Και ξαφνικά Πράσινοι γίγαντες – Κόκκινοι νάνοι;

Ο τίτλος παραπέμπει ευθέως στην παλιά εκπαιδευτική εκπομπή-παιχνίδι της ελληνικής τηλεόρασης για την οποία οι πιτσιρικάδες δεν έχετε ιδέα και οι μεγαλύτεροι με το ζόρι θυμόμαστε. Όπως με το ζόρι θυμόμαστε την περίοδο της φετινής Euroleague κατά την οποία ο Ολυμπιακός διεκδικούσε το πλεονέκτημα έδρας και ο Παναθηναικός ετοιμαζόταν για το μεγάλο καλοκαιρινό restart μετά από ένα διαφαινόμενο αποκλεισμό από την 8άδα. Η χρονική αυτή περίοδος δεν είναι και τόσο μακριά απλά στη χώρα της λήθης και της επιπολαιότητας, στοιχεία παντελώς ασύμβατα με τον αθλητισμό, τώρα ο καθένας μπορεί να παριστάνει τον μετά Χριστόν προφήτη.

Εγώ δεν θα παίξω αυτόν τον προσβλητικό για την νοημοσύνη όλων ρόλο και κάνοντας μια τεράστια κωλοτούμπα θα υποκλιθώ κατά την προσγείωση στον Νικ Καλάθη τον οποίο πολλάκις έχω κατηγορήσει, ειρωνευτεί, αμφισβητήσει και τώρα ήρθε η ώρα να τον χειροκροτήσω. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν είναι ο κορυφαίος όλων των Ευρωπαίων guard αλλά τα υπερβολικά πολλά πράγματα που κάνει μέσα στο γήπεδο είναι εξαιρετικά δυσεύρετα και με τον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης, τον ψυχρό κανόνα της αγοράς δηλαδή, ο Νικ παίρνει ένα ηγεμονικό συμβόλαιο το οποίο βέβαια για να σταματήσει κάπου και η σπέκουλα πληρώνει ο Γιαννακόπουλος κι όχι εμείς οι κριτές. Δεν ξέρω από που αντλούμε την υποτιθέμενη γνώση χειρισμού budget, αλλά ο Γιαννακόπουλος, που μικρός ίσως και να έπαιζε Monopoly με αληθινά χαρτονομίσματα, μάλλον θα ξέρει καλύτερα από εμένα.

Πράσινοι γίγαντες – Η τέχνη της προσαρμοστικότητας

Η μόνη ίσως διαχρονικά σωστή πρόβλεψη που έχω κάνει για την Euroleague είναι ότι το σπουδαιότερο όλων, πάνω από ρεκόρ, ισοβαθμίες, φορμαρίσματα παραμένει η Υγεία της Άνοιξης. Ό,τι ρόστερ και να έχεις χτίσει, γυμνάσει, προετοιμάσει, που να πας και πως να παίξεις, αν σε χτυπήσει η ατυχία τον τραυματισμών τον Μαρτη και τον Απρίλη. Ο Παναθηναικός στάθηκε εξαιρετικά τυχερός κι ευτυχής να έχει μεν απώλειες αλλά να είναι τέτοιες που να μπορεί να τις «κρύψει». Τραυματίστηκε ο Παππάς κι έμειναν εκτός μερικές εβδομάδες Λάνγκφορντ και Λοτζέσκι αλλά Κιλπάτρικ, Παπαπέτρου και η βιονικότητα του Νικ έκρυψαν τις απουσίες. Αν, χτυπάω ξύλα, MDF και το ξερό μου κεφάλι μαζί, τραυματιζόταν ο Καλάθης, τι ακριβώς θα κατάφερνε ο Μέγας Ρικ Πιτίνο;

Είπα Πιτίνο και πρέπει να πούμε κάτι για τον Γκουρού. Είναι μια αθλητική φράση άσχετα αν δεν ακούγεται ως τέτοια. Αν πήγαινα στον «πόλεμο» θα τον ήθελα για Στρατηγό μου. Αυτό το been there-done that που εκπέμπει αυτός ο τύπος ακόμα και στο πρωτόγνωρο για αυτόν ευρωπαικό περιβάλλον είναι καταπληκτικό. Θα διατυπώσω και μια βαρύγδουπη άποψη για τον Ρικ Πιτίνο που ίσως να μην ενδιαφέρει και κανέναν αλλά εγώ θέλω να την εξωτερικεύσω. Το μεγαλύτερο προσόν του είναι η προσαρμοστικότητα. Ίσως επειδή στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της πολύχρονης καριέρας του προπονούσε παιδιά, ήταν καταδικασμένος να διαχειρίζεται αγωνιστικές και ψυχολογικές μεταπτώσεις εφήβων. Έπρεπε δηλαδή πολύ συχνά να προσαρμόζεται στο τι ζητάει και από ποιον, αντί να απαιτεί συγκεκριμένα πράγματα any given game night. Έτσι και στον Παναθηναικό ήρθε, αγόρασε εντυπώσεις, προσαρμόστηκε και ζήτησε λίγα πράγματα από πολλούς και ένα βασικό από τον Καλάθη. Να μπορεί να παραμένει στο παρκέ, όσο περισσότερο γίνεται, το μοναδικό ίσως πράγμα στο οποίο ο Νικ είναι καλύτερος από ΌΛΟΥΣ τους ευρωπαίους κοντούς.

Κόκκινοι νάνοι – No Spanoulis, no party

Η συνθήκη της ανοιξιάτικης υγείας είναι δυστυχώς για τον Ολυμπιακό ακριβώς αντίθετη από αυτή των Πρασίνων. Όχι μόνο βιώνει απώλειες αλλά τις βιώνει ταυτόχρονα στην ίδια θέση. Μεγάλη η απουσία του Στρέλνιεκς, τεράστια η απουσία του Βασίλη Σπανούλη. Ναι ο κοντός παραμένει αναντίρρητα ο σημαντικότερος παίκτης του Ολυμπιακού ειδικά την Άνοιξη που παίρνει φωτιά και βρίσκεται στην αγαπημένη του συνθήκη. Πίεση και «πρέπει». Είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσεις τους Αγγελόπουλους για τη μη εύρεση του αντί-Σπανούλη αλλά παιδιά για να είμαστε ειλικρινείς, πού να τον βρουν; Ίσως τώρα γίνεται περισσότερο κατανοητό το δυσεύρετο συμβόλαιο του δυσεύρετου Καλάθη. Αν κάποιοι τώρα σπεύδουν να θυμηθούν την ηλικία και τη σωματική κατάσταση του Σπανούλη και να συγκρίνουν τον αν θα έπρεπε να είναι αυτός κι όχι ο Σλούκας ο τωρινός ηγέτης των Πειραιωτών, θα τους θυμίσω την εκπληκτική διαφήμιση της bwin. «Πόσα κιλά ζυγίζει μια φανέλα;» Ε αυτά τα κιλά είναι τα cojones του Σπανούλη που έσπερνε τον τρόμο με την φανέλα του Ολυμπιακού (παλιότερα και του Παναθηναικού) και που άλλαξε την ιστορία του μπασκετικού λιμανιού. Give this man a break, έχει κι αυτός δικαίωμα να απουσιάζει λόγω τραυματισμού δυστυχώς για τον Ντέιβιντ Μπλατ.

Ο κόουτς Μπλατ, λυπάμαι που θα σας στεναχωρήσω, παραμένει ένας first class coach και δεν έγινε μυρωδιάς μέσα σε δυο εβδομάδες. Είναι ο ίδιος που αιχμαλώτισε τον Παναθηναικό στο ΣΕΦ τη βραδιά που αντίστοιχα οι «παναθηναικάρες» αποκαθήλωναν κοτζάμ Ρικ Πιτίνο. Αν ξαφνικά θυμήθηκαν κάποιοι τον κόουτς Μπαρτζώκα, καλά έκαναν γιατί είναι καταπληκτικός προπονητής και Έλληνας, αλλά αν ρωτήσουν προς Βαρκελώνη μεριά, ίσως ακούσουν άλλες απόψεις. Είναι η μοίρα των προπονητών να μην έχουν χρόνο και δίκαιη κριτική, να είναι οι δακτυλοδεικτούμενοι σε ένα σύνολο ανθρώπων που λέγεται Ομάδα. Να άγονται και να φέρονται από ένα διάστρεμμα, μια πελματιαία απονευρωσίτιδα, μια κάκωση στον λάθος άνθρωπο - τη λάθος στιγμή.

Ειδικά όμως ο Μπλατ έχει να διαχειριστεί και μια ομάδα στη #mexritelous φάση της, πράγμα για το οποίο κανείς δεν μπορούσε να τον προετοιμάσει, όταν υπέγραψε και σχεδίασε το ρόστερ. Αλήθεια αν δεν μπόρεσε ο Ντέιβιντ Μπλατ να διαχειριστεί αυτή τη συνθήκη, τι σας κάνει να πιστεύετε ότι κάποιος άλλος θα μπορούσε; Αν εσείς μπορούσατε να απολύσετε έναν από τον μπασκετικό Ολυμπιακό, θα ξεκινούσατε από τον Μπλατ;