Το εγχειρίδιο της Euroleague

Τις προάλλες μιλήσαμε για την «ομοούσια και αδιαίρετη» πεντάδα της κορυφής, με αφορμή την διαπίστωση ότι φτάσαμε στα δυο-τρίτα της διαδρομής της φετινής κανονικής περιόδου και οι ομάδες που διεκδικούν το πολυπόθητο πλεονέκτημα έδρας είναι οι ίδιες που πέρυσι, την πρώτη χρονιά του νέου συστήματος (30 αγωνιστικές, όλοι με όλους), κατέλαβαν τις θέσεις από το «1» ως το «5» της κατάταξης. Και σταθήκαμε ειδικά στις περιπτώσεις της Ρεάλ Μ. και του Ολυμπιακού, που τα έχουν καταφέρει, παρά τα προβλήματα τραυματισμών βασικών παικτών που τους ταλάνισαν από την αρχή της σεζόν.

Μια πρώτη και ίσως βασικότερη διαπίστωση εκείνης της συζήτησης ήταν ότι δεν μιλάμε απλά για «ομάδες», αλλά για «οργανισμούς», οι οποίοι πλέον έχουν αποκτήσει το Know how να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της διοργάνωσης. Το απέκτησαν με την διαρκή παρουσία (εγγυημένα συμβόλαια), άρα την «τριβή», αλλά και την επιθυμία-διάθεσή τους να προσαρμοστούν σε ένα ρεπερτόριο χαρακτηριστικών. Για παράδειγμα, η Ζαλγκίρις έχει κάνει φέτος άλματα προς αυτή την κατεύθυνση. Το σίγουρο είναι ότι αυτό το ρεπερτόριο το διαθέτουν σε έναν minimum βαθμό, ο οποίος όμως υπερβαίνει κατά πολύ το maximum άλλων ομάδων που είτε κάνουν συγκυριακά μια καλή σεζόν επειδή πέτυχε η συνταγή προπονητή-παικτών (Λοκομοτιβ Κουμπάν του 2016) είτε προσπαθούν και αδυνατούν να φτάσουν τόσο ψηλά. Μη ξεχνάμε επίσης πόσες συμμετοχές σε final4 έχουν αυτή τη δεκαετία οι συγκεκριμένες πέντε ομάδες, που, μαζί με την Μακάμπι και την Μπαρτσελόνα (που τα τελευταία χρόνια χάθηκαν στη …μετάφραση), έχουν μοιραστεί όλους τους τίτλους από το 2010 και μετά.

Πολλές φορές το έχω σκεφτεί κι έχω καταλήξει ότι, η ισχύς και η αποτελεσματικότητα αυτού του «οργανισμού» (διοίκηση, στελέχη, διεθνείς σχέσεις με τους φορείς, τσάρτερ, γιατροί, φυσιοθεραπευτές) έχει την δύναμη πάει από μόνη της την ομάδα μέχρι ένα σημείο, χωρίς να παίζει καν ρόλο, το αγωνιστικό του κομμάτι. Όλη αυτή η προσέγγιση, μεταφράζεται με τη διαπίστωση ότι δεν αρκεί να έχεις μόνο καλούς παίκτες και καλό προπονητή, αλλά μια τέτοια οργάνωση που να λειτουργεί και να υποστηρίζει, αντιμετωπίζοντας από την καθημερινότητα μέχρι τα απρόοπτα και κυρίως τις κρίσεις που είναι φυσικό ότι θα προκύψουν σε έναν τέτοιο «μαραθώνιο».

Υπό αυτή την έννοια, ακούτε πολλές φορές και χρησιμοποιούμε την θεωρία, η οποία όμως έχει αποδειχθεί στην πράξη, ότι είναι άλλη διοργάνωση η κανονική περίοδος, άλλη τα play offs και άλλη το final4, όπου κρίνεται ο τίτλος του πρωταθλητή.

Από εκεί και πέρα και όσο πλησιάζουμε μέσα στις τέσσερις γραμμές, μπορούμε να διακρίνουμε κάποια άλλα, ειδικότερα αγωνιστικά χαρακτηριστικά, τα οποία έχει αποδειχθεί ότι εξασφαλίζουν ποιότητα και προοπτική συγκεκριμένη διοργάνωση. Θέλετε να το πείτε «το εγχειρίδιο της Euroleague”; Πείτε το, δεν θα τα χαλάσουμε στον τίτλο.

Για να μη μπλεχτούμε σε ανεπιθύμητες, για τα ελληνικά δεδομένα, ατραπούς, ας βάλουμε στο μυαλό μας την περίπτωση της φετινής Ρεάλ Μ., με τα προβλήματά της, και ας αντιπαραβάλουμε την δυνατότητά τους να ανταποκριθεί στους «έξη χρυσούς κανόνες» που κάνουν μια ομάδα ισχυρή και εν δυνάμει διεκδικήτρια τη (κάθε) Euroleague.

Άρθρο πρώτο: Ισχυρός κορμός, κατά προτίμηση γηγενών παικτών, ο οποίος εξασφαλίζει αυτοματισμούς και ομοψυχία. Το δύσκολο στην προκειμένη περίπτωση είναι το σταδιακό φρεσκάρισμά του, πριν κλείσει τον κύκλο του. Ακόμη και η Φενέρ που δεν είχε γηγενής δημιούργησε πρώτα έναν κορμό από ξένους και μέτρησε δυο αποτυχημένες απόπειρες μέχρι να τα καταφέρει.

Άρθρο δεύτερο: Προπονητής (που για να βρίσκεται σε αυτές δεν μπορεί να μην είναι ικανός) ο οποίος να έχει στα χέρια του την ομάδα για περισσότερα από 1-2 χρόνια, ώστε να ξέρει καλά που χτυπάει ο σφυγμός της. Είναι σαν τον οδηγό που έχει το ίδιο αυτοκίνητο αρκετά χρόνια και μπορεί να καταλάβει ακόμη κι από τον ήχο της μηχανής αν και πού υπάρχει πρόβλημα.

Άρθρο τρίτο: Αθλητικότητα, για να μπορεί να ανταπεξέρχεται στο σύγχρονο μπάσκετ που είναι παιχνίδι κατοχών και στις απαιτήσεις των συνεχών αγώνων, που βασίζονται ενίοτε και στην λογική «σκάσε και παίζε».

Άρθρο τέταρτο: Βάθος. Λέμε για την Ρεάλ και τους τραυματισμούς της, αλλά ενώ έλειπαν όλοι όσοι έλειπαν (ο Γιούλ τραυματίστηκε το καλοκαίρι) αποκτήθηκαν έγκαιρα παίκτες της ποιότητας του Κοζέρ, του Ταβάρεζ (αντί του Αγιόν) και στα περισσότερα ματς έφτασε να είναι 12ος παίκτης ο Μασιούλις ή ο Ρούντι Φερνάντεζ, ο οποίος όσο κι αν είναι στη δύση της καριέρας του, ένα ματς θα το πάρει (βλέπε Μπασκόνια).. Στο ξεκίνημα της σεζόν ο Κάρολ έπαιζε 6-7 λεπτά.

Άρθρο πέμπτο: Versatility, δηλαδή παίκτες που έχουν την ικανότητα να παίζουν σε περισσότερες από μία θέσεις, γιατί έτσι εξασφαλίζεται και ευελιξία στην τακτική αλλά και κάλυψη σε περιπτώσεις τραυματισμών. Το νέο αστέρι του Ευρωπαϊκού, αλλά και (όλοι πιστεύουμε) του Παγκόσμιου Μπάσκετ, o Ντονσιτς, πέρα από την ηγετική ικανότητα και το ταλέντο που βγάζει στα 19 του, υπάρχουν ματς που μαρκάρει σταθερά το αντίπαλο «τεσσάρι» και φυσικά στην επίθεση παίζει από «ένα» ως «τέσσερα».

Άρθρο έκτο: Νιάτα. Τα φρέσκα πόδια χρειάζονται για να αντέξουν και να υποστηρίξουν ή να καλύψουν τις αδυναμίες ακόμη και κάποιων ποιοτικών αλλά βετεράνων παικτών που δεν είναι δυνατόν να βγάλουν τη σεζόν χωρίς να χρειαστούν ανάσες ή χρόνο στα «πιτς». Για παράδειγμα, ο Ερ. Αστέρα που αυτή τν εβδομάδα φιλοξενεί την Ολυμπιακό, μπορεί να βγάζει νέο αίμα, αλλά όταν μέσα στη ρακέτα βασίζεται στον Μπιέλιτσα και τον Άντιτς, πώς να αντέξει σε βάθος χρόνου; Η περίπτωση Ναβάρο δεν είναι εξόχως χαρακτηριστική;

Από εκεί και πέρα φυσικά και θα μπουν μέσα στη εξίσωση παράμετροι που χαρακτηρίζουν την φυσιογνωμία του παιχνιδιού. Ακόμη και η τύχη μπορεί να παίξει ενίοτε το ρόλο της, ακόμη και στο τελικό στάδιο (τελικός) για να μην πω κυρίως σε αυτό. Και φυσικά υπάρχουν στιγμές που θα μετρήσει η ικανότητα στο «ένας εναντίον ενός», είτε μιλάμε για κόντρες προπονητών σε ένα μεγάλο ματς, ή παικτών σε συγκεκριμένες φάσεις που μπορεί να κρίνουν από την πρόκριση ως τον τίτλο. Κάπως έτσι δεν προκύπτουν οι «ήρωες» και οι «μοιραίοι» που στο φινάλε γράφουν την ιστορία της Euroleague, που σε όλος αρέσει να ξεφυλλίζουμε για να ξαναθυμόμαστε τις μεγάλες στιγμές που ζήσαμε;