Στη Μαδρίτη χωρίζουν οι δρόμοι τους!

Η Ρεάλ Μαδρίτης και ο Παναθηναϊκός, που μονομαχούν την Πέμπτη το βράδυ στο «WIZINK CENTER», σε ένα ματς που- το λιγότερο- αποτελεί πρόκριμα για την περαιτέρω διεκδίκηση του πλεονεκτήματος έδρας, έχουν πολλά κοινά σημεία. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι τόσα πολλά που μπορούν να τους βάλουν σε έναν κοινό παρονομαστή.

Κατ’ αρχάς είναι ισόβαθμοι, με απολογισμό 14 νίκες, μία λιγότερη από την έκπληξη της σεζόν, την Ζαλγκίρις Κάουνας του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, που βρίσκεται αυτή τη στιγμή μόνη της, στην τέταρτη προνομιούχο θέση, η οποία δίνει πλεονέκτημα έδρας.

* Είναι πρωτοπόροι στο πρωτάθλημα της χώρας τους και απ’ ό,τι φαίνεται, άλλος πιο εύκολα, άλλος πιο δύσκολα θα εξασφαλίσει το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας στο δρόμο για την κατάκτηση του τίτλου.

* Πρόσφατα, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, έχασαν το κύπελλο στην πατρίδα τους, το οποίο το κατακτούσαν με μεγάλη συνέπεια τα τελευταία χρόνια. Η Ρεάλ Μ. από μια έκλαμψη της ενισχυμένης αλλά γι αυτό και ακόμη πιο απογοητευτικής εφετινής Μπαρτσελόνα (7 νίκες στην Euroleague, ενώ πέρυσι με γηρασμένο ρόστερ και τόσους τραυματισμούς τερμάτισε με 12) στο Final 8 των Καναρίων και ο Παναθηναϊκός, αποκλειόμενος στον ημιτελικό από την μετέπειτα κυπελλούχο ΑΕΚ, στην κοινή τους έδρα.

* Έχουν και οι δυο Ισπανούς προπονητές. Και κυρίως

* Περνάνε μια φάση αποσταθεροποίησης, η κάθε ομάδα για διαφορετικούς λόγους, που είχαν επίπτωση στην ομοιογένειά και την χημεία τους.

Η «βασίλισσα» γιατί άρχισε σιγά-σιγά να υποδέχεται πρωτοκλασάτους τραυματίες (Ράντολφ, Αγιόν και οσονούπω Γιούλ), χωρίς τους οποίους –τηρουμένων των αναλογιών- τα κατάφερε μια χαρά, αλλά πλέον είναι υποχρεωμένη να τους επανεντάξει στο rotation και αυτή, αποδεδειγμένα δεν είναι εύκολη, τουναντίον είναι μια επίπονη διαδικασία, η οποία ήδη της έχει στοιχίσει. Ο δε Παναθηναϊκός να προσπαθεί να εντάξει στο ρόστερ του δυο νέους παίκτες (Τζέιμς και Πέιν) οι οποίοι αποκτήθηκαν ως πρόσθετη ενίσχυση, αλλά σε πρώτη φάση φάνηκε να τον μπερδεύουν.

Σας θυμίζω ότι η Ρεάλ, από την μέρα που γύρισε ο Ράντολφ έχασε στην Ανδόρα για την ACB, από τον Ολυμπιακό και την Φενέρμπαχτσε στην Μαδρίτη (δεν βάζω στον λογαριασμό την φυσιολογική ήττα από την ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα) και έχασε το Copa del Rey στον τελικό από την Μπαρτσελόνα, σε ένα ματς που ο Λάσο είχε την ιδέα να επαναφέρει μετά από τόσο καιρό τον Αγιόν, ο οποίος φάνηκε εκτός τόπου και χρόνου! Kαι αναφέρομαι σ'ένα ματς που κρίθηκε στον πόντο, έστω και με ένα σκανδαλώδες μη σφύριγμα στο πεντακάθαρο φάουλ που έκανε ο Κλαβέρ στον Τέιλορ και της στέρησε την ευκαιρία να γυρίσει το ματς από το -18 και να το στείλει στην παράταση. Μερικές μέρες αργότερα, πήγε στην Βαρκελώνη και την διέλυσε με 101-74 για την Euroleague. Κι ο Παναθηναϊκός, από την μέρα που προστέθηκαν ο Τζέιμς και ο Πέιν μετράει, στην Ευρώπη, μια κάκιστη ήττα και βαριά ήττα με κάτω τα χέρια από την Χίμκι στη Μόσχα και την δεύτερη εφετινή εντός έδρας ήττα του στο ΟΑΚΑ, στην παράταση από τον Ολυμπιακό, τον οποίο είχε νικήσει και τις τρεις προηγούμενες φορές που είχαν συναντηθεί στην εφετινή σεζόν.

Αν αυτοί, έστω και καθ’ υπερβολή, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως βίοι παράλληλοι, τότε πώς αλλιώς μπορεί να τους παρουσιάσει κανείς;

Είναι σαφές, λοιπόν, ότι αυτός ο παραλληλισμός θα αρθεί την Πέμπτη, αφού στο μπάσκετ δεν υπάρχει ισοπαλία και ο ένας θα φύγει νικητής από ένα τόσο κρίσιμο ματς.

Μια επιπλέον ιδιαιτερότητα είναι ότι οι δυο αυτές ομάδες, θα διεκδικήσουν τη νίκη εκεί που πονάνε. Η Ρεάλ στην έδρα της, στην οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ μετράει μέχρι τώρα τέσσερις ήττες (Χίμκι, Ερ. Αστέρα, Ολυμπιακό, Φενέρμπαχτσε), χωρίς τις οποίες θα είχε δεδομένη τη θέση της στην τετράδα, ο δε Παναθηναϊκός μακριά από την δική του, όπου για να πανηγυρίσει, θα πρέπει να κάνει αίτηση. Τρεις νίκες έχει κάνει όλες κι όλες μακριά από το ΟΑΚΑ, με τον Ολυμπιακό, τον Ερ. Αστέρα και την Εφές, ενώ δεν μπόρεσε να περάσει από έδρες που θεωρητικά προσφέρονταν για έξτρα συγκομιδή (Βαλένθια, Μπάμπεργκ) και μάλιστα σε μια περίοδο που οι συγκεκριμένες ομάδες, ήταν φορτωμένες προβλήματα. Κι εκείνος, λοιπόν, αν είχε επιδείξει κάποια στοιχειώδη συνέπεια θα μπορούσε τώρα να συζητάει από θέση ισχύος.

Να, λοιπόν, γιατί μιλάμε για μια αναμέτρηση που αφήνει πολλές χαραμάδες και περιθώρια για υποθέσεις εργασίας, ειδικά τώρα που και οι δυο προσπαθούν να βρουν ένα νέο κέντρο βάρους, το οποίο θα τους βοηθήσει να προχωρήσουν με βελτιωμένη ομοιογένεια προς την τελική ευθεία, στο δρόμο προς το Βελιγράδι.

Για να είμαστε ειλικρινής, οι Μαδριλένοι αυτή τη στιγμή έχουν μια σειρά από πλεονεκτήματα. Το ένα είναι ότι παίζουν στο γήπεδό τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ακόμη κι αν εκεί έχουν «πονέσει» φέτος, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι στο φινάλε είναι και μειονέκτημα, γιατί τότε ποιος ο λόγος να παλεύουν για να μπουν στην προνομιούχο τετράδα. Το δεύτερο, ότι από πλευράς υλικού και οικονομικών, είναι ένα club που είχε την άνεση να φέρει τον Ταβάρες για να καλύψει το κενό στους ψηλούς και όχι έναν παίκτη από αυτούς που απλά περίσσευαν στην αγορά και ότι έχει τέτοιο βάθος, σε σημείο να έχει την πολυτέλεια να αφήνει να φύγει ένας παίκτης της ποιότητας του Γιόνας Μασιούλις και σε πολλά ματς να υπολογίζει ως 12ο παίκτη τον Ρούντι Φερνάντεθ, ο οποίος τελευταία, άρχισε να κάνει καλά παιχνίδια. Επίσης είναι και η ιδιαίτερη ψυχολογία του επί 8ετία προπονητή της Μπαρτσελόνα, Τσάβι Πασκουάλ, ο οποίος ενώ θεωρητικά θα υποστήριζε κανείς ότι ξέρει καλύτερα την ισπανική πραγματικότητα, ως τεχνικός του «τριφυλλιού» δεν έχει φύγει ούτε μια φορά νικητής φέτος από ισπανικό έδαφος. Οι δυο τελευταίες του ευκαιρίες είναι η Μαδρίτη και η Μάλαγα. Ωστόσο έχει την καλή ανάμνηση ότι τη μία και καλή την πήρε πέρυσι, την κρίσιμη στιγμή, μέσα στην Μπασκόνια, τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος της κανονικής περιόδου, η οποία ουσιαστικά, αφενός στέρησε από τους Βάσκους το πλεονέκτημα της έδρας κι αφετέρου έδωσε στον Παναθηναϊκό την δυνατότητα να το εξασφαλίσει.

Κατά τ’ άλλα ο τραυματισμός του Παππά, του πιο επηρεασμένου γκαρντ από την επιστροφή του Τζέιμς, έβγαλε τον Τσάβι από την δύσκολη θέση να «κόψει» κάποιον από την 12άδα. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, ο Ντένμον με την μαχητική αντίδρασή του, του είχε βάλει δύσκολα και ο επόμενος που φαινόταν να κινδυνεύει ήταν ο Λούκας Λεκαβίτσιους, ο οποίος το περασμένο καλοκαίρι διαλαλήθηκε ως η πιο ψαγμένη κίνησή του και η οποία διόρθωσε το λάθος που είχε κάνει ο Πεδουλάκης στον περσινό σχεδιασμό, αφήνοντας τον Καλάθη να παλεύει μόνος του στον (καθαρόαιμο) «άσο».