Άλλο να αλλάζεις, άλλο να βελτιώνεσαι

Έχοντας εξασφαλίσει, μετά πολλών επαίνων, την πρωτιά της κανονικής περιόδου και το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας μέχρι τους τελικούς, ο Παναθηναϊκός έχει την πολυτέλεια να αφοσιωθεί στην Euroleague, όπου έχει βάλει ψηλά τον πήχη, μετά τις τελευταίες κινήσεις και δηλώσεις της διοίκησης του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.

Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και η απόφαση ποιοι θα είναι οι έξι από τους εννέα ξένους που έχει αυτή τη στιγμή στο δυναμικό του, θα αποκτήσει μείζονα σημασία όταν πια επιλεγούν εκείνοι που θα να αναλάβουν την ευθύνη να διατηρήσουν στα σκήπτρα , που πήραν πίσω πέρυσι από τον Ολυμπιακό, με μειονέκτημα έδρας μέσα στο ΣΕΦ. Ως τότε, οι όποιες αποφάσεις πάρει σχετικά με το θέμα ο Τσάβι Πασκουάλ, περισσότερο θα έχουν το χαρακτήρα υποστήριξης της ευρωπαϊκής προσπάθειας. Για παράδειγμα, να πάρουν κάποιοι παίκτες παιχνίδια στα πόδια τους να μπουν στο κλίμα της ομάδας και να βρουν ρυθμό, ξεκουράζοντας ενδεχομένως κάποιους άλλους που δεν έχουν τέτοια ανάγκη.

Η ουσία λοιπόν του πράγματος δεν έχει να κάνει με τους αριθμητικούς συσχετισμούς Ελλήνων και Ξένων, αφού στην Euroleague δεν υφίστανται περιορισμοί, ούτε πια κανείς μπορεί να ισχυριστεί ότι θα αποτελέσει πρόβλημα για τους “πράσινους” το θεωρητικό μειονέκτημα να διατηρεί δυο διαφορετικές ομάδες, μια εντός και μία εκτός συνόρων. Περισσότερο αφορά την απόφαση ποιοι θα μένουν πλέον εκτός δωδεκάδας και πόσο σιωπηλοί θα αποδέχονται την απόφαση του κόουτς ορισμένοι από τους παίκτες που θα υπάρξουν παιχνίδια που θα μείνουν εκτός 12άδα, ή θα έχουν ελάχιστη ως μηδενική συμμετοχή.

Εάν και εφόσον ο Πασκουάλ, αποφασίσει τελικά να μην “κόψει” -με την έννοια του “απομακρύνει από την ομάδα”- κανέναν, για να αποφύγει τους “στενοχωρημένους”, έχει ενδιαφέρον να υπολογίσουμε ποιοι μπορούν να θεωρούν δεδομένη την συμμετοχή τους στην ευρωπαϊκή 12άδα και ποιοι κινδυνεύουν άμεσα να παρακολουθούν αυτά τα ματς, δίπλα από τον πάγκο.

Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε ότι ο βασικός κορμός των τεσσάρων παικτών είναι ακλόνητος: Καλάθης, Γκιστ, Ρίβερς, Σίνγκλετον. Δεδομένη πρέπει να θεωρείται επίσης η θέση των Παππά, Λεκαβίτσιους , Θανάση Αντεντοκούνμπο και φυσικά του δοκιμασμένου Μάικ Τζέιμς. Συνεπώς μένουν τέσσερις θέσεις για να τις διεκδικήσουν Βουγιούκας, Πέιν, Γκάμπριελ, Ντένμον , Λοτζέσκι, Ογκουστ ,Μήτογλου και (καθ' υπερβολή) Καλαϊτζάκης. Δηλαδή 8 υποψήφιοι για να ξεντυθούν οι μισοί.

Για να κάνουμε το ζήτημα πιο απλό ,δεχόμαστε ότι ο Καλαϊτζάκης δεν είναι ακόμη τόσο ανταγωνιστικός για την περιφέρεια και ότι ο βελτιωμένος Ντίνος Μήτογλου, λόγω ηλικίας, είναι η λιγότερο απαιτητική περίπτωση. Μένουν έξι. Εφόσον ο Πέιν βρεθεί σε κατάσταση ετοιμότητας, τότε ο Ζακ Όγκουστ δεν έχει πείσει με την ως τώρα παρουσία του ότι δικαιούται να έχει απαιτήσεις. Μένει λοιπόν το δίλημμα “Λοτζέσκι ή Ντένμον;”. Η απάντηση θα ήταν απλή αν υπήρχε η εγγύηση ότι ο Ματ θα επιστρέψει υγιής και δεν θα συνεχίσει να ταλαιπωρείται. Και πιο έμπειρος είναι από τον Μάρκους και ποιο σταθερός και έχει την ικανότητα να πάρει χρόνο, τόσο στο “τρία” όσο και στο “δυο”. Ο Ντένμον έχασε πολύ έδαφος με τον ερχομό του Τζέιμς, ωστόσο τα δυο πλεονεκτήματα που έχει είναι ότι είναι πιο εύρωστος, φιλόδοξος και ίσως πιο αποφασισμένος να υπομείνει και να παλέψει για την ευκαιρία που του έδωσε φέτος το “τριφύλλι”.

Εν κατακλείδι, οι βασικές αλλαγές μπορεί να είναι δυο. Η μία να παίρνει στο ελληνικό πρωτάθλημα το χρόνο που χρειάζεται για να συνεχίσει να προοδεύει ο πολλά υποσχόμενος και ραγδαία εξελισσόμενος Ντίνος Μήτογλου και απλά να βγουν οι Ντενμον-Ογκουστ για να μπουν οι καινούργιοι, Πέιν και Τζέιμς. Δυο τέτοιες αλλαγές δεν είναι απλή υπόθεση και γι αυτό το βάρος θα πέσει στην μαεστρία του Πασκουάλ. Ο μεν Πέιν έχει να γνωρίσει και να προσαρμοστεί σε έναν ολότελα διαφορετικό κόσμο από αυτό που έπαιζε ως τώρα με μόνο σύμμαχο ότι δεν έχει να παίρνει αυτός αποφάσεις. Αρκεί να παίζει άμυνα, να πηδάει στα ριμπάουντ και να βάζει τα σίγουρα. Ο δε Τζέιμς επιστρέφει σε γνώριμα λημέρια, με γνώριμους συμπαίκτες, , σπάνια, αλλά είναι ένας παίκτης που θέλει την μπάλα στα χέρια του για να βγάλει τα δυνατά του χαρακτηριστικά. Το θέμα είναι να την πάρει “τόσο -όσο” να μην διαταραχθεί η ισορροπία που έχει διαμορφωθεί.

Υπάρχει ένας άγραφος νόμος που λέει ότι οι προσθήκες βοηθάνε τις κακές ομάδες. Όπως για παράδειγμα ήταν ο Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς το 2012, πριν βρει τα λαχεία Λο και Ντόρσεϊ. Φανερές αδυναμίες είχε και ο Παναθηναϊκός του Σάσα Τζόρτζεβιτς που είχε εκνευριστικό έλλειμμα αθλητικότητας με τους τρεις Σέρβους Ραντούλιτσα, Κούζμιτς,Πάβλοβιτς και βελτιώθηκε πάραυτα όταν απέκτησε Ουίλιαμς, Χάντερ και Χέινζ.Ο φετινός Παναθηναϊκός όμως , ήταν ούτως ή άλλως μια πολύ καλή ομάδα που ήδη διεκδικούσε τις πιθανότητές να διεκδικήσει το στόχο που κυνήγησε,χωρίς επιτυχία, την προηγούμενη πενταετία. Το εγχείρημα λοιπόν έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον.