Η μεγαλύτερη επένδυση είναι η μνήμη

Τώρα που ολοκληρώθηκε με οργανωτική και αγωνιστική επιτυχία του τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος», μπορούμε νομίζω να επικεντρωθούμε σε ένα δυο συμπεράσματα, που αφορούν το μέλλον του μπασκετικού Παναθηναϊκού και όχι μόνο.

Κατ’ αρχάς γράφω για αγωνιστική επιτυχία, όχι επειδή οι πράσινοι κατέκτησαν το τουρνουά, αλλά γιατί το σύνολο που παρουσίασε ο Πασκουάλ έδειξε συγκεκριμένες αρετές και αρκετές ομοιότητες με πολύ επιτυχημένα σύνολα του Παναθηναϊκού στο παρελθόν. Πρώτα απ’ όλα οι Πράσινοι φαίνεται πως είναι καταδικασμένοι, να διαθέτουν μέσα στο παρκέ έναν ηγέτη που ενδιαφέρεται πάνω απ’ όλα να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους. Στα χνάρια του Δημήτρη Διαμαντίδη, ο Νικ Καλάθης προσπαθεί πρώτα για συντεταγμένη πιεστική άμυνα, μετά για γρήγορο transition και για την αποτελεσματικότερη τελική πάσα σε συμπαίκτη του. Το δικό του σκορ περνάει σε δεύτερη μοίρα, αν κι αυτό θα βρεθεί όποτε η ομάδα το έχει ανάγκη. Δεν είναι ακόμα στο επίπεδο του 3D στο κομμάτι του set παιχνιδιού στην επίθεση, αλλά είναι πολύ γρήγορος κι εμφανίζεται και πολύ πιο ώριμος. Το «δάσος των χεριών» στην άμυνα του Παναθηναϊκού το έχουμε απολαύσει σε προηγούμενες πράσινες μπασκετικές εκδόσεις κι όσο κι αν πληγώνει εμένα, που λατρεύω να βλέπω την ομάδα μου να επιτίθεται και μάλιστα σε γρήγορο τέμπο, οι αμυντικές επιδόσεις ήταν αυτές, που πάντα γεννούσαν τα πράσινα τρόπαια.

Συνέβησαν όμως πολύ σημαντικότερα πράγματα στη διάρκεια αυτού του τουρνουά, στα οποία θα ήθελα να αναφερθώ. Το άρθρο θα μπορούσε να έχει τίτλο «Η μεγαλύτερη επένδυση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου» και αυτός ο τίτλος θα αφορούσε το προσωπικό προφίλ του διοικητικού ηγέτη των Πρασίνων. Αν στα περασμένα χρόνια υπήρχε κάποια αμφιβολία, για το ποιος μπορεί να ενώσει τον Παναθηναϊκό ως ενιαίο κι αδιαίρετο, νομίζω τώρα και οι τυφλοί είδαν, πως αν συμβεί αυτό θα έχει την υπογραφή της πιο αντιπροσωπευτικής πράσινης οικογένειας. Τους ποδοσφαιρικούς σωτήρες τους απολαύσαμε στο έργο τους, τους καταστροφείς του Ερασιτέχνη τους είδαμε να αποχωρούν και είδαμε και μπόλικα λάθη από τη μεριά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Είναι όμως μαζί με την οικογένειά του ο μόνος διαχρονικά παρών.

Το τρυκ Αλαφούζου με τη συμφωνία με Πιεγκμποσάντ – Ρέστη, αν ποτέ βέβαια αυτή ολοκληρωθεί, είναι μόνο μια χρονοκαθυστέρηση και ένα extra κόστος πριν το αναπόφευκτο, τη συνολική πράσινη ηγεσία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Πως αισθάνεται όμως για αυτό όχι η 13, αλλά ένας μετριοπαθής πράσινος φίλαθλος σαν εμένα; Τι θα με έκανε να στηρίξω ενεργά το project του ενιαίου κι αδιαίρετου Παναθηναϊκού με αγορά ετήσιας συνδρομής, εισιτηρίου διαρκείας και μιας εκδρομής από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα; Όχι μόνο η αγάπη για την ομάδα, αυτή την καπηλεύτηκαν πολλοί μεγαλοσχήμονες. Ο σεβασμός και μόνο αυτός.

Το κλίμα σεβασμού από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο προς όλους τους αντιπάλους, οι αθλητικές συμπεριφορές, η υγιής σχέση με τον Τύπο, οι παναθηναϊκές βραδιές σαν τη χτεσινή και την προχτεσινή, οι δηλώσεις για τον Ζέλικο, η εν δυνάμει πρόσκληση στον Ολυμπιακό, η ανακωχή με τον Μπερτομέου και την Euroleague, τα πράσινα χειροκροτήματα σε σπουδαίους αντιπάλους, η φιλική σε οικογένειες κερκίδα, η αληθινή κληρονομιά του Παύλου.

Ο Δημήτρης μπορεί αν θέλει να το πάει ένα βήμα παραπέρα, σε μονοπάτια που δεν άφησαν τον Παύλο να το πάει το πράγμα. Ενώνοντας όλη την παναθηναϊκή οικογένεια και σε ένα προηγμένο αθλητικό περιβάλλον μιας Πράσινης Πολιτείας το μόνο που θα λείπει, θα είναι η ψύχραιμη διαχείριση της ήττας, αυτού του τόσο απαραίτητου συστατικού των σπορ, που οδηγεί τις ομάδες σε θριάμβους. Πάνω σε τέτοιες ήττες έχτισε ο Παύλος αυτό που κέρδισε το σεβασμό όλης της Ευρώπης, πάνω σε τέτοιες ήττες θα πρέπει να χτίσει κι ο Δημήτρης πριν απολαύσει εξαιρετικές διακρίσεις σε όλα τα σπορ. Τους συνεργάτες του θα τους διαλέξει ο ίδιος μέσα κι έξω από το γήπεδο αλλά η παραγοντική διαδρομή του πατέρα του νομίζω δείχνει το δρόμο. Δίνεις τα κλειδιά στους καλύτερους και περιμένεις το καλύτερο.