Παρακολουθούμε απαθείς την απαξίωση του μπάσκετ

Μολονότι είχα γράψει αυτό το κείμενο, δεν πίστευα ότι θα έρθει η ημέρα που θα πρέπει να γράψω το σημερινό. Αυτή η ημέρα όμως ήρθε, επειδή προφανώς αυτοί που είχαν και έχουν την ευθύνη για να διαχειρίζονται κρίσεις σαν αυτή που δημιουργεί η απόφαση του Ολυμπιακού την διαχειρίστηκαν με την ψευδαίσθηση ότι ο Ολυμπιακός δεν “σοβαρολογεί” και με την ανευθυνότητα που δημιουργεί η συνείδηση ότι “δεν γίνεται να διαλυθεί ξαφνικά το ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ”. Και φτάσαμε στην “δεν θα ανοίξει την Κυριακή το ΣΕΦ” ανακοίνωση, η οποία μοιάζει με τους τίτλους τέλους στην ζωή του ελληνικού πρωταθλήματος όπως το γνωρίζαμε. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι ξημερώνει για το ελληνικό πρωτάθλημα μια νέα, καλύτερη ημέρα όταν διαπιστώνει πόσο αποφασισμένη είναι η διοίκηση του Ολυμπιακού να βγει από αυτό;

Αν είσαι από αυτούς που μετράνε το πουλάκι τους με του διπλανού τους με τη βεβαιότητα ότι το μέγεθος του δικού τους θα τους κάνει και πάλι να καμαρώνουν, κάνε back και βάλε πλώρη για άλλα κείμενα. Θα πω το ίδιο και σε σένα που γυρεύεις το κείμενο ενός “ουδέτερου” για να το ποστάρεις και να πεις “δείτε ρε, σας τα γράφει κι αυτός”, για να “την πεις” στους “απέναντι”. Το κείμενο δεν θα εξυπηρετήσει τον οπαδισμό σου διότι δεν εξυπηρετεί τα μικροσυμφέροντα κανενός επιχειρηματία, συνεπώς μη χάνεις χρόνο και σκρολάρεις αδίκως, πήγαινε παρακάτω.

Προσπαθώ να βρω λογική στα όσα συμβαίνουν στη διάρκεια του τελευταίου μήνα στο ελληνικό μπάσκετ, δηλαδή από την στιγμή που φάνηκε καθαρά ότι θα φτάσουμε να ζήσουμε αυτό που περιγράφει η ανακοίνωση του ΣΕΦ. Και πιο ειδικά προσπαθώ να βρω λογική στην στρατηγική της διοίκησης του ελληνικού μπάσκετ. Για να αναπτύξει κανείς έναν λογικό προβληματισμό κάνει την υπόθεση ότι η διοίκηση του ελληνικού μπάσκετ νοιάζεται για την ύπαρξη του ελληνικού πρωταθλήματος μπάσκετ με τη συμμετοχή όλων των ομάδων και ειδικά των μεγάλων ομάδων. Και για την οικονομία της συζήτησης πρέπει να κάνουμε την παραδοχή ότι μετά τα όσα έγιναν στις 13 Φεβρουαρίου δημιουργήθηκε η μεγαλύτερη κρίση στη σύγχρονη ιστορία του πρωταθλήματος. Ας δούμε το σκηνικό με την ψυχραιμία της απόστασης του παρατηρητή: Ο Ολυμπιακός είπε “δεν κατεβαίνω να παίξω με Ελληνες διαιτητές”. Και η διοίκηση του μπάσκετ αποφάσισε να απορρίψει το αίτημα του Ολυμπιακού επειδή τάχα δεν πρέπει να δώσει την εντύπωση ότι ενδίδει σε πιέσεις. Δεν θα κρίνω το δίκαιο ή το άδικο του αιτήματος του Ολυμπιακού, διότι στη δεδομένη στιγμή έχει την μικρότερη σημασία. Αν βάλει ρεαλισμό στη σκέψη του, ο οποιοσδήποτε αντιλαμβάνεται ότι η διαχείριση της κρίσης από την πλευρά της διοίκησης του μπάσκετ απαιτούσε ως πρώτο βήμα την εκτόνωση αυτής της έντασης. Ξένοι διαιτητές για αυτό το ντέρμπι, ξένοι και για τη σειρά των τελικών, και ελάτε να καθίσουμε σε ένα τραπέζι για να βγάλουμε μια άκρη σε σχέση με την ΚΕΔ, τις επιλογές των διαιτητών, τους ορισμούς των διαιτητών, την αξιολόγηση των διαιτητών, όλα αυτά. Γιατί δεν έκανε το αυτονόητο η διοίκηση του μπάσκετ; Και γιατί δεν απαίτησαν οι πάντες από την διοίκηση του μπάσκετ να κάνει το αυτονόητο στη διαχείριση της κρίσης προκειμένου να επιτύχει την εκτόνωση και να δημιουργήσει μια συνθήκη ηρεμίας που θα επέτρεπε τον διάλογο και δεν θα έφθειρε τόσο πολύ το πρωτάθλημα μπάσκετ; Ποιος κερδίζει τώρα που απαξιώνεται το ελληνικό πρωτάθλημα και δημιουργεί τόσο κακή φήμη και προκαλεί στον μέσο Ελληνα την αποστροφή που του προκαλεί συνήθως το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου;

Στην υποκριτική στάση της ΚΕΔ, που λέει όχι στους ξένους διαιτητές επειδή “δεν προβλέπεται” ενώ έχει κόψει από τα παιχνίδια του Ολυμπιακού τους διαιτητές που αυτός ζήτησε να μην ξανασυναντήσει στα παιχνίδια του, λες και αυτό προβλέπεται, στην ανακοίνωση των Ελλήνων διαιτητών ότι τάχα δεν θα ξανασφυρίξουν σε καμιά διοργάνωση αν έρθουν ξένοι στο ελληνικό πρωτάθλημα, και στη σιωπή της ΕΟΚ διαβάζω τη συμπεριφορά μιας διοίκησης που δεν νοιάζεται για τη διαχείριση της κρίσης και δεν χάνει τον ύπνο της στην ιδέα ότι ο Ολυμπιακός δεν θα υπάρχει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Κάπου εδώ χάνω τα λόγια μου σχετικά με τη στάση της διοίκησης του μπάσκετ. Και το μόνο που κάνω είναι να αναρωτιέμαι τι κάνει τούτη τη στιγμή ο υπόλοιπος κόσμος του μπάσκετ.

Μέρες τώρα προσπαθώ να αντιληφθώ αν υπάρχει κάποια κρυφή εξήγηση για όλο αυτό που φτάνει να ζει τούτες τις μέρες το μπάσκετ, κάποιο νόημα που χάνω. Πώς και γιατί γίνεται να μη συμβαίνουν τα αυτονόητα, να μην διαχειρίζεται κάποιος αποτελεσματικά αυτή την κρίση, πώς γίνεται να μην επικρατεί η λογική και να μην μπαίνει το κοινό συμφέρον πάνω από τα μικροσυμφέροντα;

Δεν παριστάνω τον αφελή, ούτε προσγειώθηκα χθες στην πραγματικότητα του ελληνικού μπάσκετ, όπως καλά γνωρίζετε όσοι δίνετε σημασία στον λόγο μου. Ομως όλα έχουν ένα όριο, λέει η λογική, και πάνω από όλα μπαίνει το κοινό συμφέρον που επιβάλει την προστασία του ελληνικού πρωταθλήματος όταν απειλείται η βιωσιμότητά του. Αυτή η ιστορία που γράφεται στη διάρκεια του τελευταίου μήνα, σε συνέχεια όσων έχουν προηγηθεί, “φωνάζει” ότι ο Ολυμπιακός είναι αποφασισμένος να μείνει εκτός παρκέ από τους αγώνες με τον Παναθηναϊκό. Ποιος θέλει να συμβεί αυτό; Ποιου τα συμφέροντα θα εξυπηρετηθούν; Και ποια συμφέροντα είναι μεγαλύτερα από το συμφέρον του ελληνικού κόσμου του μπάσκετ να υπάρχει πρωτάθλημα μπάσκετ με τη συμμετοχή όλων των ομάδων; Κι αφού το συμφέρον όλων, το κοινό συμφέρον είναι να διεξάγονται τα παιχνίδια και να συμμετέχουν όλοι σε αυτά, γιατί δεν έχει συμβεί το προφανές, το λογικό, να έρθουν ξένοι διαιτητές ώστε να ξεπεραστεί η κρίση και να δημιουργηθούν συνθήκες για μια ουσιαστική επίλυση του προβλήματος της διαιτησίας; Γιατί δεν προσπαθεί κανείς να διακόψει αυτή την τραγική φαρσοκωμωδία που παρακολουθούμε;

Για τις ευθύνες της κυβέρνησης δεν έχω να προσθέσω κάτι στα προηγούμενα λόγια μου. Ισως μόνο τούτο, ότι όλη αυτή η ιστορία μας αφήνει με το συμπέρασμα ότι μια Ομοσπονδία δεν έλαβε καν υπόψη της ότι δυσαρεστεί την κυβέρνηση με τη στάση της. Τούτη τη στιγμή όμως η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω από το να παρακολουθεί και να μεριμνά για το ελάχιστο, δηλαδή για να μη ζήσουμε ακόμη χειρότερες σκηνές που θα εκτυλιχθούν την Κυριακή έξω από το κλειδωμένο ΣΕΦ. Τούτη τη στιγμή μπορεί να πράξει μόνο η Ομοσπονδία. Αν δεν πράξει, όλοι, μα όλοι όσοι έχουν καρέκλα στα γραφεία της θα γράψουν τα ονοματεπώνυμά τους στην ιστορία. Στην πιο μαύρη ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος μπάσκετ.