Το μπάσκετ είναι ένα δίκαιο άθλημα τελικά

Στο φινάλε της κανονικής περιόδου της Euroleague το ταμείο που συνολικά γίνεται, φέρνει στο μυαλό μας τα λόγια του Σεπτέμβρη και του Οκτώβρη, τις προσδοκίες, τα σχέδια επί αοράτου χάρτου και μας θυμίζουν το προφανές: μεταξύ αρχής και τέλους κανονικής περιόδου υπάρχουν πολλές εντατικές εβδομάδες, που αποδεικνύουν ποιες ομάδες σχεδιάστηκαν πρώτα απ’ όλα για να αντέχουν.

Έχω ξαναγράψει πολλάκις για τις κωλοτούμπες που αναγκάστηκα να κάνω από την αρχή της σεζόν και το παραδέχομαι ανερυθρίαστα, πως σε πολλές εκτιμήσεις μου ήμουν λάθος και θα ήταν χαζό να προσπαθώ να αποδείξω το αντίθετο, μια που digital scripra manent. Το μόνο πράγμα που είπα και αποδείχτηκε σωστό, όχι μόνο φέτος αλλά από την αρχή της εφαρμογής του νέου συστήματος της Euroleague, είναι ότι η Υγεία εμφανίζεται ως ο πρώτος καθοριστικός παράγοντας. Φυσικά ο αρχικός καλά ζυγισμένος σχεδιασμός είναι που δείχνει το δρόμο καθώς και η επιλογή του προπονητή, αφού αυτή δείχνει κυρίως που θέλει η ομάδα να πάει και κυρίως πως να πάει. Θα μου επιτρέψετε να αντιπαραβάλλω στα παραπάνω στοιχεία τις δύο ελληνικές ομάδες, τον Παναθηναικό και τον Ολυμπιακό.

Αρχικός σχεδιασμός

Το καλοκαίρι πάρθηκαν δυο θεμελιώδεις αποφάσεις. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ανέθεσε για 3^η χρονιά το project στον πρωταθλητή Τσάβι Πασκουάλ και οι αδερφοί Αγγελόπουλοι προσέλκυσαν στο λιμάνι έναν προπονητή star, τον κόουτς Μπλατ. Οι πράσινοι ήθελαν το κάτι παραπάνω από την περσινή δυσάρεστη εμπειρία της σειράς με την Ρεάλ, ενώ ο Ολυμπιακός πήγαινε για τεράστιες αλλαγές με έναν προπονητή γνώστη της αγοράς, μεγάλη εμπειρία στην Euroleague και «αρκετές άκρες» στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Η γενικότερη προσδοκία φαντάζομαι ήταν παρόντων Σπανούλη και Πρίντεζη, με τον Μιλουντίνοφ ίσως για τελευταία χρονιά στο ρόστερ, να υπάρξει αξιοποίηση της παλιάς φρουράς αλλά να σκάσουν 2-3 λαχεία και για φέτος αλλά που να δείχνουν τον δρόμο και τα επόμενα χρόνια. Πόσο συχνά πιστεύετε, ότι μπορεί να κερδίσει μια ομάδα τέτοια λαχεία; Επίσης έπεσε βάρος στο όνομα του κόουτς για να διαχειριστεί τα αποδυτήρια, ώστε να μην υπάρχουν αντιδράσεις αν χρειαστεί να μην τελειώνει παιχνίδια ως βασικός ο Kill Bill. Από αλλού το περίμεναν κι από αλλού τους ήρθε. Το πρόβλημα δεν το δημιούργησε ο Σπανούλης αλλά η γενικότερη ατμόσφαιρα των αποδυτηρίων που δεν ήταν μπετόν αρμέ όπως στο παρελθόν κι αυτό είναι απολύτως θέμα διοίκησης – παικτών.

Στην πράσινη όχθη αναγκάστηκαν να αποχωριστούν δυο βασικότατα στελέχη, τους Τζέιμς και Σίγκλετον ενώ την τελευταία στιγμή ήρθε μια αποχώρηση, που κατά την ταπεινή μου γνώμη μπέρδεψε πολύ τον αρχικό σχεδιασμό. Ο Ντένμον ήταν πολύτιμο γρανάζι στο φετινό σχέδιο του κόουτς Πασκουάλ, ο παίκτης που προοριζόταν ως εναλλακτική ή συμπαραστάτης του Καλάθη, ένας παίκτης με υψηλό δείκτη υγείας και αγωνιστικής πειθαρχίας, το δεύτερο αντίθετα με τον πανάκριβο Μάικλ Τζέιμς.

Τα εργαλεία κάνουν το μάστορα λέει το ρητό και τα λεφτά καλώς ή κακώς έχουν μεγάλη σημασία στη δημιουργία του ρόστερ. Μπορεί να μην είναι εφικτό να αγοράσεις τον Τσάτσο ή τον Σβεντ, τον Σίγκλετον ή τον Ράντολφ, τον Μέλι ή τον Σεγκέλια αλλά αν σε «τρυπάει» ο ανταγωνιστής σου ή οι πανίσχυροι οικονομικά Κινέζοι παραμονές πρεμιέρας σεζόν, τότε σημαίνει πως κάθε χρόνο πρέπει να είσαι πρωτοπόρος στις επιλογές και να μη μετράς τα κουκιά εναντίον τους. Η ελληνική φορολογία και ο οικονομικός κύκλος του ελληνικού μπάσκετ δεν το επιτρέπουν αλλά επιτάσσουν την πρόσληψη ψαγμένου GM.

Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι πορεύτηκαν με την αρχική τους επιλογή ως τον άδοξο αποκλεισμό, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος επέφερε στην ομάδα του το ηλεκτροσόκ Ρικ Πιτίνο, έσωσε την παρτίδα (κι αυτό το γράφω ανεξαρτήτως Final 4) και σίγουρα κρυφοκοιτάζει την αφετηρία της επόμενης σεζόν.

Ο δείκτης Υγείας

Ο Ολυμπιακός έζησε πολύ σκληρά στο πετσί του το φαινόμενο των τραυματισμών. Των ταυτόχρονων μάλιστα τραυματισμών των δυο ποιοτικότερων guard του, την πιο λάθος στιγμή της σεζόν. Όταν σχεδιάζεις την ομάδα στην αρχή της χρονιάς, δεν μπορείς τόσο εύκολα να θωρακιστείς απέναντι στο ενδεχόμενο τραυματισμού του Σπανούλη και του Στρέλνιεκς και μάλιστα την ίδια εποχή. Η φετινή γνώση δεν ξέρω τι θα φέρει για τον επόμενο σχεδιασμό αλλά εκτός από το πλήθος των παικτών υπάρχουν και γιατροί, γυμναστές, φυσικοθεραπευτές, έγκαιρες προγνώσεις, προληπτική διαχείριση, ορθή αποθεραπεία και άλλα πολλά σε ένα οργανισμό που «απασχολεί» κορμιά εκατομμυρίων.

Σε μια αντίστοιχη απευκταία περίπτωση ούτε ο Παναθηναικός θα είχε μέλλον στη διοργάνωση με έναν τραυματισμό του Νικ Καλάθη κι αυτό πιστεύω είναι κάτι που δεν χρήζει υπερανάλυσης. Έχασε τον πολύτιμο Λάνγκφορντ και τον Νίκο Παππά αλλά ευτυχώς όχι τον «μοναδικό» Νικ Καλάθη. Μπορεί να μιλάμε και να γράφουμε για τον βιονικό Νικ αλλά σε μια προσγείωση στο έδαφος μετά από ένα ριμπάουντ ή ένα ντράιβ, αν το πόδι γυρίσει πάνω σε πόδι συμπαίκτη ή αντιπάλου, τότε δεν είναι θέμα βιονικότητας ή αθλητικότητας , είναι θέμα ατυχίας που στα σπορ υπάρχει πάντα. Είναι ένας παράγοντας που μας οδηγεί στην παρακάτω παράγραφο.

Το μπάσκετ δεν μπορεί να είναι το άθλημα του ενός

Είτε σε λένε Καλάθη είτε Σπανούλη είτε Μάικλ Τζέιμς είτε Σβεντ η ομάδα σου κάποια στιγμή θα πρέπει να μπορεί να παίξει και χωρίς εσένα. Η Ρεάλ δεν καταρρέει, όταν κάθε χρόνο χάνει για ένα διάστημα τον Γιούλ, ούτε η ΤΣΣΚΑ όταν χάνει τον Ντε Κολό και τους αξίζει ένα credit γιατί σχεδιάστηκαν έτσι. Δεν είναι μόνο θέμα πορτοφολιού, είναι και θέμα φιλοσοφίας. Να σας θυμίσω πως όταν ο Ομπράντοβιτς ανέλαβε την πλούσια Φενέρ, υπήρχαν Έλληνες σπήκερ αγώνων που κρυφογελούσαν με την προσπάθειά του να παίξει το δικό του μπάσκετ με τον Μπόμπι Ντίξον στο παρκέ. Μετά το ιστορικό τηλεφώνημα στον Σλούκα (έλα φίλε ο Ζέλικο είμαι και θέλω να μιλήσουμε) ο Μπόμπι Ντίξον δεν φαίνεται και τόσο αστείος ως μοναδικός guard ειδικά στα τελευταία κρίσιμα δεκάλεπτα, προφανώς γιατί δεν είναι μόνος σε όλο τον υπόλοιπο αγώνα.

Πολύ πιο γνώστες και σοφότεροι εμού λένε, ότι δεν υπάρχει ενεργό ρόστερ 12 παικτών. Γύρω στους 8 οι απαραίτητοι παίκτες, μέχρι 10 οι επιθυμητοί. Από αυτούς δύο οι απαραίτητοι point guard εκ των οποίων ο ένας επιτρέπεται να είναι combo αλλά αληθινός combo έτσι; Όχι να τον βαφτίζουμε λόγω ύψους. Ποικιλία forward με γρήγορα πόδια, έφεση στο σουτ και στο ριμπάουντ κι επιθυμητός ένας πολύ ψηλός. Όχι απαραίτητος αν υπάρχουν τα παραπάνω αλλά επιθυμητός. Εν αρχή όμως είναι ο Στρατηγός.

Ο Ολυμπιακός πρέπει να αποφασίσει για πολλά άλλα πράγματα πριν τη στελέχωση του επόμενου ρόστερ, ο Παναθηναικός πρέπει πρωτίστως να λύσει το ζήτημα «προπονητής της σεζόν ’19-’20». Πολύ μπερδεμένα τα πράγματα αν φύγει ο Μπλατ, πολύ ατυχές αν φύγει ο Ρικ Πιτίνο.

Η μπασκετική μου λογική λέει, ότι δεν θα πάει ο Παναθηναικός στη Βιτόρια. Θα είναι μπασκετικά παράδοξο. Η ολόψυχη ευχή μου όμως είναι, να μπερδέψει την κατάσταση ο κόουτς Πιτίνο, να παραμείνει Superman ο Καλάθης και να βγουν μπροστά άλλοι 3 σημαντικότατοι παίκτες. Ο Κηθ Λάνγκφορντ που τόσο πολύ έλειψε σε προηγούμενες εβδομάδες, ο ψημένος σε τέτοια ματς Ιωάννης Παπαπέτρου και ο Γκιστ που πέρσι ηττήθηκε κατά κράτος από Ρέγιες και σια.

Για τη σειρά αυτή όμως θα μου επιτρέψετε ένα ακόμα blog προσεχώς.