Το «ήρθα να σε νικήσω» έγινε... «ήρθα για να χάσω»

Μετά το παιχνίδι με την Μπάγερν στο ΟΑΚΑ και λίγο πριν μπει ο Παναθηναϊκός στην ανηφόρα των εκτός έδρας αγώνων με Μπαρτσελόνα, Ζάλγκιρις και Μακάμπι, ο Ματ Λοτζέσκι μας είχε πει ότι «θα είναι πολύ καλά εάν και εφόσον κερδίσουμε δύο από αυτά τα ματς». Το πίστευαν. Το ήθελαν. Όμως αποδείχθηκε εκ των υστέρων η απόσταση από το «θέλω» έως και το «μπορώ» είναι τεράστια. Ειδικά στον φετινό Παναθηναϊκό…

Οι «πράσινοι» έμειναν στο απόλυτο «μηδέν» σε αυτά τα τρία ματς, παρουσίασαν εκ νέου τα συμπτώματα των εκτός έδρας αγώνων και, πλέον, δεν μπορεί να πειστεί κανείς ότι μπορεί να αλλάξει κάτι στο μέλλον. Μάλλον για… τρελό θα περάσουν κάποιον που θα εκφράσει αισιόδοξα μηνύματα, παρά για γνωστικό. Μαθηματικές ελπίδες μπορεί να υπάρχουν ακόμα, αλλά πιστεύει κανείς ότι στα επόμενα 10 ματς στην regular season της EuroLeague, μπορεί ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός να σημειώσει επτά (τουλάχιστον) νίκες; Για να μην πούμε οκτώ. Μάλλον ρητορικό το ερώτημα.

Φυσικά ούτε και εγώ βγάζω την ουρά μου απ’ έξω! Ο τρόπος με τον οποίο είχε σχεδιάσει το προπονητικό τιμ της ομάδας, προεξέχοντος του Τσάβι Πασκουάλ, τον Παναθηναϊκό του 2019 άφηνε αισιόδοξα μηνύματα. Έβλεπες μια ομάδα που θα μπορούσε να «δαγκώνει» στην άμυνα και μέσα από αυτήν θα έβρισκε την ενέργεια για να τρέξει στο ανοικτό γήπεδο. Μια ομάδα που θα έβγαζε σκληράδα και θα έτρωγε σίδερα. Μια ομάδα που δεν θα άφηνε τους αντιπάλους της να πάρουν ανάσα.

Πάντα με το ανάλογο τίμημα από τη στιγμή που επιλέχθηκαν παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Τζέιμς, Σίνγκλετον δεν μπορούσε να κρατήσει ο Παναθηναϊκός και ούτε να έδινε 1,5 plus εκατομμύρια τον χρόνο σε καθέναν από αυτούς. Απλά δεν γινόταν. Και έπρεπε στην ομάδα να πορευτούν με τα οικονομικά δεδομένα που είχαν στα χέρια τους για τη δομή του ρόστερ. Διαβάζω στα social media και στα σχόλια την ώρα των live του Παναθηναϊκού, ανελέητο κράξιμο στον Καλάθη για τα χρήματα που παίρνει. Ερωτώ λοιπόν: Το καλοκαίρι που μας πέρασε υπήρχε κάποιος φίλος του Παναθηναϊκού που ΔΕΝ πανηγύρισε όταν συμφώνησε να παραμείνει για τρία χρόνια με ΑΥΤΑ τα χρήματα ή μήπως μετά τη μυθική χρονιά που είχε κάνει έλεγαν «τα αξίζει και με το παραπάνω;» Να είμαστε ειλικρινείς…

Και εγώ έπεσα έξω στα όσα πίστευα για τη φετινή ομάδα αλλά σε καμία περίπτωση, τόσο… έξω. Φαντάζομαι τόσο έξω δεν θα έπεσε κανείς. Ο Παναθηναϊκός δεν θυμίζει ούτε στο ελάχιστο την ομάδα που αποτελούσε τον φόβο και τον τρόμο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην εποχή-Ομπράντοβιτς, αλλά και στο διάστημα που έχει μεσολαβήσει και έχει μείνει ο Παναθηναϊκός εκτός Final 4. Εδώ και δύο χρόνια οι «πράσινοι» γίνονται έρμαια των αντιπάλων τους κάθε φορά που ξεμυτίζουν από το ΟΑΚΑ για έναν και απλό λόγο. Γιατί οι ΙΔΙΟΙ έχουν δώσει αυτό το δικαίωμα. Πλέον δεν υπάρχει το «ήρθα να σε κερδίσω» που χαρακτήριζε τον Παναθηναϊκό, αλλά το «ήρθα για να χάσω». Και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν οι αντίπαλες ομάδες. Πώς λοιπόν να μην εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι έχουν απέναντί τους μια ομάδα χωρίς αυτοπεποίθηση και η οποία φαίνεται ξεκάθαρα μέσα στο παρκέ; Θ

Το 1-9 εκτός έδρας φέτος δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ακόμα και η νίκη που έκανε ο Παναθηναϊκός στην Μπουντούτσνοστ δεν ήταν καθόλου πειστική. Απλά είχε βάλει τα τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο (7/12 για την ακρίβεια) και έφυγε με τη νίκη χωρίς να μπει σε περιπέτειες. Οπουδήποτε αλλού και αν έπαιξε ήταν -στην καλύτερη των περιπτώσεων- υποφερτός για ένα ημίχρονο, κάποιες φορές με μερικά ξεσπάσματα ή από κακός έως κάκιστος. Με αποκορύφωμα τη φετινή σεζόν, ο Παναθηναϊκός δεν αντιμετωπίζεται ως ομάδα από το πάνω ράφι, αλλά ως μια ομάδα «του χεριού μας» ακόμα και αν απέναντι είναι (και με κάθε σεβασμό φυσικά) η Μπάγερν, ή η Νταρουσάφακα ή η Γκραν Κανάρια. Γιατί οι ΙΔΙΟΙ έδωσαν αυτό το δικαίωμα. Το αποκορύφωμα στην όλη η υπόθεση; Ακόμα και αν ο Παναθηναϊκός βρίσκεται πίσω στο σκορ μόνο με 4-6 πόντους, πολύ απλά σου δίνει την εντύπωση ότι ΔΕΝ θα το γυρίσει. Αντίθετα περνάει την αίσθηση ότι δεν χάνει με 4-6 πόντους αλλά με... 16-20!

Και μάλιστα το έχουν μεταδώσει και στους οπαδούς της ομάδας, οι οποίοι δεν ανοίγουν -πια- την τηλεόραση για να παρακολουθήσουν με αγωνία την προσπάθεια για τη νίκη μακριά από το ΟΑΚΑ αλλά για το «πόσο θα χάσουμε». Αν όλα αυτά θυμίζουν τον Panathinaiko της EuroLeague, τότε μιλάμε για κάποια άλλη ομάδα. Ξαναλέω όσο και αν επαναλαμβάνομαι. Δεν αναφέρομαι στην εποχή των ευρωπαϊκών και των αστεριών, αλλά για την μετα-Ομπράντοβιτς εποχή. Ακόμα περνούσε η ευρωπαϊκή μπογιά. Και μέχρι πέρυσι πέρναγε, μην κοιτάτε που αποκλείστηκε η ομάδα στα playoffs έχοντας δύο σερί χρονιές το πλεονέκτημα της έδρας.

Στον Παναθηναϊκό οφείλουν να αλλάξουν πολλά πράγματα για να μπορέσει και πάλι η ομάδα να αποκτήσει και πάλι την ευρωπαϊκή της στόφα. Τόσο στο ΟΑΚΑ (όπου φέτος έχει γνωρίσει ήδη 3 ήττες) όσο φυσικά και στα εκτός έδρας παιχνίδια τα οποία αποτελούν την αχίλλειο πτέρνα τους. Βέβαια μην ξεχνάμε κάτι. Η χρονιά δεν έχει τελειώσει ακόμα. Και επειδή χάνεται η σεζόν στην EuroLeague δεν σημαίνει ότι ολοκληρώνεται και οριστικά. Υπάρχουν και οι εγχώριες διοργανώσεις όπου θα κληθούν να υπερασπιστούν τα ελληνικά σκήπτρα και να διεκδικήσουν παράλληλα το κύπελλο.

Βέβαια όταν έχει παρουσιάσει η ομάδα τέτοιο πρόσωπο στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, οι εγχώριοι τίτλοι θα είναι «παρηγοριά στον άρρωστο» και ένας γλυκός επίλογος μιας άσχημης -σε γενικές γραμμές- χρονιάς. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα παρατήσει ο Παναθηναϊκός την EuroLeague. Από τη στιγμή που έχει μαθηματικές ελπίδες, οφείλει και πρέπει να τις κυνηγήσει. Έστω και αν οι πιθανότητες σαφέστατα και δεν είναι με το μέρος του.

Τουλάχιστον τα φετινά λάθη να γίνουν… τεχνογνωσία για το καλοκαίρι και τον σχεδιασμό που θα ακολουθήσει για την επόμενη χρονιά. Δεν είναι κακό να κάνει κάποιος λάθος. Άλλωστε όποιος δουλεύει, σίγουρα θα κάνει και λάθη. Το άσχημο είναι να μην μαθαίνει από αυτά…

ΥΓ1: Εκτός από τον Παππά και ο Λάνγκφορντ εκτός για το υπόλοιπο της σεζόν σύμφωνα με τον Πιτίνο. Ενός κακού, μύρια έπονται. Θα έχει πρόβλημα ο Παναθηναϊκός στο «δύο», ειδικά από τη στιγμή που για τις εγχώριες διοργανώσεις δεν γίνεται να αποκτήσει και… άλλον ξένο. Με πόσους θα παίζει; Μόνο 6 επιτρέπονται στην Basket League.

ΥΓ2: Φάνηκε ξεκάθαρα το πόσο ανέτοιμος είναι ο Έιντριαν Πέιν. Πάντως για το διάστημα που βρίσκεται στην ομάδα και το πόσο καιρό έχει μείνει εκτός, προσπάθησε. Μέχρι εκεί.

ΥΓ3: Ο Κιλπάτρικ διστάζει να πάρει προσπάθειες. Και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα από τη στιγμή που αποκτήθηκε ΓΙ ΑΥΤΟΝ ακριβώς τον λόγο.

ΥΓ4: Πέιν: 11 λεπτά, 5 ριμπάουντ. Παπαγιάννης: 5 λεπτά, 4 ριμπάουντ. Μια χαρά αναλογικά με τον χρόνο συμμετοχής τους. Πάμε παρακάτω. Γκιστ: 1 ριμπάουντ σε 22 λεπτά. Τι άλλα; Όλα καλά;