Τελικά ποιός είναι ο ηγέτης μας ρε παιδιά;

Παρά πολύ μεγάλη κουβέντα έχει γίνει για τον αρχηγό, για τον ηγέτη, για τον άνθρωπο στον οποίον στρέφουν το βλέμμα όλοι την κρίσιμη στιγμή. Εννοείται πως στα σπορ οι πρωταγωνιστές πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή, μέσα στο γήπεδο.

Υπό αυτό το πρίσμα ο Νικ Καλάθης ο βιονικός αυτός παίκτης των ελάχιστων απουσιών, των περισσότερων λεπτών παρουσίας, ο παίκτης που κατά την Διαμαντίδειο φιλοσοφία πρώτα κοιτάει την άμυνα και την ασίστ και μετά την προσωπική ενέργεια, το πως θα μπορούσε ο ίδιος να είναι το εξώφυλλο στην εφημερίδα ή στο site την επαύριο, δικαιούται τον τίτλο του ηγέτη.

Αμ ο Γκιστ; Ειδικά ο Γκιστ των τελευταίων εβδομάδων που κάνει μερικές από τις κορυφαίες εμφανίσεις του στην Euroleague με περίσσευμα ενέργειας σε άμυνα κι επίθεση, ο γνωστός Γκιστ που είναι στη θέση του να γίνει ο receiver οποιασδήποτε πάσας σε καλό ή χαλασμένο timing, ο ήρεμος και λογικός Γκιστ που δε θα πάει να κάνει κάρφωμα την αζύγιστη πάσα, αλλά θα πατήσει και θα κάνει και προσποίηση για να το σιγουρέψει. Ο Τζέημς Γκιστ που θα τεντωθεί στο άθροισμα όλων των εκατοστών του ύψους και του άλματός του για να δώσει ένα μεγαλοπρεπέστατο stop, αλλά θα λυγίσει και όσο χαμηλά πρέπει για να κυνηγήσει με πλάγια βήματα τον οποιοδήποτε guard βρεθεί απέναντί του.

Ο Κρις Σίγκλετον που δεν ξεκίνησε την χρονιά με το πόδι στο γκάζι, σκορπώντας ανησυχία ότι είναι χαλασμένος από τη μη μετακίνησή του σε μια πιο πλούσια ομάδα της Ρωσίας ή της Τουρκίας, όσο περνάει ο καιρός γίνεται ο γνωστός Σίγκλετον, ο παίκτης – πολυτέλεια για κάθε σοβαρή ομάδα και φιλόδοξο προπονητή, ο πόθος του κάθε Μπαρτζώκα αλλά πιστέψτε το και του αγαπημένου μας Ζοτς που πάρα πάρα πολύ τον ζαχάρωνε. Δεν τον αφήνεις μόνο έξω από τα 6,75, δεν θες να πλησιάσει στα 4 μέτρα και φυσικά δεν τον μαρκάρεις εύκολα βαθιά στο ζωγραφιστό. Με διάθεση να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο αλλά και να ντουμπλάρει οποιοδήποτε μαρκάρισμα στην άμυνα για να μοιράσει τάπες και αλλοιώσεις μπάλας.

Ο συνήθης killer Ρίβερς παρών σε κάθε μεγάλο σουτ για να πάρει ανάσα η επίθεση, παρών στην πιο κρίσιμη έδρα της κάθε σεζόν, στο Φάληρο εκεί που τον Μάιο κρίνονται οι τίτλοι αλλά φέτος δόθηκε και το σύνθημα της ευρωπαϊκής αναγέννησης. Εσχάτως προστατεύοντας και τα μετόπισθεν με μεγαλύτερη συνέπεια από παλιότερα και μετά από όλα τα παραπάνω στις δηλώσεις με το γνωστό του στυλ, με τα δόντια κλειστά να δηλώνει με σεμνότητα ότι δεν έχουν πρωτεύουσα σημασία τα μεγάλα του σουτ αλλά η συνολική άμυνα και προσπάθεια.

Ο Νίκος Παππάς που νομίζαμε ότι έκανε την ωριμότερη σεζόν πέρσι αλλά φέτος δηλώνει παρών ακόμα κι όταν είναι απών από την πρώτη γραμμή, που «καταδέχεται» να παίζει άμυνα με συνέπεια, που λέει με την προσπάθειά του στον προπονητή του ότι μπορεί και στο 2 και στο 1 και στον πάγκο και οπουδήποτε τελοσπάντων μπορεί να δώσει κάτι. ‘Ενας παίκτης ο οποίος υπό άλλες συνθήκες μπορεί και να μην έπαιζε μπάσκετ όχι στον Παναθηναϊκό, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα επιπέδου Euroleague , είναι πολύτιμο γρανάζι και βγαίνει και μπροστά, όταν κολλάει η κατάσταση ειδικά επιθετικά.

Όταν έχεις μια πεντάδα παικτών που μπορούν να ηγηθούν και μια πλειάδα άλλων που μπαίνουν και προσφέρουν ο καθείς ό,τι μπορεί είτε λέγεται Λεκαβίτσιους, που τρεις είναι καλός και εφτά είναι κοντός, είτε Βουγιούκας, που βιώνει συχνά πυκνά την απαξιωτική σύγκριση με τον Μπουρούση, είτε Ντένμον, που σχεδόν κάθε εβδομάδα φεύγει, είτε Αντετοκούμπο, που αγαπιέται παράφορα από τον πάντα αυστηρό δημοσιογραφικό κόσμο, αλλά μένει προσγειωμένος και γειωμένος με την ομάδα. Ο Γκάμπριελ που για πολλούς η θέση του είναι στους Harlem Globetrotters, όταν έχει ανάγκη η ομάδα, μπαίνει και προσφέρει, ο Καλαϊτζάκης, ο Μήτογλου κι ο Όγκαστ «ψήνονται».

Μια που έγραψα «ψήνονται», ναι το μυστικό είναι στον φούρναρη. Απέχοντας πολύ από την Βαλκανική κυριλέ αλητεία του Ζέλικο, ο Τσάβι Πασκουάλ ένας Καταλανός φλώρος φαίνεται πως αντιλήφθηκε, εκτίμησε και σεβάστηκε περισσότερο κι από εμάς το περιβάλλον και το όνομα του Παναθηναϊκού. Αν σκεφτείτε τι καταστάσεις βίωσε τις τελευταίες δυο σεζόν, ώρες ώρες με όλη την μπασκετική Ευρώπη να τον κοιτάζει και να απορεί με την αντοχή, την ηρεμία, την υπομονή και την επιμονή του στο πλάνο, τότε ο «φλώρος» Πασκουάλ είναι ανθεκτικότερος του αναμενομένου. Μας δίνει κι ένα καλό μάθημα για το τι σημαίνει για τους προηγμένους Ισπανούς το μέγεθος του Παναθηναϊκού, όταν εμείς νομίζουμε ότι είμαστε σε κρίση. Ο Πασκουάλ, τον οποίο είναι από περιττό έως προσβλητικό να κρίνω ως καλό, μέτριο ή κακό προπονητή, μου φαίνεται ως ένας τεχνοκράτης του μπάσκετ. Ένας «επιστάτης» που βλέπει ψύχραιμα το υλικό του και τα εργαλεία του, όταν οι περισσότεροι από μας ξεστομίζουμε άναρθρες μπασκετικές κραυγές και αναγκαζόμαστε σε κωλοτούμπες. Προσωπικά κρίνω ότι ο Πασκουάλ ταιριάζει στον Παναθηναϊκό και ο Παναθηναϊκός στον Πασκουάλ. Αν χάσει το στόχο και τους στόχους του θα συμβεί σίγουρα από καλύτερη ομάδα κι από ακριβότερο εργοστάσιο κι αυτά είναι μέσα στη ζωή, δεν είναι προς θάνατον.

Κλείνοντας ναι, θεωρώ ξεκάθαρα πως στον φετινό Παναθηναϊκό ηγέτης είναι ο προπονητής του, ένας ακομπλεξάριστος τύπος, που ζει στο έπακρον την αγάπη του για το άθλημα, που φαίνεται πως δένεται με το μπασκετικό κοινό του Εξάστερου και που νομίζω αποτελεί των ωριμότερη κίνηση του διοικητικού ηγέτη των Πρασίνων.

Υ.Γ. Δίπλα κερασμένα από εμένα ένα crime (πάλι) μυθιστόρημα, μια απίθανη ταινία βασισμένη σε μια ακόμα πιο απίθανη αληθινή ιστορία και ένα δείγμα από την πρώτη δουλειά ενός αληθινά σπουδαίου συγκροτήματος! Enjoy