«Μ’ ενοχλεί μα τελευταίως το καταπίνω…»

Μπόχουμ - Μπίλεφελεντ με αξεπέραστο Live Στοίχημα και 150+ ειδικά στοιχήματα! (21+)

To σκηνικό ήταν, δίχως άλλο, σουρεαλιστικό. Στις υπόλοιπες 16 καρέκλες κάθονταν χαλαροί και άνετοι οι άλλοι μπασκετμπολίστες της Εθνικής ομάδας, από νεούδια σαν τον Κόνιαρη μέχρι συλλέκτες ευρωπαϊκών τίτλων όπως ο Πρίντεζης και ο Σλούκας. Έδιναν συνεντεύξεις πρόθυμα και επαγγελματικά, σχεδόν σε φάση ρουτίνας.

Και σε μία γωνία, με δεκάδες κόσμο γύρω του ο MVP του ΝΒΑ, «ο καλύτερος παίκτης του Κόσμου» όπως συνομολόγησαν σχεδόν όλοι οι συνοδοιπόροι του. Η κορυφαία ατραξιόν του Μουντομπάσκετ, ο άνθρωπος των 200 εκατομμυρίων δολαρίων, ο υπεραθλητής που ενσαρκώνει τα όνειρα της Εθνικής Ελλάδας, των Μιλγουόκι Μπακς και αμέτρητων παιδιών ανά τον πλανήτη.

Ο μετανάστης, που ήρθε από το πουθενά για να πάει στο παντού. Το παιδί-φάντασμα, που λούζει τη χώρα με φως.

Το παιδί της προσφυγιάς, που αν ερχόταν σήμερα στην Ελλάδα δεν θα είχε δικαίωμα στην περίθαλψη ούτε στην ασφάλιση ούτε στα «μόνο για Έλληνες» επιδόματα τοκετού. Όπως έλεγε χαμηλόφωνα κάποιος συμπαίκτης του, «είναι ώρα να μιλήσουμε ανοιχτά για την ιθαγένεια».

Ας το αφήσουμε, όμως, αυτό, για λίγο αργότερα. Άλλωστε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και τα αδέλφια του κατέφτασαν στην Αθήνα για να παίξουν μπάσκετ και να φορέσουν το γαλανόλευκο εθνόσημο, χωρίς να έχουν πια την παραμικρή χειροπιαστή επαφή με τη χώρα όπου μεγάλωσαν.

Κανένα από τα 5 μέλη της οικογένειας δεν ζει στην Ελλάδα, κανένα από τα 4 αγόρια δεν αγωνίζεται σε ελληνική ομάδα, κανένας δεν έχει υποχρεώσεις απέναντι στη χώρα όπου μεγάλωσαν, με εξαίρεση ίσως τη στρατιωτική θητεία του Κωστάκη και του Άλεξ.

Θα μπορούσαν να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους και να εξαφανιστούν, ώστε να δώσουν λίγη χαρά και στους μίζερους που ψάχνουν αφορμή για να αμφισβητήσουν τη …φιλοπατρία και την ελληνικότητα της φαμίλιας.

Αλλά αυτοί είναι εδώ, στις επάλξεις, με μηδαμινό αντίκρυσμα. Δίπλα στον Κόνιαρη που μόλις τώρα βγαίνει από το αυγό, τον Αθηναίου που κάθε καλοκαίρι ψάχνει για δουλειά και τον Λαρεντζάκη που ξεκινάει προετοιμασία άνεργος.

Δεν πρόσεξα αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πλησίασε τον Γιώργο Βασιλακόπουλο για να τον ρωτήσει αν θεωρεί ακόμη αρκούδα με χαλκά, πρόσεξα όμως ότι ο σούπερ σταρ από το ΝΒΑ ήταν το άκρο αντίθετο από αυτό που θα περίμενε ο ανυποψίαστος.

Χαμογελαστός, προσηνής και καταδεκτικός με όλους, ακόμα και όταν χρειάστηκε να δώσει συνέντευξη σε 20χρονα παιδάκια από σχολές δημοσιογραφίας.

Απαντούσε βεβαίως με αυτόματο πιλότο, αλλά έλεγε όλα τα σωστά πράγματα και ακροβατούσε με ευκολία ανάμεσα στους ελάχιστους υφάλους που κρύβονταν ανάμεσα στις ερωτήσεις.

Τον έβλεπα και θυμόμουν εκείνο το 17χρονο λιπόσαρκο, ντυμένο στα κόκκινα αγοράκι από το YouTube, που βρέθηκε ξαφνικά με μικρόφωνο μπροστά στα χείλη στο κλειστό του Φιλαθλητικού και ψέλλισε, με τα ελάχιστα αγγλικά του: «I want to play in the NBA».

Ο εικονολήπτης θα γέλασε με την καρδιά του, με τη γλυκιά αφέλεια του ατάιστου μικρού. Ορισμένες φορές, το γέλιο βγαίνει ξινό.

Κάπου είχε πιάσει το αυτί μου, ότι ο Γιάννης «στράβωσε» με κάτι που έγραψα πριν από μήνες. Δυσκολευόμουν να το πιστέψω, αλλά είπα να τον πλησιάσω, πιστός σε μία προσωπική μου παράδοση που υπαγορεύει συμφιλιωτικές κινήσεις σε τέτοιου είδους συναθροίσεις.

Η φήμη αποδείχθηκε ράδιο αρβύλα. Ο Εμ-Βι-Πι δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα μαζί μου. Όχι μόνο αυτό, αλλά εξακολουθεί να με αποκαλεί «κύριε Νίκο», λες και είμαι κανένα γεροντάκι.

«Τι κάνετε, κύριε Νίκο;» Κεριά και λιβάνια, νέος, του απάντησα από μέσα μου. Ο MVP του ΝΒΑ μου μιλάει στον πληθυντικό. Θα σέβεστε.

«Αυτός εδώ είναι ο αρχαιότερος», συνέχισε το ίδιο βιολί ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Μέτρησα τα χρόνια από το 1987, τα έβγαλα 32 και άρχισα να μου μιλάω, και εγώ, στον πληθυντικό.

Κύριε Νίκο, είστε πράγματι ο πιο παλιός, από τους παρόντες τουλάχιστον. Αφού ο Καρύδας, ο Σκουντής και ο Φιλέρης κάνουν μακροβούτια, έλαχε σε μένα ο κλήρος να με πουν «κύριο Νίκο». Τι δουλειά έχετε να τρέχετε στην Κίνα, κύριε Νίκο;

Απομακρύνθηκα σιγοτραγουδώντας το τραγουδάκι ενός παλιόφιλου. «Τα γόνατά μου κάνουν κρίτσι-κρίτσι, μεγαλώνωωω… Τα παιδιά με λένε τώρα κύριο Αλκίνοο, με ενοχλεί μα τελευταίως το καταπίνω…».

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι καλός φίλος, αλλά οι καλύτεροι φίλοι μου απαρτίζουν την Εθνική μπάσκετ.

Τον Θανάση Σκουρτόπουλο τον γνωρίζω 38 χρόνια, από τα 15 μου, αφού ήμασταν συμμαθητές στο 1^ο Λύκειο Χαϊδαρίου και παίζαμε μαζί μπάσκετ: εμείς του δίναμε τη μπάλα, αυτός έβαζε τα καλάθια.

Τον βλέπω πια στρογγυλοκαθισμένο στο πόστο του Ομοσπονδιακού προπονητή, του «πρώτου κυρίου» του ελληνικού μπάσκετ, και τον καμαρώνω.

Ο Θανάσης παρέλαβε συντρίμμια πριν από 21 μήνες και παραδίδει ένα μικρό κομψοτέχνημα, όχι τόσο τεχνικά και μπασκετικά, όσο σε επίπεδο διπλωματίας και ισορροπιών.

Έκοψε και απομάκρυνε τα ξερόχορτα, επιστράτευσε πυρίμαχα υλικά, μείωσε τον κίνδυνο της πυρκαγιάς και, ένα μήνα πριν το Μουντομπάσκετ, κοιμάται ήσυχος.

Επειδή ακριβώς ζει από μέσα την Ομοσπονδία εδώ και 5-6 χρόνια (από τότε που ανέλαβε βοηθός του Φώτη Κατσικάρη, μαζί με τον Δημήτρη Πρίφτη), γνωρίζει πώς να ελίσσεται και να αποφεύγει τις κακοτοπιές.

Προσωπικά πιστεύω ότι τα νικηφόρα αποτελέσματα μέσα στο γήπεδο αποτελούν άμεση συνάρτηση του καλού κλίματος, όταν μιλάμε για Εθνική ομάδα. Ο κανόνας είναι σχεδόν απαράβατος.

Ο Σκουρτόπουλος κατόρθωσε να βγει με στεγνά πόδια από τη φουρτούνα της τελευταίας διετίας, δίχως να ακούει μισόλογα από τους διαδρόμους της Ομοσπονδίας ή των δύο «αιωνίων».

Και αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο. Αποτελεί το πρώτο γαλόνι στη στολή τόσο του προπονητή, όσο και του μάνατζερ Κώστα Κότση.

Ιδίως όταν προστεθεί στην εξίσωση το μορατόριουμ με τους Μιλγουόκι Μπακς, μετά τις αλήστου μνήμης γελοιότητες του 2017...

Βεβαίως, αυτά αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη. Μία αναποδιά στην προετοιμασία ή και μέσα στο τουρνουά αρκεί για να προξενήσει τσουνάμι αντιδράσεων και απαξίωσης.

Είμαι βέβαιος ότι πολλοί -με μπροστάρηδες όσους δεν γουστάρουν μαύρους μπασκετμπολίστες στην εθνική Ελλάδας- έχουν τα πικρόχολα σχόλια έτοιμα. "Έρχεται το στραπάτσο και θα τα πούμε τότε, με τους μπήξες και με τους δείξες.". Αλίμονο, για την κακεντρέχεια δεν υπάρχει γιατρειά.

Ωστόσο, αυτό που αισθάνθηκα χθες μέσα στο δωμάτιο όπου συνωστίζονταν οι Αντετοκούνμπο, οι Καλάθηδες, οι Μαντζαραίοι, οι Μπουρούσηδες, οι «Παπ» και οι Σαλούστροι με κάνει αισιόδοξο.

Για πρώτη φορά, το γυμνό μάτι είδε πλήρη αποδοχή προς το πρόσωπο και το μέγεθος του Γιάννη, χωρίς κανένα ίχνος ζηλοφθονίας, είτε καλώς εννοούμενης είτε κακώς. Δεν ήταν πάντοτε έτσι.

«Ανθρώπινο», θα πείτε και θα συμφωνήσω μαζί σας. Αλλά αυτά φαίνεται ότι τελείωσαν. Η Εθνική Ανδρών είναι η ομάδα όλων, αλλά πάνω απ’ όλα και όλους είναι η ομάδα του Γιάννη.

Εάν βρεθεί άνθρωπος να υποσκάψει τα θεμέλιά της αμφισβητώντας το παραπάνω δόγμα, φρόνιμο θα είναι να του φορέσουμε το γιλέκο που κουμπώνει πίσω.