Ο πιο καλός ο μαθητής

Οι βασικές ιδιαιτερότητες που «κουβαλάει» η φετινή Euroleague, που στέκεται στην αφετηρία είναι δυο: η μία είναι ότι πως οι 16 κορυφαίες αυτές ομάδες θα διαγωνιστούν για δεύτερη (κι όχι για πρώτη) φορά με το συγκεκριμένο format και η δεύτερη ότι πολλοί βασικοί παίκτες τους προέρχονται από την επίπονη διαδικασία του Eurobasket, με ό,τι αυτή συνεπάγεται.

Πλέον, αν εξαιρέσουμε εκείνες που δεν συμμετείχαν στην περσινή διοργάνωση (Χίμκι, βαλένθια, Μάλαγα), όλες οι υπόλοιπες δεν μπορούν πια να ισχυριστούν ότι θα κολυμπήσουν σε αχαρτογράφητα νερά και φυσικά θα είναι αδικαιολόγητες αν δεν έχουν πετύχει να επεξεργαστούν με όλες τις παραμέτρους που συνεπάγεται μια κανονική περίοδος 30 αγωνιστικών, τα αποτελέσματα της οποίας αρχίζουν να μετράνε με την ίδια βαρύτητα από τις 12 Οκτωβρίου που θα ξεκινήσει η σεζόν μέχρι τις 6 Απριλίου που θα ολοκληρωθεί η πρώτη φάση.

Έχει περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι και εξακολουθώ να θεωρώ ως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του νέου συστήματος, τον τρόπο που κρίθηκε η 8η θέση της περσινής σεζόν, δηλαδή το τελευταίο εισιτήριο στα play off: Την 1η αγωνιστική η τουρκική Νταρουσάφακα , που δεν θα είναι μαζί μας φέτος νίκησε μέσα στο Βελιγράδι τον Ερυθρό Αστέρα, τον οποίο ξανασυνάντησε και ξανανίκησε την 30η αγωνιστική στην Κωνσταντινούπολη. Κι ενώ ολόκληρη την υπόλοιπη σεζόν η Σερβική ομάδα έκανε πολύ πιο πειστικές και σταθερές εμφανίσεις, έμεινε έξω από το χορό, για δυο αποτελέσματα που σημειώθηκαν στην αρχή και στο τέλος, δηλαδή με χρονική απόσταση 6 μηνών.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό σημείο αναφοράς ήταν η ομάδα που τελικά κατάφερε να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία της. Η Φενέρμπαχτσε. Με βάση το υγιές υλικό της ήταν μια από τις ομάδες που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα τερμάτιζε μέσα στις τρεις πρώτες θέσεις της κανονικής περιόδου. Δηλαδή θα είχε την δυνατότητα να διεκδικήσει την πρόκριση στο final4 με πλεονέκτημα έδρας. Επειδή όμως είχε ένα πάρα πολύ μικρό rotation και προς το τέλος της κανονικής περιόδου κλήθηκε να αντιμετωπίσει κάποιους τραυματισμούς παιδιών που ήταν «κλειδιά» για το παιχνίδι της, στις πέντε τελευταίες αγωνιστικές κατρακύλησε εκτός τετράδας και τερμάτισε στην 5η θέση. Με άλλα λόγια έχασε τον δεύτερο στόχο που βάζει μια ομάδα πρωταθλητισμού, μετά από την εξασφάλιση της συμμετοχής στην οκτάδα(play off). Το τι συνέβη από εκεί και πέρα , είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία γιατί κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά πως αν τα αποτελέσματα της τελευταίας αγωνιστικής ήταν διαφορετικά και η Φενέρ έπεφτε πάνω στην ΤΣΣΚΑ με πλεονέκτημα έδρα, θα μπορούσε να τελειώσει τη σεζόν , έτσι όπως την τελείωσε στο «Sinan Erdem”.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ομάδα που άρπαξε την πρώτη θέση της κανονικής περιόδου, ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία, αναλογικά, είχε τις λιγότερες απουσίες βασικών της παικτών μέσα στην χρονιά. Την άρπαξε , τότε που η ΤΣΣΚΑ αναγκάστηκε να παίξει για μεγάλο διάστημα χωρίς τον Τεόντοσιτς ή (και) τον ΝτεΚολό.

Ένα εξίσου διδακτικό σημείο αναφοράς ήταν η περσινή Μπατσελόνα. Μπορεί να είναι ένα ακραίο παράδειγμα γιατί στατιστικά θεωρείται απίθανο να πληγεί άλλη ομάδα από τόσους και μαζεμένους σοβαρούς τραυματισμούς από το ξεκίνημα της σεζόν –κι όχι σε μια φάση της- αλλά αυτό που μας έδειξε είναι ότι αν ξεκινήσεις με αποτελέσματα που σε επιβαρύνουν ψυχολογικά, μετά είναι πολύ δύσκολο να βρεις την ηρεμία και το σθένος να επιστρέψεις, για τον απλούστατο λόγο ότι πλέον η αγορά ξέρει να «τιμωρεί» εκείνον που βρίσκεται στην ανάγκη. Όποια προσπάθεια που έκανε να καλύψει τις σοβαρές απώλειές της, έμπαινε σε διαπραγματεύσεις από μειονεκτική θέση. Ο συνομιλητής , προσπαθούσε να «πατήσει» πάνω στην ανάγκη της. Η Μονακό ζήτησε 1 εκατομμύριο ακατέβατο για να της παραχωρήσει τον Ντι Μποστ και ο Στέφαν Μάρκοβιτς της ζήταγε μακρόπνοο συμβόλαιο με πολλά μηδενικά.

Με αφορμή το συγκεκριμένο παράδειγμα, προσπαθώ να αναλογιστώ, αν κάποια από τις περσινές ομάδες έκανε μέσα στη σεζόν μια μεταγραφική κίνηση που της άλλαξε το επίπεδο ή τη μοίρα και δεν έρχεται στο μυαλό μου.

Μια πρώτη ένδειξη ότι οι ομάδες πήραν το «μήνυμα» είναι ότι φέτος έφτιαξαν πολύ πιο βαθιά ρόστερ , μαζεύοντας περισσότερους παίκτες που εν δυνάμει θα μπορέσουν να τους δώσουν λύση στις δύσκολες μέρες. Μπορεί να έφυγαν από την Ευρώπη κάποιοι ποιοτικοί παίκτες για να συνεχίσουν στο ΝΒΑ, όμως ακόμη και η Φενέρ που έχασε δυο (Μπογκντάνοβιτς, Ούντοχ) φρόντισε να ψωνίσει από το πάνω ράφι και να αυξήσει τον αριθμό τω ξένων της για να μην έχει τα περσινά. Η ΤΣΣΚΑ ξηλώθηκε για να καλύψει το κενό του Μίλος με τον πρωτοκλασάτο Σέρχιο Ροντρίγκεζ. Αισθάνομαι ότι αν δεν έχεις 15 παίκτες , με βασικές προδιαγραφές την αθλητικότητα και την σκληρότητα, που να μπορούν να παίξουν σε έναν αγώνα επιπέδου Euroleague, θα το βρεις μπροστά σου.

Και πάμε στη δεύτερη ιδιαιτερότητα. Το γεγονός ότι οι διεθνείς που έφτασαν μέχρι τις τελευταίες ημέρες του Eurobasket (17 Σεπτεμβρίου) , μόλις και δια της βίας πλησιάζουν τον μήνα κοντά στους καινούργιους τους συμπαίκτες ή και προπονητές, οι οποίοι αφενός είχαν να διαχειριστούν και την κόπωσή τους, αλλά και την απαίτηση να μπουν στο πνεύμα των υπολοίπων πριν είναι πολύ αργά. Για να μην αναφερθώ στο μπελά που έβαλε στο κεφάλι της η Ρεάλ Μαδρίτης που έχασε με τόσο σοβαρό τραυματισμό και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τον περσινό MVP, τον Σέρχιο Γιουλ, ο οποίος μπορεί να είχε δίπλα του ικανότατους συμπαίκτες, αλλά ψυχολογικά ήταν η αρχή και το τέλος του χαρακτήρα της ομάδας του Πάμπλο Λάσο. Ο παίκτης που είχε βάλει τα περισσότερα buzzer beater από κάθε άλλον μέσα στην σεζόν.

Κι αν η περίπτωση του Γιουλ είναι η πιο εξόφθαλμη, θα πρέπει να περιμένουμε τις αναμενόμενες «κοιλιές» που θα είναι υποχρεωμένοι να ξεπεράσουν στην πορεία οι πιο ταλαιπωρημένοι διεθνείς, γιατί η κούραση δεν φαίνεται από την πρώτη μέρα. Είναι από τα μεγέθη που δουν συσσωρευτικά.

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις λοιπόν, περιμένουμε άλλο ένα συναρπαστικό πρωτάθλημα, όπου τα βασικά «όπλα» των ομάδων, εκ των πραγμάτων θα αναδειχθούν το βάθος τους και η συνεργασία του προπονητή με το ιατρικό επιτελείο που θα επιφορτιστεί με τη αξιολόγηση και την αποκατάσταση των τραυματισμών.