Μάκης Αγγελόπουλος: Ενας χρυσός χορηγός, βγαλμένος από μια άλλη εποχή

Παιχνίδι από παντού στη Novibet με κινητό και τάμπλετ.

Τον Νοέμβριο του 2014, όταν έμαθα ότι ο Μάκης Αγγελόπουλος αποκτά την πλειοψηφία των μετοχών της ΚΑΕ ΑΕΚ, το μαντάτο ήταν στο μυαλό μου σοκαριστικό. Τον θυμόμουν πίσω στο μακρινό 2001 να τραβά τα πάνδεινα ως αντιπρόεδρος της ΠΑΕ ΑΕΚ, να πληρώνει και να τα ακούει, και με δική του ευθύνη, πληρώνοντας τον καιρό εκείνο την απειρία του, στα περίπου 37 του, στη διοίκηση μιας ποδοσφαιρικής εταιρείας, και τον θεωρούσα “αταίριαστο” με το ελληνικό αθλητικό περιβάλλον. Ηταν πολύ “καθωσπρέπει” ο Αγγελόπουλος για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν ήταν “του πεζοδρομίου”. Ηταν από το είδος των ανθρώπων που αποβάλει, που διώχνει η ζούγκλα του ποδοσφαίρου. Και είχα την εντύπωση ότι δεν είχε απλώς διδαχθεί από την περιπέτεια, αλλά και ότι κουβαλούσε μια εμπειρία τόσο τραυματική που θα λειτουργούσε αποτρεπτικά στο κεφάλι του σε κάθε επόμενη περίσταση που κάποιος του πρότεινε να αναμειχθεί με τον ελληνικό επαγγελματικό αθλητισμό.

Τον καιρό που το αποφάσιζε, η απόφαση του Αγγελόπουλου είχε μια λογική. Επέλεγε το μπάσκετ, δηλαδή έναν κόσμο πιο πολιτισμένο συγκριτικά με τον ποδοσφαιρικό. Και τρεφόταν από την προσδοκία της ανάπτυξης, δηλαδή με την ιδέα να χτίσει μια ανταγωνιστική ομάδα, την οποία θα αγκαλιάσει ο κόσμος επιστρέφοντας στην κερκίδα, και την προοπτική αυτή η ανάπτυξη να οδηγήσει και στην βιωσιμότητα μιας εταιρείας χάρη στα έσοδα από τον πρωταθλητισμό και τη συμμετοχή στην Euroleague.

Τον Απρίλιο του 2016, όταν η ΑΕΚ διαπίστωσε ότι κλείνει για αυτήν η πόρτα της εισόδου στην Euroleague, έμεινα να αναρωτιέμαι ποιο το νόημα για να συνεχίζει ένας άνθρωπος να χάνει λεφτά σε μια εταιρεία δίχως καν να υπάρχει πλέον η προοπτική να τη φέρει στην εποχή του break even. Στη θέση του Αγγελόπουλου οι περισσότεροι θα είχαν ανακοινώσει την απόφαση της αποχώρησης την επόμενη ημέρα. Εκείνος επέλεξε περίπου το ακριβώς αντίθετο: να συνεχίσει να βάζει χρήματα, να ξοδεύει αρκετά ή και πολλά προκειμένου να ενισχύσει το ρόστερ μιας ομάδας που δεν έχει έδρα για να μπορεί να προσδοκά τουλάχιστον την ουσιαστική αύξηση των εσόδων. Ο Αγγελόπουλος συνέχισε να βάζει λεφτά κι ας μη του έδωσαν ποτέ το γήπεδο που ζητούσε για να το μετατρέψει σε έδρα και να δημιουργήσει ένα μοντέλο λειτουργίας που θα οδηγούσε σε αύξηση των εσόδων. Συνέχισε και συνεχίζει να βάζει λεφτά σε μια εποχή που ο κόσμος όχι απλώς δεν γεμίζει το γήπεδο και όχι απλώς δεν συνεισφέρει ουσιαστικά σε αυτό το εγχείρημα αλλά καταφέρνει και να τον αποκαρδιώνει με την απουσία του.

Η όψη του τον περασμένο Μάιο, κατά τους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του FIBA Champions League έδινε μια απάντηση σχετικά με το νόημα που βρήκε για να επιμείνει. Θα έλεγα το ίδιο και για την όψη του τον Ιανουάριο του 2018, στην πρεμιέρα της ταινίας “1968”. Με το τόλμημα εκείνης της ταινίας του Τάσου Μπουλμέτη ο Μάκης Αγγελόπουλος είχε καταφέρει να φέρει τον αθλητικό κόσμο πιο κοντά στον δικό του κόσμο. Και η απήχηση που είχε η ταινία, που ήταν ένα ευεργέτημα για την εικόνα της μπασκετικής ΑΕΚ, του έδωσε πολύ κουράγιο για να συνεχίσει και να φτάσει μέχρι τη βραδιά της χαράς για την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου.

Τούτες τις μέρες που τον βλέπω ξανά να πανηγυρίζει μια σημαντική διεθνή επιτυχία, την κατάκτηση του Intercontinental Cup, η στιγμή με βρίσκει να σκέφτομαι πόσο άτυχος έχει σταθεί ο Αγγελόπουλος και μαζί του η ΑΕΚ που όλο αυτό το εγχείρημά του κορυφώνεται σε μια εποχή που μπορεί να κερδίζει μόνο τίτλους χωρίς οικονομικό αντίκρυσμα. Ο Αγγελόπουλος, και μαζί του η ΑΕΚ, έχει την ατυχία να χτίζει σε μια εποχή που η απουσία από την Euroleague του απαγορεύει να φτάσει ψηλά και να δημιουργήσει μια ομάδα τόσο ανταγωνιστική που να σηκώνει στην πλάτη της την απαίτηση να διεκδικήσει τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ελλάδας. Οσο κι αν θέλει, όση τρέλα κι αν κουβαλάει, δεν μπορεί να ανεβάσει τον προϋπολογισμό της ΑΕΚ στο ύψος του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, διότι δεν θα έχει ποτέ τα έσοδά τους από την συμμετοχή στην Euroleague.

Δεν έχω ιδέα μέχρι πότε θα αντέχει να χάνει λεφτά ένας επιχειρηματίας που δεν είναι ζάμπλουτος. Δεν έχω ιδέα μέχρι πότε θα του αρκεί η ψυχική τροφή που του δίνει η κατάκτηση τροπαίων σαν το Champions League και το Intercontinental Cup. Δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα τον τρέφει η γενική, έως και καθολική συμπάθεια που έχει κερδίσει από την κοινωνία των Ελλήνων φιλάθλων για την “τρέλα” του. Οπως και να 'χει πάντως αυτό που σήμερα έχει καταφέρει δεν είναι λίγο. Στην εποχή του απόλυτου και στυγνού επαγγελματικού στον αθλητισμό, ο Μάκης Αγγελόπουλος είναι ένας χορηγός, με την παλιά καλή έννοια του όρου. Ενας άνθρωπος που δίνει, μόνο δίνει, για να παίρνει πίσω μόνο χαρά και ικανοποίηση, δηλαδή δίχως κανένα επιχειρηματικό ή οικονομικό αντάλλαγμα. Δεν αρκεί να του βγάλεις το καπέλο, δεν μπορεί να τραφεί μόνο από αυτό. Στα μάτια μου μοιάζει νομοτελειακό το να έρθει το τέλος όσο δεν αλλάζει το ευρωπαϊκό καθεστώς στην αγορά του μπάσκετ. Η τρέλα έχει τα όριά της όταν τα λεφτά δεν είναι ατελείωτα. Οποιο και αν είναι το τέλος, όποτε κι αν έρθει, ο Αγγελόπουλος έχει ήδη αγοράσει μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους χορηγούς στην ιστορία· όχι της ΑΕΚ, αλλά του μπάσκετ και του ομαδικού αθλητισμού γενικότερα. Το "είναι τρελός ο πρόεδρος" σύνθημα δεν είχε ποτέ τόσο πιστή εφαρμογή.