Μια Εθνική, μα ποια Εθνική...

Aραγμένος Σάββατο απόγευμα στο αγαπημένο στέκι του Θανάση Σκουρτόπουλου, στο Χαϊδάρι, νιώθω την αγωνία του να ξεχειλίζει, από το παρθενικό προσκλητήριο της θητείας του ως πρώτου τη τάξει Ομοσπονδιακού προπονητή.

Τι θα γίνει με τους παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού; Θα δώσουν λύση οι τα φαιά φορούντες στις 4-5 εβδομάδες που ακολουθούν ή θα ξεσπάσει πόλεμος με θύμα το μπάσκετ;

Τι θα συμβεί με τους υπόλοιπους διεθνείς, νεόκοπους και βετεράνους, εάν λυθεί ο γόρδιος δεσμός; Θα τους ευχαριστήσουμε και θα τους διώξουμε μετ' επαίνων;

Και, εν κατακλείδι, πόσες πιθανότητες διάκρισης έχει μία Εθνική που θα αποτελείται από αμούστακους και ξεχασμένους, απέναντι σε αντιπάλους που θα παραταχθούν σχεδόν πλήρεις απέναντί της;

Ο Σκουρτόπουλος είναι ο τελευταίος από τον οποίο θα ζητηθούν ευθύνες σε περίπτωση αποτυχίας και ο μοναδικός που δεν έχει κάτι να χάσει από τις εχθροπραξίες. Από αυτή την άποψη, είναι ο πιο τυχερός.

Ο επικείμενος θάνατος της «επίσημης αγαπημένης» μπορεί να συντελεστεί στη διάρκεια της δικής του σκοπιάς, αλλά το πιστοποιητικό θα φέρει τις υπογραφές άλλων. Ζωή σε εμάς, καλά να είμαστε να τη θυμόμαστε.

Με όλη την αγάπη και τη συμπάθεια προς τους 15 παίκτες που καλούνται να συμπληρώσουν ή να αναπληρώσουν τους 9 εγκλωβισμένους, η Εθνική θα πεθάνει στις 24 Νοεμβρίου 2017, όταν θα παραταχθεί σε αγγλικό έδαφος με Κόνιαρη, Λαρεντζάκη, Βασιλόπουλο, Σάκοτα, Μαυροειδή.

Επαναλαμβάνω, για να μη παρεξηγηθώ, ότι οι συγυεκρκιμένοι παίκτες είναι αξιόλογοι και θα μπορούσαν ενδεχομένως να στελεχώσουν ακόμα και την Εθνική του 2017, στη θέση κάποιων που απογοήτευσαν εαυτούς και αλλήλους.

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι η Εθνική οδηγείται στον Καιάδα, αθώο θύμα ενός πραξικοπήματος που διεξάγεται για τα λάφυρα ενός ασήμαντου θησαυρού.

Περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, η κόντρα ανάμεσα στους Φιμπαραίους και στους Μπερτομαίους είναι ένα παιχνίδι εξουσίας και όχι χρήμαρος: «power struggle», όπως θα έλεγαν στο Λονδίνο και στο Μιλγουόκι.

Η πίτα την οποία επιδιώκει να αρπάξει από τα χέρια του Καταλανού η Παγκόσμια Ομοσπονδία, είναι ανάλατη και άνοστη.

Θεσμικά μπορεί να έχει δίκαιο, αλλά ο πόλεμος τελείωσε και η Euroleague επικράτησε κατά κράτος, εφ' όσον θωράκισε τα συμφέροντά της και σχημάτισε αρραγές μέτωπο με τις πλούσιες ομάδες.

Απρόθυμη να υπογράψει συνθηκολόγηση, η FIBA πρότεινε μία, οριακά βιώσιμη και πάντως χλιαρή συμβιβαστική λύση, την οποία ο Μπερτομέου απέρριψε επειδή …μπορεί.

Οι φωστήρες της Γενεύης έβγαλαν στα χαρακώματα τους κατά τόπους Βασιλακόπουλους για να υπερασπιστούν τα δίκαια της πορτοκαλί φυλής, το καλό του αθλήματος και τα αγαθά του προσκοπισμού.

Οι άλλοι τους αγνοούν επιδεικτικά και αντιπαρατάσσουν ένα επιχείρημα που τσακίζει κόκαλα: «Όταν μείνουν εκτός Μουντομπάσκετ ομάδες όπως η Γαλλία και η Ισπανία, η FIBA θα τους προσφέρει wild card και θα θησαυρίσει», σάρκασε ο Μπερτομέου.

Μήπως έχει άδικο; Προβλέπω ότι το Μουντομπάσκετ της Κίνας θα διεξαχθεί με καμιά 45αριά ομάδες και η FIBA θα πανηγυρίσει πάνω από τα πτώματα..

«Ο καθένας, ας αναλάβει τις ευθύνες του», ξεσπαθώνει η altera pars. Αυτό μάλιστα, ξαναπές το.

Εφ’ όσον ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός αδιαφορήσουν για το προσκλητήριο του Σκουρτόπουλου, θα πρέπει να χρεωθούν και τις συνέπειες: αφαίρεση 4 βαθμών για τους προσεχείς αγώνες της Εθνικής και αποκλεισμός 2 αγωνιστικών για κάθε αρνητή συνείδησης.

Αντέχει ο Ολυμπιακός να αντιμετωπίσει την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ χωρίς Πρίντεζη, Παπαπέτρου, Παπανικολάου και Μάντζαρη;

Θα μείνει όρθιος ο Παναθηναϊκός στο βόρειο «Νίκος Γκάλης» δίχως Καλάθη, Θ.Αντετοκούνμπο, Όγκαστ και Μήτογλου;

Ναι, ναι, ξέρω. Θα βρουν παραθυράκια και θα γλιτώσουν την τιμωρία. Είναι όμως αντρίκεια και κιμπάρικη συμπεριφορά αυτή;

Όχι, κύριοι. Εάν θελήσετε να σηκώσετε το μπαϊράκι, θα το σηκώσετε με θάρρος και όχι με ντρίμπλες και κυβιστήσεις.

Όπως είπε και ένας αρχαίος θεός από τη Νέα Υερσέη: «Walk tall, or don’t walk at all».

Προσωπικά πιστεύω ότι η Εθνική θα είναι καλύτερη του αναμενομένου εάν παίξει με εφέδρους, αλλά έστω και έτσι θα έχει μηδαμινές πιθανότητες συμμετοχής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019.

Δεν ξέρω πώς θα καταφέρουμε να βάλουμε πλάτη πέντε από τις Σερβία, Γεωργία, Γερμανία, Ισραήλ, Βρετανία, Εσθονία, Αυστρία στη μακρά και περίπλοκη πορεία των προκριματικών.

Εάν τα βάλετε κάτω, θα βρείτε ότι οι περισσότερες από αυτές τις ομάδες θα εμφανιστούν με σχεδόν πλήρη σύνθεση και πάντως όχι με 15 απουσίες όπως η αφεντιά μας.

Η Σερβία εξαιρείται, αλλά αυτή μπορεί να κατεβάσει αξιόμαχη δωδεκάδα ακόμα και αν μαζέψει δώδεκα αργόσχολους νταγκλαράδες από κάποια καφετέρια της Σκαντάρλια.

Καλά καλά, ελόγου μας δεν μπορούμε πια να νικήσουμε τέτοιους αντιπάλους ούτε με πλήρη σύνθεση.

Ο Σκουρτόπουλος ελπίζει ότι θα έχει στη διάθεσή τους τους πρωτοκλασάτους στους αγώνες του Ιουνίου και του Ιουλίου (5^η και 6^η αγωνιστική), αλλά εγώ θεωρώ πιθανότερο να γίνει ο Τραμπ φιλάνθρωπος σοσιαλιστής, παρά να μαζευτούν από τις αμμουδιές καλοκαιριάτικα ο Καλάθης, ο Πρίντεζης, ο Μπουρούσης και ο Κουφός.

Εάν αναβληθούν τα χειμωνιάτικα «παράθυρα» και συμπυκνωθεί το πρόγραμμα των Εθνικών ομάδων σε τρεις απανωτές εβδομάδες στο τέλος της σεζόν ή στο ξεκίνημα της επόμενης (όπως πρότεινε ο Ντατόμε), τότε ναι, υπάρχει πιθανότητα.

Ειδάλλως, θα χρειαστεί να κατεβάσουμε Εθνική beach basketball στα προκριματικά του Μουντομπάσκετ. Οι αγώνες, άλλωστε, θα γίνουν στα Δύο Αοράκια, δύο βήματα από την ακροθαλασσιά.

Οφείλω να ομολογήσω, ότι τα ονόματα που διάβασα στην ανακοίνωση «των προπονητών Θανάση Σκουρτόπουλου και Κώστα Μίσσα» (το βάζω σε εισαγωγικά διότι ουδέποτε ανακοινώθηκε η επαναπρόσληψή τους και η αναδιάρθρωση του προπονητικού τιμ) με έκαναν να χαρώ χαρά μεγάλη.

Ο Βασιλόπουλος δεν είναι μόνο ιστορικό στέλεχος της Εθνικής των θριάμβων, αλλά και αγωνιστικά άξιος να επιστρέψει στις επάλξεις.

Ο Σάκοτα κέρδισε παγκόσμιο μετάλλιο με την Εφήβων το μακρινό 2003 στη Θεσσαλονίκη και παραμένει στις επάλξεις μιάμιση δεκαετία αργότερα, μέσα από απίθανες αντιξοότητες.

Ο Μαυροειδής δεν έπαψε ποτέ να είναι αξιόπιστη λύση στις ρακέτες, με σημείο αναφοράς το Ευρωμπάσκετ του 2009 όταν η Εθνική ξεπέρασε τον εαυτό της.

Ο Αθηναίου ήταν στην ομάδα μόλις πέρυσι, στο Προολυμπιακό του Τορίνο. Ο Μπράμος τίμησε τη φανέλα στο παρελθόν και θα την τιμήσει ξανά στο μέλλον.

O Kατσίβελης προλαβαίνει θαυμάσια να επιστρέψει στον δρόμο της προόδου. Ο Γιαννόπουλος είναι καλός παίκτης και φορέας θετικής ενέργειας.

Ο Σαλούστρος και ο Γκίκας έρχονται να θυμίσουν ότι υπάρχει ελληνικό πρωτάθλημα και πίσω από τους 5 μεγάλους και μεγαλομεσαίους.

Ποιος θα αναγνώριζε τον Nίκο Γκίκα και τον Χρήστο Σαλούστρο, εάν έμπαιναν αυτή τη στιγμή στην καφετέρια; Εγώ πάντως όχι. Τον Γιαννόπουλο τον ξέρω, τον είδα και στο φεστιβάλ Werchter.

Ο Λαρεντζάκης, ο Κόνιαρης, ο Χρηστίδης, ο Μουράτος και ο Τσαλμπούρης (μαζί με τον χειρουργημένο Χαραλαμπόπουλο) προορίζονται για την Εθνική της μεθεπόμενης μέρας, είτε με «παράθυρα» είτε χωρίς.

Το εκπληκτικό είναι ότι υπάρχουν και άλλοι έμπειροι παίκτες που θα μπορούσαν να στελεχώσουν τη φετινή Εθνική έκτακτης ανάγκης, αλλά αποκλείστηκαν για διάφορους λόγους: εγώ σκέφτηκα τον Βασιλειάδη, άλλοι τον Καββαδά και τον Τσαϊρέλη.

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι αποκλείστηκαν και οι παίκτης που αγωνίζονται σε ομάδες του Εurocup: Γιάνκοβιτς (Ανδόρα), Περπέρογλου (Χάποελ Ιερ.), Μαυροκεφαλίδης (Λιέτουβος), Καϊμακόγλου (Ούνιξ).

Προφανώς πρυτάνευσε ο φόβος του σαμποτάζ, αφού το Εurocup διεξάγεται, και αυτό, υπό την αιγίδα της ασυμβίβαστης Euroleague. Το καλεντάρι του, πάντως, έχει αφήσει κενές τις εβδομάδες των αγώνων των Εθνικών ομάδων.

Mακάρι να προστεθεί στην εξίσωση και ο πάντοτε ευπρόσδεκτος «Σόφο», που επιχειρεί νέο ξεκίνημα με τα Τρίκαλα. Αλήθεια, γιατί εξαιρέθηκε ο Βουγιούκας;

Υπάρχουν, τέλος, οι τρεις που «κόπηκαν» επιδεικτικά και με συνοπτικές διαδικασίες: Παππάς, Αγραβάνης, Μπόγρης.

Τους δύο πρώτους, οι Σκουρτόπουλος-Μίσσας τους θεώρησαν υπαίτιους για το κακό κλίμα της αποστολής στο φετινό Εurobasket, αφού άλλωστε η σφραγίδα τους υπήρξε ανάγλυφη σε όλα, σχεδόν, τα παρατράγουδα που ντρόπιασαν την ομάδα: στις μπουνιές του «Κάραβελ», στο επεισόδιο του Βελιγραδίου, στο περιστατικό με το Ίνσταγκραμ και αλλού.

Έχουν δίκαιο να τους χρεώνουν το κύμα της ανυπακοής και να τους βγάζουν στη σέντρα; Έχουν άδικο; Όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος.

Διαβάστε ξανά το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ που έγραψα τη μεθεπόμενη του αποκλεισμού της Εθνικής, εάν ανήκετε σε εκείνους που έχουν ασθενή ή επιλεκτική μνήμη.

Για τον Μπόγρη, πάλι, δεν ακούστηκε κάτι επιλήψιμο τις μέρες του Εurobasket.

Υποψιάζομαι ότι ο αποκλεισμός του από την τωρινή ομάδα αποτελεί παράπλευρη απώλεια, στην προσπάθεια των προπονητών να κρατήσουν ισορροπίες μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού εν όψει πιθανών κυρώσεων.

Οι Σκουρτόπουλος-Μίσσας κάλεσαν 4 παίκτες από κάθε ομάδα, ώστε να υπάρχει «συμμετρία» στις κωδωνοκρουσίες: τέσσερις καμπάνες από εδώ, τέσσερις καμπάνες από εκεί.

Kαι στη μέση, ντυμένη με κουρέλια, η άμοιρη η επίσημη βασανισμένη.