Ομολογία αποτυχίας του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού

Αποχωρεί ο ένας, απειλεί με αποχώρηση ο άλλος, συσκέψεις επί συσκέψεων, μέρα – νύχτα, με τον Υφυπουργό παρόντα, με τον Υφυπουργό απόντα, με ιδιοκτήτες, με προέδρους, με επιτροπές, με διαιτητές, με αστυνομία, με εισιτήρια, χωρίς εισιτήρια, με προσκλήσεις, με κενή θύρα ανάμεσα, με γενική είσοδο 1 ευρώ, κεκλεισμένων των θυρών, με ξένους παίκτες να την κοπανάνε last minute, με προπονητές να νιώθουν αδιάθετοι, με Έλληνες διαιτητές, με ξένους διαιτητές, με πρωτοσέλιδα οχετούς, με ντου σε σπίτια, με μηχανάκια ή με τα πόδια, χωρίς κωλύματα αρχικά αλλά με κωλύματα στη συνέχεια, με ξυλοδαρμούς εντός Αθηνών, με ξυλοδαρμούς στην περιφέρεια, με αθλητικούς δικαστές με κανονικούς δικαστές και πάνω απ’ όλα με αυτοδιοίκητο! Το απόλυτο μπουρδέλο…

Αποτύχατε κύριοι παταγωδώς και για πάντα. Δεν έχω νιώσει περισσότερο υπερήφανος για τον εαυτό μου από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να μην ξαναπατήσω σε ελληνικό γήπεδο. Αντίο σε όλους, να χαίρεστε τους οργανωμένους και τους επισήμους σας. Ακόμα κι όταν έχετε να μοιράσετε 100 προσκλήσεις σε στάδια 69.000 θέσεων πάλι φοβάστε! Τους προέδρους, τα τσιράκια τους, τους άσβερκους που συμπτωματικά θα έχουν πρόσκληση, μην πλακωθούν μεταξύ τους οι ρεπόρτερ, μη σκοτωθούν οι εκλεκτοί σας προσκεκλημένοι.

Στο ευγενές άθλημα των 2 εθνικών τίτλων και των 9 ευρωπαϊκών τίτλων ο Φαραώ αδιάφορος, οι 3 ιδιοκτήτες να σφάζονται και οι άλλοι οι κακόμοιροι να τους κοιτούν, άλλοι απαιτούν ξένους διαιτητές τώρα, άλλοι απαιτούν να συνεχίσει το πρωτάθλημα όπως ξεκίνησε, άλλοι παρακαλούν να μην αναβληθεί καμιά αγωνιστική και πληρώσουν τίποτα extra, συνεδριάζουν όλοι μαζί, αλλά τηλεοπτικά δικαιώματα εισπράττουν χώρια όπως τους βολεύει, πατρίκιοι και πληβείοι, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι.

Το μόνο και βασικότερο πρόβλημα όλου του σαθρού οικοδομήματος του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού; Η ατιμωρησία και η απονομή δικαιοσύνης. Δίκιο έχει ο κατά καιρούς ισχυρός. Αυτός που ελέγχει τα κόζια. Αυτοί που δε γουστάρουν ΄Έλληνες διαιτητές σηκώνονται και φεύγουν. Από που φεύγουν; Υπάρχουν κανόνες; Φεύγει ο καθένας όποτε θέλει; Τι παίζουμε, μονάκι στη γειτονιά και τσαντίζεται αυτός που έφερε την μπάλα κι αποφασίζει για σπάσιμο να την πάρει και να φύγει; Υπάρχει προκήρυξη πρωταθλήματος; Υπάρχουν ρήτρες αυστηρές για αποχωρήσεις, από όπου συμφώνησες να συμμετέχεις; Αν είσαι μάγκας, δεν ξεκινάς. Δεν αποχωρείς μόλις δε σου αρέσει.

Τολμάς να αποχωρήσεις από την Euroleague; Σκούζεις – χτυπιέσαι σαν τον Ζήκο «βαστάτε με – θα φύγω», αλλά στο τέλος μόλις σου σφυρίζουν τι πληρώνεις, τουμπεκί ψιλοκομμένο. Τολμάς να κουνηθείς στο UEFA Champions League ή στο Europa ; Σου κόψανε τον κώλο στα πρόστιμα και σε διώχνουν! Τόσο απλά. Εκεί ελληνικές βλαχομαγκιές δεν περνάνε. Στην Ελλάδα «ξέρω που μένεις, σου στέλνω άμα λάχει και τα παιδιά». Ξέρεις τα ονόματα και τις διευθύνσεις των διαιτητών, των δικαστών, των δημοσιογράφων. Αλλά ευτυχώς ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είμαστε Κολομβία και μάλιστα είμαστε σε προεκλογική περίοδο. Πάντα φταίνε οι άλλοι.

Θέλετε να γυρίσει ο Σλούκας, να μείνει ο Μπλατ, να μείνει ο Πιτίνο, να έρθουν καλοί ξένοι, να μη φύγουν οι καλοί Έλληνες, να έρθει το καλοκαίρι ο Γιάννης; Θα είναι και μαλάκες αν πλησιάσουν. Ναι και ο Γιάννης για την Εθνική. Βόθρο με ομερτά την κατάντησαν και αυτή. Ο προπονητής δεν είναι σημαντικός, όλο το ΝΒΑ εξυφαίνει σενάρια εναντίον μας, οι μάνατζερ παίζουν παιχνίδια στην πλάτη μας και η ζωή συνεχίζεται.

Στην πραγματικότητα ο ελληνικός επαγγελματικός αθλητισμός είναι ότι και ο ελληνικός δημόσιος βίος. Σκατά. Όπου και να πιάσεις λερώνεσαι. Άμα κονομάς υπερασπίζεσαι την αρρώστια. Αν κυβερνάς, δεν πολυακουμπάς κάνει τζιζ. Αν αντιπολιτεύεσαι, ψελλίζεις μια δυο μεγαλεπήβολες μαλακίες. Συγχαρητήρια στον νικητή ποτέ. Ψόφοι και καρκίνοι ολούθε γύρω. Πολιτισμένοι είμαστε μόνο στις κηδείες. Τότε να κάτι στεφάνια και κάτι μεγαλοψυχίες. Τότε να δεις αγάπες και λουλούδια. Πολλά λουλούδια που βρωμάνε και ζέχνουν Ελλαδάρα. Με τις υγείες μας.