Σαν ξεκούρδιστη μπάντα

Σε πρώτη φάση, ο Παναθηναϊκός έχασε την ευκαιρία να κλείσει με χαμόγελο το ευρωπαϊκό 2017. Σε δεύτερη, να τελειώσει τον πρώτο γύρο με ρεκόρ 11-4 (αντί 10-5), να πιάσει τον Ολυμπιακό, ου μην και την ΤΣΣΚΑ, αν κι αυτή πέσει θύμα Ισπανικής ομάδας- της Μπασκόνια- στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Σε τρίτη να επιβεβαιώσει ότι φέτος έχει καταφέρει να κατανικήσει την αδυναμία του μακριά από το απόρθητο ΟΑΚΑ. Και σε τέταρτη ότι κατάφερε να την βγάλει «καθαρή» με την απουσία του Νικ Καλάθη. Τίποτα από τα τέσσερα δεν συνέβησαν.

Τουναντίον, το να χάνεις από την αντιπροσωπεία της ουραγού, Βαλένθια, που έπαιξε με μείον 5 σημαντικούς παίκτες (Α. Ντιο, Ουίλιαμς, Σάστρεμ, Βίβες και Σαν Εμετέριο), έχοντας στην πλάτη της 10 σερί ήττες, μοιάζει με πισωγύρισμα. Ανεξάρτητα αν στο τέλος αυτή η ήττα στοιχίσει ή δεν στοιχίσει. Αλλά αυτό δεν μπορούμε να το μαντέψουμε από τώρα, μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό των αλλόκοτων αποτελεσμάτων της φετινής σεζόν.

Σύμφωνοι, όταν μια ομάδα παίζει χωρίς τον παίκτη (Καλάθη) που …στην καθισιά του μοιράζει τις 10 ασίστ που έβγαλε στο συγκεκριμένο παιχνίδι ολόκληρη η ομάδα η οποία μάζεψε συνολικά 30 ριμπάουντ κι ενδεχομένως να προσθέσεις το διάστρεμμα που κράτησε καθηλωμένο τον –συνήθως αποφασιστικό- Παππά στο κρίσιμο τελευταίο δίλεπτο και μάλιστα μετά από το τρίποντο που απετέλεσε την μοναδική συνεισφορά του στο διάστημα που αγωνίστηκε, μπορείς να δικαιολογήσεις τις κακές επιλογές που του στοίχισαν ένα κλειστό παιχνίδι. Όταν ήμουν ακόμη μειράκιο στη δουλειά, ο τότε προπονητής της ΑΕΚ-καλή του ώρα- Βαγγέλης Νικητόπουλος, μου είχε πει: «αν εμείς, με Αποστολίδη, Αγιασωτέλη, Σκουρτόπουλο και σία, μπούμε στο τελευταίο λεπτό ισόπαλοι με τους καλούς Λέικερς, έχουμε πιθανότητες και να νικήσουμε». Προφανώς, ο «Σουηδός» δεν το έλεγε μόνο για να υπογραμμίσει τον παράγοντα τύχη που εμπλέκεται σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά και ότι «το δύσκολο είναι να φτάσεις μέχρι εκεί».

Με τις απουσίες που είχε η Βαλένθια, ειδικά μετά τον πρωινό τραυματισμό του αρχηγού Σαν Εμετέριο, είναι μάλλον υποτιμητικό για τον Παναθηναϊκό να σταθεί σε μια απουσία, όσο κι αν ξέρει επίσης ότι υπό την καθοδήγηση του Νικ αποκλείεται να είχαν χαθεί από επιπόλαια λάθη, τόσες καταστάσεις αιφνιδιασμού. Ακόμη και ο Κέι Σι Ρίβερς που έκλεψε την μπάλα και είχε την ευκαιρία να ισοφαρίσει, σα να μπλέχτηκε, σα να δίστασε αν θα έπρεπε να ορμήσει στο λέι απ ή να σταθεί ψυχρά, κυνηγώντας τρίποντο νίκης. Αυτά τα κλάσματα του δευτερολέπτου αποδείχθηκαν μοιραία.

Υπό αυτές τις συνθήκες και με δεδομένο ότι η ζημιά έγινε και από την περιφέρεια, από τον δαιμόνιο, πρώην «ερυθρόλευκο», Ερικ Γκριν και από τους ψηλούς, Πλάις και Ντούμπλιεβιτς (σα να τον τσίμπησε μύγα στην τελευταία περίοδο), συν τα δυο «κολλητά» τρίποντα του Ολλανδού Ντόρνεκαμπ, το βασικό συμπέρασμα είναι ότι ήταν μια κακή ομαδική βραδιά. Αυτό συμβαίνει σε κάθε ομάδα στον κόσμο.

Το ζήτημα όμως που αφήνει μια ενοχλητική υποψία είναι η διαπίστωση ότι και τις δυο φορές που οι «πράσινοι» πήραν με δικά τους σερί διαφορές 10 πόντων, ακολούθησε μια αδικαιολόγητη χαλάρωση που έφτανε στα όρια της υπεροψίας. Λες και ενδόμυχα, όλοι πίστευαν ότι αρκούσε μια γκαζιά για να τελειώσει το παιχνίδι. Αμ, δε…

Ούτε ο Πασκουάλ ήταν σε μια από τις καλές βραδιές του. Παρεμπιπτόντως, στις τρεις φετινές (με την έννοια της σεζόν) επισκέψεις στην Ισπανία, ο Παναθηναϊκός του Τσάβι έχει χάσει ισάριθμες φορές. Με την Μπαρτσελόνα «μαρς», με την ζαλισμένη ακόμη εκείνη την εποχή Μπασκόνια δικό του ματς και τώρα με την ουραγό Βαλένθια, ενώ θεωρητικά ήταν ένα από τα ματς που δεν δικαιούται να χάσει μια ομάδα που πάει για πλεονέκτημα έδρας και έχει αποδράσει από το Βελιγράδι. Το rotation δεν τον δικαίωσε, ειδικά το πρώτο, στο οποίο έβγαλε μαζί όλη την αρχική πεντάδα.

Από την άλλη, δεν ήταν μόνο ο Καλάθης που έλειψε. Ήταν και κάποιοι σημαντικοί παίκτες σε κάκιστη βραδιά. Πρώτος ο Γκιστ ο οποίος φορτώθηκε γρήγορα με 2 φάουλ και εκτός από το σώμα του «πάγωσε» και το μυαλό του. Δεν πήρε ούτε ένα ριμπάουντ κι έχασε μόνος του μέχρι και κάρφωμα από πάσα του Λεκαβίτσιους,φάση που υποτίθεται είναι το «φαί» του. Ο δεύτερος ήταν ο Ρίβερς που ξεκίνησε καλά και εξαφανίστηκε στη δύνη των δεύτερων σκέψεών του. Κι ο Θανάσης ήταν εκτός πνεύματος, ειδικά όταν πήγε να κάνει το κάτι παραπάνω στην επίθεση. Αυτή τη φορά ο Λεκαβίτσιους δεν ανταποκρίθηκε. Ο Παππάς το ίδιο. Για τον Γκάμπριελ και τον Όγκουστ δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε.

Τι απέμεινε; Η εμπειρία του Λοτζέσκι, η φιλοτιμία του Βουγιούκα και το ξέσπασμα του Ντένμον στην τέταρτη περίοδο. Όλα αυτά όμως, ως σπασμωδικές κινήσεις μιας ξεκούρδιστης μπάντας που πήγε στην Βαλένθια λες και ήθελε απλά να ακούσει τις νυχτερίδες να τραγουδάνε τα κάλαντα.