Το ελληνικό μπάσκετ θα αποχωρήσει από την Ελλάδα;

Παρακολουθώντας την περιδίνηση του ελληνικού πρωταθλήματος μπάσκετ έχει ενδιαφέρον νομίζω, να μοιραστούμε μερικές απόψεις. Όταν λέω «να μοιραστούμε», προφανώς συνειδητά αποκλείω «τα πέταλα» και οποιονδήποτε βγάζει λεφτά από την εμπορευματοποίηση της πόλωσης, είτε εμφανίζεται ως ρεπόρτερ, ως παράγοντας, ως δικηγόρος και γενικά ως κάποιος που θα πάψει να έχει προσωπικό κέρδος, εφόσον κατέβουμε από τα κάγκελα κι αποφασίσουμε να συζητήσουμε λογικά. Το να έχει κάποιος αισθήματα για τη μία ή την άλλη ομάδα είναι απολύτως σεβαστό, προσωπικά τα αισθήματά μου είναι πράσινα και σας το έχω δηλώσει, το ζητούμενο είναι, αν αγαπάμε το χρώμα μας περισσότερο από το ίδιο το παιχνίδι.

Διάβασα την ανάρτηση του Διευθυντή Marketing της ΚΑΕ Ολυμπιακός σχετικά με τους απόλυτους εμπορικούς αριθμούς της Αδριατικής Λίγκας σε σχέση με αυτούς της Basket League και μαθηματικά ο άνθρωπος δε λέει ψέματα. Θα μου επιτρέψετε όμως μερικές σκέψεις.

Πρώτα απ’ όλα όποιος επιθυμεί αληθινά να αποχωρήσει από κάπου το πράττει, δεν απειλεί ότι θα το κάνει. Το προετοιμάζει παρασκηνιακά σε νομικό και παραγοντικό επίπεδο και το κάνει. Οτιδήποτε άλλο είναι απλά τακτικισμός.

Δεύτερον τα νούμερα της Αδριατικής Λίγκας είναι καλύτερα από αυτά της Basket League, της VTB ακόμα καλύτερα, ενώ εμπορικά κορυφαία είναι και αυτά του Κινεζικού Πρωταθλήματος. Ε και; Πιθανώς και το Αζερμπαϊτζάν ή το Κατάρ να μπορούν να στήσουν άκρως εμπορικές Λίγκες, τον Ολυμπιακό τον ενδιαφέρει η συμμετοχή εκεί ;

Τρίτον και κυριότερο ο Ολυμπιακός δεν έχει απολύτως καμιά ευθύνη για τα νούμερα της Basket League που βαίνουν συνεχώς μειούμενα ; Όπως και ο Παναθηναϊκός, έχει περιφρουρήσει αυτά τα νούμερα ή έχει χαϊδέψει άλλα «νούμερα» που καταστρέφουν μεταξύ άλλων και την εμπορικότητα του αθλήματος ;

Τα ντου στις φισούνες, οι συγγνώμες στα πέταλα, οι «θερμές» υποδοχές, τα εμετικά πρωτοσέλιδα, οι απειλές στην Εθνική Ομάδα, ήταν ποτέ εμπορικά εργαλεία σε οποιαδήποτε έδρα, οποιασδήποτε ομάδας; Υποδεχόμαστε στις έδρες των ομάδων μας το «εμπορικότερο» κοινό που διαθέτει η ελληνική κοινωνία; Να χαρείτε μόνο, μην αρχίσετε τα, «οι ομάδες δεν είναι εταιρίες, είναι συναίσθημα, είναι τρέλα, είναι αρρώστια», γιατί αν μιλάμε για «αρρώστια», τότε μην απορούμε μετά για τα νοσηρά συμπτώματα και τον θάνατο του ελληνικού πρωταθλήματος.

Ό,τι έχω γράψει προηγουμένως, μπορεί και πρέπει να είναι θεσμοθετημένο και φρουρούμενο από μια Κεντρική Αρχή. Προφανώς όχι άλλη Αρχή για το πρόγραμμα, άλλη για τη Διαιτησία κι άλλη για την Αθλητική Δικαιοσύνη. Μια Κεντρική Αρχή για το ελληνικό μπάσκετ. Δεν εμπιστευόμαστε κανέναν Έλληνα να τη διοικήσει, γιατί σαν Έλληνας κάποτε θα ήταν Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, Άρης, ΠΑΟΚ; Πολύ ωραία, ας φέρουμε Αμερικάνο. Ας φέρουμε Ισπανό ή Γερμανό. Εδώ τους φέραμε να διοικήσουν την χώρα ολόκληρη, στο μπασκετάκι θα κολλήσουμε;

Την ώρα που οι Έλληνες παράγοντες κρίνονται ικανοί να διοικήσουν τις Παγκόσμιες Ομοσπονδίες, εμείς ας ψάξουμε κάπου στο εξωτερικό για έναν Μεσσία. Ο τωρινός «Μεσσίας» άλλωστε αντιλαμβάνεται ως επιτυχία την προσωπική του αποθέωση και αγιοποίηση, ως πατερούλης του αθλήματος.

Προσωπικά σαν λάτρης του αθλήματος πάνω από πρόσωπα και χρώματα επιθυμώ έναν Κομισάριο (Τύπου ΝΒΑ έτσι; Όχι Κομμουνιστικού Καθεστώτος, τέτοιον έχουμε) και έναν Σύνδεσμο Παικτών. Αλήθεια στην υπαρκτή κρίση του ελληνικού μπάσκετ αυτούς που έχω ακούσει λιγότερο, είναι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του αθλήματος, παίκτες και προπονητές. Θέλω να πιστεύω, ότι δεν πρόκειται για εσκεμμένη αποστασιοποίηση τύπου, «σιγά μη γίνω εγώ στόχος της κάθε φυλλάδας» αλλιώς αγαπητοί μου θα φέρετε κι εσείς μια κάποια ευθύνη, το καταλαβαίνετε ελπίζω. Ο Σύνδεσμος Προπονητών επίσης καλό θα ήταν να συμμετάσχει στο δημόσιο διάλογο και πιο εποικοδομητικό επίσης, από το διαμαρτύρεται κάθε προπονητής κατά μόνας σε Συνεντεύξεις Τύπου μετά από άτυχα αποτελέσματα. Αλλιώς είναι σαν να κάνουμε δημόσιες σχέσεις και να παίρνουμε φωτιά, μόνο αν καίγεται το σπίτι μας.

Αυτά τα «μόλις το ‘μαθα, αλλά στηρίζω ψυχή τε και σώματι», δεν είναι επαγγελματικές συμπεριφορές, είναι ευκαιριακές λύσεις. Ευκαιριακές προσωπικές λύσεις κι όχι οι λύσεις που χρειάζεται το ελληνικό μπάσκετ κι όσοι εργάζονται στο «κάδρο» του, Έλληνες ή ξένοι. Αν οι επαγγελματίες που ζουν κι εργάζονται στο ελληνικό μπασκετικό περιβάλλον, δεν καταλάβουν ότι χρειάζεται να συμμετέχουν στη δομή και οργάνωσή του, τότε φοβάμαι ότι θα είναι επαγγελματικά εκτεθειμένοι, όπως με δική τους συνυπευθυνότητα είναι εκτεθειμένοι στον κάθε κάφρο της κερκίδας. Στο τέλος αν δεν στρώσει η εδώ κατάσταση, πιστέψτε με, δεν θα έχετε-έχουμε τη δυνατότητα να εργαστούμε όλοι στο εξωτερικό υπό κάποιες ιδεατές συνθήκες. Άλλωστε δεν είναι ανοησία να αναγκαστούμε να εγκαταλείψουμε ένα εν δυνάμει προνομιακό περιβάλλον εξαιτίας της γελοιότητας που μας περιβάλλει; (Κι αυτό ισχύει γενικότερα για περισσότερα από το μπάσκετ πράγματα)

Υ.Γ. Σαν να ακούω από κάπου τη μομφή. Καμιά πρόταση ρε Κιούση θα κάνεις ή μόνο διαπιστώσεις; Προσφυγή σε κάθε ελληνικό ή ευρωπαϊκό δικαστήριο προβλέπουν οι νόμοι κατά του καθεστώτος Βασιλακόπουλου. Για αρχή. Τα ξαναλέμε.