Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση...

Τη μία λέμε «αρχή είναι, θα φτιάξει». Την άλλη «που θα πάει, θα δούμε βελτίωση στο επόμενο ματς». Ώσπου φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε το «μια από τα ίδια» για τον φετινό Παναθηναϊκό, με τους «πράσινους» να παρουσιάζουν τις ίδιες παθογένειες από το ξεκίνημα της χρονιάς.

Δεν λέω ότι η εικόνα θα μείνει ίδια ή ότι δεν γίνεται δουλειά ή ότι δεν υπάρχει η διάθεση για να αλλάξει η εικόνα στο εγγύς μέλλον. Άλλωστε καμία ομάδα με 6-7 νέους παίκτες δεν μπορεί να αποδίδει βάσει των δυνατοτήτων της και του αγωνιστικού της πλάνου από τους πρώτους 1-2 μήνες. Παρόλα αυτά, όταν έχει έναν συγκεκριμένο στόχο οφείλει να κάνει κάποια βασικά πράγματα τα οποία θα ελαχιστοποιούν τις πιθανότητες της ήττας.

Το ότι έχασε ο Παναθηναϊκός στην έδρα της Χίμκι ήταν κάτι που θα μπορούσε, έτσι και αλλιώς, να συμβεί. Άλλωστε ουδείς είχε κυκλώσει το συγκεκριμένο ματς ως «προαπαιτούμενο» όσον αφορά την εκτός έδρας νίκη. Παρόλα αυτά παίζει ο ρόλο ο τρόπος που έχασε. Ένας τρόπος ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να αποφευχθεί εάν και εφόσον δεν επαναλάμβανε τα ίδια λάθη όπως και στα προηγούμενα τέσσερα ματς.

Δεν εξετάζω ποια από αυτά κέρδισε και ποια από αυτά έχασε γιατί τα ίδια λάθη έγιναν στις τέσσερις αναμετρήσεις. Πρώτον: Αμυντικά ριμπάουντ. Δεύτερον: Περιφερειακή άμυνα. Ας τα δούμε και λίγο πιο αναλυτικά: Ο Παναθηναϊκός έχει 2-3 ρεκόρ στην EuroLeague και μέχρι στιγμής δίνει στους αντιπάλους του 15,2 επιθετικά ριμπάουντ σε καθένα από αυτά τα παιχνίδια, ενώ δέχεται 10,8 τρίποντα κατά μέσο όρο και μάλιστα με ποσοστό 41,8%. Από τα 129 τρίποντα που επιχείρησαν συνολικά ο Ερυθρός Αστέρας, η Βιλερμπάν, η Αρμάνι Μιλάνο, η Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης και τώρα η Χίμκι, τα περισσότερα από αυτά ήταν κάτω από εξαιρετικές προϋποθέσεις, αν όχι ελεύθερα.

Μέχρι στιγμής ο Παναθηναϊκός δεν έχει μάθει από τα λάθη του και συνεχίζει να πληρώνει ακριβά την αδυναμία που δείχνει στους δύο εν λόγω τομείς. Φταίει η άμυνα με τις αλλαγές που χάνει τόσα πολλά ριμπάουντ; Φταίει η έλλειψη ομαδικής δουλειάς; Φταίει η έλλειψη διάθεσης και ενέργειας; Φταίνε οι περιστροφές στην άμυνα για τα πολλά τρίποντα; Φταίει η έλλειψη συνεννόησης; Φταίει η παρουσία αρκετών παικτών που δεν έχουν συνηθίσει να παίζουν με το συγκεκριμένο αμυντικό στυλ που χρησιμοποιεί ο Πεδουλάκη; Είναι θέμα επιλογής; Το σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει ήδη αρνητικό πρόσημο στο ξεκίνημα της EuroLeague αν και το πρόγραμμα στο ξεκίνημα της σεζόν τον ευνοούσε για κάτι καλύτερο.

Είχα γράψει μετά το ματς με τον Ερυθρό Αστέρα «να γίνεται η δουλειά και θα έρθει και το καλό μπάσκετ» αλλά από τη στιγμή που... δεν γίνεται η δουλειά και βγαίνουν εκ νέου στην επιφάνεια τα ίδια προβλήματα, ο Παναθηναϊκός θα κληθεί να κάνει τη μία υπέρβαση μετά την άλλη εάν και εφόσον θέλει να τερματίσει στην πρώτη οκτάδα της regular season. Βάσει των όσων έχει δείξει μέχρι τώρα, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί ομάδες με υψηλότερα budget και πιο «γεμάτα» ρόστερ. Ξαναλέω. Μέχρι τώρα! Αν και εφόσον ωστόσο καταφέρει να αλλάξει γρήγορα το «τσιπάκι» και συνδυάσει αρμονικά την καλή του επίθεση, με μια... στοιχειώδης καλή άμυνα, τότε θα μπορεί να κοιτάξει με άλλο μάτι τη συνέχεια της EuroLeague. Όχι ότι χάθηκε κάτι ακόμα. Όχι. Σε καμία περίπτωση. Όμως θα πρέπει να αλλάξει άμεσα η εικόνα της ομάδας για να μην αρχίσουν να εξανεμίζονται οι ελπίδες από τον πρώτο γύρο της κανονικής περιόδου.

Υπάρχει και κάτι ακόμα που «χτύπησε» πολύ άσχημα στο ματς με την Χίμκι. Ήταν αδιανόητο να παρατήσουν οι παίκτες του Παναθηναϊκού το ματς. Αδιανόητο και απαράδεκτο. Μην ξεχνάμε ότι η Χίμκι έχει τον ίδιο στόχο με τους «πράσινους» (τουλάχιστον έτσι όπως ξεκίνησαν την σεζόν οι δύο ομάδες) και είναι ορατό το ενδεχόμενο πιθανής ισοβαθμίας. Αυτή τη στιγμή η ρωσική ομάδα βρίσκεται στο +17 από τον Παναθηναϊκό, κάτι που θα μπορούσαν να αποτρέψουν οι παίκτες της ελληνικής ομάδας. Όμως... έχασαν το μυαλό τους, την συγκέντρωσή τους, άρχισαν να «βιάζονται» στην επίθεση, να αστοχούν σε συνεχόμενα σουτ και ταυτόχρονα να δέχονται εύκολα καλάθια στην άμυνα. Θεωρεί κανείς ότι δεν θα βρουν το -17 μπροστά τους στο τέλος της regular season; Ή μήπως ότι θα μπορέσουν να καλύψουν αυτήν την διαφορά στο ΟΑΚΑ; Όχι ότι είναι απίθανο να συμβεί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα είναι και εύκολο.

Το σίγουρο είναι ότι το επιθετικό ταλέντο του «τριφυλλιού» είναι αδιαμφισβήτητο. Όμως το «να βάλουμε περισσότερα από όσα θα φάμε» δεν φαίνεται να έχει αποτελεσματικότητα στο ξεκίνημα της φετινής EuroLeague. Και εκεί ίσως να πρέπει να υπάρξουν δεύτερες σκέψεις όσον αφορά την προσέγγιση των αγώνων, αλλά και την κατανομή των ρόλων. Ναι, μπορεί τον Τζίμερ Φριντέτ να τον σημαδεύουν σε όλες τις αλλαγές, αλλά καλώς ή κακώς στην επίθεση είναι... απόλαυση και ικανός να κάνει άνω-κάτω οποιαδήποτε άμυνα και με οποιονδήποτε τρόπο.

Επόμενος αντίπαλος για τον Παναθηναϊκό η Αναντολού Εφές του 4-1 στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Το ΠΡΕΠΕΙ όχι μόνο είναι μεγάλο, αλλά έχει βαρύνει για τα καλά τους «πράσινους» οι οποίοι άρχισαν ήδη να παίζουν με την πλάτη στον τοίχο. Με τη νίκη θα κερδίσουν χρόνο και ψυχολογία αφού θα μπορέσουν να «χτίσουν» ένα νικηφόρο σερί από τη στιγμή που ακολουθούν άλλα δύο ματς στο ΟΑΚΑ με Βαλένθια και Άλμπα πριν από το ταξίδι στο Κάουνας. Το ενδεχόμενο της ήττας, δεν πρέπει να υπάρχει καν στο μυαλό όλων...

ΥΓ: Αν δεν υπολογίζονται οι Μπέντιλ και Μπράουν από τη στιγμή που έχουν από μηδαμινό ως ανύπαρκτο ρόλο στην EuroLeague, καλό θα ήταν να... αδειάσουν τη γωνιά και να γίνουν διορθωτικές κινήσεις.

ΥΓ2: Ο Τόμας είναι καλός, χρυσός, τίμιος αλλά υπήρξαν στιγμές στο ματς που έδειξε τον... Τόμας του πρώτου μισού της περσινής σεζόν. Εκεί χρειάζεται χαλινάρι. Και ίσως περισσότερο... Μήτογλου.

ΥΓ3: Μα, 22 ριμπάουντ λιγότερα; (45 η Χίμκι, 23 ο Παναθηναϊκός)

ΥΓ4: 21 ασίστ σε εκτός έδρας ματς, μόλις 5 λάθη και ήττα! Τροφή για σκέψη...

ΥΓ5: DNP ο Παπαγιάννης. Ίσως να μην ταίριαζε στο ματς. Ίσως να έπαιρνε μήνυμα. Πάντως στα τρία τελευταία ματς έχει αγωνιστεί συνολικά 7:56 λεπτά.

ΥΓ6: Θετικό η άνοδος του Ουέσλι Τζόνσον... Αρκεί να συνεχίσει έτσι.