Ρεντζιάς: «Όταν ο Ναβάρο άρχισε την μπομπίτα, κακοφαινόταν σε όλους»!
Το παιχνίδι του δεν πρόσφερε κάτι το επαναστατικό ή το καινοτόμο όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ήταν ο παίκτης που θα πασάρει χωρίς να κοιτάει ή θα καρφώνει στα μούτρα των ψηλών. Τα αθλητικά προσόντα δεν μπήκαν ποτέ στην εξίσωση ενώ τα τελευταία χρόνια είχε πάψει να είναι κομβικός για την Μπαρτσελόνα.
Από τις 23 Νοεμβρίου 1997 όταν έκανε το επίσημο ντεμπούτο του κόντρα στη Γρανάδα πέρασαν από το Palau Blaugrana παίκτες που τα προσόντα τους μνημονεύονται ακόμα, μετέπειτα NBAers και σταρ της EuroLeague. Δεν πέρασε, όμως, κάποιος που να μοιάζει στον Χουάν Κάρλος Ναβάρο... Ένας τύπος ανθεκτικός στις κακουχίες, πιο σκληρός, πιο δυνατός πνευματικά από τους υπόλοιπους επειδή χρειάστηκε να τα εξασκήσει όλα αυτά για να κάνει καριέρα και να εξελιχθεί σε θρύλο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Όλα τα παραπάνω βελτιώνοντας σιωπηλά ένα «όπλο» που θα τον έκανε ακαταμάχητο και θα του έδινε όλους τους τίτλους με τους Καταλανούς, έστω κι αν στις αρχές η μπομπίτα κακοφάνηκε στους συμπαίκτες του!
Ο Ναβάρο διένυσε πέρσι τα τελευταία μέτρα μιας υπέροχης διαδρομής και ο άλλοτε συμπαίκτης του στην Μπαρτσελόνα και νυν πρεσβευτής του ΝΒΑ στην Ευρώπη, Ευθύμης Ρεντζιάς, μιλάει στην EuroLeague Greece για τον «La Bomba». Ο βετεράνος σέντερ αγωνίστηκε με τον πρώην capitán της Μπαρτσελόνα στα μικράτα του (1997-02), εξηγώντας τους λόγους που ο 38άχρονος Καταλανός εξελίχθηκε σε σεσημασμένο σκόρερ και είδωλο για τους «μπλαουγκράνα».
Μπορούσες, αλήθεια, να διανοηθείς ότι εκείνος ο πιτσιρικάς της Μπαρτσελόνα θα γινόταν κάποια στιγμή θρύλος του ευρωπαϊκού μπάσκετ;
«Αυτό που βλέπαμε όλοι και καταλάβαμε από την πρώτη στιγμή ήταν πως είχαμε μπροστά μας ένα παιδί που ξεχώριζε, που είχε την ποιότητα και τον χαρακτήρα για να κάνει πραγματικά σπουδαία πράγματα! Ο Χουάνκι, όσο τεράστιος παίκτης ήταν, άλλο τόσο σπουδαίος είναι σαν προσωπικότητα. Ένα παιδί που έμπαινε στο γήπεδο για να πάρει τις ευκαιρίες του και τις πήρε όλες! Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν έπαιξε πολύ με κόουτς τον Μανέλ Κομάς αφού ήταν μια δύσκολη και κακή χρονιά για την Μπαρτσελόνα γενικότερα όμως από την επόμενη σεζόν που ήλθε ο Αΐτο, ο Ναβάρο πήρε χώρο κι ευκαιρίες και τις εκμεταλλεύτηκε μια προς μια».
«Όλη η πλάκα άρχιζε από τον Χουάνκι και τον Πάου»
Πως ήταν η συνύπαρξή σας εκείνη την περίοδο;
«Σούπερ! Και τα πέντε χρόνια που παίξαμε μαζί, είχαμε τρομερή συνεργασία. Το παιχνίδι του ήταν πολύ πληθωρικό... Παρ' όλο που έπαιρνε πολλά σουτ και ήταν σκόρερ, είχε επίσης τεράστια έφεση στην πάσα. Νομίζω πως το στοιχείο που τον έκανε ξεχωριστό ήταν η άγνοια κινδύνου! Είτε έπαιζε στο παιδικό, είτε στην πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα, ο Χουάν Κάρλος δεν ενδιαφερόταν ποιον είχε απέναντί του... Γενικώς, περνάγαμε πραγματικά πολύ ωραία, ήμασταν δεμένη ομάδα. Με τον Αΐτο υπήρχε πάντα ένας βασικός κορμός 7-8 παικτών και από κει και πέρα γίνονταν προσθήκες, κυρίως σε ό,τι αφορά τους ξένους. Είχαμε, λοιπόν, δεθεί πάρα πολύ, κάναμε παρέα από την πρώτη στιγμή ενώ υπήρξαμε και συγκάτοικοι στα δωμάτια αφού στην Μπάρτσα άλλαζες σε κάθε ματς. Έτσι τύχαινε πολλές φορές μέσα στον μήνα να μοιραζόμαστε το δωμάτιο… Ήταν ένα πάρα πολύ ήσυχο παιδί, είχε τρομερό χιούμορ κι έκανε απίστευτο δίδυμο με τον Πάου! Όλη η πλάκα άρχιζε από αυτούς. Ένας μποέμ τύπος, δεν ήταν "αποστειρωμένος", του άρεσε να ζει καλά…».
«Η Μπαρτσελόνα έφτιαξε το επόμενο σύμβολο μετά τον Σαν Επιφάνιο»
Τι σημαίνει ο Ναβάρο για την Μπαρτσελόνα και αντίστοιχα, τι σημαίνει η Μπαρτσελόνα για τον Ναβάρο, με δεδομένο ότι γνωρίζεις από πρώτο χέρι το μέγεθος αυτού του οργανισμού;
«Ο Ναβάρο είναι σύμβολο και τεράστιο κομμάτι της μπασκετικής Μπάρτσα, ένα παιδί που ανδρώθηκε και ξεκίνησε από τα μικρά τμήματα, φτάνοντας στο σημείο να πρωταγωνιστεί και να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Είναι Καταλανός, επίσης πολύ σημαντικό για τον συγκεκριμένο σύλλογο... Είναι, επίσης, αποτέλεσμα της δουλειάς που γίνεται στην Μπάρτσα και των ευκαιριών που δίνονται εκεί... Ήταν 15 χρονών κι έπαιζε, σε αντίθεση με τις ελληνικές ομάδες που έχουν ταλαντούχους παίκτες όμως εδώ είσαι μικρός ακόμα στα 25 σου. Τώρα σε ό,τι αφορά την Μπαρτσελόνα, είδε τις ικανότητές του και τις αξιοποίησε στο μάξιμουμ, φτιάχνοντας το επόμενο σύμβολο μετά από την εποχή του Σαν Επιφάνιο».
Τι θυμάσαι πιο έντονα από τον 17άχρονο Ναβάρο;
«Ο Χουάν Κάρλος είχε αυτή την τρέλα, σταμάταγε από τα 9 μέτρα και το "κόλλαγε"! Ήταν απρόβλεπτος… Όταν ξεκίνησε να κάνει την μπομπίτα, κακοφαινόταν σε όλους! Ξέρεις, οι πιο παλιοί παίκτες έλεγαν "α, τι κάνει τώρα. Τι είναι αυτό πάλι"; Το δοκίμαζε λίγο στην προπόνηση κι άρχισε να το κάνει στα παιχνίδια! Έβλεπες έναν ρούκι να μπαίνει στο γήπεδο για να προσπαθήσει να κερδίσει χρόνο συμμετοχής και συμπεριφερόταν σαν βετεράνος με το θάρρος, το θράσος και την εμπειρία του επαγγελματία».
Πόσο δύσκολο είναι, τελικά, για έναν παίκτη τέτοιου βεληνεκούς να πάρει την απόφαση και να αποσυρθεί από την ενεργό δράση;
«Είναι γεγονός ότι την τελευταία τριετία αντιμετώπισε πάρα πολλούς τραυματισμούς. Δεν ήταν εύκολο να περάσει αλώβητος αυτή τη διαδικασία ωστόσο πίστευε ότι μπορούσε να παίξει και σε κάποια παιχνίδια ήταν χρήσιμος. Ξέρεις, είναι πολύ δύσκολη απόφαση να πεις… τέλος. Όταν έχεις μάθει να κάνεις κάτι από πολύ μικρός, δεν είναι καθόλου εύκολο να φύγεις από αυτό. Αγαπάς το παιχνίδι, αγαπάς αυτό που κάνεις και δεν είναι εύκολο να το αποχωριστείς. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι πρέπει να σταματάς όταν παίρνεις τα μηνύματα ότι δεν μπορείς να είσαι στο επίπεδο που ήσουν. Κάποιοι μεγάλοι παίκτες είναι υποχρεωμένοι να σταματήσουν ενδεχομένως νωρίτερα από ό,τι υπολογίζουν».
Εν τέλει, τι… πάθαινε η Εθνική μας στα παιχνίδια με την Ισπανία του Ναβάρο, του Πάου και του Ρέγιες;
«Η εθνική Ισπανίας τα τελευταία χρόνια ξεχώριζε από όλους. Είναι μια ομάδα που έχει τον ίδιο κορμό κι απλά χρειαζόταν έναν προπονητή να την βάλει σε σειρά, τίποτα άλλο. Το ταλέντο περίσσευε κι εν προκειμένω ο Σκαριόλο έχει αποδειχτεί πως ξέρει να διαχειρίζεται καλά σπουδαίες προσωπικότητες, παίρνοντας το μάξιμουμ από τον καθένα και κάνοντάς τους ομάδα. Στο τέλος της ημέρας και σε ό,τι αφορά τις εθνικές ομάδες, αυτό που χρειάζεσαι είναι μια προσωπικότητα που να μπορεί να τα έχει καλά με όλους. Και σίγουρα, σημαντικό ρόλο παίζει η ποιότητα των παιδιών που έβαζαν πάντα την εθνική Ισπανίας πάνω από τον εαυτό τους και φαινόταν ότι αγαπούσαν αυτή τη διαδικασία. Τους βλέπεις και τους χαίρεσαι».
