Η «κόκκινη» κούραση, η λιθουανική μαγκιά κι η ελληνική κουτοπονηριά

Το κείμενο γράφεται πριν την έναρξη της αναμέτρησης στην Μαδρίτη οπότε δεν είμαι σε θέση να αναφερθώ στον αντίπαλο του Ολυμπιακού.

Θα ξεκινήσω για τα μνημεία βλακείας που γράφονταν μέχρι και το 35’ της αναμέτρησης περί στημένης διοργάνωσης, περί αδιάφορης Ζαλγκίρις, περί… των πάντων.

Και να γράφονταν μόνο από οπαδούς, να το καταλάβω.

Τι έγινε ρε παιδιά; Ξαφνικά η Euroleague έγινε τίμια κι η Ζαλγκίρις από αδιάφορη έπαιξε για την τιμή της και τον Παναθηναϊκό;

Το μόνο σίγουρο αν νικούσε ο Ολυμπιακός θα ήταν πως θα έγραφαν ότι «κάθισε να χάσει η Ζαλγκίρις».

Τώρα που νίκησε η Ζαλγκίρις… σιωπή.

Το μόνο σίγουρο επίσης είναι και η κουτοπονηριά του Έλληνα που ψάχνει δικαιολογίες για οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή του.

Δυστυχώς δεν υπάρχει ισοπαλία στο μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός πάλεψε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και δεν μπορεί κανείς νορμάλ άνθρωπος να τον κατηγορήσει για αδιαφορία ή για δώρο στον Παναθηναϊκό. Αν ήθελε να κάνει δώρο, θα επέλεγε έναν πιο λογικό και σίγουρα λιγότερο κουραστικό, τρόπο

ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΑΝ

«Παρ΄ τε μία οποιαδήποτε ομάδα της Euroleague και αφαιρέστε τις 4 παίκτες του ενεργού rotation και πείτε μου αν θα νικήσει σε αυτό το επίπεδο» αναρωτήθηκε ο Σφαιρόπουλος στις δηλώσεις του και συμφωνώ απόλυτα μαζί του.

Από την άλλη σκέφτομαι πως η ίδια ομάδα με τις ίδιες απουσίες ήταν μπροστά στο 26’ με 57-41. Και φτάνω στα συμπεράσματα της κούρασης, αλλά και της λανθασμένης διαχείρισης.

Απόλυτα λογικό οι παίκτες να κουραστούν. Ο Μπόγρης δεν κατάφερε να ξεκουράσει τον Μιλουτίνοφ με τον Σέρβο να παίζει 38:05. Στο τέλος με το ζόρι ανεβοκατέβαινε το παρκέ. Ρόμπερτς, Τόμπσον (στο ξεκίνημα) και Ουίλτζερ μπροστά πρόσφεραν πολλά περισσότερα από όσα περίμενε κανείς.

Ο Μπράουν είτε έπαιζε είτε δεν έπαιζε ένα και το αυτό.

Απόρησα που έμενε στο παρκέ στο τελευταίο δεκάλεπτο του κανονικού αγώνα και ο Στρέλνιεκς έβλεπε το ματς από τον πάγκο. Ο Λετονός χρεώθηκε την κακή άμυνα στο σερί 15-0 της Ζαλγκίρις και ο coach προφανώς τον «τιμώρησε».

Μου έρχεται στο μυαλό όμως η εικόνα του Μπράουν και θεωρώ πως ήταν λάθος η μη χρησιμοποίηση του Στρέλνιεκς στα τελευταία 14 λεπτά του αγώνα (στο 31’ έγινε αλλαγή). Καλώς ή κακώς ο Στρέλνιεκς θα σε βοηθούσε περισσότερο από τον Μπράουν.

Σε αυτό το επίπεδο επίσης όταν είσαι ομάδα «τετράδας» και γνωρίζεις τη λειψανδρία οφείλεις να διαχειριστείς καλύτερα την υπέρ σου διαφορά 16 πόντων στο 26’ του αγώνα.

Οι μισές ομάδες, σου έχουν «γυρίσει» ματς. Φενέρμπαχτσε εκτός, Μάλαγα εκτός, Ρεάλ εντός, Εφές εντός, Παναθηναϊκός εκτός, Ζαλγκίρις εντός. Όλες έχουν επιστρέψει από διαφορά υπέρ των «ερυθρόλευκων». Δεν διαχειρίζονται τις υπέρ τους διαφορές.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

Δεν ξέρω τι θα κάνει η Ζαλγκίρις στα playoffs γιατί αυτή είναι μία εντελώς διαφορετική διαδικασία σε σχέση με τα 30 παιχνίδια της regular season. Σίγουρα όμως πρόκειται για μία ομάδα που παίζει σωστό μπάσκετ, που «διαβάζει» τα πάντα στο παρκέ και που διαθέτει παίκτες με υψηλό μπασκετικό IQ.

Το παιχνίδι χωρίζεται σε δύο μέρη στο μυαλό μου.

Στο πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός μέσω της άμυνάς του κυρίως έβρισκε τρόπους να σκοράρει. Οι αλλαγές στο αντίπαλο pick n roll δούλευαν καλά και παρά το γεγονός πως οι Λιθουανοί τις διάβαζαν, έκαναν πολλές κακές πάσες τα γκαρντ τους.

Στην επίθεση οι Πειραιώτες βρήκαν ανέλπιστες λύσεις στο πρόσωπο του Τόμπσον, κάτι που δεν περίμεναν οι αντίπαλοι.

Στο δεύτερο ημίχρονο η Ζαλγκίρις είχε μεγαλύτερη υπομονή στο να πασάρει τη μπάλα στο low post. Η είσοδος του Τουπάν έφερε δύο συνεχόμενους αιφνιδιασμούς, στοιχείο το οποίο βοηθάει πάντα την ψυχολογία της ομάδας που υπολείπεται στο σκορ.

Ο Σφαιρόπουλος έπαιξε αναγκαστικά με τρεις κοντούς και ο Γιασικεβίτσιους είχε κάποια στιγμή τους Ουλάνοβας, Καβαλιάουσκας και Ντέιβις. Κάπου εκεί έγινε χαμός στο low post με την μπάλα να ακουμπάει μόνιμα σε χέρια ψηλού.

Με τις αλλαγές στα σκριν θυμάμαι τουλάχιστον τρεις φορές να παίζει με πλάτη ο Ντέιβις τον Μάντζαρη και η περίφημη πλέον «τριπλή αλλαγή» (δηλ. αλλαγή στην αλλαγή) να μην είναι δυνατή επειδή ο προπονητής των αντιπάλων έστελνε όλους τους παίκτες του στην αδύνατη πλευρά.

ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΑΣΤΟΧΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΤΑΣΗ

Στο τέλος νομίζω πως ο Ολυμπιακός διεκδίκησε τη νίκη και μάλιστα την άγγιξε περισσότερο από το πείσμα του παρά από μπασκετικές επιλογές.

Στην παράταση η ομάδα έκανε 3:30 λεπτά να σκοράρει, αλλά η άμυνα ήταν εκεί για να την κρατήσει στη διεκδίκηση της νίκης.

Σε αυτό το διάστημα ο Ολυμπιακός έχασε 2+1 ελεύθερα τρίποντα (Ουίλτζερ, Ρόμπερτς, Σπανούλης). Γράφω για «συν ένα» διότι στο τέλος του Σπανούλη είχε και την πίεση του χρόνου.

Επίσης έκανε 3 λάθη στο επιπλέον πεντάλεπτο. Δηλαδή δεν εκδήλωσε τρεις φορές επίθεση.

ΥΓ: Όταν βρει ρυθμό ο Ρόμπερτς δεν σταματιέται εύκολα. Κάπως έτσι λειτουργεί κι ο Μπράουν. Έχω την εντύπωση πως προτεραιότητα του Σφαιρόπουλου στην Ευρώπη είναι ο Ρόμπερτς.

ΥΓ 2: Ο Ολυμπιακός στα τελευταία 20’15’’ του αγώνα δεν ευστόχησε σε τρίποντο. Το τελευταίο το έβαλε ο Ρόμπερτς για το 57-41. Χωρίς τρίποντο δεν μπορείς να νικήσεις.

ΥΓ 3: Σημαντική η παρουσία των Τόμπσον και Ουίλτζερ, αλλά μεταξύ μας… έπαιξαν γιατί έλειπαν τέσσερις παίκτες και στην Euroleague θα ξαναπαίξουν όταν θα λείπουν ξανά τέσσερις παίκτες.

ΥΓ 4: Ωραίο σύστημα του Σφαιρόπουλου στο τέλος αφού ο Σπανούλης σούταρε υπό πολύ καλές προϋποθέσεις.