Αν κάποιος άνθρωπος έχει συνδέσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον το όνομά του με την εθνική ομάδα μπάσκετ στην μετά-Γιαννάκη εποχή, αυτός δεν είναι άλλος από τον Νίκο Ζήση!

Θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κανείς και... υποστράτηγο της γαλανόλευκης μετά τον στρατηγό «Δράκο» κάτι που αποδεικνύεται ξεκάθαρα από τους αριθμούς. Στις 17 Ιουλίου 1998 και σε ηλικία 14 ετών είχε φορέσει για πρώτη φορά τη φανέλα της Εθνικής ομάδας Παίδων σε ηλικία 14 ετών και για τα επόμενα 18 καλοκαίρια δήλωνε πάντα «παρών» στο κάλεσμα της «επίσημης αγαπημένης». Απουσίασε μόνο το 2003 και αυτό διότι η πρώτη του κλήση στην Εθνική Ανδρών έγινε έναν χρόνο αργότερα εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων.

Υπηρέτησε πιστά την Εθνική ομάδα 17 χρόνια, έχοντας μετρήσει 273 συμμετοχής με το εθνόσημο, εκ των οποίων οι 189 με την φανέλα της Ανδρών. Συνολικά σκόραρε 1.455 πόντους έχοντας κατακτήσει επτά μετάλλια με όλες τις Εθνικές.

Αποκορύφωμα το Eurobasket του 2005, ενώ έναν χρόνο αργότερα κρέμασε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο της Ιαπωνίας. Με την Εθνική Ανδρών έχει στη συλλογή του και χάλκινο από το Eurobasket της Πολωνίας (2009), ενώ μετράει επίσης χρυσό σε Πανευρωπαϊκό με την U20, ασημένιο σε Μεσογειακούς Αγώνες, ασημένιο στο Eurobasket με την U16 και χάλκινο στο Eurobasket με την U18.

Αν μη τι άλλο είναι από τους λίγους δικαιούται να μιλήσει για την Εθνική ομάδα. η πορεία της οποίας στο πρόσφατο Eurobasket, αποτελεί το αντικείμενο του 1ου μέρους της συνέντευξης που μας παραχώρησε, ενόψει της έναρξης της νέας σεζόν στην EuroLeague, το οποίο θα δημοσιευτεί ανήμερα της πρεμιέρας της διοργάνωσης.

Άλλο ένα διεθνές τουρνουά τελείωσε και η Εθνική ομάδα έμεινε εκτός βάθρου. Πως είδες τα πράγματα εσύ από μακριά;
«Ήταν ένα πολύ περίεργο καλοκαίρι για όλους όσοι γνωρίζουν πράγματα και καταστάσεις γύρω από την Εθνική ομάδα. Όχι μόνο το γεγονός ότι στην παρουσίαση της φανέλας. όχι απλά δεν είχε επιλεγεί ο προπονητής, αλλά - σύμφωνα με τα λεγόμενα του προέδρου της ομοσπονδίας - δεν ήταν και η πιο σημαντική προτεραιότητα της ΕΟΚ! Δεν θέλω ούτε να γίνω κακός, ούτε καυστικός, αλλά σε μία σοβαρή ομάδα δεν γίνεται να μην αρχίζουν όλα από τον προπονητή. Αυτός πρέπει να έχει όλη την ευθύνη, να βάλει τις αρχές του και να θέσεις τις βάσεις πάνω στις οποίες θα λειτουργήσει όλο το οικοδόμημα. Από το πως θα στηθεί η προετοιμασία, που θα γίνει, ποια φιλικά θα προγραμματιστούν. Εκείνος πρέπει να επιλέξει τους παίκτες, ακόμη και να διαχειριστεί το εκάστοτε θέμα που έχει το καθένα από τα παιδιά της ομάδας...»

Όλα αυτά που ανέφερες και δεν έγιναν, συνέβησαν πριν από την έναρξη της προετοιμασίας;
«Από τη στιγμή που άρχισε το «χτίσιμο» της ομάδας και σαν ελληνικό μπάσκετ, είμαστε τυχεροί που έχουμε έναν παίκτη σαν τον Γιάννη (σ.σ.: Αντετοκούνμπο), ήταν πολύ λογικό το αγωνιστικό μοντάρισμα να στηριχθεί πάνω στις εκπληκτικές αθλητικές του ικανότητές και τις πολλαπλές λύσεις που μπορεί να προσφέρει στην άμυνα και την επίθεση. Έτυχε και τραυματίστηκε και ήταν αναμενόμενο να τον περιμένουμε μέχρι την τελευταία στιγμή, αλλά δυστυχώς το παιδί δεν τα κατάφερε κι έτσι χάθηκε πολύτιμος χρόνος, κάτι που φάνηκε στα πρώτα παιχνίδια στη Φινλανδία.

Τι άλλο σε παραξένεψε από την συνολική εικόνα της «επίσημης αγαπημένης»; Από 16 χρονών, ήσουν κάθε καλοκαίρι στις Εθνικές ομάδες και διετέλεσες αρχηγός της ανδρών, οπότε η άποψή σου έχει βαρύτητα...
«Τα περιστατικά που βγήκαν στην δημοσιότητα. Από τους τσακωμούς και την άδεια - εν μέσω προετοιμασίας - σε έναν βασικό διεθνή παίκτη για να εκπληρώσει χορηγικές του υποχρεώσεις, μέχρι την αγωνιστική εικόνα που παρουσιάσαμε σαν ομάδα στα πρώτα παιχνίδια της 1ης φάσης. Για όσους γνωρίζουν και αγαπάνε την Εθνική ομάδα, αυτό το αγωνιστικό πρόσωπο ήταν πολύ κακό, δεν εξέπεμψε υγεία και δεν ήταν καθόλου αντιπροσωπευτικό της ιστορίας της.»

Εν μία νυκτί, όμως, μετά την ήττα από τη Φινλανδία, η εικόνα άλλαξε άρδην. Σαν να γυρίσαμε τον διακόπτη...
«Πραγματικά έτσι ήταν και αυτή η αλλαγή μας έκανε όλους να γουστάρουμε ξανά την Εθνική! Στα κρίσιμα ματς, τα παιδιά έδειξαν ότι δεν έχουν ξεχάσει το μπάσκετ, τα έδωσαν όλα κι έβγαλαν τον χαρακτήρα ενός συνόλου, που είχε μεγαλύτερες δυνατότητες απ' αυτές που είχε δείξει ως τότε και κάλλιστα θα μπορούσαμε να είχαμε φτάσει έως την τετράδα! Στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα με τη Ρωσία, είμαστε καλύτεροι και απλά στην τελευταία περίοδο ξεμείναμε από δυνάμεις - μεγάλη συζήτηση το μικρό rotation - και χάσαμε την πρόκριση μέσα από τα χέρια μας. Είδα σχεδόν όλο το 2ο μέρος στο γραφείο των προπονητών μας στο Μπάμπεργκ και είχα τρελαθεί από την αγωνία. Σε κάθε άμυνα κι επίθεση, ένιωθα σαν να είμαι στο παρκέ και να παίζω...».

​

Τελικά, με την 8η θέση που καταλάβαμε, τηρουμένων των αναλογιών, πήραμε αυτό που μας αναλογούσε;
«Νομίζω πως ναι! Αν είχαμε φτάσει στα ημιτελικά, τότε πιστεύω ότι όλα τα κακώς κείμενα αυτού του καλοκαιριού θα κρύβονταν κάτω από τα χαλί και θα δημιουργούνταν η εντύπωση ότι όλος ο σχεδιασμός της προετοιμασίας και οι χειρισμοί που έγιναν, δικαίωσαν τους ανθρώπους της ομοσπονδίας. Έγιναν πολλά λάθη, ο καθένας οφείλει να κάνει την αυτοκριτική του και το σημαντικότερο που πρέπει να γίνει, είναι να οργανωθεί το αντιπροσωπευτικό σε σύγχρονα επαγγελματικά πρότυπα λειτουργίας. Η Εθνική Ελλάδας έχει πολύ βαριά φανέλα και μεγάλη ιστορία, για να βγάζει τέτοια εικόνα προς τα έξω... »