Τα βράχια που πλησιάζουν

Το δεύτερο μισό της πρεμιέρας επιβεβαίωσε αυτό που είχαμε καταλάβει από χθες. Η ξεχειλωμένη Εuroleague του 2019-20 έχει και κάμποσες κακές ομάδες κρυμμένες μέσα στο σωρό.

Εκείνο που δεν θέλαμε να πιστέψουμε, αλλά είδαμε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας απόψε σε όλο το φριχτό του μεγαλείο, είναι ότι μία από αυτές είναι ελληνική.

Χρειάζεται να γυρίσει κάποιος στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας για να θυμηθεί τόσο κακό Ολυμπιακό. Τότε, που έπαιζε στον Κορυδαλλό και τερμάτιζε 8ος στην ελληνική Α1.

Η ομάδα που χάνει με 19 πόντους από έναν αντίπαλο επιπέδου Εurocup κινδυνεύει να διασυρθεί όταν βρεθεί αντιμέτωπη με τα άγρια θηρία.

Ακόμα χειρότερα, κινδυνεύει να καταδικαστεί σε λησμονιά, από τους ίδιους τους πιστούς της.

Ποιος θα χορέψει τον χορό της παρακμής μαζί με τους «ερυθρόλευκους» μπασκετμπολίστες, εάν τα Χριστούγεννα βρουν τον Ολυμπιακό στο 3-9 ή κάπου εκεί;

Πάντως όχι οι φανατικοί του «μέχρι τέλους» ούτε εκείνοι που παρέσυραν τους Αγγελόπουλους σε ένα γαϊτανάκι αυτοκαταστροφής, μόνο και μόνο για να πανηγυρίσουν προσωρινές νίκες στο πεδίο των εντυπώσεων.

Μη βιαστείτε να θεωρήσετε άσχετη με την Ευρώπη την παραπάνω αναφορά. Καθόλου άσχετη δεν είναι.

Ο Ολυμπιακός του Οκτωβρίου 2019 είναι μία ομάδα ορφανή από κίνητρο, έτοιμη να φορέσει από τώρα τις σαγιονάρες της για τα μπάνια του Μαϊου.

Τι ακριβώς καλούνται να επιδιώξουν οι παίκτες του, σε μία χρονιά που ξεκινάει με μοναδικό στόχο την τσάτρα πάτρα ευπρόσωπη παρουσία στην Euroleague;

Όταν ξεκινήσουν τα πλέι-οφ της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης, οι «κόκκινοι» θα χτυπάνε μύγες στον ζεστό ουρανό του Φαλήρου, άπραγοι μέχρι την επόμενη χρονιά.

Στην καλύτερη περίπτωση, οι παίκτες θα ιδρώσουν για το επόμενο συμβόλαιό τους, οι ξενόφερτοι τουλάχιστον. Και ας πνίγονται, όλοι τους, στα βαθιά νερά. Εκτός του Πάντερ, ουδείς ξεπέρασε απόψε το φράγμα των 15 λεπτών.

Ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης ποιον ακριβώς ανεμόμυλο καλούνται να κυνηγήσουν, πλαισιωμένοι από συμπαίκτες επιπέδου Champions League;

Ο Μιλουτίνοβ γιατί να τσακίσει τα πόδια του στα διάφορα «Αστρομπάλ», όταν τον περιμένει το ΝΒΑ; Ο Παπανικολάου από ποιον να ζητήσει εξηγήσεις, όταν η πρεμιέρα της Euroleague τον βρίσκει εξοστρακισμένο στο garbage time;

Ο Ολυμπιακός μοιάζει να εγκλωβίζεται σε έναν λαβύρινθο εσωστρέφειας, με χτισμένες τις εξόδους.

Ακόμα και αν μετάνιωσε για τις αποφάσεις των μηνών που προηγήθηκαν, δεν έχει τρόπο να τις ανακαλέσει ή να γυρίσει τον χρόνο πίσω.

Λυπάμαι αν σας φαίνομαι υπερβολικά απαισιόδοξος, αλλά έτσι τα βλέπω τα πράγματα. Δεν έχει νόημα, να στρογγυλεύουμε τα αστρογγύλευτα.

Και κατά βάθος εύχομαι να διαψευστούν οι δυσοίωνες προβλέψεις, διότι το τελευταίο που θέλω είναι να γράφω όλο το χειμώνα σχόλια για μία ομάδα που θα βολοδέρνει στις τελευταίες θέσεις, εγκαταλελειμμένη από θεούς και ανθρώπους.

Οφείλω ωστόσο να επισημάνω, ότι τα σημάδια της αγωνιστικής υποχώρησης ήταν ορατά πριν ακόμη σαλπίσει την ανούσια επανάστασή της η διοίκηση.

Και δεν αναφέρομαι στις οικονομικές αναταράξεις ούτε στα οπτικά και ηχητικά εφέ του περασμένου χειμώνα.

Από την πρώτη μέρα που ο Ολυμπιακός πέρασε στα χέρια του Ντέιβιντ Μπλατ, έγινε μία ομάδα δίχως ταυτότητα, ένα ανερμάτιστο σύνολο που παγιδεύτηκε ανάμεσα σε δύο κόσμους και κληρονόμησε τα χειρότερα στοιχεία από αμφότερους.

Σε τι ακριβώς ήταν καλός ο Ολυμπιακός του 2018-9; Σε τίποτε απολύτως. Έφτασε μέχρι εκεί που τον κουβάλησε η προσωπικότητα των αστέρων του, ώσπου ξέμεινε από καύσιμα και κατέρρευσε.

Φέτος, μοιάζει ακόμη χειρότερος, αφού δεν έχει ούτε άμυνα ούτε επίθεση ούτε κοντούς ούτε ψηλούς ούτε ρυθμό ούτε σχέδιο ούτε φλόγα.

Ο προσωπικός γολγοθάς που περνάει ο Μπλατ καθιστά δύσκολη κάθε απόπειρα κριτικής πάνω στη δουλειά του, αλλά η αλήθεια του γηπέδου δεν κρύβεται.

Ποιος μπορεί να εξηγήσει τη λογική πίσω από τις ασυνάρτητες αλλαγές που ξεχαρβάλωσαν την φορτσάτη αρχική πεντάδα του αποψινού αγώνα μετά το αρχικό 12-19;

Τι ακριβώς κλήθηκε να κάνει ο Σπανούλης με τέσσερις απρόσωπους Αμερικανούς γύρω του και σε ποιους αυτοματισμούς πόνταρε ο προπονητής;

Γιατί έπαιξαν μόνο 4 λεπτά μαζί οι τέσσερις έμπειροι πρωτοκλασάτοι, εφ’ όσον η ομάδα ορθοπόδησε κάπως σε αυτό το διάστημα, προς το τέλος του α’ ημιχρόνου;

Τι δουλειά έχουν σε ομάδα πρωταθλητισμού μονάδες όπως ο Τσέρι; Πώς είναι δυνατόν να δόθηκαν τα κλειδιά ολόκληρου Ολυμπιακού στον πρωτόβγαλτο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ Μπάλντγουιν;

Θα μπορούσα να πλημμυρίσω τη σελίδα με ανάλογα ερωτηματικά, αλλά δεν έχει νόημα. Τα προβλήματα τα βλέπουν ακόμη και οι αρχάριοι.

Το μόνο ερώτημα που αξίζει να απαντηθεί είναι το εξής: ποιο είναι το σχέδιο της διοίκησης ώστε να αποφευχθεί η σφοδρή πρόσκρουση στα βράχια;