Τις Κυριακές μας πίσω!

Με το καλό, λοιπόν!

Με το καλό να… τροχοδρομήσει η Euroleague.

Με το καλό να φτάσουμε στον τελικό προορισμό, ο οποίος είναι το Βελιγράδι όπου δεν μυρίζει απλώς, αλλά βρομάει μπασκετίλα!

Με το καλό να μακροημερεύσουν στη διοργάνωση τα δυο καμάρια μας και άμποτε να επιστρέψουμε κιόλας μετά από πέντε χρόνια ως ελληνικόν μπασκετικόν έθνος στο θρόνο και να μοστράρουμε την αφεντομουτσουνάρα μας με δέκα κούπες!

Με το καλό να χουμε την υγειά μας , να κρατάμε ζωντανή και δυνατή την αγάπη μας για την μπάλα με τα σπυράκια και να απολαύσουμε μια σπουδαία σεζόν, που συμπίπτει κιόλας με το χρονολογικό στρογγύλεμα της φόρμουλας των Final 4.

Ναι, το επικείμενο στο Βελιγράδι θα είναι το 31ο στη σύγχρονη εποχή και το 33ο στα χρονικά (συμπεριλαμβανομένων και των αρχέγονων του 1966 και του 1967), αλλά τον Μάιο του 2018, θα συμπληρωθούν τριάντα ημερολογιακά χρόνια από τη Μεγάλη Τρίτη και τη Μεγάλη Πέμπτη του Απριλίου του 1988, όταν το «Flanders Expo» της Γάνδης άνοιξε τις πύλες του προς χάριν της Τρέισερ Μιλάνο, της Μακαμπί Τελ Αβίβ (στη ρεπετισιόν του τελικού της προηγούμενης χρονιάς στη Λοζάννη), της Παρτίζαν Βελιγραδίου και του Άρη...

Όχι του Άρη Θεσσαλονίκης, αλλά του Άρη ολόκληρης της Ελλάδας και του απανταχού της γης ελληνισμού!

Του Άρη για το χατίρι του οποίου συνέρευσαν στην πόλη του Βελγίου καραβάνια Ελλήνων φιλάθλων (και όχι μονάχα οπαδών του) απ’ όλο τον κόσμο για να ζήσουν τη στιγμή.

Θα μπορούσαμε αυτή τη στιγμή να τη ζήσουμε ακόμη πιο έντονα και να τη ρουφήξουμε ως το μεδούλι, αλλά δεν μας έκατσε: ήμασταν κιόλας άμαθοι στις περπατησιές μας σε αυτή την (έως τότε) terra incognita, σε αντίθεση με τις... μεγαλοκοπέλες (sic) του Μεδιολάνου, ωστόσο στον αντίποδα μας απενοχοποίησε το άλλοθι που με γαλαντομία έχει προσφέρει ο Κωνσταντίνος Καβάφης στην «Ιθάκη» του...

«Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου», λέει ο Αλεξανδρινός ποιητής, τουτέστιν σημασία έχει το ωραίο ταξίδι και όντως εκείνο το πρώτο ταξίδι υπήρξε όχι απλώς ωραίο, αλλά συγκλονιστικό, συναρπαστικό, γοητευτικό και όλα τα συμπαρομαρτούντα...

Βεβαίως - και τούτο οφείλω να το επισημάνω προς αποκατάστασιν της ιστορικής τάξεως - ο Αρης δεν ήταν ο πρώτος πρεσβευτής του ελληνικού μπάσκετ στην ευρωπαϊκή μπασκετική ελίτ: είχαν προηγηθεί η ΑΕΚ το 1966 στο Final 4 που φιλοξενήθηκε στο Μιλάνο και στην Μπολόνια και ο Παναθηναϊκός ο οποίος το 1972 έφτασε στους ημιτελικούς του τότε Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης και αποκλείσθηκε για έξι πόντους από τη μετέπειτα νικήτρια της διοργάνωσης Ινις Βαρέζε.

Αυτό που δεν συνέβη στην πρώιμη εποχή και δη το ’66 έμελλε να το ζήσουμε και να το απολαύσουμε κατά κόρον στη σύγχρονη εποχή: η Ελλάδα από πληβείος μετατράπηκε σε πατρίκιο, εκπλήρωσε τα απωθημένα της, σήκωσε δια πρασίνων και κοκκίνων χειρών εννέα τρόπαια μέσα σε δέκα επτά χρόνια (1996, 1997, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011, 2012, 2013) και επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω...

Το Βελιγράδι βρίσκεται μπροστά μας. Και κυρίως βρίσκεται κοντά μας, από πλευράς αποστάσεως και συνοριακής σχέσης, χώρια η ομοδοξία!

Αλλά, διάβολε, (το Βελιγράδι) βρίσκεται κιόλας πολύ μακριά διότι το να μιλάει κάποιος για κάτι το οποίο θα συμβεί ή δεν θα συμβεί μετά από επτά μήνες και μετά από 35 έως 37 αγώνες είναι πρόωρο, άστοχο, παρακινδυνευμένο και ουτοπικό...

Επειδή όμως αυτή την εβδομάδα άρχεται η... συνεδρίασις των 16 κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης με την Ελλάδα να μπαίνει στο παιχνίδι πρώτα με τον Ολυμπιακό στα Δήμο Αοράκια του Ηρακλείου (Μπασκόνια) και εν συνεχεία με τον Παναθηναϊκό στο «Palau Blaugrana» της Βαρκελώνης (Μπαρτσελόνα), δεν είναι ούτε πρόωρο, ούτε άστοχο, ούτε παρακινδυνευμένο, ούτε ουτοπικό να βάλουμε τον υψηλό στόχο και να τρέφουμε τη μεγάλη προσδοκία...

Όσοι μεγαλώσαμε με τις άγιες, ιερές και απαραβίαστες Πέμπτες του Αρη, θαρρώ πως δικαιούμαστε να ζητάμε πίσω (όχι πια αυτές, αλλά) τις Κυριακές μας!