Έπαιξαν σαν άντρες, πανηγύρισαν σαν παιδιά

Ο τίτλος προσωποποιείται απόλυτα στο πρόσωπο και στην αγωνιστική συμπεριφορά του Θανάση Αντετοκούνμπο αλλά νομίζω ταιριάζει γενικότερα στο ρόστερ του φετινού Παναθηναικού. Εκτός του ότι χάρηκα την εμφάνιση του δευτέρου ημιχρόνου και την τελική επικράτηση, χαίρομαι γιατί εν μέσω της ευφορίας μπορούμε να συζητήσουμε μερικές αλήθειες, χωρίς ελπίζω να χαρακτηριστούμε γκρινιάρηδες και κακεντρεχείς.

Η νίκη ήρθε χάρη στην ενέργεια – ποταμό που κατέθεσαν οι Πράσινοι από το ξεκίνημα του 3ου δεκαλέπτου. Ενέργεια αντίστοιχη με αυτή που είχαν επιδείξει οι Πράσινοι στο περσινό πρώτο ματς κόντρα στην Ρεάλ. Ενέργεια η οποία είναι το μόνο στοιχείο, στο οποίο υπερτερούν, όταν θέλουν, κόντρα στις περισσότερες ευρωπαικές ομάδες, γιατί στα υπόλοιπα βασικά μπασκετικά ο Παναθηναικός υπολείπεται. Δεν είναι η ομάδα με τους καλύτερους αυτοματισμούς, δεν είναι η ομάδα με τους καλύτερους σουτέρ, δεν είναι η ομάδα με το 5αρι – φόβητρο, που θα τρομοκρατήσει τις ρακέτες της Euroleague, είναι όμως η ομάδα που μπορεί να βγάλει τα συκώτια των αντιπάλων και όταν το κάνει ειδικά στην πιο solid έδρα του Ευρωπαικού μπάσκετ, δε γίνεται να χάσει. Αν αυτός ο Παναθηναικός προσπαθήσει να οικοδομήσει σε set παιχνίδι σκεπτόμενο μπάσκετ, είναι μαθηματικά σίγουρο, ότι θα αποτύχει. Γιατί δε φτάνει να σημαδέψει όλα τα mis-match και τα ποσταρίσματα, πρέπει να μπορεί να εκμεταλλευτεί και τα ελεύθερα μακρινά σουτ, που προκύπτουν από τις extra πάσες του σκεπτόμενου μπάσκετ. Με αφερέγγυους σουτέρ 3 πόντων είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο.

Ακόμα και σε μια ομάδα με αφερέγγυους σουτέρ κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει να πιέσει στην άμυνα, να βάλει χέρια μπροστά σε όλες τις αντίπαλες πάσες, να εξαντλήσει τα αντίπαλα guard, ώστε με δυσκολία να κατεβαίνει η μπάλα. Άρα το πιο σκεπτόμενο που μπορει να κάνει ο Παναθηναικός, είναι να χρησιμοποιήσει τις αρετές του και να κρύψει τις αδυναμίες του. Το έχουν κάνει κι άλλοι στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία. Το χειρότερο είναι να ξεκινήσει η ενδοσκόπηση τύπου, “γιατί δεν πήραμε τον Κόπονεν, γιατί χάσαμε τον Σίγκλετον, γιατί δεν έμεινε ο Τζέιμς” κι άλλα τέτοια. Με ότι έχει θα πορευτεί η ομάδα και αυτός ο προπονητής που χτες νίκησε τον θαυμάσιο κύριο Μπλατ θα συνεχίζει να παίρνει τις αποφάσεις μέχρι τέλους. Μετά κρίνεται κι αυτός κι όλοι.

Ειδικά για χτες μεγάλο μπράβο στον Λέκα, γιατί έβγαλε το μπάσκετ που έχει μέσα του και για μια σπουδαία αλλαγή που έφερε. Από κει που ο Παναθηναικός ήταν ψιλοακίνητος στην επίθεση, εκνευριστικά στατικός , απελπιστικά αργός και προβλέψιμος, μπήκε ο speedy Lekavicius και με ένα καταιγιστικό drippling έκανε άνω κάτω τη ρακέτα του Ολυμπιακού σουλατσάροντας όποτε ήθελε παράλληλα με την baseline είτε για να πασάρει είτε για να δημιουργήσει ελεύθερο σουτ για τον εαυτό του. Μεγάλο συν ο ήπιος και ομαδικός χαρακτήρας του καθώς και η αυτογνωσία του για την θέση του στην ιεραρχία της ομάδας, νομίζω έθεσε τις βάσεις για πιο ενεργή από την ήδη αναβαθμισμένη συμμετοχή του στο rotation.

Για τον Θανάση και την επιρροή του στο χτεσινό παιχνίδι τι να πει κανείς... Το μόνο που θα τολμήσω να αρθρώσω είναι, ότι κάποιος πρέπει να τον κοντρολάρει σε αντιδράσεις και συμπεριφορά προς διαιτητές, γιατί αδικεί την προσπάθειά του και στερεί από την ομάδα του ένα σημαντικό όπλο λόγω φάουλ. Ο Γκιστ οπωσδήποτε παρασύρθηκε από τον Θανάση και ξύπνησε αλλά αλλίμονο αν περιμένουμε ο Θανάσης να ξυπνήσει τον Γκιστ κι όχι ο πολύπειρος Γκιστ όλους τους υπόλοιπους. Όπως και να 'χει, ο Θανάσης ήταν το turbo που χρειαζόταν να ανοίξει, για να ξεμπουκώσει ο Παναθηναικός.

Για τον Καλάθη δε θα γράψω κάτι. Τα πάντα είναι στο μυαλό του, αν θα εκτελέσει ή θα δημιουργήσει , αν θα “παίξουν” με το μυαλό του ή αν θα παίξει με μυαλό, όλα εξαρτώνται από κείνον. Αυτό που κατ΄εμέ πρέπει να κάνει ο Πασκουάλ είναι, να του δίνει τις πολύτιμες ανάσες που χρειάζεται, όχι μόνο για να ξεκουραστεί αλλά περισσότερο για να αναθεωρήσει το παιχνίδι παρακολουθώντας το από τον πάγκο. Το πιο σκεπτόμενο που χρειάζεται ο Παναθηναικός είναι ο σκεπτόμενος Καλάθης.

Για τον μεγάλο αντίπαλο, τον Ολυμπιακό δεν έχω να προσθέσω κάτι, σε όσα έγραψε ο Κωνσταντίνος Μελάγιες. Αυτό που οπωσδήποτε περιμένω να δω στο επόμενο ραντεβού είναι άμυνα ζώνης με όλες τις παραλλαγές της και σχέδιο για να μη βρίσκεται ξανά ο Μιλουντίνοφ υποχρεωμένος να κυνηγάει guard μακριά αφήνοντας την ερυθρόλευκη ρακέτα ανοιχτή σε πράσινη παρέλαση επιθετικών ριμπάουντ. Αλλά εκείνο θα είναι ένα άλλο ματς.

ΥΓ Σχεδόν βουρκωμένος, εκστασιασμένος ο Τζέιμς Γκιστ μίλησε στην κάμερα για Λεκάβιτσιους μετά το ματς με αναφορές και στον Θανάση. Πολύ emotional σε αντίθεση με τον “στην κοσμάρα του” Λιθουανό. Για να δούμε τον Γκιστ και στην Κωνσταντινούπολη...