Ήταν η εποχή που τα εθνικά πρωταθλήματα είχαν λιγότερες ομάδες, δεν υπήρχαν playoffs και μοιραία οι διεθνείς διοργανώσεις άρχιζαν και τελείωναν μέσα στον Ιούνιο! Mε δεδομένο ότι το Eurobasket, διεξαγόταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, οι υποχρεώσεις των διεθνών είχαν αρχίσει από τις αρχές Μαϊου, όταν και μπήκαν τα θεμέλια της δουλειάς, στο βασικό στάδιο της προετοιμασίας που «φιλοξενήθηκε» στη Νάουσα.

Εκεί όπου μπήκαν οι βάσεις της μετέπειτα μεγαλειώδους πορείας που έγραψε την πρώτη «χρυσή» σελίδα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, διαδραματίστηκαν και τα πρώτα «αστεία» περιστατικά που «έδεσαν» τους παίκτες και τους έκαναν να αισθανθούν μία «οικογένεια». Μία «οικογένεια» που έμελλε να γίνει η πιο δοξασμένη του ελληνικού αθλητισμού και που τα κατορθώματα της οποίας «έγιναν»... βιβλία και ντοκιμαντέρ, αλλά το κυριότερο άλλαξαν ολόκληρη την κοινωνία της εποχής κι έδωσαν το έναυσμα στον μέσο Έλληνα να πιστέψει στα όνειρά του.

Επειδή λοιπόν, τον τελευταίο καιρό τα δυσάρεστα μαντάτα μας έχουν κατακλύσει, πάμε λίγο να ευθυμήσουμε και με την βοήθεια δύο μελών της τότε πρωταθλήτριας Ευρώπης, να ξετυλίξουμε το κουβάρι των διαφορετικών, ωραίων και ξεκαρδιστικών στιγμών που στιγμάτισε εκείνη την διαδρομή των 45 ημερών του έπους του 1987, από τις πρώτες προπονήσεις στην πόλης της Μακεδονίας έως το βράδυ της 14ης Ιουνίου! Τριάντα ένα ολόκληρα χρόνια πριν...

Το... σκασιαρχείο για σκοποβολή!

«Σε ένα ρεπό από τις εξαντλητικές προπονήσεις της Νάουσας, έτσι για αλλαγή, είπαμε να πάμε στο σκοπευτήριο για σκοποβολή! Δυστυχώς, όμως, ο Πολίτης το έμαθε και τρελάθηκε! Το χειρότερο απ' όλα, όμως, ήταν ότι κάποιος από μας - δεν ειλικρινά δεν θυμάμαι ποιος - χτύπησε στον ώμο πάνω στη εκπυρσοκρότηση του όπλου και όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας περίμενε στη reception! Πως είναι όταν οι γονείς σου έχουν πει μία ώρα κι εσύ επιστρέψεις με δύο ώρες καθυστέρηση, ένα πράγμα! Έγινε ο χαμός το βράδυ στο φαγητό και την επόμενη μέρα στην προπόνηση...», θυμάται ο Μιχάλης Ρωμανίδης, που σε λίγες μέρες θα κλείσει τα 52 του χρόνια..

«Εγώ ήμουν με τον Γκάλη στο δωμάτιο. Δεν μιλούσε, δεν λαλούσε, ήταν κλειστός άνθρωπος. Είχε συγκεκριμένες συνήθειες. Το πρωινό του, το τάβλι του! Ήταν ήρεμος. Δεν έκανε κάτι που να το θυμάσαι. Απλά, όταν έπαιζε τάβλι και έχανε, τσαντιζόταν. Είχα και εγώ πολύ καλό ζάρι, βέβαια, για να τα λέμε όλα. Αν έκανες το λάθος κι άφηνες τα μάτια μία στιγμή από το παίξιμο και τα πούλια όμως και ο Νικ έβλεπε ότι δεν του βγαίνει το παιχνίδι, τότε όλο και κάπου θα... έκλεβε!

Αλλά ήταν πολύ καλός και είχε μία... μικρή ιδιαιτερότητα: Δεν ήθελε να χάνει ποτέ! Όπως στο μπάσκετ και σε όλα...», μας διηγείται ο παλαίμαχος διεθνής άσος του Άρη και του Παγκρατίου, που δεν ξεχάσει ποτέ την... επέμβαση της αστυνομίας για να σταματήσει ο Φιλίππου να πετάει φωτοβολίδες από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου "John's" στη Γλυφάδα, που ήταν επί σειρά ετών το «άντρο» των Εθνικών ομάδων!

«Ο Νίκος ήταν μέγας πλακατζής και κάποια στιγμή, βρήκε ως... παιχνίδι τις φωτοβολίδες! Έβγαινε στο μπαλκόνι και τις.. κοπάναγε δίχως οίκτο! Τότε όμως, από τον εναέριο χώρο ακριβώς πάνω από το ξενοδοχείο, «περνούσε» μία βασική αερογραμμή προσγείωσης των αεροσκαφών που «κατέβαιναν» στο κοντινό αεροδρόμιο του Ελληνικού, με αποτέλεσμα να υπάρξει διαμαρτυρία του Πύργου Ελέγχου στην αστυνομία, μετά από παράπονα αρκετών πιλότων που έβλεπαν λάμψεις και βολές και ανησύχησαν για το ενδεχόμενο τρομοκρατικής ενέργειας! Είχε γίνει ολόκληρο θέμα!», αποκαλύπτει ο νυν team manager του Ρεθύμνου.

Ο Φάνης, τα σταυρόλεξα και το ΝΒΑ!

Ο Νίκος Λινάρδος μοιραζόταν το δωμάτιο με τον συμπαίκτη του και στον Πανιώνιο, Φάνη Χριστοδούλου και θυμάται ότι ελλείψει κινητών, υπολογιστών, internet και δορυφορικής τηλεόρασης, η ανία των ελεύθερων ωρών, «έσπαγε» με κουβεντούλα, κουτσομπολιό και πολύ... σταυρόλεξο!

«Δεν μπορούσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Ο Πολίτης είχε δώσει εντολή να κλειδωθούν οι εξωτερικές γραμμές στα τηλέφωνα, οπότε τη βγάζαμε σταυρόλεξα για δυνατούς λύτες! Μετά τις πρώτες δύο μέρες, είχαμε γίνει εξπέρ! Το στοίχημα ήταν το εξής: Όποιος έλυνε τα περισσότερα, έπαιρνε το περιοδικό κι αυτός που έχανε αγόραζε το επόμενο!», ανασύρει από τη μνήμη του ο 55χρονος σήμερα προπονητής, που ήταν ένας από τους πιο σοφιστικέ και διαβασμένους διεθνείς εκείνης της εποχής, που δεν μπορεί να ξεχάσει την παιδικότητα του «Μπέμπη» του ελληνικού μπάσκετ, ο οποίος δεν ήθελε με τίποτε να ακούει για... ΝΒΑ!

«Εκείνο το καλοκαίρι, το όνομα του "έπαιζε" πολύ για το ΝΒΑ και σχεδόν 10 μέρες μετά το τουρνουά, ο Φάνης πράγματι επελέγη στο draft από τους Ατλάντα Χοκς (σ.σ.: νο90)! Θυμάμαι ότι του έλεγα "άντε μ@λ@κ@ τώρα να πας και στην Αμερική να τους δείξεις ποιος είσαι!", αλλά εκείνος ούτε που ήθελε να ακούσει: "Εγώ δεν φεύγω ούτε από την πλατεία (σ.σ.: Νέας Σμύρνης), ούτε από τους φίλους μου, ούτε από τους γονείς μου για να πάω στις Ηνωμένες Πολιτείες", ήταν η μόνιμη απάντησή του...», μας διηγείται ο πρώην παίκτης των «κυανέρυθρων», που μετά το τέλος της καριέρας του, θήτευσε στο πλευρό του Μάϊκ Σιζέφσκι στο Ντιουκ και του αείμνηστου Ντιν Σμιθ στο Νορθ Καρολάϊνα, για... μεταπτυχιακό στην προπονητική.

Οι χειροπέδες και η κλήση για παραβίαση σε σηματοδότη!

«Κάποια στιγμή στην διάρκεια του τουρνουά, με τον Καμπούρη θέλαμε να αγοράσουμε κάτι μεγάλα παπούτσια. Πήγαμε στην Καλλιθέα και οδηγούσα εγώ. Περάσαμε με κόκκινο ένα φανάρι και πέσαμε σε μπλόκο. Βέβαια μας αναγνώρισαν, ειδικά τον Καμπούρη που έπαιζε περισσότερο και αφού μας είπαν να υπογράψουμε για τυπικό έλεγχο, μας άφησαν να φύγουμε. Θυμάμαι ότι ο επικεφαλής των αστυνομικών μας είχε πει "παιδιά μας κάνετε περήφανους, καλή επιτυχία στη συνέχεια" και όταν φύγαμε η γκρίνια του Αργύρη στο αμάξι ήταν ανυπόφορη: "«μ@λ@κ@» πέρασες το φανάρι με κόκκινο και είδες τι πήγαμε να πάθουμε", μου έλεγε σε όλη την διαδρομή της επιστροφής!», σχολιάζει ο γιος του επίτιμου προέδρου του ΠΣΑΤ και συγγραφέα, Πέτρου Λινάρδου.

«Δεν υπάρχει καμία συζήτηση για το ποιος από μας ήταν ο πιο χαβαλές! Ο Νίκος ο Φιλίππου είχε τα πρωτεία, παρ' ότι στην αρχή του τουρνουά τον "έριξε" λίγο ψυχολογικά ο τραυματισμός του. Αλλά ακόμη και από το κρεβάτι του πόνου, έλεγε τα αστεία του κι έκανε τις πλάκες του, σε μία προσπάθεια να μας τονώσει! Κάποια στιγμή, προς το τέλος των αγώνων, όταν πλέον φαινόταν ότι θα διακριθούμε, ποιος ξέρει που βρήκε ένα ζευγάρι χειροπέδες και αφού δέθηκε με τον Φασούλα, βγήκε στο μπαλκόνι για να δείξει στο συγκεντρωμένο πλήθος πόσο ΟΜΑΔΑ είμαστε! Σήκωνε τα χέρια κι έδειχνε τις χειροπέδες! Μιλάμε για κανονικό κωμικό...», σχολιάζει ο Νίκος Λινάρδος που δεν μπορεί να ξεχάσει τις βραδινές βόλτες μέχρι τις 11 στο κέντρο της Γλυφάδας για παγωτό και το αγαπημένο εστιατόριο της ομάδας.

Οι βόλτες στη Γλυφάδα και οι... μάγειροι που έβγαιναν στον δρόμο!

«'Ένα εστιατόριο που τιμούσαμε πολύ ήταν ο "Επίκουρος", στη Γλυφάδα. Ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, πηγαίναμε για να ξελαμπικάρουμε. Όπως και βράδυ που δεν είχαμε αγώνα, ξεκινούσαμε 8-9 παίκτες, χωρισμένοι σε δύο ή τρία γκρουπ, ακολουθούσαμε διαφορετικές διαδρομές και συναντιόμαστε μετά από λίγο σε ένα παγωτατζίδικο στην Ιωάννου Μεταξά! Ο Ιωάννου και ο Φασούλας χάζευαν τα ακριβά αυτοκίνητα και είχαν τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας, ως λάτρεις της πολυτέλειας και της ταχύτητας! Κάτι σαν το μετέπειτα δίδυμο Φώτση-Παπαδόπουλου, στο πιο light όμως... Ο Λάζος και ο Αντώνης ήταν μία κατηγορία μόνοι τους... Ο μοναδικός που δεν ερχόταν ποτέ ήταν ο Γκάλης. Ο Νικ ήθελε ησυχία και ξεκούραση και γενικά δεν έβγαινε από το ξενοδοχείο. Καθόταν στη γωνία του σαλονιού, δίπλα σε ένα παπαγάλο που πρέπει να είχε μάθει όλα τα... μπινελίκια κι έπαιζε ατελείωτες ώρες τάβλι με τον γυμναστή μας τον Νίκο, τον Σισμανίδη και με τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου.», μας λέει ο πρώην βοηθός του Παναγιώτη Γιαννάκη στην Εθνική ανδρών (Ολυμπιακοί Αγώνες Πεκίνου) και συγκινείται ενθυμούμενος τις εκδηλώσεις του κόσμου...

«Από την 2η μέρα των αγώνων, όταν νικήσαμε τη Γιουγκοσλαβία του αείμνηστου Ντράζεν (σ.σ.: Πέτροβιτς) και των υπολοίπων, είχαμε γίνει λαϊκοί ήρωες. Κάθε φορά που έφευγε το πούλμαν για το γήπεδο, όλοι οι μάγειροι των παραλιακών εστιατορίων της εποχής, έβγαιναν στον δρόμο και μας χαιρετούσαν κουνώντας τα καπέλα τους! Το βράδυ που περάσαμε στον τελικό, έξω από το ξενοδοχείο γινόταν χαλασμός κόσμου και μας έβαλαν από την πίσω πόρτα! Όταν πήραμε το τρόπαιο, το βράδυ κάναμε μια ώρα να γυρίσουμε πίσω. Ο Φασούλας κατέβηκε από το λεωφορείο και μπήκε σε ένα Autobianchi, ενώ ο Φιλίππου "καβάλησε" ως συνοδηγός ένα παπάκι! Οι εκδηλώσεις του κόσμου ήταν ανεπανάληπτες. Θυμάμαι τους συγγενείς όλων μας να ανεβαίνουν στα δωμάτια και να αγκαλιαζόμαστε σαν μικρά παιδιά. Τα παιδιά του Γιαννάκη, τη μητέρα του Κώστα Πολίτη, που έκλαιγε με λυγμούς από συγκίνηση στην αγκαλιά του coach! Τα φέρνω στη μνήμη μου τώρα και υγραίνονται τα μάτια μου. Απίστευτες στιγμές που θα συντροφεύουν μία ζωή ολόκληρη!», καταλήγει ο Νίκος Λινάρδος.