Περί μπασκετικής δικαιοσύνης, Λάσο και Ντόντσιτς!

Περί μπασκετικής δικαιοσύνης, Λάσο και Ντόντσιτς!
Ο Αντώνης Καλκαβούρας γράφει για το δεύτερο σερί Final 4 στο οποίο νίκησε η καλύτερη ομάδα και μοιράζει τα δικά του... Όσκαρ, απονέμοντας τον τίτλο του MVP στον Πάμπλο Λάσο για την άψογη διαχείριση και το κυριότερο επειδή «έπλασε» τον Λούκα Ντόντσιτς.

Ας αρχίσουμε με τα δεδομένα, που για δεύτερη διαδοχική χρονιά, «θέλουν» την ομάδα που τερματίζει 5η στην κανονική περίοδο και αποκλείει με μειονέκτημα έδρας τον Παναθηναϊκό (πέρυσι η Φενερμπαχτσέ και φέτος η Ρεάλ) να στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης και εκείνη με το καλύτερο ρεκόρ (πέρυσι η Ρεάλ και φέτος η ΤΣΣΚΑ) να φεύγει με κατεβασμένο το κεφάλι (4η θέση) από τον μικρό τελικό!

Η «βασίλισσα» λοιπόν, που επέστρεψε στον θρόνο της μετά από 3 χρόνια (2015), διεκδικεί τον άτυπο τίτλο της κορυφαίας ομάδας της «Γηραιάς ηπείρου» για την τελευταία εξαετία! Με έξι συμμετοχές σε Final 4 από το 2013 κι εντεύθεν, τέσσερις τελικούς και αισίως δύο τρόπαια, δε νομίζω ότι μπορεί να αμφισβητήσει κανείς τη συγκεκριμένη διαπίστωση…

Γι να φτάσει όμως μέχρι την κορυφή, χρειάστηκε να περάσει από μύρια κύματα, να δοκιμαστεί και να δοκιμάσει τις αντοχές της και χάνοντας συνολικά πέντε παίκτες (Γιουλ, Κούζμιτς, Ράντολφ, Τέϊλορ και Καμπάτσο) για σεβαστά χρονικά διάστημα, να βρεθεί μπροστά στο φάσμα της απόλυτης κατρακύλας, όταν κάποια στιγμή, μέσα σε 40 μέρες (από τις αρχές Νοεμβρίου μέχρι και το πρώτο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου), γνώρισε 6 ήττες σε 7 αγώνες!

Σ’ εκείνο το σημείο, όμως, φάνηκε η εμπειρία, η ικανότητα και η προεργασία που έχει κάνει εδώ και καιρό, ο Πάμπλο Λάσο, που με την ιδανική διαχείριση

της όλης κατάστασης, «θωράκισε» την ομάδα με εμπιστοσύνη και με τον τρόπο εγγυήθηκε (στους παίκτες αλλά και στην διοίκηση) την μετέπειτα ολική επαναφορά. Χωρίς κινήσεις πανικού και απονενοημένα διαβήματα, ο 50χρονος Βάσκος τεχνικός εισηγήθηκε μία και μόλις προσθήκη (Ουόλτερ Έντι Ταβάρες) και απλά έχρισε μία ώρα αρχύτερα ως ηγέτη της ομάδας το μπασκετικό «θαύμα» που ονομάζεται Λούκα Ντόντσιτς.

Μετά από 6 χρόνια (2009-2015) προϋπηρεσίας στην Ισπανία (Γκραν Κανάρια), ο 26χρονος «δεινόσαυρος» από το Πράσινο Ακρωτήριο ήταν γνωστός τοις πάσι! Ο προπονητής της Ρεάλ, όχι απλά τον πίστεψε αλλά τον χρησιμοποίησε από την αρχή με τέτοιον τρόπο, που τον έκανε να νιώσει σαν να ήταν χρόνια μέλος της ομάδας και του επέτρεψε να βοηθήσει τα μέγιστα στην κατάκτηση του 10ου ευρωπαϊκού τροπαίου στο επίπεδο της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.

Στο Βελιγράδι, ο πρώην σέντερ των Ατλάντα Χοκς ήταν κάτι περισσότερο από παίκτη-κλειδί και αναδείχτηκε σε σκόρερ, πασέρ, μπλοκέρ και γενικότερα “πασπαρτού” για τους Μαδριλένους! Στον ημιτελικό έπαιξε μόλις 8 λεπτά, αλλά ήταν αρκετά για να πετύχει 5 μαζεμένους πόντους και να «κρύψει» την ρακέτα, ρίχνοντας τρία «ταψιά»! Στον τελικό, έκανε τον Βέσελι να μοιάζει με… οδοντογλυφίδα και ήταν αλάνθαστος σε ό,τι επιχείρησε (8π., 5ρ., 2ασ., 1κλ. & 1κοψ. με 3/3 σουτ & 2/2 βολές σε 21’), ακόμη κι αν αυτό ήταν πάσα στη week side για να ολοκληρωθεί σωστά η περιστροφή!

Σε επίπεδο MVP των φτωχών κυμάνθηκε σε όλη τη διοργάνωση, η απόδοση του παίκτη τον οποίο ζήτησε το καλοκαίρι ο Λάσο. Ο λόγος για τον Φαμπιέν Κοζέρ, που ήταν πρώτος σκόρερ των νικητών στον τελικό (17π., 2ρ. & 2ασ.), δεν αστόχησε ούτε σε ένα τρίποντο επί σερβικού εδάφους (5/5), ενώ έπαιξε καταπληκτική άμυνα στον Σλούκα, που στο 2ο μέρος, όχι απλά δεν σκόραρε (0/2), αλλά δεν μπόρεσε να βρει τις προϋποθέσεις για μία ορθολογιστική προσπάθεια.

Και πάμε και στον Ντόντσιτς, που φέτος θύμισε το προς επταετίας επίτευγμα του Διαμαντίδη, που έφυγε από το Final 4 της Βαρκελώνης με όλες τις πιθανές ατομικές (δύο τίτλους MVP, μέλος της καλύτερης πεντάδας, κορυφαίος αμυντικός) και ομαδικές διακρίσεις (πρωταθλητής Ευρώπης) που θα μπορούσε να πετύχει!

Με την μόνη διαφορά, όμως, ότι ο Δημήτρης ήταν τότε 31 ετών και ήδη αναγνωρισμένος ως ένα από τους «θρύλους» του ευρωπαϊκού μπάσκετ και ο Λούκα είναι μόλις 19 και υποψήφιος για το νο1 του επερχόμενου ντραφτ στο ΝΒΑ! Έχοντας προλάβει να στεφθεί ήδη δύο φορές πρωταθλητής Ευρώπης σε επίπεδο συλλόγων (Ρεάλ) και Εθνικών ομάδων (Σλοβενία) μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο! Για την ακρίβεια μέσα σε 8 μήνες!

Ο MVP της εφετινής regular-season και του Final 4, αλλά και ανερχόμενος αστέρας της διοργάνωσης (για 2η συνεχή χρονιά), μετακόμισε στη Μαδρίτη τον Σεπτέμβριο του 2012 σε ηλικία 13 ετών. Το αναπτυξιακό πρόγραμμα της Ρεάλ τον είχε «σημαδέψει» μετά από τα «όργια» που είχε κάνει με την ομάδα της Ολίμπια Λιουμπλιάνας σε ένα τουρνουά στη Ρώμη για παίκτες κάτω των 13 ετών. Ο νυν προπονητής έδωσε τη συγκατάθεσή του για την μετεγγραφή και την εντολή για να γίνει μέλος της πρώτης ομάδας, πριν κλείσει τα 16 του χρόνια.

Το 2015 στην ισπανική πρωτεύουσα, ο Ντόντσιτς ήταν ο 13ος παίκτης των Μαδριλένων στην ομάδα που κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης, για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια (1995) κερδίζοντας στον τελικό τον Ολυμπιακό. Στο Βελιγράδι, στο θεωρητικά 3ο του Final 4, ήταν ο παίκτης από τον οποίο άρχισαν και τελείωσαν όλα για την «βασίλισσα». Κι όλα αυτά υπό τους προβολείς του ΝΒΑ, που τον έχει ήδη αναγάγει σε νέο “big thing” του κύματος των μη Αμερικανών που σαρώνει τον «μαγικό κόσμο»…

Υπό αυτές τις συνθήκες ο ξανθομάλλης Σλοβένος με το αστραφτερό χαμόγελο, ήταν πρώτος σκόρερ (μ.ο. 15,5π.) και ριμπάουντερ (μ.ο. 5,0ρ.) της Ρεάλ στη σερβική πρωτεύουσα, ανάμεσα σε ένα ρόστερ 12 παικτών, που ανά πάσα στιγμή μπορούν μεταμορφωθούν σε πρωταγωνιστές πρώτης γραμμής. Αυτή η ανέλιξη του μικρού, όμως, δεν βγήκε στην τύχη! Προέκυψε μέσα από σωστή διάγνωση των σπάνιων ικανοτήτων του και της ηγετικής του προσωπικότητας, στον προγραμματισμό που καταρτίστηκε και στην εμπιστοσύνη που του έδειξε ο Πάμπλο Λάσο, που για μένα ήταν ο αληθινός MVP της διοργάνωσης!

Έστησε την ομάδα του με τέτοιο τρόπο ώστε να κερδίσει την ΤΣΣΚΑ, σκοράροντας περισσότερους πόντους απ’ όσους σκόραρε η καλύτερη επίθεση της Euroleague και αχρήστευσε τα πιο ισχυρά όπλα της Φενερμπαχτσέ στην άμυνα, κρατώντας τους τρεις ψηλούς (Βέσελι, Ντουβερίογλου και Τόμπσον) των Τούρκων στους 11 πόντους συνολικά (με 5/9 σουτ). Και να μην το ξεχάσω: πήρε το Κύπελλο, παίρνοντας τον καλύτερο δυνατό εαυτό από τον φυσικό ηγέτη της ομάδας, τον Σέρχιο Γιουλ, που λόγω του σοβαρού τραυματισμού του, έπαιξε μόλις σε 4 ματς και έγινε ο μόνος παίκτης στην ιστορία της διοργάνωσης που στέφεται πρωταθλητής Ευρώπης αήττητος (4/4)!

Στα συν της Φενέρ το εκπληκτικό κοινό που έχει δημιουργήσει η έλευση του Ομπράντοβιτς στην Πόλη, από το 2013 μέχρι και σήμερα, η κουλτούρα μπάσκετ που έχει μεταλαμπαδεύσει στους φιλάθλους, αλλά και η σταθερή παρουσία της σε τελικούς την τελευταία 3ετία. Ο «Ζοτς» δεν έβαλε απλά ξανά τους Τούρκους στον ευρωπαϊκό χάρτη, αλλά δημιούργησε μία πολύ σκληρή ομάδα, που ειδικότερα φέτος, ξεπέρασε τις προσδοκίες που βάσει του ρόστερ, μπορούσαν να δημιουργηθούν! Με μόνο τον Μέλλι σε ρόλο «πρώτου βιολιού», θα ήταν παράλογο να κερδηθεί και αυτός ο «πόλεμος».

Η Ζαλγκίρις έδωσε άγρια ομορφιά στον μικρό τελικό με το πάθος και την μαχητικότητα με την οποία «κυνήγησε» το «εύγεστο» τελείωμα και πήρε την 3η θέση. Η ΤΣΣΚΑ μπορεί να επέστρεψε στο ματς από το -24 (41-65 στο 28’09”) και να έχασε το ματς σε στις τελευταίες κατοχές, ωστόσο, γυρίζει στη Μόσχα με «ξηλωμένα» γαλόνια και με τον Ιτούδη να δηλώνει ότι «μισώ τις δικαιολογίες, αλλά οι τραυματισμοί του ΝτεΚολό και του Χάϊνς, δυστυχώς, μας αποσυντόνισαν…»! Ε, δεν έχει άδικο ο άνθρωπος… Άντε και του χρόνου με περισσότερη μπασκετική υγεία στην χώρα των Βάσκων (Βιτόρια).

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Αντώνης Καλκαβούρας
Αντώνης Καλκαβούρας

Στην συγκεκριμένη στήλη θα βρείτε αντικειμενικά καταγεγραμμένη άποψη γύρω από τα μπασκετικά δρώμενα και μπόλικη ανάλυση, ενίοτε σε συνδυασμό και με ρεπορτάζ. Το Gazzetta, άλλωστε, μπορεί να μπήκε στην καθημερινότητα μου στη μέση της έως τώρα δημοσιογραφικής διαδρομής (2008), ωστόσο, εδώ και 13 χρόνια αποτελεί την πιο σύγχρονη και ταχύτερη πλατφόρμα ενημέρωσης και ένα μέσο στο οποίο απολαμβάνω από την πρώτη μέρα να δουλεύω. Και σίγουρα το μόνο από τα πολυάριθμα στα οποία έχω εργαστεί και εργάζομαι (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδα, περιοδικό), το οποίο εξελίσσεται ολοένα και περισσότερο, σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνεται ευχάριστη εμμονή για τους αναγνώστες αλλά και για όλους εμάς τους συντελεστές. Να χαιρόμαστε λοιπόν τη νέα του έκδοσή του και να το εξελίσσουμε συνεχώς!