Ο Σούλης των επιστροφών και των ανατροπών

Αν υπάρχει ένα αντιπροσωπευτικό πρόσωπο της λογικής του Έλληνα προπονητή, πιθανότατα, αυτός είναι ο Σούλης Μαρκόπουλος. Γιατί συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που οδήγησαν τον θεσμό του Έλληνα προπονητή στην πανευρωπαϊκή καταξίωση, ανεξαρτήτως του ότι ο ίδιος ουδέποτε δούλεψε εκτός συνόρων. Εργατικότητα, πείσμα, τεχνογνωσία, επιμονή, ανασφάλεια. Η επιστροφή του στον Άρη, προφανώς, αποτελεί μία από τις ηχηρές μπασκετικές ειδήσεις του μήνα, ενδεχομένως και της 20ετίας καθότι τόσος καιρός πέρασε από τότε που κάθισε για τελευταία φορά στον πάγκο του Άρη. Για να είμαι ειλικρινής, αν μου έλεγε κανείς ‘τι θυμάσαι από το παιχνίδι του Άρη με το Σπόρτιγκ στο Παλέ και τη νίκη του τελευταίου’, δεν θα απαντούσα ότι ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Σούλη, αλλά η επιστροφή του συγχωρεμένου Ζαφείρη Σαμολαδά στην ηγεσία της ΚΑΕ, καθώς μετά από εκείνο το παιχνίδι «έτρεξαν» συντριπτικές αλλαγές, μεταξύ των οποίων και η απομάκρυνση του Έλληνα τεχνικού.

Είναι αλήθεια επίσης ότι ο μακαρίτης Σαμολαδάς απομάκρυνε δύο φορές τον Σούλη. Η πρώτη ήταν άδικη, στην αφετηρία της σεζόν 1996-97 και φυσικά προαποφασισμένη από το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου. Από τότε πέρασαν βέβαια 23 χρόνια, πολλά περισσότερα της πενταετίας για την παραγραφή των αδικημάτων. Ακολούθησε εξάλλου και μια νέα συνεργασία, αυτή της περιόδου 1998-99, όπου κι εκεί (η απόλυση) ήταν… προμελετημένη, καρφωτή και λαδωμένη (που τραγούδησε και ο Αρειανός Βασίλης Τσιτσάνης). Γιατί η απόφαση λήφθηκε πολύ πριν τη νίκη του Άρη στο κλειστό των «Στρατηγών» επί του Παπάγου, ασχέτως που για κάποια λεπτά ο συμπαθής κόουτς εκτίμησε ότι είχε νικήσει τους εχθρούς του. Οι τελευταίοι είχαν στείλει τα αεροπορικά εισιτήρια στον θρυλικό «Τσβίκα» κι έτσι ο Σβι Σερφ ήρθε καμαρωτός-καμαρωτός την επομένη στη Θεσσαλονίκη.

Στην πραγματικότητα, στις δύο από τις τρεις προϋπηρεσίες του στον Άρη, ο Σούλης Μαρκόπουλος αδικήθηκε κατάφορα, με ό,τι αποδοχή μπορεί αν έχει η άποψη ενός ρεπόρτερ. Γιατί στα Playoffs της σεζόν 1994-95 ο Άρης έφτασε στο ταβάνι του, την περίοδο 1995-96 μια ομάδα (με τα ψέματα) έφτασε στην 3^η θέση της κανονικής διάρκειας αλλά η τελική φάση (απέναντι στον ΠΑΟΚ) ήταν οδυνηρή και δεν θα μπορούσε να μην ήταν, καθότι ο καλύτερος παίκτης του (σ. σ. Χάρολντ Έλις) ήταν φευγάτος έχοντας ετοιμάσει βαλίτσες και μετά από μια όμορφη νύχτα στο θρυλικό Nani Nani πήρε το αεροπλάνο και μην τον είδατε.

Αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν, το παρόν έχει μεγαλύτερη αξία και ο Σούλης Μαρκόπουλος αντιλαμβάνεται ότι η 4^η φορά του είναι δυσκολότερη από αυτές που προηγήθηκαν. Γιατί το 1999 ο Άρης πατούσε ακόμη στην αίγλη του παρελθόντος, ενώ αυτή κοντεύει πλέον να φθαρεί με όσα επώδυνα έχει περάσει ο σύλλογος στα τελευταία χρόνια. Ο 70χρονος κόουτς επιστρέφει έπειτα από δύο χρόνια απραξίας, προφανώς γνωρίζει ότι θα λειτουργήσει σ’ ένα δύσκολο περιβάλλον λόγω της (δικαιολογημένης) αμφισβήτηση στον μεγαλομέτοχο της ΚΑΕ. Η απόφαση ανάληψης μιας δουλειάς… υψηλού ρίσκου προφανώς πηγάζει μέσα από την άρνησή του να μείνει εκτός παρκέ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι γνωστό ότι ξεκίνησε το μπάσκετ για να «χαλιναγωγήσει» την υπερκινητικότητά του, όπως είχε συζητηθεί και μια δήλωση που έκανε προ τετραετίας όταν είχε πει ότι… «δεν αντέχω να μη μυρίζω τη μυρωδιά του παρκέ». Συν τοις άλλοις, πρέπει να του αρέσουν οι επιστροφές, δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς.

Οι πληροφορίες που αναδείχθηκαν μέσα από τις συζητήσεις του με τον κ. Γουλιέλμο, λένε ότι ο Μαρκόπουλος ζήτησε (πάση θυσία) την παραμονή του Λευτέρη Μποχωρίδη κι εκτός των υπολοίπων Ελλήνων που είναι στο ρόστερ, θέλει ακόμη δύο για να δημιουργήσει πιο ισχυρό ελληνικό κορμό. Στη συζήτηση τέθηκε και το ζήτημα της τιμωρίας μεταγραφών. Ο Μαρκόπουλος δεν είπε «αν δεν άρεις το ban δεν αναλαμβάνω», αλλά του εξήγησε ότι ban σημαίνει καθεστώς δουλείας για κάθε ομάδα, γιατί εξελίσσεται σε έρμαιο των διαθέσεων του καθενός. Κοινώς, του διευκρίνισε ότι η επιτυχία του εγχειρήματος θα εξαρτηθεί από το συγκεκριμένο ζήτημα γιατί σε διαφορετική περίπτωση τα κουκιά είναι μετρημένα (ποσοτικά και ποιοτικά).

Με την πρόσληψη του Σούλη Μαρκόπουλου, ο Δημήτρης Γουλιέλμος αυτό που κερδίζει είναι χρόνο και τίποτε περισσότερο, συν του ότι βελτιώνει το κλίμα προς το πρόσωπό του. Ταυτόχρονα όμως αυξάνονται οι ευθύνες του καθώς θα πρέπει να είναι συνεπής απέναντι στις δεσμεύσεις του και στο φινάλε, ένας προπονητής δεν φτάνει. Αποδείχθηκε και στην περίπτωση του Παναγιώτη Γιαννάκη ο οποίος (επί ιδιοκτησίας Λάσκαρη) ανέλαβε τον σύλλογο σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή αλλά αυτή η απόφασή του εξελίχθηκε σε μπούμερανγκ αφού έγινε τζένεραλ μάνατζερ, τιμ μάνατζερ και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Για να επιβεβαιώσει την προπονητική ικανότητά του, ο Μαρκόπουλος θα πρέπει να έχει το κατάλληλο υλικό κι αυτό, επί του παρόντος, δεν υπάρχει.

ΥΓ: Ο ΑΣ θα μπορούσε να είχε επιτελέσει το έργο του και ως κάτοχος του 10% των μετοχών και να ζητήσει εξηγήσεις από τον Δημήτρη Γουλιέλμου πριν φτάσουμε στις 5 Ιουλίου. Τώρα, θα περιμένουμε στις 16 Ιουλίου. Βέβαια, το τι περιμένουμε είναι μια άλλη υπόθεση γιατί άλλη λύση δεν υφίσταται. Εκτός κι αν ο διορισμός διοίκησης Πρωτοδικείου δίχως εξασφαλισμένη χρηματοδότηση είναι λύση.

ΥΓ1: Κάθε φιλικό παιχνίδι έχει τη δική του αξία. Αυτή εκτιμάται αναλόγως του χρόνου, του υλικού που έχει στα χέρια του ο προπονητής, του πλάνου προετοιμασίας που ακολουθεί και φυσικά των επιλογών του. Στην προκειμένη περίπτωση, στην πρόσφατη (βαριά μεν) ήττα από τη Φορτούνα Σιτάρντ, ο Άρης αγωνίστηκε μ’ ένα σχήμα το οποίο πιθανότατα δεν θα το ξαναδούμε ποτέ. Με δύο πιτσιρικάδες στα αμυντικά άκρα γιατί θα πρέπει ο Σάββας Παντελίδης να αποκτήσει εικόνα και μοναδικός πάροχος είναι αυτά τα παιχνίδια. Συν τοις άλλοις, ο προπονητής λειτουργεί βάσει προγράμματος, αναλόγως της επιβάρυνσης του κάθε ποδοσφαιριστή και της απόφασης για τη διαχείρισή του. Η ήττα πάντα ενοχλεί, αλλά στις 3 Ιουλίου η αξία της είναι τουλάχιστον μηδενική.