Ο… μουσακάς του Ζοτς

Παρακολουθώντας χθες το βράδυ τον αγώνα του Ολυμπιακού με τη Ζαλγκίρις συνειδητοποίησα ότι όντως ο Γιασικέβιτσους είναι καθ’ όλα ένα υβρίδιον του Ομπράντοβιτς…

Δεν είναι μόνο ότι κοουτσάρει σαν αυτόν. Ούτε μόνο ότι αντιδρά σαν αυτόν. Ούτε μόνο ότι σιχτιρίζει επί δικαίων και αδίκων σαν αυτόν. Ούτε ότι διαμαρτύρεται προς τους διαιτητές σαν αυτόν…

Είναι, διάβολε και το ότι παίρνει και το μελιτζανί χρώμα, ακριβώς σαν αυτόν!

Επειδή μάλιστα ο Σάρας είναι ξανθωπός και πολύ πιο ασπριδερός από τον Ζοτς, το δικό του μελιτζανί χρώμα (ειδικότερα δε στην πρώτη περίοδο της χθεσινής αναμέτρησης, όταν ο Πρίντεζης έχωνε τα τρίποντα λες και ήταν ο Στεφ Κάρι), κάνει πολύ περισσότερο κρα απ’ ό,τι στη φάτσα του Ομπράντοβιτς…

Για να πω την αμαρτία μου, αν και είμαι λάτρης της σημειολογίας και η μνήμη μου δεν μ’ έχει εγκαταλείψει ακόμα δεν μπορώ να θυμηθώ τίνος ο… στόμας λάνσαρε αυτόν τον χαρακτηρισμό, αλλά είναι από τους πιο εύστοχους που θα μπορούσαν να επινοηθούν και (του) ταιριάζει ταμάμ!

Αντιθέτως μπορώ εύκολα να θυμηθώ πότε πρωτοείδα στα μούτρα του Ζέλικο αυτό το τότε… αβάπτιστο χρώμα, που μάλιστα δεν του προκάλεσε όποιος κι όποιος, αλλά ο ίδιος ο Παναθηναϊκός!

Το είδα με τα μάτια μου εκείνο το βράδυ της 1ης Δεκεμβρίου του 1993 στη Γλυφάδα, όπου ο Παναθηναϊκός στο ντεμπούτο του συχωρεμένου του Κώστα Πολίτη (ο οποίος διαδέχθηκε τον Ζέλικο Παβλίσεβιτς) διέλυσε τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Τζουβεντούτ Μπανταλόνα με 85-61!

Την προηγούμενη ημέρα, ο Ευρωκόουτς δήλωνε ότι «δεν μπορώ να κάνω δραστικές παρεμβάσεις, παρά μόνο μερικά μερεμέτια», αλλά είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα οι Πράσινοι εμφανίστηκαν τόσο μεταμορφωμένοι σε σχέση με την προηγούμενη εικόνα τους (όταν είχαν χάσει με τα χέρια κάτω από τις πέντε στημένες καρέκλες του Αιντίν Ερς και το μυδράλιο του Ουφούκ Σαρίτσα) ώστε να φαίνονται αγνώριστοι!

Εκείνο το βράδυ ο Παναθηναϊκός σούταρε 31/39 δίποντα (ποσοστό 79%), γεγονός που έκανε τον Ζοτς να φρυάζει επί σαράντα λεπτά και να γίνεται τόσο μελιτζανί, ώστε να τον λιγουρεύονται οι λάτρεις του… μουσακά!

Όταν έληξε το ματς οι αγριοφωνάρες του ακούγονταν στην κυριολεξία μέχρι τη γενέτειρα του κι αυτό δεν το γράφω για πλάκα ή καθ’ υπερβολήν, αλλά επειδή μου το είπε ο ίδιος έξω από τα αποδυτήρια…

«Τι να γίνει; Δεν είδες τι έγινε;» απάντησε με ερώτηση στην ερώτηση μου., «Λοιπόν, είκοσι χρόνια που βρίσκομαι στα γήπεδα από πιτσιρικάς στο Τσάτσακ μέχρι τώρα, ποτέ δεν είδα μια ομάδα να σουτάρει με τέτοια ποσοστά. Με έπιασε τρέλα και ήμουν έτοιμος να καρυδώσω τους παίκτες μου που άφηναν τους αντιπάλους τους να βάζουν την μπάλα στο καλάθι όπως και όποτε ήθελαν»!

Σε αυτή την πρώτη εμφάνιση του επί ελληνικού εδάφους ο Ομπράντοβιτς προσπάθησε να βγάλει διάφορους λαγούς από το καπέλο του, αλλά τζίφος: στο man to man ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε με 15-6, στη ζώνη 1-3-1 το σκορ έγινε 29-15 και η σεμνή τελετή έλαβε πολύ νωρίς τέλος, με κερασάκι στην τούρτα ένα τρίποντο που έβαλε ο Νίκος Γκάλης στη λήξη των τριάντα δευτερολέπτων υπακούοντας στις φωνές του κόσμου (σούταρε, σούταρε») για ν’ αναρωτηθεί γελώντας αργότερα «ωραίο δεν ήταν;»

Και ενώ στη λήξη του αγώνα ο Πολίτης απέδιδε ένα μέρος των ευσήμων της νίκης και στον (εκπλαγέντα γι’ αυτή τη γενναιόδωρη δήλωση) Παβλίσεβιτς, ταυτόχρονα τα έχωνε στον Ομπράντοβιτς! Ο λόγος; Ο Ζέλικο αρνήθηκε να καθίσει μαζί του στο πάνελ της συνέντευξης Τύπου και μάλιστα ο προπονητής του Παναθηναϊκού αναρωτήθηκε δημοσίως «ποιος είναι αυτός που έγινε τόσο μεγάλος προπονητής μέσα σε έναν χρόνο;»

Αργότερα πάντως τον έπιασε κατ’ ιδίαν και του είπε: «Σε θαύμαζα ως παίκτη (ΣΣ: είχαν βρεθεί κιόλας αντιμέτωποι με τις Εθνικές ομάδες) και θέλω να σε θαυμάζω και ως προπονητή. Να ξέρεις ότι πρέπει να συμπεριφερόμαστε το ίδιο στη νίκη και στην ήττα».

Για την ιστορική τεκμηρίωση του πράγματος, ιδού οι συνθέσεις των δυο ομάδων σε αυτόν τον επετειακό, ου μην και μουσειακό αγώνα…

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (31/39δ., 5/12τρ., 8/14β.): Αλβέρτης 12, Γκάλης 30 (11/15δ., 1/1τρ., 5/7β., 4ρ., 9 ασ.), Παταβούκας 10, Οικονόμου, Γκέκος, Βολκόφ 13, Βράνκοβιτς 14 (6/7δ., 2/4β., 12ρ., 2ασ., 3τ.) , Παπαγιάννης, Γεωργικόπουλος 2, Μυριούνης 4.

ΜΠΑΝΤΑΛΟΝΑ: Πέρεθ 2, Ρ. Τζοφρέσα 10, Βιγιακάμπα 11, Τόμπσον 19, Γκαρθία, Μοράλες, Μαρτίνεθ 11, Σμιθ 8.

* ΥΓ: Ζητώ συγνώμη διότι στη φωτογραφία που δημοσιεύεται έχω γυρισμένη την πλάτη στο φακό! Το ενσταντανέ τραβήχτηκε δυόμισι χρόνια αργότερα στο Παρίσι, πριν από την ήττα της Ρεάλ Μαδρίτης (στον πάγκο της οποίας βρισκόταν τότε) από την Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό του Final 4, που επίσης τον έκανε να πάρει το μελιτζανί χρώμα και να χτυπιέται, βλέποντας την ομάδα του να πετάει στα σκουπίδια μια μεγάλη διαφορά και να χάνει κιόλας με δέκα πόντους…