Καμαρώστε τους, κύριε Τάσο...

Ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε στο παρκέ του ΟΑΚΑ αποφασισμένος να χαρίσει στον Τάσο Στεφάνου το κατευόδιο που θα άξιζε σε αυτόν τον χρυσό άνθρωπο.

Άγγιξε το τέλειο και υπήρξε αντάξιος των καλύτερων εμφανίσεων που αρχειοθέτησε στα κύτταρά του ο άοκνος παράγοντας που έζησε όλους, ανεξαιρέτως, τους τίτλους της ομάδας, πριν αποχωρήσει από τα εγκόσμια.

Αξίζουν συγχαρητήρια σε σύσσωμη την ομάδα και ακόμα περισσότερα σε όσους θυμήθηκαν να αφιερώσουν τη νίκη στη μνήμη του Τάσου.

Εγώ, πάντως, δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα. Στο μυαλό μου, όταν ο απόλυτος homo basketicus και ταυτόχρονα η προσωποποίηση του συλλόγου τον οποίο αγάπησε και υπηρέτησε.

Καλή ξεκούραση, κύριε Τάσο, εκεί στο χώμα της Κρήτης, και χαιρετισμούς στον πατέρα…

Πίσω στην πεζή ρουτίνα, ο Παναθηναϊκός της πρώτης χωρίς Καλάθη ευρωπαϊκής βραδιάς ήταν βγαλμένος από την εποχή του Ομπράντοβιτς, όπου κάθε αναποδιά έφερνε περισσή συσπείρωση και κάθε απουσία γιγάντωνε όσους έμεναν όρθιοι.

Ξαναγυρίζω πίσω στην προηγούμενη πρόταση και διαγράφω την αναφορά στον «Ζοτς», διότι μου φαίνεται άδικη για τον Τσάβι Πασκουάλ.

Ο σπουδαίος Καταλανός βρήκε τρόπους να θωρακίσει την ομάδα του, να καμουφλάρει τα κουσούρια της, να βγάλει από το καπέλο καινούριους λαγούς και να λύσει όλα, σχεδόν, τα προβλήματα που προκλήθηκαν από την απώλεια του φυσικού ηγέτη.

Το μοναδικό στοιχείο στο οποίο η απουσία του Καλάθη ήταν ορατή διά γυμνού οφθαλμού ήταν ο αχαλίνωτος ενθουσιασμός που κυρίευε την ομάδα όταν όλα της πήγαιναν καλά: ο έλεγχος του ρυθμού.

Η αλεγκρία έδινε τη θέση της στη φούρια, οι «πράσινοι» έχαναν το μυαλό της και τα φτηνά λάθη χάριζαν αιφνιδιασμούς (και δυναμική) στη Μακάμπι.

Χωρίς αυτούς τους αστερίσκους, η τελική διαφορά θα ανέβαινε πάνω από τους 20 πόντους, αφού οι Ισραηλινοί νικήθηκαν κατά κράτος σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού.

Το σημείο κλειδί ήταν, νομίζω, η δουλειά «κοντών» όπως ο Ρίβερς και ο Ντένμον στην πίσω γραμμή, όταν ο Παναθηναϊκός αμυνόταν με αλλαγές.

Με τα θηρία της Μακάμπι στην πλάτη τους, οι αθλητικοί Αμερικανοί του Πασκουάλ δεν άφηναν να περάσει κουνούπι.

Αυτό επέτρεπε στους Γκιστ, Σίνγκλετον, να βγαίνουν ψηλά και να μικραίνουν το γήπεδο, απέναντι σε αντιπάλους που τους έφταναν ως τα γόνατα.

Οι 76 πόντοι της Μακάμπι δεν είναι λίγοι, ούτε όμως πολλοί για μία ομάδα που αρέσκεται στο γρήγορο και επιθετικό παιχνίδι.

Οι επιδόσεις της στο 5-εναντίον-5 υπήρξαν πολύ φτωχές, ενώ το 33 του δευτέρου μέρους (με 12/31 σουτ) θα πρέπει να θεωρηθούν θαυμαστό γαλόνι, για την άμυνα που έπαιζε δίχως το πρωτοπαλίκαρό της.

Ο Παναθηναϊκός είχε με το μέρος του το στοιχείο του αιφνιδιασμού και το εκμεταλλεύτηκε από τα πρώτα λεπτά. Η Μακάμπι έπαιξε σαν να μη γνώριζε για τον τραυματισμό του Καλάθη!

Ο Λεκάβιτσιους όχι μόνο αξιοποίησε τον ορίζοντα που του έδιναν οι Ισραηλινοί (με 3/3 τρίποντα στο α’ ημίχρονο), αλλά έστησε ο ίδιος τις γνώριμες συνεργασίες με τον άριστο Γκιστ και έπαιξε και σωστή άμυνα, χωρίς να είναι ιδιαίτερα πιεστικός.

Στον αποψινό Παναθηναϊκό, έκανε την εμφάνισή του ένα φαινόμενο που πότε πότε παρατηρείται σε πολλές ομάδες που αναγκάζονται να παίξουν χωρίς έναν «αντισυμβατικής τεχνολογίας» ηγέτη.

Το έλλειμμα ταλέντου κρύφτηκε πίσω από γενναίες δόσεις ορθολογισμού και οι όποιες ανορθογραφίες έδωσαν τη θέση τους σε απλούστερο αλλά προσεκτικά τετραγωνισμένο μπάσκετ, με υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο.

Έτσι παίζει -στις καλές του βραδιές- ο Ολυμπιακός χωρίς τον Σπανούλη ή και το Μιλγουόκι όταν ξεκουράζεται ο Γιάννης.

Η έφεση προς το εξωπραγματικό και προς το παράδοξο παραμερίζεται και η ομάδα μοιάζει περισσότερο με υπολογιστή, έστω Αmstrad της δεκαετίας του ’80. Λιγότερα θαύματα, αλλά και λιγότερα τραύματα.

Ποια άμυνα τολμάει να παίξει «under» έναν καλό σουτέρ όπως ο Λεκάβιτσιους; Η ίδια που προσπαθεί να διακριθεί στη Euroleague με αμερικάνικη συνταγή και …κροατική τεχνογνωσία. Η ένδοξη Μακάμπι του Σπάχια.

Ο Παππάς νομίζω ότι έκανε το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του στον Παναθηναϊκό. Το κοινό μπορεί να εντυπωσιάζεται και να ενθουσιάζεται από το «hero ball», αλλά οι συνθήκες της βραδιάς δεν ευνοούσαν τέτοιου είδους ανδραγαθήματα.

Πείτε με αιρετικό ή στραβοπαράξενο ή άσχετο, αλλά εγώ νομίζω ότι η καλή θέση του Παππά δεν είναι το «2», αλλά το «1», αυτό που τον έκανε σταρ στα χρόνια τους στις μικρές Εθνικές ομάδες.

Ο Παππάς χρειάζετει τη μπάλα για να ξεδιπλώσει το παιχνίδι του και δεν είναι το ίδιο χρήσιμος όταν αγκυροβολεί στο πλάι.

Η καλύτερη στιγμή του είναι όταν παίζει «κάθετα», παίρνει το πρώτο βήμα στη ρακέτα, μαζεύει γύρω του την άμυνα και έχει την ευχέρεια να επιλέξει ανάμεσα στο σουτ και στην πάσα.

Οι 3 ασίστ του, τα 15 λεπτά που έπαιξε ρόλο οργανωτή και η αμυντική του επίδοση ήταν αυτό που χρειαζόταν απόψε ο Παναθηναϊκος περισσότερο και από το σκοράρισμα, αφού παράλληλα πρόσφεραν ζωτικό χώρο στον Ντένμον (18:44), τον Λοτζέσκι (24:42) και τον Ρίβερς (25:57).

Ο Παππάς έπαιξε λιγότερο από όλους αυτούς, αλλά τα 18 λεπτά του έμοιαζαν πολύ περισσότερα.

Ο Παναθηναϊκός τελείωσε τον αγώνα έχοντας στην πεντάδα του τον Καλαϊτζάκη (ο οποίος θα μπορούσε να είναι εγγονός του Τάσου Στεφάνου…) και με ένα πολύτιμο +13, που θα έμοιαζε όνειρο θερινής νυκτός πριν το τζάμπολ.

Ακόμα και με τον Καλάθη, δεν θα έφτανε εύκολα σε τέτοια διαφορά!

Το κάστρο του παραμένει άπαρτο εδώ και 13 μήνες και η πρόβλεψη που τον ήθελε να σκαρφαλώνει ραγδαία με την εξομάλυνση του αρχικά δύσβατου προγράμματος δικαιώνεται.

Απέχει πλέον 1 νίκη από τις ομάδες που βρίσκονται εκτός τετράδας, 2 από μνηστήρες επιπέδου Ρεάλ, 3 από την ένατη θέση, 5 από τη Μπαρτσελόνα και 6 από την Εφές.

Εάν επαναλάβει την αποψινή εμφάνιση μεθαύριο στο στριφνό Βελιγράδι, θα σανιδώσει το γκάζι και θα περάσει με στεγνά πόδια τη δυσκολότερη, ίσως, εβδομάδα της χρονιάς.

Ελπίζω να έχουν αρκετή βενζίνη στο ρεζερβουάρ οι παίκτες που τράβηξαν απόψε πολύ κουπί και ειδικά οι ψηλοί.

Το μοναδικό κενό που παρουσιάστηκε στο σενάριο ήταν η απόδοση εκείνων που κλήθηκαν να αναπληρώσουν για λίγο τον Σίνγκλετον και τον Γκιστ.

Υστερόγραφο: Kάτι τελευταίο, επί -σχεδόν- προσωπικού, εάν μου επιτρέπεται να καταχραστώ για λίγο το βήμα. Πληροφορήθηκα σήμερα, με έκπληξη και με θυμό, ότι ο Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου προχώρησε εν ονόματι εμού και άλλων συναδέλφων σε ένα διάβημα, για την ύπαρξη και το περιεχόμενο του οποίου δεν γνώριζα το παραμικρό. Έπεσα από τα σύννεφα, όπως λένε, όχι μόνο εγώ, αλλά και οι λοιποί εμπλεκόμενοι.

Διευκρινίζω προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν ενστερνίζομαι το περιεχόμενο της προσφυγής ούτε συμφωνώ με αυτή την κίνηση, από τη στιγμή μάλιστα που έγινε εν αγνοία μου. Σε 30 χρόνια καριέρας, έχω μάθει και δεν σκοπεύω να αλλάξω τακτική, να υπογράφω κάθε ενέργειά μου και κάθε κείμενό μου ανοιχτά με το όνομά μου, χωρίς να κρύβομαι πίσω από το συνδικαλιστικό μου όργανο ή από οποιονδήποτε άλλον.

Εγώ θα είχα χειριστεί πολύ διαφορετικά το θέμα (όπως χειρίστηκα άλλα παρόμοια στο παρελθόν), εάν βεβαίως με αφορούσε. Ανεξάρτητα με τις προθέσεις του ΠΣΑΤ για προστασία των μελών του, το «επίμαχο» ζήτημα δεν με αφορά καν, ούτε θεωρώ ότι εμπλέκει το όνομά μου.

Επιπρόσθετα, η ιστορία αυτή με κάνει να διαχωρίσω δημόσια τη θέση μου και να εκφράσω τη λύπη μου, για την εμπλοκή του ονόματός μου σε μία πρωτοβουλία η οποία δεν με εκφράζει. Ελπίζω να φτάσει αυτό το μήνυμα σε κάθε ενδιαφερόμενο και ευχαριστώ για την κατανόηση.