Αγάπα αυτόν που έχεις

Ντεσόν Τόμας λοιπόν. Μια επιλογή που μπορεί να εξεταστεί από πολλές πλευρές και να κριθεί από περισσότερες. Στο φινάλε όμως, θα αξιολογηθεί από τον τρόπο που θα αξιοποιηθεί ώστε να επιβεβαιώσει την χρησιμότητά του, με βάση τον τρόπο που θα θελήσει να τον αξιοποιήσει ο Τσάβι Πασκουάλ. Εννοείται, μέσα στο συνολικότερο πλάνο που έχει στο μυαλό του, τώρα που σχηματοποιείται η τελική μορφή του πράσινου ρόστερ, ενόψει της νέας σεζόν.

Κάθε παίκτης έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Ειδικά αν έχει σουλατσάρει στις ευρωπαϊκές ομάδες και συνεπώς δεν είναι νέο πρόσωπο, βγαίνει στην αγορά με ανοιχτά χαρτιά. Και να θέλει, δεν μπορεί να πλασάρει ένα άλλο αγωνιστικό (και εξωαγωνιστικό) πρόσωπο από αυτό που είναι.

Το θέμα είναι πώς, μέσα από το συνολικότερο πλάνο, αυτά τα χαρακτηριστικά, τίθενται στην υπηρεσία της ομάδας για να την κάνουν καλύτερη. Δεν είναι σωστό να τεθεί θέμα σύγκρισης, ούτε με τον προκάτοχό του, Κρις Σίνγκλετον, ούτε με τους υπόλοιπους που υπήρχαν διαθέσιμοι στην αγορά, ετούτη την εποχή. Αφενός γιατί ο φετινός Παναθηναϊκός θα έχει διαφοροποιημένη σύνθεση (από τους βασικούς έφυγαν Τζέιμς, Ριβερς, Σίγκκλετον), σε σχέση με εκείνη που είχε τις δυο προηγούμενες σεζόν, όπου ο Κρις είχε το ρόλο του και αφετέρου η τιμή του δεν ήταν η ίδια με εκείνη όλων των άλλων που κυκλοφορούσαν στην αγορά και ενδεχομένως, είτε να γέμιζαν περισσότερο το μάτι, είτε να εξυπηρετούσαν τα γούστα εαυτών και αλλήλων.

Στο κάτω –κάτω της γραφής, μια ακόμη παράμετρος που θα μετρήσει στο τέλος είναι το περίφημο “value for money”. Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είναι οι business. Μη ξεχνάμε η αμφισβήτηση στο πρόσωπο του Νικ Καλάθη, ήταν μέχρι να αποδείξει ότι άξιζε με το παραπάνω τα 2 εκατομμύρια που έπαιρνε. Αμφιβάλλω αν θα έτρωγε τόσο χρόνο εκείνη η άγονη συζήτηση αν ο Νικ πληρωνόταν με 500 χιλιάρικα ετησίως.

Το μόνο λοιπόν που μπορούμε να αναπτύξουμε αυτή τη στιγμή είναι τα στοιχεία που συνθέτουν το αγωνιστικό προφίλ του, γεννημένου στο Fort Wayne της Indiana, 27χρονου, combo-forward. Ή τουλάχιστον τα στοιχεία που μας έδειξε, τα τέσσερα χρόνια που αγωνίστηκε σε τέσσερις διαφορετικές ομάδες (Ναντέρ, Μπαρτσελόνα, Εφές, Μακάμπι), τεσσάρων διαφορετικών χωρών.

Και μόνο, αυτή η πρώτη διαπίστωση (σε καμία ομάδα δεν έμεινε πάνω από έναν χρόνο), που κάνει κανείς ρίχνοντας μια πρώτη ματιά στο βιογραφικό του είναι ένα σημείο προς διερεύνηση και αφορμή για επιφυλάξεις.

Ακόμη κι αν δεχθούμε ως πλεονέκτημα ότι έχει συνεργαστεί ένα χρόνο με τον Τσάβι Πασκουάλ στην Μπαρτσελόνα, με όσα θετικά αυτό συνεπάγεται, οφείλουμε να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο ο νυν προπονητής του Παναθηναϊκού δεν τον κράτησε και για δεύτερο. Όπως δεν τον κράτησε ούτε η Εφές, ούτε η Μακάμπι. Από αυτή την αλυσίδα, οφείλουμε να εξαιρέσουμε την γαλλική Ναντέρ, την οποία συμφωνούμε ότι άφησε για να πάρει προαγωγή σε ένα μεγαλύτερο κλαμπ, όπως οι «μπλαουγκράνα».

Από εκεί και πέρα είναι ξεκάθαρα ένας παίκτης με έφεση στη επίθεση και όχι τόσο μεγάλη αξιοπιστία στην άμυνα. Μια πρώτη προσέγγιση είναι ότι πρόκειται για «τεσσάρι» σε κορμί «τριαριού».

Είναι ικανότατος και στο «spot up» και στο «post up». Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να παίξει και με πρόσωπο και με πλάτη στο αντίπαλο καλάθι και να σκοράρει με διαφορετικούς τρόπους. Είναι αξιόπιστος στο «ένας εναντίον ενός». Πέρυσι στην Μακάμπι, ξεκίνησε να παίζει στο «τρία» και στην πορεία τοποθετήθηκε στο τέσσερα». Ωστόσο, στην πορεία της σεζόν ελαχιστοποιήθηκε η επιρροή του στο παιχνίδι, λες και ξαφνικά άλλαξε η προπονητική κατεύθυνση. Εννοείται πως παίκτες που μπορούν να καλύπτουν δυο θέσεις (τέτοιοι είναι ο Παπαπέτρου και ο Θανάσης, επίσης στο «τρία» -«τέσσερα») πάντα χρειάζονται, γιατί δίνουν την ευκαιρία στον προπονητή να σχεδιάσει την επιθετική του τακτική χρησιμοποιώντας ποικιλία σχημάτων και συστημάτων.

Υπό μία έννοια, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός βρήκε έναν παίκτη που εξυπηρετεί την ιδέα ότι με τόσα «πεντάρια» που διαθέτει, είναι ανάγκη να αποσυμφορηθεί η ρακέτα. Να έχει παίκτες να μπορούν να ακροβολίζονται και να μην στριμώχνονται μέσα στην ρακέτα. Αυτός είναι ένας τρόπος ώστε να δίνουν χώρο για τις γρήγορες και εκρηκτικές των πιο ελαφρών σέντερ όπως ο Λάσμε και ο Γκιστ (θα παίζει και στο «τέσσερα») στις συνεργασίες τους (πχ pick and roll) με τον Καλάθη, είτε να επιτρέπουν στο δίδυμο των δυο βαρύτερων Βουγιούκα και Παπαγιάννη να έχουν τον κλασσικό ρόλο του «man in the middle”, χωρίς κάποιος να ρίχνει και τον παίκτη του πάνω τους. Οι δυο Έλληνες πύργοι μπορούν να ξεκινάνε ποστάροντας και ανάλογα με την συμπεριφορά της άμυνας (βοήθειες ή όχι) είτε θα πηγαίνουν στο «ένας εναντίον ενός», είτε να ψάχνουν τον ξεμαρκάριστο από τον οποίο ξεκίνησε η βοήθεια.

Επιπλέον, ο Τόμας, μαζί με τον Παππά, θα είναι δυο από τους παίκτες που θα μπορούν να επωφεληθούν από τις αποστάσεις που μπορούν να δημιουργηθούν με ελαφρά σχήματα, για να διεισδύσουν στην αντίπαλη άμυνα και να δημιουργήσουν ρήγματα.

Φυσικά και θα είναι ένα διαρκές ζητούμενο για τον Τόμας, τόσο η αμυντική του συμπεριφορά, όσο και η συνεισφορά του στα αμυντικά (κυρίως) ριμπάουντ. Παρότι δεν είναι ψηλός, δεν φημίζεται για τις πλάγιες μετακινήσεις του, στην αντιμετώπιση του pick and roll, δηλαδή αν βρεθεί με αλλαγή, να μαρκάρει κοντό. Από την άλλη, ο Πασκουάλ, αν για κάτι μπορούσε να παινευτεί στην Μπαρτσελόνα, όπου πάντα αγόραζε παίκτες με βάση το ταλέντο τους στην επίθεση, είναι ότι παρουσίαζε ομάδες που είχαν πολύ καλή αμυντική επίδοση, ανεξάρτητα αν τα τελευταία χρόνια τους έλειπε η σκληρότητα που τους στοίχισε τις προκρίσεις σε δυο σερί final 4, το 2015 από τον Ολυμπιακό και το 2016 από την Λοκομοτιβ Κουμπάν.

Το θετικό για τον Τσάβι, είναι ότι στον Παναθηναϊκό, έχει κάποιους παίκτες που μπορούν να του δώσουν αυτό το απαραίτητο στοιχείο, δηλαδή να κερδίζουν διεκδικούμενες μπαλιές βάζοντας το σώμα και τα χέρια τους: Λάσμε,Θανάσης, Καλάθης. Ακόμη και ο Παπαπέτρου, στον Ολυμπιακό έλεγαν ότι είναι από εκείνους που δεν μπορείς να σπρώξεις και τόσο εύκολα. Επίσης ο Καταλανός μπορεί να ποντάρει στο βάθος, που μεταφράζεται στην δυνατότητα να ξοδεύονται φάουλ, ώστε να προστατεύεται το καλάθι από την εύκολη πρόσβαση του αντιπάλου, χωρίς να πέφτει όλο το βάρος στον Λάσμε ή το Γκιστ που δεν είναι πια στην ηλικία που τους θυμόμαστε πριν από τέσσερα χρόνια.

Συμπέρασμα: ο Παναθηναϊκός κατέληξε στον Τόμας υπολογίζοντας το συνδυασμό εμπειρίας, τιμής και πείστηκε να ποντάρει σε αυτόν και λόγω επιθετικού ταλέντου και ηλικίας. Όπως κάθε ομάδα, οφείλει να πάρει από αυτόν τα καλά του και να κρύψει τις αδυναμίες του. Να πω την αμαρτία μου, από τον Μπράουν, τον οποίο θεωρώ πολύ soft, είναι προτιμότερος. Όταν πας να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο πρώτα μετράς το ποσό που έχεις να διαθέσεις, μετά προσανατολίζεσαι στην χρήση που το θέλεις, συνεχίζεις και μετά από αυτά που υπάρχουν στην αγορά, διαλέγεις το συγκριτικά καλύτερο ή εν πάση περιπτώσει εκείνο που είναι του γούστου σου. Και για να μπορέσεις να το ευχαριστηθείς προσαρμόζεσαι σε μια μεγάλη αλήθεια: «αν δεν έχεις αυτό που αγαπάς, αγάπα αυτό που έχεις».