Το λεπτό όριο μεταξύ εγωισμού και... εγωισμού

Ο Ολυμπιακός στην Κωνσταντινούπολη αδίκησε ένα μικρό μέρος της προσπάθειας που έκανε από το Μόναχο κι έπειτα. Βαθμολογικά μιλάω διότι τώρα θα είχε εδραιωθεί για τα καλά στην πρώτη «τετράδα» έχοντας αποκτήσει διαφορά από τους διώκτες της τέταρτης θέσης.

Για μία ακόμη σεζόν φρόντισαν να βγάλουν πολύ κακό αγωνιστικό πρόσωπο απέναντι στη χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης. Φαίνεται πως τους έχει γίνει συνήθεια μιας και κάθε χρόνο δεν αποφεύγουν τέτοιου είδους γκέλες.

Οι Πειραιώτες μου φάνηκε πως παρουσιάστηκαν χωρίς συγκέντρωση από την αρχή κιόλας του αγώνα.

Στο βαθμό της μικρής αγωνιστικής μου εμπειρίας που έχω μπορώ να κατανοήσω τέτοιες βραδιές. Όταν μία πολύ καλή ομάδα αντιμετωπίζει μία χειρότερη, πολλές φορές (και είναι λογικό) να ξεκινάει το παιχνίδι με το σκεπτικό, «έλα μωρέ, δύο λεπτά μπάσκετ θα παίξουμε, θα βάλουμε και δύο τρίποντα και το πήραμε το ματσάκι».

Δυστυχώς το σκεπτικό είναι παρόμοιο από τους Γκουρούδες μέχρι τον Ολυμπιακό.

Απλά είναι διαφορετικό το επίπεδο των αντιπάλων.

ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ

Αγωνιστικά μιλώντας για μένα δύο στοιχεία έπαιξαν ρόλο στο αποτέλεσμα. Η κακή άμυνα των τριών πρώτων δεκαλέπτων και ο λανθασμένος εγωισμός πολλών πρωταγωνιστών.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά...

Άμυνα ούτε καν με τα μάτια. Από τους 24 πόντους της Νταρουσάφακα στην πρώτη περίοδο οι 20 ήταν πανεύκολοι. Όχι εύκολοι. Πανεύκολοι. Οι πολύ κακές επιλογές στην επίθεση δημιουργούσαν συνεχώς ανισορροπία στην άμυνα και ο ένας αιφνιδιασμός διαδεχόταν τον άλλον.

Λες και ήταν μαγεμένοι και δε γύριζαν πίσω στην άμυνα παρά μόνο για να μαζέψουν τη μπάλα από το καλάθι.

Η κακή άμυνα ήταν προϊόν λοιπόν των βιαστικών επιλογών στην άλλη πλευρά του γηπέδου.

Αυτό συνεχίστηκε για ώρα, για την ακρίβεια για τρία δεκάλεπτα. Ακόμη και στο 60-55, έτρεξαν σερί 6-0 με τρία lay up.

Λάθος εγωισμός. Μου αρέσουν οι παίκτες που έχουν εγωισμό. Τον θέλω, τον γουστάρω και είναι δείγμα καλού παίκτη.

Στην αναμέτρηση με την Νταρουσάφακα όμως υπερίσχυσε ο λανθασμένος εγωισμός.

Το όριο μεταξύ των δύο είναι λεπτό και δικαιολογώ απόλυτα και τον Ουίλιαμς Γκος και τον ΛεΝτέι λόγω απειρίας. Κι άλλοι συμπεριφέρθηκαν εγωιστικά, όχι μόνο οι δύο Αμερικανοί. Ο Σπανούλης όμως το έχει κερδίσει αυτό. Ο Τουπάν «πυροβόλαγε» βιαστικά ίσως λόγω της άριστης απόδοσής του στο πρόσφατο ματς με το Περιστέρι.

Φαινόταν λες και ήθελαν να κερδίσουν μόνοι του το παιχνίδι χωρίς ίχνος υπομονής.

Ακόμη κι ο Μπλατ νομίζω συμπεριφέρθηκε κάπως εγωιστικά επιμένοντας στον τραγικό Ουίλιαμς Γκος, στον κακό για ώρα Γιώργο Πρίντεζη. Ακόμη και στην απουσία του Σπανούλη από την πεντάδα με επίθεση και 14'' να μένουν.

Επιτρέψτε μου να μείνω λίγο στους Αμερικανούς. Όχι φυσικά γιατί δεν κριτικάρω τους Έλληνες ( ο Τουπάν είναι Γάλλος), αλλά όπως ανέφερα και πριν Σπανούλης και Πρίντεζης το έχουν κερδίσει αυτό το δικαίωμα.

Επίσης Ουίλιαμς Γκος και ΛεΝτέι είναι σε μία διαδικασία εκμάθησης και ωρίμανσης οπότε καλό είναι να διορθώνουν κάποια πράγματα.

Πάντως είναι δύο διαφορετικές περιπτώσεις.

Ο ΛεΝτέι είναι ατομιστής. Ο Ουίλιαμς Γκος, όχι.

Ο Αμερικανός ψηλός δε βλέπει ποτέ τον ελεύθερο συμπαίκτη του προσπαθώντας να τελειώσει μόνος του τη φάση. Το έχω επισημάνει εδώ κι ένα μήνα πως συμβαίνει αυτό. Δεν πιστεύω πως το κάνει για να ανεβάσει τα στατιστικά του και να φανεί περισσότερο. Νομίζω πως το κάνει γιατί αφενός δεν ξέρει να... διαβάσει και αφετέρου λαχταράει να σκοράρει.

Ενα ακόμη λάθος που κάνει είναι πως ψάχνει πρώτα την επαφή με τον αντίπαλο για να κερδίσει φάουλ και δεν πάει στο καλάθι. Τον έμαθαν πλέον οι αντίπαλοι, κάνουν ένα βήμα πίσω και πέφτει κάτω μόνος του όπως συνέβη στο 74-69.

Ο Ουίλιαμς Γκος δεν είναι καθόλου ατομιστής, αλλά βιάζεται να αποδείξει πως είναι σταρ στην Euroleague και μπορεί να κάνει τα πάντα. Αρχικά δεν μπορεί να κάνει τα πάντα και εν συνεχεία, κανείς δεν έγινε σταρ στην πρώτη του σεζόν.

Βιάζεται ο Αμερικανός γκαρντ στην επιθετική λειτουργία, αυτό είναι κάτι το οποίο οφείλει να χαλιναγωγήσει. Η ποιότητα υπάρχει, η εμπειρία όχι.

ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΠΛΑΤ

Προπονητάρα από τις λίγες. Δεν αλλάζει αυτό ακόμη κι αν βγει ο ήλιος από τη Δύση. Και λάθη θα κάνει και σωστά θα κάνει. Άνθρωπος είναι.

Θεωρώ πως ήταν απόλυτα σωστή η σκέψη του να ξεκινήσει με ψηλό σχήμα (Παπανικολάου, Τίμα στην περιφέρεια) το οποίο και κράτησε για ένα πεντάλεπτο αντικαθιστώντας τον Λετονό με άλλο φόργουορντ (Βεζένκοβ). Η Νταρουσάφακα είναι η κορυφαία ομάδα τη διοργάνωσης στα επιθετικά ριμπάουντ και με αυτόν τον τρόπο θέλησε να τα ελέγξει.

Κάποιοι θα πείτε ότι δεν ταίριαξε, αλλά εγώ ξέρω πως το σκορ ήταν 10-9 όταν πέρασαν στο παρκέ δύο γκαρντ (Στρέλνιεκς και Ουίλιαμς Γκος στη θέση Σπανούλη και Παπανικολάου) και το σκορ πήγε στο 20-9. Συνεπώς μια χαρά είχε ταιριάξει το ψηλό σχήμα (αν και συνήθως δεν... τσουλάει).

Απόρησα με την επιμονή του στον Ουίλιαμς Γκος. Ο Αμερικανός γκαρντ «κουτούλαγε» ζημιώνοντας την ομάδα του και παρέμενε στο παρκέ. Να δεχτώ πως τον Μάντζαρη δεν το πιστεύει; να το δεχτώ. Δικαίωμά του. Βάλε κάποιον άλλον όμως.

Προσωπικά φυσικά και πίστευα πως έπρεπε να δοκιμάσει τον Μάντζαρη, αλλά ο Μπλατ αποφασίζει. Να είναι καλός ο Ουίλιαμς Γκος, να μην παίξει δευτερόλεπτο ο Μάντζαρης. Μαζί του 100%, αλλά όταν τα κάνει όλα... χάλια, δώσε μία ευκαιρία και στον άλλον.

Ακόμη και στην περίπτωση του Πρίντεζη (νομίζω ξεκίνησε με 0/7) πιστεύω πως θα έπρεπε να τον έβγαζε κάποια στιγμή να τον... ηρεμήσει.

Τώρα για την απόφασή του στην επίθεση των 14΄΄ (77-74) να μην έχει πάλι τον Σπανούλη στο παρκέ, νομίζω πως περιελάμβανε λίγο εγωισμό.

Το έκανε με τη Φενέρ, δημιουργήθηκε ντόρος, δεν του βγήκε.

Το έκανε με την Αναντολού, δημιουργήθηκε ντόρος, του βγήκε (αν και έπαιξε στα τελευταία 16'').

Νομίζω πως η τεράστια προσωπικότητα που διαθέτει ο Μπλατ και όσα έχει κατακτήσει (όπως έγραψε πιο πάνω για Σπανούλη και Πρίντεζη), του επιτρέπουν τέτοιου είδους αποφάσεις.

Το σκορ μέχρι τώρα πάντως της συγκεκριμένης απόφασης είναι 1-2, χωρίς φυσικά να γνωρίζουμε αν η παρουσία του αρχηγού θα είχε διαφοροποιήσει κάτι σε αυτά τα τρία παιχνίδια.

ΥΓ: Αλήθεια έχω αρχίσει και βαριέμαι, αλλά το γράφω κι από πείσμα. Στο 19' η Νταρουσάφακα είχε βάλει 40 πόντους με 6-7 αιφνιδιασμούς και στον Ολυμπιακό είχαν κάνει 7 συνολικά φάουλ.

ΥΓ 2: Πιο ανόητο επιχείρημα για τα πολλά ριμπάουντ δεν υπάρχει. Φυσικό είναι όταν «σπας» τα καλάθια να αυξάνεται ο αριθμός των ριμπάουντ.

ΥΓ 3: Δύο θετικά μπορώ να διακρίνω. Για δεύτερο σερί ματς καλός ο Παπανικολάου και ελπίζω να επισπευσθούν οι διαδικασίες για την ενίσχυση του ρόστερ, διότι το σερί νικών μάλλον ίσως να το το είχε φέρει κάπως σε δεύτερη μοίρα.