Τι θα προσφέρει το νέο «αίμα» της Euroleague
Η Euroleague μπορεί να ολοκληρώθηκε πριν περίπου ένα μήνα, αλά ήδη έχουμε αρχίσει να ανυπομονούμε για όσα θα δούμε την επόμενη σεζόν.
Η πρώτη και σημαντική αλλαγή είναι φυσικά η αύξηση των ομάδων από 16 σε 18.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τέσσερις ομάδες που δεν έπαιξαν πέρυσι και περιμένουμε και μία πέμπτη η οποία θα προκύψει από την ανάθεση της πρόσκλησης των διοργανωτών (wild card).
Η Euroleague Greece καταγράφει τις πρώτες αλλαγές που θα προσφέρουν οι Άλμπα, Ερυθρός Αστέρας, Βιλερμπάν και Βαλένθια αντί των Μπουντούτσνοστ, Νταρουσάφακα και Γκραν Κανάρια που αποχαιρέτησαν.
ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΝΕΕΣ ΟΜΑΔΕΣ
Άλμπα: Τρομερό γήπεδο και γεμάτο με κόσμο ο οποίος δημιουργεί καταπληκτική ατμόσφαιρα. Ο Αΐτο Ρενέσες αποτελεί ένα σημαντικό πρόσωπο στην ιστορία της Euroleague και σίγουρα η παρουσία του στον πάγκο προσδίδει κύρος. Τέλος, δε γίνεται να μην αναφερθούμε στο γρήγορο στυλ μπάσκετ που παίζει και σίγουρα θα ακολουθήσει και του χρόνου. Στην κυριολεξία παίζουν σε... τρελό ρυθμό.
Ερυθρός Αστέρας: Ενα ακόμη γεμάτο γήπεδο με καταπληκτική ατμόσφαιρα. Λίγο πιο επιθετική σε σχέση με αυτή στο Βερολίνο βέβαια, αλλά πάντα είναι ωραίο να παίζεις σε γεμάτα γήπεδα. Ειδικά αν μπούμε σε διαδικασία σύγκρισης με την Μπουντούτσνοστ, τότε βγαίνει 100-0 νικήτρια η ομάδα του Μίλαν Τόμιτς. Οι Μαυροβούνιοι έπαιζαν μπροστά σε 3000 κόσμο σε ένα μικρό γήπεδο.
Βιλερμπάν: Η Euroleague έχει ανάγκη να μπει στη γαλλική αγορά και ο Τόνι Πάρκερ αποτελεί εγγύηση. Ο πρώην γκαρντ των Σπερς και των Χόρνετς έχει αναλάβει πρόεδρος και σίγουρα το project του θα είναι «δυνατό». Γενικά η διοργάνωση είχε ανάγκη από μία καινούρια πόλη όπως η Λυών.
Βαλένθια: Σε αυτή την περίπτωση θα μπούμε αναγκαστικά σε σύγκριση με την Γκραν Κανάρια. Μπασκετικά δεν ξέρουμε τι θα συναντήσουμε οπότε θα ήταν άδικο να κρίνουμε. Σημαντικό κέρδος αποτελεί η απόσταση καθώς επίσης και η εμπειρία της διαχείρισης δύο διοργανώσεων. Η Γκραν Κανάρια τα «θαλάσσωσε» πέρυσι και στην Euroleague και στην ACB.
ΤΙ ΔΕ ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ
Μπουντούτσνοστ: Το πολύ μικρό γήπεδο, ο ελάχιστος κόσμος και το γεγονός ότι ένας ατζέντης (Ραζνάτοβιτς) είχε περίπου 8-9 παίκτες και τον προπονητή.
Γκραν Κανάρια: Το πιο κουραστικό ταξίδι στην ιστορία της διοργάνωσης. Τεράστια ταλαιπωρία για τις ομάδες. Μικρή ανταγωνιστικότητα στα περισσότερα παιχνίδια.
Νταρουσάφακα: Η τουρκική ομάδα ήταν συμπαθητική, έδωσε χρόνο σε κάποιους νεαρούς παίκτες (Τούρκους και Αμερικανούς) και γενικότερα δε δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα.
