Είναι... κάποιοι άλλοι, ζουν σε παράνοια!

Ποιος να το έλεγε και ποιος να τον πίστευε... Μετά και την ήττα από την Μακάμπι στο Τελ Αβίβ στις 24 Ιανουαρίου όπου ο Παναθηναϊκός είχε «βυθιστεί» στην κατάταξη έχοντας 8 νίκες και 12 ήττες, ότι θα έφτανε η στιγμή που θα διεκδικούσε με αξιώσεις και (το κυριότερο) με πειστικές εμφανίσεις την πρόκριση στα playoffs της EuroLeague.

Αν και το έχω ξαναγράψει, ήμουν από τους πρώτους που πίστευα ότι δεν μπορούσε να γυρίσει ο διακόπτης. Το μπάσκετ που βλέπαμε ήταν αποκαρδιωτικό και στην ουσία δεν άφηνε κανένα περιθώριο ότι μπορούσε να αλλάξει κάτι. Και να, που άλλαξε. Μάλλον, όχι μόνο άλλαξε, αλλά έφτασε στο σημείο να είναι ελκυστικό και στη θέση της πλήρους απαξίωσης, να έχει στρογγυλοκαθίσει η αισιοδοξία και τα... εξαφανισμένα -μέχρι πρότινος- χαμόγελα.

Με απλά λόγια: Ο Παναθηναϊκός -πλέον- παίζει μπάσκετ! Και αυτό το οφείλει πρωτίστως στον Ρικ Πιτίνο. Το «Trust the Process» ταιριάζει... γάντι στην ολική μεταμόρφωση των «πρασίνων» οι οποίοι αργά και σταθερά προσπαθούν να φτάσουν στο ταβάνι τους. Με καθημερινή δουλειά κατάφεραν να μετατρέψουν το συνονθύλευμα σε κάτι το... ελκυστικό. Μάλλον για να ακριβολογούμε σε μια ομάδα που -πλέον- εμπνέει εμπιστοσύνη. Mια ομάδα που έχει πλάνο, στόχευση και αγωνιστικό προσανατολισμό. Μπαίνει στο παρκέ και ξέρει τι να κάνει και πώς να το κάνει!

Η νίκη στη Μόσχα απέναντι στην πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ (ακόμα και χωρίς τον Ντε Κολό) ήταν το επιστέγασμα της εξαιρετικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο Παναθηναϊκός. Είχαμε πει την περασμένη εβδομάδα ότι στη Μόσχα θα μπορέσει να μετρήσει τις δυνάμεις του και να δει αν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια ομάδες από την πρώτη ταχύτητα της EuroLeague στην περίπτωση που εξασφαλίσει την πρόκριση στα playoffs της διοργάνωσης.

Αν κι εφόσον, δηλαδή, το «ξεπέταγμα» που προηγήθηκε δεν ήταν ένα απλό... πυροτέχνημα απέναντι σε ομάδες όπως η Χίμκι, η Γκραν Κανάρια και η Νταρουσάφακα, αλλά η αρχή της μεγάλης αντεπίθεσης. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί το αντίθετο; Ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί στις τέσσερις εναπομείνασες αγωνιστικές, ο Παναθηναϊκός έχει μπει στον ΣΩΣΤΟ δρόμο. Μπορεί να πάρει την πρόκριση, μπορεί και όχι. Φυσικά θα είναι ευχής έργον αν την πάρει, αλλά ακόμα και αν δεν τα καταφέρει, κανείς δεν θα μπορεί -πια- να την κοιτάξει απαξιωτικά.

Το βέβαιο είναι ότι ο Ρικ Πιτίνο έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την αναγέννηση της ομάδας. Μια ομάδα που ΔΕΝ επέλεξε εκείνος, αλλά φρόντισε να βάλει τα πράγματα κάτω, να δει τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία της και με τους παίκτες που έχει στην διάθεσή του, να βγάλει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Από τη μία μέρα στην άλλη δεν γίνονται θαύματα και γι' αυτόν τον λόγο ο Παναθηναϊκός παρουσίασε τον προπερασμένο μήνα αυτό το... αντι-μπάσκετ. Όμως με την καθημερινή δουλειά, κάποια στιγμή θα έβγαινε στο παρκέ η φιλοσοφία του Αμερικανού προπονητή και το πώς μπορεί να μεταδώσει το μπάσκετ στους παίκτες του. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στο καθαρά τακτικό και αγωνιστικό κομμάτι, όσο στο ψυχολογικό και το κλίμα που υπάρχει μέσα στην ομάδα. Παίκτες και προπονητές που γουστάρουν να βρίσκονται στα ίδια αποδυτήρια.

Δεν είδατε τον Πιτίνο με ένα απλό και μόνο παλαμάκι να σηκώνει όλους τους παίκτες σαν να τους τίναξε ηλεκτρικό ρεύμα προκειμένου να κάνουν το ζντο; Δεν είδατε πόσο πολύ «πωρώθηκαν» οι παίκτες όταν τους μιλούσε λέγοντας παθιασμένα «δεν πρόκειται να ξαναχάσουμε;» Δεν είδατε την... οικογενειακή selfie του Παπαπέτρου με όλους τους παίκτες να το χαίρονται με την ψυχή τους; Δεν είδατε τι έγινε μόλις επέστρεψαν στα αποδυτήρια και το μπουγέλο που ακολούθησε στον Καλάθη; Δεν είδατε τον Κιλπάτρικ να χαρακτηρίζει τον Πιτίνο G.O.A.T.; Δεν είδατε ξανά τον Παπαπέτρου να μπαίνει με τη σειρά του στα αποδυτήρια και να δίνει το σύνθημα των πανηγυρισμών;

Ξαναλέω. Δεν ξέρω τι θα γίνει και αν θα καταφέρει να προκριθεί. Το δεδομένο είναι ένα: ο Παναθηναϊκός βγάζει -πλέον- ΥΓΕΙΑ! Σίγουρα το καλό κλίμα είναι φυσικό επακόλουθο των καλών αποτελεσμάτων. Όμως έτσι δεν γίνεται συνήθως; Πάντως και στις άσχημες βραδιές των «πρασίνων» κατά τη διάρκεια της φετινής σεζόν (ε, δεν ήταν και λίγες εδώ που τα λέμε) οι παίκτες ήταν ενωμένοι και έλεγαν μεταξύ τους ότι μπορούσαν και ότι θα άλλαζαν την εις βάρος τους κατάσταση. Προσωπικά δεν το πίστευα και χαίρομαι που διαψεύδομαι πανηγυρικά. Η ομάδα έχει δυνατότητες και άρχισε σιγά-σιγά να τις ξεδιπλώνει. Απ' ότι φαίνεται ο Ρικ Πιτίνο έχει τον τρόπο και αποδεικνύει ότι καθόλου μα καθόλου τυχαία δεν είναι προπονητής παγκοσμίου φήμης και κλάσης.

Φυσικά αρχίζει σιγά-σιγά να πέφτει στο τραπέζι και ένα σημαντικό θέμα. Η παραμονή ή όχι του Ρικ Πιτίνο. Ο άνθρωπος είναι πραγματικός δάσκαλος και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι πήρε μια ομάδα που ΔΕΝ ήταν δική του και την έκανε... ΟΜΑΔΑ. Κατ' εμέ, πρέπει να μείνει! Ξαναλέω. Ανεξάρτητα των όσων θα επακολουθήσουν μέχρι το τέλος της σεζόν. Φυσικά δεν εξαρτάται μόνο από τον Παναθηναϊκό αλλά και από τον ίδιο τον Αμερικανό τεχνικό, ο οποίος δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα τις προθέσεις του. Πάντως όσο περνάει ο καιρός και δένεται περισσότερο με την ομάδα (γιατί πιστέψτε με, έχει δεθεί ΗΔΗ πάρα πολύ) ολοένα και αυξάνονται οι πιθανότητες να τον δούμε και τη νέα σεζόν στον «πράσινο» πάγκο. Είτε χρειαστεί να φέρει τη σύζυγό του στην Αθήνα, είτε να... χωρίσει (αστειεύομαι φυσικά). Δεν κρύβω ότι έχω μεγάλη αδυναμία στον Σάρας (νομοτελειακά κάποια στιγμή θα τον δούμε στον «πράσινο» πάγκο), αλλά στην προκειμένη περίπτωση η λογική επιτάσσει την παραμονή του Ρικ Πιτίνο.

Και πάμε στο ματς με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να φύγει με τη νίκη από τη Μόσχα έχοντας τα δύο βαριά πυροβολικά του (Κιλπάτρικ, Λάνγκφορντ) χωρίς... σφαίρες. Όπερ και σημαίνει ότι τελείωσαν το παιχνίδι με 5/21 εντός παιδιάς! Που... να ήταν και εύστοχοι! Και να 'ταν μόνο αυτό; Η ΤΣΣΚΑ μάζεψε 12 ριμπάουντ περισσότερα, εκ των οποίων 16 επιθετικά τα οποία λίγο έλειψε να κάνουν και τη μεγάλη ζημιά στο τέλος. Θέλετε και συνέχεια; Η ΤΣΣΚΑ ήταν μπροστά στο σκορ με επτά πόντους στο 38' και ο Παναθηναϊκός κατάφερε να γυρίσει αυτό το ματς. Πριν από δύο μήνες, οι επτά πόντοι θα είχαν γίνει... 17! Εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος πόσο μεγαλύτερη σημασία και αξία παίρνει το τρίτο συνεχόμενο «διπλό» του Παναθηναϊκού, με το οποίο κάνει -πλέον- μεγάλο βήμα για τη πρόκριση στα playoffs.

Ο Παπαγιάννης συνεχίζει τις καλές του εμφανίσεις αν και σε αυτό το ματς έβγαλε κάποια αδυναμία στα ριμπάουντ. Λογικό. Δεν γίνεται να μεταμορφωθεί σε rebound machine από τη μία μέρα στην άλλη. Όμως αυτός που συνεχίζει να δείχνει ΣΥΝΕΠΕΙΑ και να αποτελεί τον πιο αξιόπιστο και σταθερό παίκτη του Παναθηναϊκού είναι ο Ιωάννης Παπαπέτρου. Και ακόμα είναι 24 ετών... Όσο για τον Καλάθη; Εσείς τι λέτε; Είναι ή δεν είναι ηγέτης; Έπρεπε να βάλει αυτήν την τριποντάρα για να το καταλάβει κάποιος; Όμως έτσι είναι: Κάποια θα μπουν, κάποια δεν θα μπουν. Γιατί; Ο Διαμαντίδης ευστοχούσε σε όλα τα σουτ που έπαιρνε;

Εν κατακλείδι είναι ολοφάνερο ότι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο καλύτερο φεγγάρι της φετινής σεζόν! Άρχισε να φορτσάρει όταν κάποιες άλλες ομάδες άρχισαν να... ρετάρουν και να χάνουν λάδια από την μηχανή τους. Στο χέρι του είναι να εκμεταλλευτεί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και να κάνει εντυπωσιακό finish στην EuroLeague...

ΥΓ1: Βλέπω με την Μπασκόνια το sold out είναι... κοντά! Δεν θα πέφτει καρφίτσα στο ΟΑΚΑ.

ΥΓ2: Μετά τη νίκη στη Μόσχα, ο Παναθηναϊκός κρατάει και... τυπικά την τύχη στα χέρια του. Από εκείνον εξαρτάται εάν και εφόσον πάρει το εισιτήριο των προημιτελικών.

ΥΓ3: Τελικά, μετά και την επεισοδιακή σύσκεψη το βράδυ της Παρασκευής, αποφασίστηκε το φύλλο αγώνα του ντέρμπι θα κλείσει στον ΕΣΑΚΕ. Το ματς θα καταχωρηθεί στον Παναθηναϊκό και ο Ολυμπιακός θα μηδενιστεί. Οπότε θα πάει και σε ένα δεύτερο -6 βάσει νόμου. Και στον Παναθηναϊκό είναι δεδομένο ότι θα ζητήσουν την επιβολή των προβλεπόμενων ποινών... μέχρι τέλους.

ΥΓ4: Μπορεί ο Ολυμπιακός πρωτίστως να θέλει Αδριατική Λίγκα, αλλά εκ πρώτης όψεως και με μια πρώτη έρευνα, θεωρώ δύσκολο να πάει. Πρέπει να έρθουν τα πάνω-κάτω για να μπορέσει να πάρει μέρος στην εν λόγω λίγκα (άλλωστε έχουν κανονιστεί τα τηλεοπτικά της επόμενης σεζόν όπως επίσης και το πλήρες καλεντάρι) και το κυριότερο; Θα πρέπει να ξοδέψει πολλά χρήματα! Εκτός των δικών του ταξιδιών κάθε εβδομάδα στις χώρες της πρώην Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας θα πρέπει να εξασφαλίσει και τις μετακινήσεις των ομάδων στην Αθήνα. Όπως έκανε και η Μακάμπι όταν έλαβε μέρος το 2012 η οποία πλήρωνε για τα ταξίδια της Χέμοφαρμ, της Ντομζάλε, της Ζλάτορογκ και όλων των ομάδων για να πάνε στο Τελ Αβίβ. Θεωρείτε ότι η Μόρναρ για παράδειγμα ή η Ιγκοκέα ή η FMP έχουν την οικονομική δυνατότητα γι' αυτά τα ταξίδια;