Τι μπάσκετ πρεσβεύει ο Παναθηναϊκός;

Έγραψα ένα tweet μετά το 4ο παιχνίδι Ρεάλ – Παναθηναϊκός κι ευτυχώς το τήρησα: «Μακάρι να μην είχαμε κερδίσει ούτε το πρώτο ματς. Να μην ξέραμε καν ότι μπορούμε. Άρθρο το νωρίτερο την Κυριακή.» Τελικά ήρθε η Δευτέρα για να γράψω δυο λόγια για άλλη μια πράσινη σεζόν Ευρωλίγκας, που δε στέφθηκε από επιτυχία. Παρά το ότι προσπαθώ συχνά να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, είναι σαφές, ότι δεν ήταν φετινός στόχος του Παναθηναϊκού απλά η συμμετοχή στα playoffs.

Ο αφορισμός μου στη νίκη στο Game 1 της σειράς με την Ρεάλ είναι πιστέψτε με ειλικρινής. Οι πράσινοι έπαιξαν με τον μοναδικό τρόπο κατά τη γνώμη μου, που είχε νόημα, ώστε να επικρατήσουν ολοκληρωτικά της Ρεάλ. Το «ολοκληρωτικά» δεν το γράφω, γιατί έχω κανέναν ιδιαίτερο καημό, να νικάει ο Παναθηναϊκός με 20 και 30 πόντους, αλλά γιατί μια ομάδα με τη στελέχωση της Ρεάλ δεν σε βολεύει να την κυνηγάς διαρκώς στο σκορ ή να την παίζεις πόντο πόντο στα τελευταία λεπτά. They ‘ve been there, they ‘ve done this.

Αναίτια κατά τη γνώμη μου ο Παναθηναϊκός μπήκε στο δεύτερο ματς, να παίξει κάτι διαφορετικό από το πρώτο. Ενώ εξακολουθούσε να έχει απέναντι μια ομάδα κουτσουρεμένη στα guard, έναν Ντόντσιτς μόνο κι έρημο να συνεπικουρείται από τον Ρούντι στην οργάνωση του παιχνιδιού (!) κι αντί να συνεχίσει να πιέζει για να τους βγάλει τα συκώτια στα 3 / 4 του γηπέδου, αποφάσισε στο φλεγόμενο ΟΑΚΑ να σηκώσει το πόδι από το γκάζι και να πάει στο πολυθρύλητο «σκεπτόμενο» μπάσκετ.

Μια μικρή παρένθεση περί «σκεπτόμενου» μπάσκετ. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί, αν υπάρχει Ελληνική Σχολή Μπάσκετ. Ποια είναι δηλαδή τα γενικά χαρακτηριστικά του μπάσκετ, που διδάσκουν και υπηρετούν οι Εθνικές Ομάδες και οι ελληνικοί σύλλογοι. Η πολύ πιεστική άμυνα; Οι γεμάτες επιθέσεις; To pick ‘n’ roll; Το κυνήγι για εκδήλωση επίθεσης στα πρώτα 14 δευτερόλεπτα; Η προσαρμογή σε ό,τι κάνει ο αντίπαλος χωρίς δική μας ταυτότητα;

Ας αφήσουμε την Εθνική Σχολή Μπάσκετ κι ας επιστρέψουμε στον Παναθηναϊκό. Από τη μεγάλη επικράτηση στο πρώτο ματς ξεκίνησε το ψαλτήρι για το δεύτερο. «Προσοχή μην αποπροσανατολιστεί η ομάδα και την πατήσει όπως ο Ολυμπιακός με την Σιένα». Δε θα καταλάβω ποτέ το φοβικό σύνδρομο μετά από νίκες. Είναι σαν να οδηγείς μηχανή, να λοκάρεις με τα μάτια τη λακούβα που έρχεται και να κοιτάς μόνο αυτή. Είναι νομοτελειακό ότι θα πέσεις μέσα! Στο κάτω κάτω γιατί το κάνουμε όλο αυτό και γιατί γράφουμε με τέτοια επιμονή για το χαλινάρι. Για να μπορούμε μετά να κομπάζουμε, «κοίτα εγώ τα είχα γράψει» ;

Θα με ρωτήσει κάποιος, δηλαδή ρε Κιούση οι παίκτες έπαιξαν φοβικά στο 2ο ματς επειδή το διάβασαν στα sites και στα social media; Και ναι και όχι. Κατ’ αρχάς ναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα περνάει στην ομάδα και στους παίκτες. Δείτε πόσο γρήγορα απάντησε ο Τζέιμς στο δημοσιογράφο, που έγραψε ότι ο Αμερικάνος έχει ήδη υπογράψει στην Αρμάνι μετά το Game 4. Εσείς τι λέτε λοιπόν, οι παίκτες δεν παρακολουθούν τι γράφεται; Το όχι πηγαίνει, στο ότι την επιλογή για τον τρόπο που έπαιξε ο Παναθηναϊκός, την αναλαμβάνει ολοκληρωτικά ο προπονητής του. Ήξερε δηλαδή ο Πασκουάλ, ότι ο Λάσο δεν είχε διαθέσιμο τον Γιουλ ούτε στο 2ο ματς και εγκατέλειψε το πλάνο «τους τρέχουμε μέχρι σκασμού σε άμυνα κι επίθεση». Μπήκαν στο ρυθμό της εν Ελλάδι Ρεάλ και κάπου εκεί μπήκαν στον παρονομαστή του αγώνα παίκτες τύπου Ρέγιες, που σε άλλο ρυθμό δεν έχουν καν θέση μέσα στο γήπεδο. Τονίζω το «εν Ελλάδι Ρεάλ», γιατί στην Ισπανία ήταν απολύτως σίγουρο ότι οι Μαδριλένοι θα έπαιζαν αλλιώς.

Η αρχή «μην αφήσεις την Ρεάλ να πάει σε γρήγορο τέμπο» δεν μπορεί να ισχύει παντού και πάντα ανεξάρτητα με τη δωδεκάδα που κατεβάζουν οι αντίπαλοι. Σκεφτείτε τον Παναθηναϊκό με και χωρίς τον Καλάθη, με και χωρίς τον Τζέιμς, ίδια αντιμετώπιση θα διαλέξουν οι αντίπαλοι; Εμείς γιατί να διαλέξουμε αντιμετώπιση φανέλας αντί αντιμετώπιση συγκεκριμένου παιχνιδιού;

Μία και μόνο αναφορά στη διαιτησία. Είδατε πουθενά στο πρώτο ματς μέσα στο ΟΑΚΑ να τιμωρούν την επιθετική και πιεστική άμυνα του Παναθηναϊκού; Είδατε να έχει χώρο, χρόνο και περιθώρια ο Ρέγιες για αγκωνοειδή καραγκιοζιλίκια στο πρώτο ματς; Ούτε εγώ.

Μετρήστε την επιτυχία των δυο ομάδων σε επιθέσεις 4ου δεκαλέπτου, που εκδηλώθηκαν στα τελευταία δευτερόλεπτα. Ποια πιστεύετε βόλεψε το σενάριο «μεγάλες επιθέσεις» ή «κυκλοφορία μπάλας» ; Αφού ο Παναθηναϊκός δεν κυκλοφορούσε καμιά μπάλα όλη τη χρονιά! 10 – 15 δευτερόλεπτα ντρίπλαρε ο «οργανωτής» είτε λεγόταν Καλάθης, είτε Τζέιμς, είτε Παππάς. Παικταράδες αλλά για άλλο μοντέλο μπάσκετ.

Μια ειδική αναφορά στον Τζέιμς. Ήρθε μεσούσης της σεζόν και άρχισαν επίσης να ψέλνουν αριστεροί και δεξιοί ψάλτες της μασονικής στοάς. Χαλάει την χημεία, είναι ατομιστής, είναι αναξιόπιστος και άλλα πολλά. Το βασικό δεν το ρωτήσαμε στον αρμόδιο κύριο Πασκουάλ. Τι μπάσκετ θες να παίξεις άνθρωπέ μου; Σκεπτόμενο μπάσκετ με επιθέσεις στα 20-24 δευτερόλεπτα; Και βάζεις μέσα τον Τζέιμς starter από το πρώτο ματς; Σοβαρά; Απολαμβάνατε τον Τζέιμς της Μπασκόνια, γιατί οι Βάσκοι δεν έπαιξαν ποτέ φοβικό μπάσκετ. Με κυριαρχικό μπάσκετ κέρδιζαν, με κυριαρχικό μπάσκετ έχαναν. Τη λες και Βάσκικη Σχολή Μπάσκετ ε;

Κάπου εδώ νιώθω την ανάγκη να το κλείσω το κείμενο. Για τους υπόλοιπους παίκτες, για τη διαιτησία, για το μέλλον των Πρασίνων στη διοργάνωση τα διαβάσατε, τα διαβάζετε και θα τα διαβάσετε όλα από τους πολύ πιο ενημερωμένους και εξειδικευμένους ρεπόρτερ και αρθρογράφους του gazzetta. Εγώ γράφω διαχρονικά ως πένα ελευθέρας βοσκής που αγαπάει περισσότερο από όλα τα αθλήματα το μπάσκετ και το τένις και που δεν κρύβω το παιδικό μου δέσιμο με τον Παναθηναϊκό. Μη με κατακρίνετε ως ειδήμονα, ρέκτη και μύστη γιατί δεν είμαι, κάνω εξάλλου πολλά λάθη. Αλάνθαστο δεν ξέρω κανέναν, αγύριστα κεφάλια πολλά.