Μπουρλότο στη σαμπάνια

Αυτά που θα ‘πρεπε να γράψω στο ξεκίνημα του κειμένου, για τη φάση που έκρινε τον αγώνα, τα παραλείπω ως ευκόλως εννοούμενα. Τα διαβάσατε άλλωστε αλλού και τα ξεστομίσατε και οι ίδιοι.

Υπενθυμίζω, μόνο, ότι το κορώνα-γράμματα βγάζει πότε κορώνα και πότε γράμματα. Καλάθης στη Μόσχα, Ρούντι στην Αθήνα.

Επιγραμματικά, ο Παναθηναϊκός έπαιξε τέλεια άμυνα στα τελευταία 21 δευτερόλεπτα, αλλά ηττήθηκε από ένα σουτ προσευχή του ενοχλητικού παιχταρά που όλοι αγαπάμε να αντιπαθούμε.

Αν είναι να βλέπω τη φάτσα του Ρούντι να πανηγυρίζει, ας είναι σε ένα περίπου ασήμαντο ματσάκι της κανονικής περιόδου της Εuroleague. Και πάντως όχι με την Εθνική Ισπανίας.

Πάμε παρακάτω καλύτερα, γιατί αυτός που αλλοιθωρίζει μπροστά στο δέντρο χάνει από τα μάτια του στο δάσος.

Ο Παναθηναϊκός έχασε επειδή κατέρρευσε στα τελευταία 5 λεπτά του παιχνιδιού. Το ρεζερβουάρ του άδειασε πριν την ώρα του, οπότε τα κατάκοπα πόδια οδήγησαν το μυαλό σε απονενοημένα διαβήματα.

Είχα την πρόνοια να καταγράψω φάση προς φάση όσα ακολούθησαν το 71-63 του 36^ου λεπτού. Τώρα που τα βλέπω μαζεμένα στο χαρτί μου, δυσκολεύομαι να πιστέψω στα μάτια μου. Βάζω κολλύριο και αποδελτιώνω:

* Επτά άστοχα μακρυνά σουτ, «stupid f*cking shots» όπως τα χαρακτήρισε σε ένα τάιμ-άουτ ο Ρικ Πιτίνο, τα έξι μάλιστα συνεχόμενα: Καλάθης 3 (το ένα αέρος-άερος), Κιλπάτρικ 1, Τόμας 1, Λάνγκφορντ 2.

* Δύο χαμένες μπάλες, σε απανωτές φάσεις που μπορούσαν να φέρουν τη διαφορά στους 4 πόντους. Τα βήματα του σχεδόν αφρούρητου Γιώργου Παπαγιάννη σε απόσταση επαφής με το καλάθι ήταν από τα λάθη που κάνουν τις τρίχες της κεφαλής να ασπρίζουν.

* Τρία εντελώς αχρείαστα φάουλ, τα οποία χάρισαν στη μπλοκαρισμένη Ρεάλ 6 βολές χωρίς να τρέξει καθόλου το ρολόι: Παπαπέτρου στον Ρούντι, Τόμας στον Καμπάτσο, Παπαγιάννης στον Αγιόν.

* Δύο άστοχες βολές, από τον Γιώργο Παπαγιάννη στα 37’’, όταν ο αιωνίως προβληματικός σε αυτόν τον τομέα Παναθηναϊκός βρισκόταν στο 73-71.

* Και ένα, μονάκριβο καλάθι (το παρ’ ολίγον νικητήριο του Κιθ Λάνγκφορντ 58 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη), ο έστι μεθερμηνευόμενον 2 πόντοι από 11 κατοχές της μπάλας. Εντός έδρας, με 15.000 κόσμο στις εξέδρες και με αφετηρία το +11.

Κάπως έτσι, η Ρεάλ ολοκλήρωσε μία ανατροπή στην τετράλεπτη πορεία της οποίας δεν πέτυχε ούτε μισό καλάθι εντός παιδιάς, πέρα από την τορπίλλη του Ρούντι Φερνάντεθ: 8/10 βολές, 0/1 δίποντα, 0/4 τρίποντα.

Πέρα από τα ανόητα φάουλ και από τα χαμένα ριμπάουντ, η άμυνα λειτούργησε σωστά μέχρι την προτελευταία στιγμή. Το 71+3 με 37% ευστοχία της ίδιας Ρεάλ που κατά μέσο όρο βάζει 86,3 πόντους, αποτελεί εύγλωττη απόδειξη.

Οι παίκτες του Παναθηναϊκού κέρδισαν ακόμα και φάσεις φαινομενικά χαμένες, όπως οι σχεδόν-τάπες που δέχθηκε ο Τόμπκινς, από τον Παπαπέτρου στον αιφνιδιασμό (στο α’ ημίχρονο) και από τον Τόμας σε λέι-απ (στην τελική ευθεία).

Μπορεί να έχασαν το ματς, αλλά στη σκακιέρα του αγώνα βγήκαν νικητές. Και ας έχασαν το δικαίωμα να μπουν στα πλέι-οφ με θριαμβευτικό σερί 8 νικών, όπως ήλπιζαν.

Όποιος θέλει να ακουμπήσει τα δάχτυλα στο σημάδι των ήλων, θα χρειαστεί να ομολογήσει ότι η Ρεάλ ξεγύμνωσε στο τέλος τις αδυναμίες του Παναθηναϊκού και του έκλεψε το γλυκό μέσα από το βάζο.

Όταν ο Καλάθης και οι συμπαίκτες του κουράστηκαν από την υπερπροσπάθεια, δεν είχαν ούτε ένα σίγουρο «πάτημα» για να ακουμπήσουν τη μπάλα στο ζωγραφιστό (όπως έκανε συστηματικά η Ρεάλ με Ταβάρες και Αγιόν, απόντος του Ρέγιες) ούτε τους σουτέρ που θα ξεκλείδωναν την από νωρίς ταμπουρωμένη στα μετόπισθεν άμυνα.

Οι Ισπανοί έφτασαν σε απόσταση βολής πολύ νωρίτερα από το 40ό λεπτό, αλλά ο Παναθηναϊκός τους κράτησε σε απόσταση επειδή (για μια φορά) βρήκε τρία μαζεμένα τρίποντα και άνοιξε ξανά την ψαλίδα στο +11 (67-56).

Στα τελευταία 8 λεπτά, όμως, η πηγή στέρεψε και οι γηπεδούχοι έφτυναν αίμα για να ματώσουν το διχτάκι. Η άμμος στην κλεψύδρα άδειαζε και η Ρεάλ πλησίαζε ολοένα περισσότερο, έστω με εκτρωματικό μπάσκετ και αγκομαχητό.

Είμαι βέβαιος ότι οι φίλαθλοι στο ΟΑΚΑ έψαχναν τρόπους για να τρέξουν το χρονόμετρο και να τελειώσει ο ατελείωτος αγώνας πριν σωθεί η βενζίνη.

Τελικά, το τεπόζιτο τινάχτηκε στον αέρα πάνω που οι ίδιοι άγγιζαν τον φελό της σαμπάνιας. Ίσως δεν ήταν καλή ιδέα να ακουμπήσουν στο παρκέ εύφλεκτο υλικό, σε απόσταση αναπνοής από τον μπουρλοτιέρη Φερνάντεθ.

Χαρακτήρισα νωρίτερα τον αγώνα «ασήμαντο», χωρίς μάλιστα να περιμένω το -τελικά ευνοϊκό και για τις δύο ελληνικές ομάδες- αποτέλεσμα του Μιλάνου. Θα το κάνει ο ίδιος ο Παναθηναϊκός το αποτέλεσμα ασήμαντο, εφ’ όσον νικήσει τη Μπούντουτσνοστ στο ΟΑΚΑ.

Το αποψινό πάθημα θα είναι χρήσιμο μάθημα και η προσγείωση ομαλή, αρκεί να εμφανιστεί στο παρκέ η ομάδα του 45-33 (α’ ημίχρονο) και όχι του 28-41 (β’ ημίχρονο) ή ακόμα χειρότερα του 2-14 (τελευταίο πεντάλεπτο).

Μπορεί να προκριθεί ακόμα και με ήττα βέβαια, αλλά θα χρειαστεί δώρα από τρίτους. Το ίδιο ισχύει και για τον Ολυμπιακό. Εκτός αν χάθηκα στις ισοβαθμίες, που καθόλου δεν αποκλείεται…

Και οι δύο ελληνικές ομάδες κρατούν την πρόκριση στα δικά τους χέρια και στο δικό τους γήπεδο, με αντιπάλους που δεν τρομάζουν κανέναν: Μπουντούτσνοστ και Ζαλγκίρις, Νταρουσάφακα.

Μπορεί να ανήκουν στο παρελθόν οι εποχές του καλπασμού, μπορεί να φτάσαμε να ξορκίζουμε τον αποκλεισμό από τα πλέι-οφ, αλλά η post season έχει τη δική της ζωή και ουδείς είναι χαμένος από χέρι εφ’ όσον φτάσει στην αφετηρία της.

Ο «πόλεμος των οκτώ ημερών» που αρχίζει αύριο μπορεί, και πρέπει, να είναι μία καινούρια αρχή τόσο για τον Παναθηναϊκό όσο και για τον Ολυμπιακό.