγωνιστικά) χρόνια του, διαφωνούσε κάθετα με τον περιορισμό των προσπαθειών στους πλέι μέικερ. Το θεωρούσε ευνουχισμό. «Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ο ρόλος του πλέι μέικερ είναι να βάζει μέχρι οκτώ πόντους;», είχε πει. Μάλλον ήταν μπροστά από την εποχή του.

Ο Ιταλός ήταν στο Ζάγκρεμπ στο πλαίσιο της συνεργασίας του με την Τσεντεβίτα καθώς ήταν συνεργάτης του Βέλιμιρ Μρσιτς στο τεχνικό επιτελείο. Εκεί, ήταν εγκρατής. Καμία σχέση με αυτό που είχε κάνει τον Νοέμβριο του 2014. Είχε «τρελαθεί» με την αποβολή του από τον πάγκο της Βαρέζε στη διάρκεια ενός αγώνα και φεύγοντας έσκισε το πουκάμισό του από την τσατίλα του. Εκείνο το βίντεο είχε γίνει viral, μάλλον του άρεσε και το επανέλαβε. Τον παρομοίωσαν με τον Hulk. Το απόλαυσε γιατί του αρέσει να ασχολούνται μαζί του. Το προκαλεί…

Κάποια στιγμή είχε ερωτηθεί για τον προπονητή-πρότυπό του. Δίχως ενδοιασμό είχε αναφέρει το όνομα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. «Όταν ο Ομπράντοβιτς ουρλιάζει και κοκκινίζει στον πάγκο, ξέρεις ότι υπάρχει σοβαρός λόγος και ότι έχει δίκιο», είχε πει. Με τον «Ζοτς» δεν συνεργάστηκαν ποτέ. Θα το ήθελε όμως. Η εκτίμησή του είναι απεριόριστη κι ανέβηκε στα ύψη όταν αντάμωσαν στο Ζάγκρεμπ. Η Τσεντεβίτα είχε φιλοξενήσει τη Φενέρμπαχτσε στο πλαίσιο της Euroleague κι ως είθισται, το τεχνικό επιτελείο της κροατικής ομάδας έκανε το τραπέζι στο αντίστοιχη της Φενέρμπαχτσε, δηλαδή τον Ομπράντοβιτς και τους συνεργάτες του. «Η κίνηση του Ομπράντοβιτς δεν έγινε αντιληπτή από τους υπόλοιπους, αλλά εγώ τον είδα να βγάζει 200 ευρώ από την τσέπη του και να τα δίνει φιλοδώρημα στον σερβιτόρο», είχε πει με καμάρι!

Ο Ιταλός γνωρίζει ότι αν κατάφερνε να χαλιναγωγήσει τον εκρηκτικό χαρακτήρα του, θα μπορούσε να είχε πραγματοποιήσει καλύτερη καριέρα. «Ημουν αρκετά χρόνια τρελός και όχι λίγο, αλλά πολύ. Ξέρω ότι δεν ήταν εύκολο να με ελέγξει ο κάθε προπονητής. Τώρα προσπαθώ να ηρεμώ τον εαυτό μου, να μην είμαι τόσο εκφραστικός στις αντιδράσεις μου. Πρέπει κάποια στιγμή να σκοτώσω τον Μίστερ Χάιντ μέσα μου και να ωριμάσω», είπε πρόσφατα.

Δεν το έκανε βέβαια όταν κατέκτησε με τη Σάσαρι το FIBA EUROPE CUP ή ακόμη, όταν απέκλεισε την Ολίμπια Μιλάνου από τους τελικούς του ιταλικού Πρωταθλήματος. Σύμφωνα με τα ιταλικά ΜΜΕ, το ίδιο βράδυ έδωσε μια πιστωτική κάρτα στους παίκτες του, τους παρακίνησε να βγουν και να διασκεδάσουν και ότι ο ίδιος θα κάλυπτε τα έξοδα. Οι παίκτες της Σάσαρι προτίμησαν να χαλαρώσουν σ’ ένα εστιατόριο, αλλά η συγκεκριμένη ενέργεια (μαζί με άλλες πολλές σε… φάσεις πανηγυρισμών) δείχνουν τη σχέση του με τους παίκτες. Στην πραγματικότητα, λειτουργεί σαν να είναι συμπαίκτες.

Ίσως γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να «σκοτώσει» το παιδί που βρίσκεται στην ψυχή του. Αυτός είναι ο Τζιανμάρκο Ποτσέκο. Ένας τρελός με δίπλωμα, ένας άνθρωπος που διαφέρει από τους υπόλοιπους.