Δεν μπορούν τα παλικάρια ή απλά παίζουν και οι άλλοι;

Πρώτα απ' όλα και για να αποφεύγουμε τα αυτονόητα, ναι κάποιο λάθος – κάποια λάθη έγιναν στο σχεδιασμό και ξέρω ότι σε πολλούς θα φανεί και επιεικής η διατύπωση που επέλεξα να κάνω, αλλά παιδιά για μπασκετάκι μιλάμε, οπότε ας παραμείνουμε ψύχραιμοι. Τώρα δε συζητάμε Ιούνιο ή Ιούλιο μήνα, μπήκε ήδη ο Δεκέμβρης, καλό μήνα επί τη ευκαιρία, οπότε χρήσιμο θα ήταν να δούμε τι συμβαίνει τώρα και τι θα συμβεί από δω και πέρα.

Θα συμβούλευα τους φίλους Παναθηναϊκούς να προμηθευτούν εισιτήρια για το Final 4 στην Βιτόρια, όχι γιατί είμαι αιθεροβάμων και βλέπω πράσινες φανέλες με τριφύλλια εκεί, αλλά γιατί η Χώρα των βάσκων είναι υπέροχο τόπος και γιατί το μπάσκετ είναι πανέμορφο άθλημα να το παρακολουθείς στο υψηλότερο επίπεδο, ειδικά αν παρακολουθείς μπάσκετ χωρίς άγχος και ταχυκαρδίες. Ξέρω ξέρω οι φανατικοί ήδη με μίσησαν αλλά ... ξύδι.

Ο Παναθηναϊκός είναι από την κορφή ως τα νύχια τουλάχιστον απορυθμισμένος και εξηγούμαι. Στο χτεσινοβραδινό σημαντικό εκτός έδρας παιχνίδι προς τα μέσα του δευτέρου δεκαλέπτου το νερό φαινόταν να έχει μπει στ' αυλάκι ακόμα κι αν ο αρχηγός κι ακρογωνιαίος λίθος Νικ Καλάθης ήταν επιεικώς μετριότατος. Το πόσο ο Παναθηναϊκός εξαρτάται από τον Καλάθη αποφεύγω να το επαναλάβω για να μην καταντήσω γραφικότερος του Τσολιά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Το αν έπρεπε ο φετινός φιλόδοξος Παναθηναϊκός να εδράζεται, εξαρτάται και να περιστρέφεται γύρω από τον Καλάθη είναι νομίζω ερώτημα ρητορικό με αυταπόδεικτες απαντήσεις.

Για να ξαναγυρίσω στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο του χτεσινού αγώνα, όπου κάποια πράγματα πήγαιναν πρίμα, ο Τσάβι Πασκουάλ επέλεξε να περάσει στον αγώνα τον Γιώργο Παπαγιάννη. Κάπου εδώ ας παγώσει η διήγησή μου και ας ανοίξει μια άλλη διήγηση. Στις ακαδημίες μπάσκετ υπάρχουν κάποιοι γκουρού δάσκαλοι του μπάσκετ όπως ο Θόδωρος Ροδόπουλος ή ο Νικόλ ή ο Κεραμέας στην Θεσσαλονίκη και στα χρόνια μου ο Θέμης Χολέβας στον Πανελλήνιο, που καλούνται να αξιολογήσουν την αντίληψη κάθε παιδιού γύρω από το παιχνίδι. Από τους 3 στους 4 έχω ακούσει με πανομοιότυπα λόγια την έκφραση: “Το παιδί καταλαβαίνει το παιχνίδι.” Μερικές φορές έχω ακούσει την έκφραση: “Το παιδί καταλαβαίνει το παιχνίδι αλλά είναι αργό ή δεν τον βοηθά το σώμα του.” Ο θρύλος λέει ότι κάποτε είπαν στον μπαμπά Φώτση για τον Αντώνη, “το παιδί καταλαβαίνει το παιχνίδι μια ταχύτητα γρηγορότερα από όλους τους συμπαίκτες του” και μου ακούγεται αληθοφανές για τον Φωτσένκο. Επανέρχομαι στο χτες και όχι δεν φταίει ο Παπαγιάννης για την ήττα των Πρασίνων αλλά η επιλογή του Τσάβι Πασκουάλ να τον περάσει στο παρκέ, σε ένα σημείο που ο Παναθηναϊκός πίεζε ψηλά κι έκλεβε μπάλες, μου γεννά αρκετές απορίες.

Μια απάντηση είναι ότι ο Τσάβι νιώθει γυμνός μέσα στη ρακέτα και πιάνεται από τα μαλλιά του για να μην πνιγεί. Πως ακριβώς βρέθηκε γυμνός εκεί; Γίνεται πολύς λόγος για το θέμα αθλητικός σέντερ, αθλητικός ψηλός. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Ότι ο ψηλός πρέπει να μπορεί να χαμηλώνει για να μαρκάρει κοντύτερους σε όλες τις αλλαγές, πρέπει να μπορεί να τρέχει το γήπεδο για να μην εκτίθεται στο αμυντικό transition και να μην είναι διαρκώς απών στο επιθετικό transition, να διαθέτει ένα αξιοπρεπές ball handling κι ένα σταθερό σουτ. Όσο πιο μακρινό το σταθερό σουτ τόσο μεγαλύτερη η αξία του “αθλητικού ψηλού”. Πάμε όμως και στα βασικά του ψηλού, να σπρώχνει διάολε, να καθαρίζει τα ψηλά, να πονάει τον αντίπαλο και να μπορεί επιτέλους και να πασάρει! Να αντιλαμβάνεται το παιχνίδι κάθε δευτερόλεπτο που πατάει στο παρκέ, που και πως να βάζει το σώμα του, πως να παίζει με τα πλεονεκτήματά του κι όχι να τον “παίζουν” με τα μειονεκτήματά του.

Το μπάσκετ παραμένει το άθλημα των ψηλών όσο κι αν οι κοντοί ελέγχουν τον ρυθμό. Τι θέλετε να μου πείτε, ότι είναι προτιμότερο να διαθέτει μια ομάδα σέντερ 2,03 – 2,05 απ' ότι 2,13-2,15 ; Στο άθλημα που τα guard και τα forward διαρκώς ψηλώνουν , τα 5άρια πρέπει να κοντύνουν; Αν ο 7footer έχει ποσοστό λίπους σαν το δικό μου, ταχυδύναμη αρσιβαρίστα και αντίληψη για αμερικάνικο σταυρόλεξο, ναι χαίρω πολύ, προτιμώ τον κοντύτερο εκρηκτικό ψηλό. Ας δούμε όμως τι είδους 7footers έχουν οι διεκδικητές της φετινής Euroleague κι ας αναρωτηθούμε, ποιος πραγματικά αξίζει να βρεθεί στην Βιτόρια; Εξηγείται κι από το αθερινόδιχτο που πετούν οι Αμερικάνοι στην Ευρώπη και μαζεύουν ό,τι ψηλό, αθλητικό και γυμνασμένο κινείται. Το δοκιμάζουν, προσπαθούν να το προσαρμόσουν και μετά ξέρετε τι το κάνουν. Το μόνο τους κακό είναι ότι το ακριβοπληρώνουν εξαρχής.

Sorry αν παρατοποθετήθηκα για το θέμα των πράσινων ψηλών αλλά σε αντίθεση με όλους, μάλλον εγώ το πρόβλημα δεν το βλέπω κυρίως στους κοντούς αλλά πρώτα στο ζωγραφιστό και μετά στον άσο. Δηλαδή πρώτα στους ψηλούς και μετά στον Καλάθη. Μετά την περσινή σεζόν ακράδαντα πιστεύω ότι ο Καλάθης θα επανέλθει ακόμα κι όταν βρεθούμε πολύ πολύ χαμηλά, εκτός βέβαια αν έχει “χαλάσει” το μυαλό του. Οι ψηλοί να με συμπαθάνε, αλλά δε βλέπω πως θα αλλάξουν. Και σας παρακαλώ όχι άλλες αναλύσεις περί ψυχολογίας και Παναθηναϊκής πίεσης! Νισάφι με το πιεσόμετρο στο μπάσκετ! Σε κάθε περίπτωση το ηλεκτροσόκ πρέπει να έρθει από τον πάγκο. Από όλες τις ομάδες που έχουν εκφράσει μια κάποια φιλοδοξία για την φετινή Euroleague, ο Παναθηναϊκός είναι αυτή που σίγουρα χρειάζεται αλλαγές. Δεν μ΄αρέσει να λέω το προφανές αλλά εκτός από τα projects του μέλλοντος, υπάρχουν αυτά του παρόντος.

Υ.Γ. Σεβασμός στον Γιώργο Μπαρτζώκα. Όταν έχασε τον δικό του ακρογωνιαίο λίθο, προσαρμόστηκε σε νέο σχέδιο που εκπόνησε. Ο Παναθηναϊκός έχει σχέδιο προσαρμογής σε βραδιές που ο Καλάθης είναι παρών-απών ;