Η απουσία φέρνει τόλμη

Κρατώντας την ουσία αυτής της εβδομάδας, ο Παναθηναϊκός μπορεί να καμαρώνει ότι μπορεί να ήταν η, ως τώρα, καλύτερή του, από εκείνες με τις «διπλές» αγωνιστικές. Μπορεί να μην είναι η μοναδική, που ολοκλήρωσε με απολογισμό 2 στα 2 - το ίδιο είχε συμβεί στις 14 και 16 Νοεμβρίου με Χίμκι(εντός) και Εφές (εκτός)- αλλά είναι η πρώτη που τα κατάφερε χωρίς τον φυσικό ηγέτη του, Νικ Καλάθη. Αυτή ήταν η 10η νίκη του σε 14 ματς και η 3η του εκτός έδρας (Ολυμπιακός, Εφές οι άλλες δυο) που μπορούν να γίνουν 4, στο φινάλε του πρώτου γύρου. Την ερχόμενη εβδομάδα αντιμετωπίζει την απογοητευτική και απογοητευμένη Βαλένθια που προέρχεται από 10 σερί ήττες. Μιλάμε λοιπόν για πορεία τετράδας.

Δεν υπάρχει πιο χρήσιμο μήνυμα, από το να αισθάνεσαι ότι «μπορείς» χωρίς κάποιον ή κάποιους από τους σταρ σου, που θεωρούνται και πιθανότατα (σε βάθος χρόνου και μεγάλο αριθμό αγώνων) είναι αναντικατάστατοι. Είναι ένας τρόπος και η «μύτη» του σταρ να παραμείνει χαμηλά και οι συμπαίκτες τους να νιώσουν αυτοπεποίθηση και να καταλαβαίνουν ότι μπορούν να κάνουν τη δουλειά. Το ίδιος ισχύει και για τον Ολυμπιακό στις απουσίες του Σπανούλη και του Πρίντεζη.

Το βασικότερο κέρδος είναι ότι ξεχωρίζουν οι παίκτες που είναι έτοιμοι να βγουν μπροστά, να αναλάβουν μεγαλύτερες ευθύνες από εκείνες που υπό άλλες συνθήκες θα τους αναλογούσαν και κερδίζουν την εμπιστοσύνη του προπονητή, στων συμπαικτών και των φιλάθλων.

Στην προκειμένη περίπτωση, με τον Ερ. Αστέρα στην αφιλόξενη και σκληρή σάλα «Αζα Νίκολιτς» σε αυτή την κατηγορία δεν μπορείς φυσικά να βάλεις τον τρομερό Τζέιμς Γκιστ, ο οποίος ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της νίκης, ούτε τον δαιμόνιο Λούκας Λεκαβίτσιους, ο οποίος έχει πείσει ότι ήταν μια πολύ πετυχημένη και αποδοτική επιλογή του καλοκαιριού, ούτε καν τον αμυντικό ογκόλιθο που είχε και σημαντική επιθετική δράση, Θανάση Αντετοκούνμπο. Βάζεις όμως σίγουρα τον Μάρκους Ντενμον ο οποίος έκανε μια γεμάτη εμφάνιση τόσο στην άμυνα, όσο και στη επίθεση και σαφώς είχε καταλυτική επίδραση στην διαμόρφωση του αποτελέσματος. Συν τοις άλλοις είχε και το ντεζαβαντάζ ότι είχε απέναντί του τον προκάτοχό του Τζέιμς Φελντέιν, ο οποίος παίζει σε μια ομάδα, με χαμηλότερες μεν δυνατότητες, αλλά που του προσφέρει περισσότερο χρόνο και μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Δεν είναι μακριά οι συγκρίσεις που σχολιάζονταν και γράφονταν ότι, θα ήταν προτιμότερο να μείνει ο νυν γκαρντ του Αστέρα, από την στιγμή που ο Ντένμον δεν τους πρώτους του μήνες, παρά μόνο εκλάμψεις. Αν μη τι άλλο από το συγκεκριμένο ματς ο «νέος» δεν βγήκε χαμένος από τη άτυπη αυτή «μονομαχία». ‘Έκανε μια πλήρη εμφάνιση, γιατί και στην άμυνα κέρδισε πολλές φάσεις, ειδικά στις περιστροφές και στα deflections, αλλά και στην επίθεση σκοράροντας 16 χρήσιμους πόντους, οι οποίοι φαντάζουν πολύ περισσότεροι σε ένα ματς που κρίθηκε κάτω από τους 70 πόντους.

Εννοείται ότι τα εύσημα, για τον τρόπο που διαχειρίστηκε την απουσία του Νικ τα δικαιούται με το παραπάνω ο Πασκουάλ («εδώ σε θέλω μάστορα» δεν γράφαμε;), ο οποίος στο συγκεκριμένο ματς ουσιαστικά έπαιξε και χωρίς τον Κέι Σι Ρίβερς, ο οποίος ήταν “non factor” του ματς, αν εξαιρέσουμε τις δυο τελευταίες βολές που εξασφάλισαν το «διπλό». Ειδική μνεία δικαιούται ο Νίκος Παππάς ο οποίος τη παραμονή ήταν στο νοσοκομείο με ενδοφλέβια αντιβίωση για να αντιμετωπίσει την αμιγδαλίτιδα, ταξίδεψε ανήμερα και βοήθησε στο κατέβασμα της μπάλας και φυσικά δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για την αστοχία του.

Ο Παναθηναϊκός πήρε το ματς από την άμυνα, γιατί σε μια τέτοια ατμόσφαιρα κράτησε τη γηπεδούχο ομάδα στους 63 πόντους, δεν πληγώθηκε από τον Ρότσεστι, ούτε από τους αντίπαλους ψηλούς που δεν μπόρεσαν να τον χτυπήσουν μέσα στην ρακέτα, όπου θεωρητικά έχει αδυναμία. Παράλληλα αξιοποίησε και την απειρία του αντίπαλου νεαρού κόουτς, Ντούσαν Αλιμπίγιεβιτς, ο οποίος του έκανε δώρο να αφήσει, σχεδόν για 19 λεπτά στο παρκέ την τρύπα που δημιουργούσε στην ομάδα του ο Πέρο Άντιτς, ο οποίος, όσο έπαιζε, ήταν ο έκτος παίκτης των «πρασίνων».