Το βάλσαμο κι η ατραξιόν

Αν θέλει κανείς να είναι ρεαλιστής και να βάλει τη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Φενέρμπαχτσε στην σωστή της βάση, μπορεί να αναλογιστεί ότι κάθε χρόνο την κερδίζει στην κανονική περίοδο. Την Φενέρ επίσης νίκησε στην πρεμιέρα και η Μάλαγα, η οποία χθες διασύρθηκε στην Βαλένθια. Την κρίσιμη στιγμή που χρειαζόταν, η Φενέρ τον πέταξε έξω από το final4 με 3-0.

Από την άλλη όμως, κατά την μακριά διαδρομή μιας ομάδας στην κανονική περίοδο, υπάρχουν κάποιες νίκες που αξιολογούνται ως σημαντικότερες από κάποιες άλλες. Και οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί: το όνομα του αντιπάλου, η ακολουθία των αγώνων που προηγείται και έπεται, η ψυχολογική κατάσταση της δεδομένης στιγμής και φυσικά ο τρόπος. Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, αυτό το 70-68 και ειδικά έτσι όπως σχηματίστηκε μοιάζει με βάλσαμο. Γιατί προηγήθηκαν κακές εμφανίσεις όπως εκείνες στην Βαρκελώνη και στη Μόσχα και το πρόγραμμα που ακολουθεί παραμένει δύσκολο. Σκεφτείτε να πήγαιναν οι «πράσινοι» στην Βιτόρια με 1-3 και το βάρος του «πρέπει»;

Το πιο σημαντικό που κατάφερε η ομάδα του Πασκουάλ, ήταν να ξανασυνδεθεί με τον κόσμο και να αποκτήσει την διαδραστική σχέση που της χρειάστηκε για να γυρίσει ένα τέτοιο ντέρμπι. Και σημειωτέον, σε μια βραδιά που ο «Ζοτς» χειροκροτήθηκε πιο πολύ από τον Πασκουάλ, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε πέρυσι.

Η εξέδρα, αυτή τη φορά, με την θετική της προσέγγιση και όχι την γκρίνια της όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, έδωσε την ενέργεια που χρειαζόταν για να παίξει το «τριφύλλι» την άμυνα του δευτέρου ημιχρόνου. Έσπρωξε με την έκρηξή της, όταν είδε τον Θανάση Αντετοκούνμπο να μπαίνει και να σφίγγει τα λουριά, μαζί με τον Καλάθη και τους υπόλοιπους. Έκανε τους διαιτητές να μη σφυρίξουν τα δυο φάουλ που έγιναν στην τελευταία επίθεση της Φενέρ (σε Ντατόμε και Σλούκα), ίσως γιατί νωρίτερα έδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο να στείλουν τον Ντατόμε σε βολές και να της δώσουν την ευκαιρία να ξαναπάρει το προβάδισμα ξεκούραστα. Γενικά η Φενέρ είναι από τις ομάδες που, συνολικά, δεν μπορεί να νιώθει αδικημένη από τη διαιτησία τα τελευταία χρόνια. Και φυσικά «όπλισε» το χέρι του Νίκου Παππά στο τελευταίο μεγάλο και νικητήριο σουτ. Αυτά έχουν τα τελευταία σουτ. Ή γίνεσαι «ήρωας» ή μοιραίος. Το θέμα είναι να μη φοβηθείς να το πάρεις.

Και μέσα στο γενικό παραλήρημα, τα γνωστά cult παρατράγουδα. Ο σκόρερ να βρίζει πάλι δείχνοντας την εξέδρα των δημοσιογράφων, λες και αυτοί είναι οι πραγματικοί αντίπαλοί του, ή η αιτία που εκείνος ερχόταν σε αντιπαράθεση με τους περισσότερους προπονητές του στο παρελθόν.

Από την άλλη, ας το καλοσκεφτούμε: αν για να παίζει με τόσο πάθος που έπαιξε, ο διεθνής γκαρντ στο συγκεκριμένο ματς, να κάνει ...παππάδες, να κάνει ρεκόρ, να βάζει νικητήριο τρίποντο κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης και να γίνεται το πρόσωπο της βραδιάς, σε σημείο να τον αποθεώνουν οι οπαδοί της ομάδας του, το αφεντικό του, ο Ομπράντοβιτς και ο Πασκουάλ, χρειάζεται ως κίνητρο να τον «κόβει» από την Εθνική ο Σκουρτόπουλος και να του κάνουν κριτική για την συμπεριφορά του (όχι για την αγωνιστική του ικανότητα) οι δημοσιογράφοι, τότε από μόνος του θα πρέπει να τους παρακαλάει να το συνεχίσουν, όλοι μαζί, το ίδιο βιολί. Και στο τέλος να τους πει κι «ευχαριστώ». Αρκεί να επαναλαμβάνει τέτοιες εμφανίσεις και στη Μόσχα και στη Πόλη και στη Μαδρίτη, ή όπου αλλού χρειαστεί για να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό ξανά σε ένα final4 μετά από το 2012. Τότε θα συμφωνήσουμε όλοι: « ας πάει και το παλιάμπελο» και θα παρακολουθούμε χαλαροί και συνειδητοποιημένοι τις εκρήξεις του (οι οποίες είναι αναφαίρετο δικαίωμά του), όπως κάποτε τις προλήψεις του Ιωαννίδη. Σαν ατραξιόν. Κανονικά όμως, οι ταμπέλες θα έπρεπε να καταδικάζονται, απ’ όπου κι αν προέρχονται.

Άλλωστε, έχουμε δει πολλά μεγάλα ταλέντα να χάνονται επειδή ήταν «καλά παιδιά» και οι προπονητές τους εξηγούσαν ότι δεν έπαιξαν σε υψηλό επίπεδο, γιατί για να παίξεις με τους κορυφαίους, χρειάζεται εγωισμός και …αλητεία. Αρκεί να διοχετεύεται προς τη σωστή κατεύθυνση και να μην γίνεται αυτοκαταστροφική.

Παρεμπιπτόντως, αυτή θα ήταν ούτως ή άλλως η καλύτερη και η πιο γεμάτη φετινή εμφάνιση του Παναθηναϊκού, ακόμη κι αν το τρίποντο του Νίκου, έβρισκε σίδερο. Πέρα από την αλλαγή ρυθμού από την άμυνα, το πιο σημαντικό ήταν ότι κατάφερε να κλείσει το ημίχρονο όντας πίσω μόλις 8 πόντους, ενώ η εικόνα και η κυριαρχία της Φενέρ, ειδικά πάνω από την στεφάνη θα δικαιολογούσε και 15+.