Αναλυτικά η συνέντευξή του στην σέρβικη «glassrpske.com»:

Επιστρέψαμε σύντομα στην πραγματικότητα, επειδή αυτή είναι η δουλειά μας και δεν υπήρχε χρόνος να πανηγυρίσουμε πολύ. Ήμασταν 5οι στο πρωτάθλημα και ηττηθήκαμε στα προημιτελικά από τον ΠΑΟΚ. Ωστόσο, θα θυμόμαστε αυτή τη σεζόν για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Δεν ήταν το πρώτο τρόπαιο της καριέρας σου, αλλά πόσο... βάρος είχε, αφού ήσουν ο αρχηγός της ομάδας;

Είναι αλήθεια αυτό, αλλά είναι μακρά το πιο όμορφο, επειδή ήμουν αρχηγός της ομάδας και το σήκωσα ψηλά. Ήταν μια ξεχωριστή στιγμή, γεμάτη συναισθήματα. Κατακτήσαμε ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο μπροστά στους φιλάθλους μας.

Τι σημαίνει αυτό το τρόπαιο για τους οπαδούς της ΑΕΚ, μετά και το Κύπελλο Ελλάδος;

Σημαίνει πάρα πολλά, επειδή το κατακτήσαμε την ίδια χρονιά που συμπληρώθηκαν 50 έτη από το πρώτο! Εκείνο το Κύπελλο έχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία της ομάδας και γι' αυτό ήταν κάτι μεγάλο για εμάς η κατάκτηση του Champions League.

Στο ποδόσφαιρο η ΑΕΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα και στο μπάσκετ το Κύπελλο και το BCL. Μπορείς να πεις ότι αυτή είναι η χρονιά της;

Ναι, μπορώ (γέλια). Οι οπαδοί είναι εκστασιασμένοι από αυτές τις επιτυχίες και για όλους, μαζί και για εμάς, είναι μια ονειρική σεζόν! Είναι κρίμα που στο ποδόσφαιρο έχασαν το Κύπελλο, μετά θα είχαμε συνολικά τέσσερα τρόπαιο και θα ήταν πραγματικά υπέροχο.

Παίζεις σε υψηλό επίπεδο. Μπορείς να πεις ότι αυτή είναι η καλύτερη σεζόν της καριέρας σου;

Είναι σίγουρα η καλύτερη και η πιο παραγωγική και συνέβαλα στην κατάκτηση των τροπαίων, οπότε είμαι πολύ ικανοποιημένος. Είναι η αγαπημένη μου σεζόν!

Έχεις ωριμάσει ως παίκτης;

Έχω ωριμάσει ως παίκτης και η υγεία και η εμπειρία μου με έχουν βοηθήσει σε αυτά. Κάθε παίκτης που περνά κάποια πράγματα και ξέρει πως να τα χρησιμοποιήσει, γίνεται καλύτερος.

Πώς είναι να έχεις για προπονητή τον πατέρα σου, επειδή δεν είναι μια συνηθισμένη κατάσταση στο μπάσκετ.

Δεν είναι εύκολο, γιατί πρέπει να κάνεις πέρα πολλά πράγματα και είσαι επαγγελματίας. Είναι η δεύτερη φορά στην καριέρα μου που δουλεύουμε μαζί και είναι υπέροχα που όλα συνδέονται με την επιτυχία της ομάδας.

Ποιός έχει περισσότερα τρόπαια; Εσύ ή ο πατέρας σου;

Εγώ (γέλια). Πέρασα πολλά χρόνια στον Παναθηναϊκο με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και κατέκτησα την Euroleague μαζί του.

Η ΑΕΚ δεν άρχισε καλά τη σεζόν και η άφιξη του Ντράγκαν ξεκίνησε με καλά παιχνίδια. Τί έφερε στην ομάδα;

Ο πατέρας μου έφερε μια αναζωογόνηση την ομάδα όταν έκατσε στον πάγκο στις αρχές Δεκεμβρίου. Ήταν δύσκολα, γιατί δεν ήμασταν η πιο δυνατή ή η καλύτερη ομάδα στο BCL. Παίξαμε κόντρα στον Ολυμπιακό και μετά κοντά στην Εστουδιάντες. Αν χάναμε από τους Ισπανούς, κατά 99% θα είχαμε καταρρεύσει. Έπειτα, ήρθαν τρεις παίκτες με τους οποίους βελτιώθηκε το παιχνίδι μας και πανηγυρίσαμε στο τέλος.

Πόσο καλό ήταν το BCL σχετικά με την Euroleague, στην οποία έπαιξες με τον Παναθηναϊκό;

Δεν είναι ρεαλιστικό να τα συγκρίνουμε, επειδή οι ομάδες στην Euroleague είναι υψηλού επιπέδου. Είναι καλύτερο να το συγκρίνουμε με το EuroCup που έχει πολλές ποιοτικές ομάδες. Υπάρχουν όμως πολύ καλές ομάδες στο BCL και η ομάδα είναι καλύτερα στο BCL από το EuroCup.

Έπαιξες στα προκριματικά με την Εθνική Ελλάδας. Πώς βλέπεις το γεγονός ότι δεν αγωνίστηκαν παίκτες από ΝΒΑ και Euroleague;

Τα προκριματικά έχουν κάποιο νόημα. Θα πρέπει να αλλάξει όμως η δομή τους. Θα πρέπει να δίνεται στους παίκτες η ευκαιρία να ξεκουραστούν, γιατί το πρόγραμμα είναι βεβαρημένο σε σχέση με το παρελθόν. Δεν είναι υγιές να παίζεις 10 μήνες για την ομάδα σου και μετά για την Εθνική. Δεν βλέπουμε τους καλύτερους να παίζουν, όπως π.χ. τον Τεόντοσιτς και τον Μπογκντάνοβιτς στη Σερβία κι αυτό δεν είναι ωραίο. Κάτι τέτοιο συνέβη και με την Ελλάδα. Ελπίζω να βρεθεί μία λύση και να παίξουν οι καλύτεροι.

Πόσο δύσκολο ήταν να αποφασίσεις να έρθεις στην Ελλάδα, όταν ήσουν παιδί;

Ήταν μια λογική απόφαση για εμένα, επειδή έχτιζα την καριέρα μου στην Ελλάδα. Δεν έπαιζα μπάσκετ στη Σερβία, αν και είμαι 100% Σέρβος. Ως παιδί, ήρθα στην Ελλάδα με την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου έγινε προπονητής και στα 17 έπαιξα στον Παναθηναϊκό, οπότε όλα ήταν εύκολα. Στη Σερβία με ξέρουν μόνο από τον πατέρα μου, επειδή ήταν διάσημος προπονητής, και κανείς δεν με είχε καλέσει τότε.

Το 2010 επέζησες από έναν τραυματισμό και έκανες μια σοβαρή επέμβαση. Πόσο δύσκολο ήταν να επιστρέψεις στο παρκέ μετά από αυτό;

Είχα σταματήσει για ενάμιση χρόνο κι έκανα εξετάσεις, οπότε δεν ήταν εύκολο να αποφασίσω να επιστρέψω. Όταν άρχισα να προπονούμαι, αντιμετώπισα δυσκολίες, υπήρχε ένα ψυχολογικό τείχος, ενώ οι ομάδες ήταν επιφυλακτικές μαζί μου, επειδή δεν ήξεραν πόσο πρόθυμος ήμουν να κάνω πράγματα και δεν ήθελαν να ρισκάρουν. Μετά την Οστάνδη, κατέληξα στην Ένισεϊ και με βοήθησε να επανέλθω. Έπειτα, ακολούθησε μια όμορφη σεζόν στη Βαρέζε και στην συνέχεια ήρθα στην ΑΕΚ.