Το παγόβουνο που δεν λιώνει

Eάν ο Μπερτομέου αποφάσιζε να γυρίσει ριμέικ του «Τιτανικού», η Εφές και η Αρμάνι θα διεκδικούσαν τον ρόλο του χρυσοποίκιλτου, αλλά καταδικασμένου σε αύτανδρο ναυάγιο, υπερωκεάνιου: ομάδες φτιαγμένες από μάλαμα, αλλά αδέξιες και άτσαλες, στο σλάλομ ανάμεσα στα παγόβουνα.

Ειδικά το παγόβουνο με τη γαλάζια σημαία ούτε λιώνει ούτε παραμερίζει τις ζεστές νύχτες του χειμώνα…

Τέτοιες είναι για τον Ολυμπιακό και για τον Παναθηναϊκό οι νύχτες του φετινού χειμώνα: ζεστές και γεμάτες θαλπωρή. Τα καταφέρνουν καλά και όταν ξεμυτίζουν από το σπίτι, αλλά μέσα στο δικό τους καθιστικό δεν χαρίζουν κάστανα σε κανέναν αδέξιο επισκέπτη.

Ο κατατακτήριος πίνακας της φετινής σεζόν αποτελεί θαυμάσιο δείγμα σταθερότητας και ευημερίας, ιδίως όταν προστεθεί στις προηγούμενες.

Δεν είναι περισσότερες από μία, το πολύ δύο, οι ομάδες που μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τις δύο δικές μας, εάν καταρτιστεί η συνολική βαθμολογία της τελευταίας πενταετίας ή δεκαετίας ή δεκαπενταετίας ή εικοσαετίας ή εικοσιπενταετίας. Πολύ θα ήθελα να διαβάσω ένα τέτοιο αφιέρωμα!

Τι και αν μειώνεται ο προϋπολογισμός; Τι και αν η χώρα ακροβατεί στα πρόθυρα της χρεωκοπίας; Τι και αν φυλλοροεί το ταλέντο προς πλουσιότερα πρωταθλήματα και ομάδες; Τι και αν αποχωρούν από το πρασινοκόκκινο στερέωμα εμβληματικοί παίκτες και προπονητές;

Η πορεία συνεχίζεται με σταθερότητα και με ελάχιστους κλυδωνισμούς. Ο Αρμάνι θα βλέπει τους δικούς μας και θα σκίζει τα πανάκριβα ρούχα του. Η Αναντολού και η Εφές Πίλσεν θα κλαίνε τα ωραία τους γρόσια.

Το κοντέρ του διημέρου που προηγήθηκε μπορεί να μη λέει από μόνο του πολλά, δύο νίκες ρουτίνας έγραψε και τίποτε άλλο (και μάλιστα με διαφορές κολακευτικές για τους ηττημένους, +11 και +7), αλλά θυμίζει σε όλους ότι εδώ ξέρουμε τι κάνουμε και τι μας γίνεται.

Στο Μιλάνο, πάλι, όχι. Στην Κωνσταντινούπολη, χαϊρι βλέπει μόνο εκείνος που έχει στη δούλεψή του τον Ομπράντοβιτς.

Η Εφές έχει φτάσει μόνο μία φορά σε final-4 (το μακρινό 2000), ενώ η Αρμάνι ποτέ. Για τον Παναθηναϊκό και για τον Ολυμπιακό, έχει χαθεί το μέτρημα. Κάθε απουσία ισοδυναμεί με αποτυχία.

Το ίδιο θα συμβεί και φέτος. Λίγο μετά τα μισά του δρόμου, οι «ερυθρόλευκοι» στρογγυλοκάθονται στην κορυφή της βαθμολογίας, ενώ οι «πράσινοι», με το άπαρτο κάστρο, φιγουράρουν στην 3^η θέση.

Mε υλικό, αμφότεροι, που δεν είναι δα ανώτερο από το περυσινό…

Προσπαθώ να πω, ότι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος και ο Τσάβι Πασκουάλ θα έπρεπε να θεωρηθούν υποψήφιοι για τον τίτλο του «Προπονητή της Χρονιάς» - για το ημερολογιακό έτος 2017 ή, δυνητικά, για τη σεζόν 2017-8.

Ιδίως του Ολυμπιακού το κατόρθωμα αγγίζει τα όρια του ασύλληπτου. Πόσες ομάδες θα άντεχαν να απορροφήσουν τόσους τραυματισμούς, όλων, σχεδόν, των βασικών στελεχών τους;

Οι «κόκκινοι» τους ξεπερνούν ανασηκώνοντας τους ώμους και τα μανίκια, με ελάχιστα στραβοπατήματα και με αμέτρητα προπονητικά τεχνάσματα, τα οποία έχουν για κινητήριο δύναμη παγιωμένους αυτοματισμούς.

Χθες, απέναντι στην Αρμάνι, έπαιζαν αρκετή ώρα με μοναδικό γκαρντ στο παρκέ τον άγουρο Βασίλη Τολιόπουλο. Είδατε να ζορίζονται ή να χάνουν τον προσανατολισμό τους; Ούτε κατά διάνοια.

Οι Ιταλοί κατορθώνουν το ακατόρθωτο, να παίρνουν πρωτοκλασάτους παίκτες στα μισά της χρονιάς (Κουζμίνσκας, Τζερέλς) και μολαταύτα να γίνονται χειρότεροι. Πώς γίνεται αυτό, σινιόρι;

Η Εφές, τα ίδια, με τον Ζόραν Ντράγκιτς, που θα μπορούσε να βελτιώσει οποιαδήποτε γερά θεμελιωμένη ομάδα. Ο Παναθηναϊκός τη διαμέλισε, χωρίς την παραμικρή διάθεση για χωρατά ή συμβιβασμούς.

Μπορεί αυτός να αντιμετώπισε λιγότερα προβλήματα τραυματισμών και να έχασε ένα «δικό του» παιχνίδι (από τη Βαλένθια) όταν αναγκάστηκε να παίξει χωρίς τον Καλάθη, αλλά παρουσιάζεται συμπαγής και χαλύβδινος, καμουφλάροντας τις αδυναμίες του ρόστερ του.

Ο πυρήνας του μπορεί να μην είναι αμιγώς ελληνικός (όπως του Ολυμπιακού), αλλά λίγο λίγο χτίζει τη δυναμική του. Δουλεύοντας σε ένα κάπως αφιλόξενο περιβάλλον, ο Πασκουάλ προσθέτει πλέον τη δική του σφραγίδα.

Αυτό που οφείλουν να κάνουν οι ομάδες μας, είναι να κρατήσουν τα πόδια τους στη γη και να κοιτάζουν τα δέντρα ένα ένα.

Ο έως τώρα απολογισμός είναι θαυμαστός και ανώτερος πάσης προσδοκίας, αλλά οι θέσεις στην τετράδα θα αργήσουν να κληρώσουν.

Το πραγματικό κέρδος των δύο είναι η απόσταση όχι από τον 5^ο (ο οποίος άλλωστε απέχει ελάχιστα), αλλά από τον 9^ο της βαθμολογίας: πέντε βαθμοί για τον Ολυμπιακό, τέσσερις για τον Παναθηναϊκό. Ρεαλιστικά, τα πλέι-οφ δεν χάνονται.

Αλλά οι «ερυθρόλευκοι» κινδυνεύουν από τη συσσωρευμένη κόπωση των παικτών που τραβούν το κουπί, ενώ το «τριφύλλι» παραμένει ευάλωτο σε κάποιο απρόσκλητο τσουνάμι κακοτυχίας.

Οι ελληνοϊσπανικές μονομαχίες της επόμενης εβδομάδας (Παναθηναϊκός-Μπαρτσελόνα, Βασκόνια-Ολυμπιακός) κρύβουν ένα πολύ πιο απαιτητικό crash test. Τον Ιανουάριο, δεν μοιράζονται ούτε τίτλοι ευγενείας ούτε προσκλητήρια για τη μεγάλη γιορτή.