Νίκησαν γιατί δεν μπορούσαν να χάσουν...

Ήταν από τα παιχνίδια τα οποία παρακολουθείς, βλέπεις την εξέλιξη του σκορ, την εικόνα των δύο ομάδων στο παρκέ και σιγουρεύεσαι με την πάροδο του χρόνου ότι όσο και να έπαιζαν ακόμα, η νίκη θα κατέληγε στο τέλος στα χέρια των παικτών της ΑΕΚ.

Δανειζόμενος και το «μότο» από την κινηματογραφική ταινία για το έπος της Ένωσης το 1968, πράγματι ήταν ένα ντέρμπι στο οποίο οι «κιτρινόμαυροι»... «νίκησαν γιατί δεν μπορούσαν να χάσουν». Ή αν προτιμάτε ήταν ένα ντέρμπι όπου ο Παναθηναϊκός «έχασε γιατί δεν μπορούσε να νικήσει» φέρνοντας στη μνήμη μερικές από τις εικόνες του αγώνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης πριν από 10 μέρες στο ΟΑΚΑ. Στα δικά μου μάτια, δεν έβλεπα πώς θα μπορούσε η ΑΕΚ να χάσει.

Θα μου πείτε τώρα: Αν δεν είχε τόσο μεγάλη ευστοχία στα τρίποντα, θα κέρδιζε; Αν δεν είχε βγει ο Λάνγκφορντ με τρία φάουλ στο ξεκίνημα του αγώνα η εικόνα του αγώνα θα ήταν ίδια; Καλώς ή κακώς έχουμε πει ένα εκατομμύριο φορές ότι με τα «εάν» και τα «εφόσον» δεν γράφεται καμία ιστορία. Και από τη στιγμή που η ΑΕΚ πήρε ψυχολογία από τα πρώτα σουτ, στη συνέχεια το καλάθι του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ ολοένα και... άνοιγε με αποτέλεσμα να μοιάζει με βαρέλι στα μάτια των παικτών του Ηλία Παπαθεοδώρου.

Την ίδια ώρα οι «πράσινοι» εμφανώς καταβεβλημένοι από την κούραση του αγώνα στο Καλίνινγκραντ, το ταξίδι που μεσολάβησε και την προπόνηση ανήμερα του παιχνιδιού, δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν την πιο «φρέσκια» και πιο «ορεξάτη» ΑΕΚ. Φυσικά οι 63 πόντοι παθητικό στο πρώτο ημίχρονο είναι... απαράδεκτοι και απαγορευτικοί και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει δικαιολογία. Αν και εδώ που τα λέμε, ήταν τόσο μεγάλη η ευστοχία των παικτών της Ένωσης που δεν υπήρχαν και πολλά περιθώρια για να αποτραπούν αυτά τα σουτ. Να υπήρχαν κάτω από πιο δύσκολες προϋποθέσεις, ναι. Αλλά και πάλι. Δεν εγγυώμαι ότι δεν θα έβρισκαν στόχο.

Στην τελική έιναι αυτό που λέμε όσο «κλισέ» και αν ακούγεται: Η ΑΕΚ το ήθελε περισσότερο και αυτό ήταν ξεκάθαρο στο παρκέ. Και επιπλέον ήταν ξεκούραστη, χωρίς κάποιο παιχνίδι στην πλάτη της εδώ και μία εβδομάδα. Ξαναλέω, όμως. Δεν αποτελεί δικαιολογία για τον Παναθηναϊκό το ταξίδι. Η ΑΕΚ ήταν καλύτερη και κέρδισε. Τόσο απλά, όμορφα και ωραία.

Τι κρατάει και τι... διορθώνει ο Πιτίνο

Φυσικά για τον Παναθηναϊκό δεν χάθηκε τίποτε απολύτως. Μικρό το κακό θα μπορούσα να πω. Παραμένει στην πρώτη θέση και έχοντας απόσταση... δύο νικών από την ΑΕΚ και τον Προμηθέα Πάτρας. Άλλωστε άπαντες έχουν ήδη εστιάσει στο παιχνίδι με την Αρμάνι Μιλάνο.

Και αυτό φάνηκε και από το rotation του Πιτίνο. Με εξαίρεση τον Μπράουν που έμεινε μόλις τρία λεπτά στο παρκέ και τον Παπαδάκη που ήταν DNP, φρόντισε να μοιράσει τον χρόνο συμμετοχής χωρίς να κάνει υπερβολές με κάποιον παίκτη. Ο Καλάθης αγωνίστηκε λιγότερο από 29 λεπτά, ο Μήτογλου λιγότερο από 25 λεπτά, ο Παπαπέτρου 23 λεπτά, ο Τόμας λιγότερο από 20 λεπτά, οι Φριντέτ και Παπαγιάννης από 16 και 12 λεπτά αντίστοιχα. Την ίδια ώρα εμπιστεύτηκε παίκτες με μικρή συμμετοχή στην EuroLeague όπως ο Τζόνσον (18 λεπτά), ο β(19 λεπτά), ο Ουάιλι (23 λεπτά) ακόμη και ο Παππάς (12 λεπτά) παρά το γεγονός ότι δεν ήταν καλός σε αυτό το παιχνίδι. Ούτε εκείνος, αλλά ούτε και ο Παπαγιάννης.

Ο Πιτίνο θα κρατήσει από αυτό το ματς τρία πράγματα: 1) Το γεγονός ότι μπόρεσε να επιστρέψει και να προηγηθεί ο Παναθηναϊκός τέσσερα λεπτά πριν από το τέλος σε ένα ματς όπου η ΑΕΚ έμοιαζε να είναι κυρίαρχη του παιχνιδιού, 2) τη συνεχόμενη βελτίωση στα ριμπάουντ και πιο συγκεκριμένα στα επιθετικά ελέω και του Μήτογλου και 3) το καλό ματς του Ταϊρίς Ράις, ο οποίος ήταν ο κύριος εκφραστής των «πρασίνων» στο come back.

Τι θα πρέπει να βελτιώσει και μάλιστα άμεσα ενόψει του πολυ σημαντικού αγώνα με την Αρμάνι Μιλάνο; 1) την περιφερειακή άμυνα όπου οφείλουν οι παίκτες του Παναθηναϊκού να παίζουν πιο επιθετικά δυσκολεύοντας, είτε την πάσα, είτε το σουτ, 2) την έλλειψη επικοινωνίας που παρουσιάστηκε μεταξύ των παικτών (ξανά στην άμυνα) και 3) την αφύπνιση του Ντεσόν Τόμας, ο οποίος ναι μεν προσπαθεί να φανεί χρήσιμος στην επίθεση, αλλά θα πρέπει να κάνει το ίδιο, τόσο στην προσωπική άμυνα, όσο (και περισσότερο) στα ριμπάουντ.

Από εκεί και πέρα και ο ίδιος ο Πιτίνο δεν έψαξε δικαιολογίες μετά το τέλος του αγώνα. Αποδέχτηκε την ήττα, παραδέχτηκε την ανωτερότητα της ΑΕΚ και αμέσως θα γυρίσει σελίδα για το επόμενο (και φυσικά πολύ πιο κρίσιμο) ματς. Ειδικά από τη στιγμή που δεν χάθηκε τίποτε απολύτως στο ντέρμπι της ΕΚΟ Basket League. Και αυτό είναι που πρέπει να κάνουν όλοι μετά από μια ανώδυνη ήττα. Ούτε γκρίνια, ούτε μουρμούρα, ούτε τίποτα. Αποδοχή και παρακάτω. Βέβαια εδώ να βάλω έναν αστερίσκο και να ξαναπω ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ενίσχυση, τόσο στην περιφέρεια με έναν αθλητικό γκαρντ, όσο και στην θέση του σέντερ αν θέλει αν κοιτάξει πιο ψηλά ακόμα στην EuroLeague. Και μπορεί να κοιτάξει.

Ο... ταμαμ Σαντ Ρος και το respect στον Παπαθεοδώρου

Πάντως για τη θέση του γκαρντ/φόργουορντ ο Σαντ Ρος είναι... ταμάμ! Βιονικός! Απίστευτος! Πραγματικά εξαιρετικός παίκτης και κατά τη προσωπική μου άποψη ό,τι ακριβώς λείπει αυτή τη στιγμη από την περιφερειακή γραμμή του Παναθηναϊκού. Φυσικά δεν είναι μόνο τα 40 λεπτά που έπαιξε στο ντέρμπι και κάλλιστα θα μπορούσε να παίξει άλλα... 40 αλλά τα όσα έκανε στο παρκέ. Ήταν παντού. Πραγματικό «λαχείο» για την ΑΕΚ που θα μπορεί να τον απολαμβάνει μέχρι το μεθεπόμενο καλοκαίρι.

Όσο για τον Λάνγκφορντ; Έδειξε μεν την ποιότητά του στο παρκέ, ειδικά στην crunch time του αγώνα και πιο συγκεκριμένα όταν η μπάλα «έκαιγε» αλλά θα μπορούσε να αποφύγει αυτές τις δηλώσεις μετά το τέλος. Ειδικά από τη στιγμή που πέρυσι ο Παναθηναϊκός του έδωσε την ευκαιρία να επιστρέψει στην Euroleague και να αγωνιστεί στο υψηλότερο επίπεδο.

Τέλος τεράστιο respect και στον coach Παπαθεοδώρου, ο οποίος με τη δουλειά του και μόνο με αυτήν κατάφερε να φέρει την ΑΕΚ σε αυτό το επίπεδο. Έκλεισε τα αυτιά στα όσα λέγονταν πριν από δύο μήνες, δεν έδωσε καμία σημασία στους προπονητές της εξέδρας και των πληκτρολογίων και το μόνο που έκανε ήταν να δουλεύει στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Και ιδού τα αποτελέσματα. Και σίγουρα θα υπάρχει και συνέχεια...