Causeur όλου του κόσμου ενωθείτε

Causeur όλου του κόσμου ενωθείτε
Ο Γιάννης Ντεντόπουλος κάνει ένσταση γιατί θεωρεί ότι ο πραγματικός MVP του τελικού και του final4, ήταν ο Γάλλος γκαρντ που όμως έπεσε θύμα του star system όπως πολλοί άλλοι στο παρελθόν και εξηγεί γιατί η Ρεάλ Μ. κατάφερε να δυναμώσει τόσο, εξαιτίας των πολλών προβλημάτων της.

Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι θαυμάζω απεριόριστα το φαινόμενο που λέγεται «Λούκα Ντόντσιτς», όπως και όλους τους super star,όλων των αθλημάτων που ξεχωρίζουν για την ποιότητα, δηλαδή το ταλέντο και τον χαρακτήρα τους. Συνεπώς, είμαι σίγουρος ότι το τρομερό παιδί του Ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν θα με …παρεξηγήσει. Για να είμαι ακριβής «καρφί δεν του καίγεται» γι αυτό που θέλω να υποστηρίξω. Όμως, επειδή είμαστε οι …δάσκαλοί μας, θυμάμαι τον φιλόλογό του στο λύκειο, τον Ζήση Γκαράνη, ο οποίος μας είχε πει μια φράση την οποία ακόμη χρησιμοποιώ γιατί με βοηθάει για να τακτοποιήσω ορισμένα πράγματα στο μυαλό μου(;).

Τον θυμάμαι σαν τώρα λοιπόν να μας λέει: «παιδιά, εγώ δεν βαθμολογώ δυνατότητες, βαθμολογώ επίδοση».

Φαντάζομαι λοιπόν ότι κάτι ανάλογο θα έπρεπε να συμβαίνει στην ανάδειξη του MVP κάθε αγώνα ή κάθε διοργάνωσης μικρής(σε διάρκεια) ή μεγάλης. Με την υπόνοια λοιπόν ότι το αόρατο χέρι του star system παρεμβαίνει στα αποτελέσματα της εκάστοτε ψηφοφορίας, έχω την αίσθηση ότι ο Πολυτιμότερος Παίκτης της δεκάκις (πλέον) πρωταθλήτριας Ευρώπης δεν ήταν ο λαμπερός 19χρονος Σλοβένος, αλλά ο τίμιος Γάλλος Fabien Causeur. Όχι μόνο για την εμφάνισή του στον τελικό με την Φενέρμπαχτσε, αλλά και για εκείνη που έκανε στον ημιτελικό κόντρα στην ΤΣΣΚΑ. Γιατί, σύμφωνα με τον κ. Γκαράνη, αν ήταν να ψηφίζαμε δυνατότητες, τότε δεν χρειαζόταν να περιμένουμε τα δυο ματς και την εξέλιξή τους να ψηφίσουμε τον Πολυτιμότερο. Ο Λούκα θα το είχε πάρει αβλεπί (κατά το αμαχητί).

Πολλές φορές στο παρελθόν έχει παρατηρηθεί ανάλογο φαινόμενο. Με τα παιδιά, θυμηθήκαμε πρόχειρα τον Σάβιτς (με την Γιουγκπλάστικα),τον Σισκάουσκας (το 2007 με τον Παναθηναϊκό), τον Λο (το 2013 με τον Ολυμπιακό). Εκτός αν εν τέλει η πλειοψηφία έχει άλλη άποψη για τέτοιους είδους βραβεία και η αφεντιά μου βρίσκεται στην μειοψηφία, οπότε πάω πάσο γιατί στην Δημοκρατία «η πλειοψηφία κερδίζει».

Εννοείται πως ένας Ντόντσιτς αντιστοιχεί σε 10 χιλιάδες (βάλτε όποιο νούμερο θέλετε), Causeur, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Να σας εξομολογηθώ επίσης την αμαρτία μου, πως η δεύτερή μου επιλογή μετά τον Γάλλο, θα ήταν ο θηριώδης Walter Tavarez. Επίσης για την συνολική του επίδραση στα δυο ματς. Δεν πειράζει όμως, καλή καρδιά. Στο φινάλε η «βασίλισσα» δεν θα έφτανε στο δέκατο, ούτε χωρίς τον έναν, ούτε χωρίς τους άλλους.

Για να σοβαρευτούμε τώρα, η συζήτηση γι αυτό το final4 δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά. Το αποτέλεσμα στο παρκέ ήταν τόσο διαυγές που δεν αφήνει αμφιβολία για το δίκαιο της επικράτησης της ομάδας του Πάμπλο Λάσο. Το βάθος και το ταλέντο της επικράτησε της στρατιωτικής πειθαρχίας της Φενέρμπαχτσε που έκανε σπουδαίο τουρνουά, αλλά υστερούσε στους δυο παραπάνω τομείς. Είναι από τις περιπτώσεις που μια ομάδα, η Ρεάλ δηλαδή, συνδύασε περίφημα- και αυτό είναι δουλειά του υποτιμημένου (στην Ελλάδα) προπονητή της- το «πολλώ» με το «ευ», για να πάμε κόντρα στη ρήση: «ουκ εν τω πολλώ το ευ».

Επίσης είναι μια ειδική περίπτωση κατά την οποία πιστεύω ακράδαντα πως μέσα από την ανάγκη που υπήρξε να γίνει διαχείριση των πολλών τραυματισμών της αρχής της σεζόν, προέκυψε ίσως η πιο πλήρης Ρεάλ Μ. των τελευταίων χρόνων, που εμφανίζεται με συνέπεια σε final 4 και τελικούς.

Εδώ είναι το πιο λεπτό σημείο στο οποίο παίζει ρόλο η δυναμική και η οικονομική δυνατότητα του club αλλά και το timming. Θυμίζω πώς και πότε αποκτήθηκαν οι δυο παίκτες που κατά τη γνώμη μου έκαναν την διαφορά στον τελικό. Ο Causeur και ο Tavarez. O πρώτος, τον Αύγουστο, μόλις τραυματίστηκε σοβαρά ο Γιούλ. Για να βοηθήσει μέχρι να γίνει καλά. Ο δεύτερος μόλις μπήκαν στα πιτς ο Κούζμιτς και ο Αγιόν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση(Tavarez) μιλάμε μάλιστα για ένα θηρίο κλάσης που είχε ξαναπαίξει στην Ισπανία, είχε την δυνατότητα να παίζει ως Ισπανός και να μη λογίζεται ως ξένος γιατί ήδη υπήρχαν οι Τόμκινς και Αγιόν(η ACB επιτρέπει μόνο δυο μη κοινοτικο-ισπανούς). Και επιπλέον ήταν τη στιγμή που πήρε απόφαση να φύγει στο ΝΒΑ. Πέρυσι η Μπαρτσελόνα τον είχε προσεγγίσει για να αντικαταστήσει τον Τζόι Ντόρσι, αλλά εισέπραξε την απάντηση ότι «θέλω να μείνω στο ΝΒΑ». Κι το γύρισε στον Φαβεράνι.

Στο …τέλος της ημέρας- σεζόν λοιπόν, όταν όλοι (και ειδικά ο Γιούλ) επέστρεψαν υγιείς στο παρκέ, προέκυψε μια ομάδα υπερπλήρης, όπου και ο 12ος θα ήταν βασικός σε οποιαδήποτε ομάδα. Γιατί μη μου πείτε ότι ο Tavarez δεν είναι καλύτερος από τον κατά τ’ άλλα συμπαθέστατο και εργατικό Κούζμιτς; Από εκεί και πέρα ήταν δουλειά του Λάσο να εφαρμόσει το σέρβικο ρητό που επικαλείται συχνά το δίδυμο Ιβκοβιτς-Ομπράντοβιτς: «από το πολύ, δεν πονάει το κεφάλι».

Μια επίσης σημαντική παράμετρος είναι οι γηγενείς παίκτες. Είναι ένα κεφάλαιο στο οποίο υστερούν απελπιστικά οι Ρώσοι και Τούρκοι. Ο Μαχμούτογλου, εμφανίστηκε πάλι μόνο για να πάρει την κούπα του φιναλίστ. Ο Ντουβερίογλου έγινε Τούρκος δεν έλκει από εκεί την καταγωγή του, όπως φυσικά και ο Άλι Μοχάμεντ(Ντίξον). Ο βασικός γκαρντ της Εθνικής Τουρκίας Σινάν Γκιουλέρ ήταν εκτός δωδεκάδας.

Είναι το κεφάλαιο στο οποίο υπερτερούν οι Έλληνες και στην προκειμένη περίπτωση (και σε μεγαλύτερο βαθμό) οι Ισπανοί που έχουν την δυνατότητα να κάνουν «Ισπανούς» κι εκείνους που βρίσκονται πολλά χρόνια στην χώρα, όπως για παράδειγμα τον Κάρολ, τον Ταβάρεζ, τον Καμπάτσο ( τον Ολεσον η Μπασκόνια, μετά η Μπαρτσελόνα και τώρα η Μούρθια). Αν σε αυτούς προσθέτουμε την δυνατότητα να έχουν απεριόριστο αριθμό κοινοτικών και τους γηγενείς Γιούλ, Ρέγιες, Ρούντι (πιο σοβαρός από ποτέ) που είναι παίκτες κορυφαίου επιπέδου, σχηματίζουμε μια σαφή εικόνα πληρότητας και δύναμης.

Θέλετε κι άλλα;

* ΥΓ: Για τελευταία φορά από το Βελιγράδι θέλω να ευχαριστήσω το "CITITRAVEL" που μου έδωσε την ευκαιρία να είμαι εδώ και να τα ζήσω όλα αυτά.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Γιάννης Ντεντόπουλος
Γιάννης Ντεντόπουλος