Από τον Ήφαιστο στην Virtus μια σκέψη δρόμος!

Δεν είναι ότι παίζει ο κόσμος μπάσκετ. Η ομάδα παίζει στο παρκέ, απ’ αυτήν εξαρτώνται όλα!

Αλλά είναι επίσης αδύνατο σε ένα ασφυκτικά κάθε φορά γεμάτο γήπεδο να μην πάρεις ενέργεια και αυτοπεποίθηση από την κερκίδα.

Όλα τα σπορ λειτουργούν διαδραστικά, γι’ αυτό πραγματοποιούνται με παρουσία κοινού.

Αυτό το πάρτι στη Λήμνο, αυτό το πανηγύρι με την λαϊκή έννοια της λέξης πανηγύρι κάθε φορά που ο Ήφαιστος αγωνίζεται στην έδρα του, αυτός ο ενθουσιασμός , μεταγγίζεται στους παίκτες.

Είναι το ελιξίριο για την αντιμετώπιση κάθε μορφής αντιξοότητων που μπορούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους κατά την διάρκεια μιας αναμέτρησης.

Είναι το ελιξίριο που βοηθά τον Ήφαιστο να ψηλώνει όσο χρειάζεται για να κερδίσει στο σπίτι του.

Να ψηλώνει όσο χρειάζεται για να κοιτά στα μάτια κάθε αντίπαλο.

Γιατί στα μάτια κοίταξε τον ΠΑΟΚ και τον κέρδισε, τον Προμηθέα επίσης! Ομάδες επιπέδου Τσάμπιονς Λίγκ μπάσκετ!

Για όσους τώρα θεωρούν την συγκεκριμένη διοργάνωση λίγο… στεναχωρημένη και όχι και τόσο αξιόλογη, ανεξάρτητα από τις προτιμήσεις τους, οφείλουν να δεχθούν πως οι ευρωπαϊκές εμπειρίες μεγαλώνουν τις ομάδες και τις βοηθούν ώστε να αλλάξουν επίπεδο.

Χαρακτηριστική περίπτωση για τα δικά μας η δεδομένα, αυτή της ΑΕΚ.

Βοήθησε την Ένωση να μεγαλώσει η ευρωπαϊκή εμπειρία; Σίγουρα ναι. Μεγάλωσαν οι προσδοκίες και οι φιλοδοξίες στο κλάμπ. Επίσης ναι!

Κάτι ανάλογο εξάλλου συναντάμε και στην περίπτωση του Προμηθέα.

Ο φετινός… ευρωπαίος Προμηθέας δείχνει πιο σίγουρος και πιο αποφασιστικός από τον περσινό!

Στην Λήμνο όμως κανείς δεν βιάζεται να μεγαλώσει. Οι άνθρωποι του γνωρίζουν πως για να μάθεις να τρέχεις σωστά θα πρέπει πρώτα να μάθεις να περπατάς σωστά!

Σ’ αυτό το στάδιο εκπαίδευσης και εκμάθησης βρίσκεται η ομάδα.

Σ’ αυτό λοιπόν το βασικό και επίπονο πρώτο στάδιο η ομάδα έμαθε να κάνει σωστά δυο πράματα.

Να παίρνει ενέργεια από τον κόσμο και να την μετατρέπει σε καθαρό μυαλό.

Σε καμία αναμέτρηση ,με σημαντικό αντίπαλο, στην έδρα της δεν έχασε το μυαλό της, την αυτοσυγκέντρωση της, δεν μπήκε στην χαοτική διαδικασία να ρωτά πως και γιατί , όταν η αναμέτρηση ξεκίνησε στραβά!

Και οι περισσότερες εξ’ αυτών δεν ξεκίνησαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Όπως και η τελευταία με το Περιστέρι άλλωστε.

Μέσα από αυτή την διαδικασία κατέστησε την έδρα της ατού, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να της γυρίσει μπούμερανγκ και ο ενθουσιασμός να μετατραπεί σε πίεση και βάρος.

Το δεύτερο σημαντικό είναι ότι στα παιχνίδια αυτά ο Ήφαιστος εμφάνισε πλουραλισμό σε όλες τις γραμμές και όχι μόνο στο νευραλγικό κομμάτι του σκοραρίσματος.

Βάλτε τα κάτω και θα δείτε ότι στις νικηφόρες αναμετρήσεις η ομάδα μετρά- σχεδόν πάντα -πέντε παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων και τουλάχιστον δυο κρυφούς ήρωες που δούλεψαν υπερορίες στον κλάδο της βρώμικης δουλειάς.

Υπηρεσία που δυστυχώς στις μέρες μας δεν πληρώνεται σύμφωνα με την υπεραξία που δημιουργεί αλλά ούτε αναπληρώνεται σε κανένα πλέον εργασιακό τομέα.

Οι προλετάριοι με το Περιστέρι ήταν ο Χαριτόπουλος και ο Μούρτος.

Τα ζευγάρια στους… εργάτες ,παιχνίδι με παιχνίδι, μπορεί να αλλάζουν αλλά η συμβολή τους κάθε φορά αποδεικνύεται καθοριστική!

Είναι κι αυτό μια μορφή πλουραλισμού που έρχεται να δέσει δίπλα στον πλουραλισμό του σκοραρίσματος.

Ο Ήφαιστος φέτος κερδίζει τις εντυπώσεις- και θέλω να το γράψω- γιατί στην Λήμνο οι άνθρωποι που πήγαν να επανδρώσουν την ομάδα σε νευραλγικούς τομείς δεν πήγαν ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΑ αλλά πήγαν να ΚΑΝΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΑ!

Όσοι παρακολουθούν χρόνια το άθλημα είναι σε θέση να αντιληφθούν την διαφορά , όσοι μάλιστα την έχουν …πατήσει το αντιλαμβάνονται ακόμα βαθύτερα!

Μπορεί λοιπόν ο κόουτς Μανωλόπουλος με την σεμνότητα που τον διακρίνει να δηλώνει ότι: «έχουμε πετύχει στην επιλογή των ξένων παικτών», αλλά η επιτυχία οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι το προπονητικό τιμ δεν προσγειώθηκε στην Λήμνο ουρανοκατέβατο ,αλλά για να παράσχουν έργο!

Μ’ αυτό το σκεπτικό και την ανάλογη νοοτροπία να το συνοδεύει, δουλεύοντας με όραμα και προοπτική αποκτάς υπευθυνότητα σε τέτοιο βαθμό που σε βοηθά να μειώνεις σε μεγάλο βαθμό το ρίσκο που πάντα εμπεριέχει η επιλογή των ξένων παικτών.

Γράφοντας αυτές τις αράδες πληροφορήθηκα το θλιβερό γεγονός. Ο Alberto Bucci αποχαιρέτησε αυτό τον μάταιο κόσμο για ταξίδι στην αιωνιότητα. Αποκλείεται να διάλεξε την πρώτη θέση. Πάντα του άρεσε να βρίσκεται με κόσμο να πίνει κρασί και να μιλά για το αγαπημένο του άθλημα.

Γέννημα-θρέμμα της πιο μπασκετικής πόλης στην Ιταλία, της Μπολόνια, ο Albertone, όπως τον αποκαλούσαν στην χώρα του, φιλοσοφούσε τα πάντα στην ζωή με ένα τρόπο ξεχωριστό.

«Εσείς με αποκαλείτε φιλόσοφο. Εγώ συνήθως απαντώ σε ότι με ρωτάτε», έλεγε πάντα χαμογελώντας

Ξεκίνησε την καριέρα του στους πάγκους σε ηλικία 25 ετών(!!!) στην Fortitudo μετά την απόλυση του Giuseppe Guerrieri και αποχώρησε από την σκηνή της ζωής ως πρόεδρος της Virtus.

Ενστικτωδώς το μυαλό μου ταξίδεψε στην Ιταλία της δεκαετίας του '80 τότε που ζούσα εκεί και βλέπαμε στο Sportitalia τους αγώνες της Λίγκας.

Θυμήθηκα το θαύμα του, τότε που πήρε την Λιβόρνο (Libertas) από την Α2 και την οδήγησε μέσα σε 4 χρόνια στον τελικό με αντίπαλο την Philips Milano (σημερινή Armani). Τον αξέχαστο και ανεξιχνίαστο εκείνο τελικό τον οποίο κέρδισε μέσα στο γήπεδο με το καλάθι της τελευταίας στιγμής του Andrea Forti και το έχασε στα αποδυτήρια όταν του ανακοίνωσαν ότι τελικά το καλάθι δεν μέτρησε!

Χρόνια μετά σε μια εκπομπή του Sky Italia, με παρόντα τον ίδιο τον Bucci προσπάθησαν με την βοήθεια της τεχνολογίας να εξετάσουν αν το καλάθι έπρεπε να μετρήσει.

Όντως έπρεπε! Το μόνο που βρήκε να πει τότε ο κόουτς ήταν ότι χαίρεται ιδιαίτερα για είναι κάτοχος ενός ακατάρριπτου ρεκόρ.

Το ρεκόρ τίτλου που διήρκεσε μόλις λίγα λεπτά!!!

Φεύγουν οι φιλόσοφοι και μας περικυκλώνουν οι αμπελοφιλόσοφοι. Αυτό και αν είναι πρόοδος.

Αλλά όπως θα έλεγε και ο ίδιος: «Άλλο πρόοδος και άλλο εξέλιξη»!