«Έρχονται οι Σέρβοι και... μας παίρνουν τις δουλειές»!

«Έρχονται οι Σέρβοι και... μας παίρνουν τις δουλειές»!
Ο Βασίλης Παπανδρέου γράφει για «τα τρένα που περνούν και χάνονται» για το ελληνικό μπάσκετ, την ίδια στιγμή που 500 χιλιόμετρα βορειότερα, οι πάλαι ποτέ «Πλάβι» ετοιμάζονται να ξαναζήσουν μέρες 90s'. Κι εμείς; Εμείς είμαστε «απασχολημένοι» να αποφασίσουμε αν ο Πάου ο Γκασόλ είναι «συνταξιούχος»!

Κοίτα να δεις τώρα... 31ο Final 4, 11ο για εμένα, 18o για τον Ομπράντοβιτς (17 ως προπονητής και το 1988 στη Γάνδη ως παίκτης) και 31ο για τον Σκουντή, που πλέον είμαι πεπεισμένος ότι αν δεν εμφανιστεί στη διοργάνωση, δεν γίνεται τζάμπολ.

Σε 20 σεζόν, από το 1994 ως το 2013, οι ελληνικές ομάδες συμμετείχαν σε 16 Final 4, παίζοντας σε 14 τελικούς, όπου πανηγύρισαν 9 τρόπαια. Από το 2014 και μετά όμως, σε 5 σεζόν, «μετράμε» όλες κι όλες 2 συμμετοχές του Ολυμπιακού, σε ισάριθμους χαμένους τελικούς (2015, 2017).

Είναι η ακμή και η παρακμή ή απλώς πρόκειται για μια φυσιολογική «κοιλιά« μετά από 20 οργιαστικά χρόνια και «ξανά προς τη δόξα τα τραβήξουμε»; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά. Το βέβαιο είναι ότι είχαμε «καλομάθει» να κάνουμε «κουμάντο» στις απονομές και τα πανηγύρια και τα τελευταία χρόνια, έχουμε παρηγοριά τον Σλούκα, τον Ιτούδη, αλλά και τον Σάρας με τον Ζοτς, που μετά από τόσα χρόνια στην Ελλάδα, τους θεωρούμε «δικούς» μας.

Η αλήθεια είναι πάντως ότι η απουσία του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού ελάχιστα έχει «ξενίσει» την μπασκετική ομήγυρη.

Άλλωστε ο Παναθηναϊκός λείπει από το «πανηγύρι« από το 2012, επομένως ενδεχόμενη παρουσία του φέτος στο Βελιγράδι θα συνιστούσε «έκπληξη», όχι λόγω του ρόστερ και της φανέλας προφανώς, όσο λόγω της παρατεταμένης «ανομβρίας». Στον Ολυμπιακό από την άλλη, η φράση «τέλος εποχής» ακούγεται όλο και περισσότερο τους τελευταίους μήνες, δείγμα ότι η συνταγή που έφερε 2 τίτλους σε 4 τελικούς από το 2012 και μετά χρειάζεται «ανανέωση». Όσο ο Σπανούλης «αναπνέει» πάντως, ιδίως αν πλαισιωθεί όπως πρέπει και η ομάδα πάψει να «στηρίζεται» αποκλειστικά στις εμπνεύσεις του, ο Ολυμπιακός δεν θα είναι ποτέ «εκτός κάδρου». Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, που θα την αναλύσουμε το καλοκαίρι.

Για να επιστρέψω στα του Final 4, ομολογώ ότι το «κλίμα» στο Βελιγράδι είναι εκπληκτικό. Ο Γιασικεβίτσιους υποκλίνεται στον Σάρας και μας «χαρίζουν» μια "all time clasic" φωτογραφία, ο Ντόντσιτς αφήνει περιθώριο να μείνει άλλη μια χρονιά στην Ευρώπη και μας «χαρίζει» ελπίδες ότι θα γράψει κι άλλες σελίδες στο βιβλίο των θαυμάτων του, ο Ντούντα, πιο μαυρισμένος από ποτέ (ένεκα... περιστεριών λέει ο ιδιος) βλέπει τελικό κουμπάρων, σε μια ρεπετισιόν του 2016 στο Βερολίνο, ενώ ο Μπογντάνοβιτς έχει επιστρέψει από το Σακραμέντο και μπαίνει παρέα με τον Ούντο στις 2 το βράδυ, στο «πλωτό» club Port και στο μαγαζί γίνεται το «έλα να δεις».

Ανοίγω παρένθεση, έτσι επειδή μπορώ.

Λοιπόν, δεν ξέρω πόσοι από εσάς είστε στο Βελιγράδι, πόσοι είχατε εισιτήρια και τα πουλήσατε και πόσοι «ξενερώσατε« με την απουσία ελληνικών ομάδων και «απέχετε» από τη διοργάνωση, αλλά... σηκωθείτε από ντιβάνια, καναπέδες και πολυθρόνες και «ανηφορίστε». Είτε μόνοι, είτε με γυναικόπαιδα, είτε με παρέα!

Το Βελιγράδι είναι κάθε χρόνο και πιο όμορφο, πιο «ευρωπαϊκό» (με την καλή έννοια), λιγότερο «βαλκανικό» (με την κακή έννοια), έχει αξιοθέατα, ιστορία, μπασκέτες σε κάθε γωνία του δρόμου, πολύ πράσινο, ωραίο φαγητό, καλό ποτό, ταβέρνες που τα χαράματα «μεταμορφώνονται» σε σκηνικό ταινίας του Κουστουρίτσα, clubs που θυμίζουν Ελλάδα (στη μισή τιμή) και -για όσους ενδιαφέρονται- ωραίες γυναίκες. Και ψηλές!

Χθες βράδυ λοιπόν, στο περιβόητο Port, όπου ο μέσος όρος ύψους είναι 2 μέτρα για τους άνδρες και 1,75 (χωρίς τακούνια) για τις γυναίκες, εμφανίζεται κάποια στιγμή ο Σάνι Μπετσίροβιτς, καλοντυμένος όπως πάντα και με ένα μόνιμο χαμόγελο και -μετά τον τυπικά- τον ρωτάω «ρε φίλε ειλικρινά, πώς συγκεντρώνεστε;», για να πάρω τη μυθική απάντηση «γιόγκα φίλε».

«Γιόγκα και... περισυλλογή γιατί αλλιώς θα μπλέξουμε».

Πιο δίπλα, ο αγνώριστος Μίροσλαβ Ραντούλιτσα, σαφώς αδυνατισμένος, με μαλλί ροκαμπίλι και δερμάτινο με στάμπα Harley Davidson, βγαλμένος από τα ξέφρενα 60s, πιο «μερακλής» από ποτέ, κάτι προσπαθούσε να εξηγήσει στον Ούντο (να το δείτε, που θα γυρίσει γρήγορα στην Ευρώπη αυτό το παλικάρι), αλλά μέσα στο πανδαιμόνιο που προκαλούσε ο Μπογκντάνοβιτς, ανάθεμα αν έβγαλαν άκρη.

Κλείνω την παρένθεση και επιστρέφω στον Μπόγκι. Babyface όπως πάντα, αλλά πιο «φουσκωμένος» απ' όσο τον θυμόμαστε πέρσι τέτοια εποχή, έβαζε στοιχήματα ότι ο Ζοτς θα πάρει το 10ο κι εγώ του έβαλα στοίχημα ότι η Σερβία θα πάρει 2-3 χρυσά μετάλλια σε Eurobasket και -γιατί όχι;- σε Μουντομπάσκετ τα επόμενα χρόνια.

Αρκεί ο Μπογντάνοβιτς κι Γιόκιτς κυρίως, αλλά και ο Μίλος με τον Μπιέλιτσα, να «κατεβαίνουν» στις διοργανώσεις, ώστε να «ξεπλύνουν» οι Πλάβι την «ντροπή» που τους θέλει μακριά από το πρώτο σκαλί του βάθρου από το 2002 και μετά, στο Παγκόσμιο της Ιντιανάπολις. Κατά τα άλλα, η γενιά αυτή είναι «καταδικασμένη» να κυριαρχήσει, τώρα που οι Ισπανοί υποχωρούν (καιρός ήταν παιδιά), οι Γάλλοι υστερούν σε ταλέντο κι οι Σλοβένοι ψάχνουν κάποιον να πλαισιώσει τον Ντόνσιτς. Κι εμείς;

Α εμείς τα περνάμε υπέροχα και δεν ασχολούμαστε με τους άλλους.

Έχουμε στις τάξεις μας έναν από τους 5 καλύτερους παίκτες του πλανήτη, που είναι μόλις 23, αλλά πέρσι καταφέραμε να τα κάνουμε «μαντάρα», επειδή υποπτευόμαστε σκοτεινές συνωμοσίες και άλλες γραφικές θεωρίες της «πυρκαγιάς», οι οποίες -προφανώς- ουδέποτε αποδείχθηκαν. Εξάλλου, όπως δήλωσε περήφανα ο κ. Βασιλακόπουλος «παίκτες έχουμε, τι να τον κάνουμε τον προπονητή». Έτσι είναι! Μήπως όλα αυτά ήταν κάποιο μακιαβελικό σχέδιο του -συνταξιούχου- Πάου Γκασόλ να «χαλάσει τη σχέση» μεταξύ Γιάννη και Μπακς, ώστε να τον πάρουν σε αλλαγή με τον Λέοναρντ οι Σπερς;

Μη γελάτε! Τίποτα δεν αποκλείεται...

Θα τα αποκαλύψει όλα το προεδρείο της ΕΟΚ κι αυτά καιόσα ήθελε να πει ο κ. Μίσσας, αλλά μάλλον κι αυτά ξεχάστηκαν, ένεκα της «επιτυχίας» της εισόδου στην 8άδα.

Ώρα για το 10ο!

Επιστρέφω στο Final 4, σε ένα κείμενο του οποίου ο ειρμός θυμίζει μπασκετοκουβέντα. Τo φετινό Final 4 δεν έχει φαβορί, οι 4 ομάδες μοιάζουν να ξεκινούν από μια πολύ κοντινή «αφετηρία», αλλά εγώ -γνωστός για την επιτυχία στις προβλέψεις μου- βλέπω Φενέρ με μια σταθερή διαφορά 10 πόντων με τη Ζαλγκίρις στον έναν ημιτελικό και Ρεάλ να πηγαίνει το ματς στους 90-95 πόντους και να αφήνει την ΤΣΣΚΑ και πάλι εκτός τελικού, καθώς φοβάμαι ότι οι πρόσφατοι τραυματισμοί του ΝτεΚολό και του Χάινς θα επηρεάσουν την -κατά τα άλλα- καλοκουρδισμένη μηχανή του Δημήτρη Ιτούδη.

Όσο για τον τελικό, ήρθε η ώρα να κάνει ο Ομπράντοβιτς για πρώτη φορά στην καριέρα του "repeat" με την ίδια ομάδα! Το είχε διαπράξει το "repeat" το 1994-1995, αλλά την πρώτη χρονιά το κατάφερε με την Μπανταλόνα στο Τελ Αβίβ και τη δεύτερη με τη Ρεάλ στη Σαραγόσα. Θα «σπάσει την κατάρα» η Φενέρ λοιπόν κι αν «πέσω μέσα», θα το ακούτε μέχρι το 2038.

Αν όχι, που είναι το πιθανότερο, δεν χάθηκε ο κόσμος. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, το Βελιγράδι στις ωραίες βόλτες κι εγώ στις «εύστοχες προβλέψεις».

Τα λέμε στο ματς...

Και προσοχή! Μετά το 5ο ποτό, ακόμα κι ο Ούντο... όμορφος φαίνεται. Τα γράφω τώρα, για να μην τρέχουμε μετά!

Υγ: Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι των -κάθε λογής- Γιουγκοσλάβων. 30 χρόνια τώρα έχουν μεγάλους παίκτες, μεγάλους παίκτες, μεγάλους προπονητές, μεγάλους παράγοντες (σε γαλόνια, όχι σε ηλικία υποχρεωτικά) και γενικά είναι η «φυλή» του μπάσκετ. Είναι άλλωστε η μόνη χώρα, μαζί με τη Λιθουανία, όπου το μπάσκετ είναι πιο δημοφιλές από τον «Βασιλιά», ενώ η παραγωγή ταλέντων τους «αγγίζει» τα όρια του εκνευριστικού. Δείτε αυτό το ντοκιμαντέρ και θα καταλάβετε!

Υγ2: Συνέχεια εκ του προηγουμένου. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει η Euroleague έχει «απογειώσει» το μπάσκετ ως προϊόν. Με λάθη, με αστοχίες, με στραβοτιμονιές, αλλά το Final 4 δεν έχει καμία σχέση με τη διοργάνωση του 2008, ενώ αν συγκρίνουμε με το 1998 είναι σαν να... πρόκειται για άλλο άθλημα. Προφανώς, υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης, αλλά η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Είναι μια διοργάνωση που απολαμβάνεις να παρακολουθείς ως φίλαθλος, να καλύπτεις ως δημοσιογράφος και να συμμετέχεις ως παίκτης, προπονητής, παράγοντας. Και προφανώς, αυτό δεν ισχύει από φέτος που η διοργάνωση «βρίσκεται» στο gazzetta. Ίσχυε και τα προηγούμενα χρόνια και θα ισχύει και τα επόμενα.

The sky is the limit!

Υγ3: Παπαλουκάς, Τσαρτσαρής και Παπαδόπουλος είναι οι Έλληνες "Euroleague Legends & Ambassadors" στην γιορτή. Του χρόνου, στη Βιτόρια, πρέπει να είναι μεγαλύτερη η ελληνική «αποστολή». Ίσως ήρθε η ώρα να κάνει το ταξίδι και ένα παλικαράκι από την Καστοριά... Κι ο Φωτσένκο βέβαια, για να μη νιώθει μόνος του ο Λάζος.

Υγ4: Το Βελιγράδι έχει αρκετούς Έλληνες φιλάθλους. Περισσότερους από 1,000. Είναι τα λεγόμενα «επίλεκτα» μέλη της «φυλής του μπάσκετ» για την οποία γράφει τόσο συχνά ο Παπαδογιάννης. Είναι αυτοί που -αν ήμασταν «κανονική» χώρα με νόμους και αρχές- θα γέμιζαν παρέα με τους φίλους και τις οικογένειές τους τα γήπεδα. Και μακροπρόθεσμα θα «βοηθούσαν» σαφώς περισσότερο τις ομάδες τους, σε σχέση με τον «υπέροχο λαό». Άλλη πονεμένη ιστορία αυτή!

Υγ5: Μυθική εμφάνιση Καλκαβούρα στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου. Τόση δροσιά σε video wall έχει να εμφανιστεί από την εποχή που ο Τομ Κρουζ έπαιζε στο Top Gun.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Παπανδρέου
Βασίλης Παπανδρέου